De recalcitrante en irritante Wario, het zwarte schaap van Nintendo, heeft nu een eigen game op de Wii, in navolging van Wario Ware: Touched. Uiteraard maakt de stylus plaats voor de bewegingsgevoelige controller en neemt deze Wii-mote een prominente plaats in deze game in. Is dit nou leuk of ben je het na een paar leveltjes al zat?
Smooth
Smooth betekent ‘strak’ of ‘soepel’ en dat is nou precies wat je moet zijn om deze game te spelen. Dus moet je niet alleen vingervlug zijn met de Wii-mote, maar ook de rest van je lichaam doet lekker mee in dit knotsgekke spel waarin Wario de hoofdrol speelt. De Wario-franchise is al enige jaren oud en de laatste tijd vooral bekend om de WarioWare: Touched-game die op de DS verscheen, waarbij je met de stylus allerlei min.. eh… microgames kon spelen. Daar waar op de DS de bewegingen met de stylus te maken waren, is bij de Wii de rest van je lichaam aan de beurt en zul je zo’n tweehonderd microgames met de Wii-mote in allerlei vreemdsoortige poses vast moeten houden. Ik zeg dus met nadruk ‘micro’, want net als in ‘Touched’ zullen de games niet langer duren dan een seconde of vijf. Prettig dus voor ongeduldige gamers of personen die niet van een of andere verhaallijn houden, want het zijn in WarioWare: Smooth Moves alleen maar microgames die de klok slaan.
Niet dat Nintendo niet een of andere storyline in het spel heeft willen verwerken, dat heeft ze namelijk wel, maar die is zo ontzettend saai en zelfs vervelend om naar te kijken dat ze die er wat mij betreft wel uit hadden mogen laten. Maar eerlijk is eerlijk, de kleintjes onder ons zullen met veel plezier naar deze kleurijke cutscenes en plaatjes kijken dus het is misschien wel okee dat het er in zit. We zullen maar aannemen dat Nintendo misschien heeft beseft dat er anders wel een hele erge kale game over zou blijven. We worstelen ons dus door allerlei vrolijk uitziende scenes met Wario in de hoofdrol. We zullen tenslotte wel moeten, want de beelden zijn ook niet weg te drukken. Ik beschouwde het dus maar als een welkome rustpauze om mijn ledematen te strekken en mijzelf voor te bereiden op een volgende serie maffe mini-spelletjes.
Nadat je de game hebt opgestart, beland je na de gebruikelijke menuutjes (waarin je je naam moet invullen en eventueel je Mii-personage in kunt zetten) en een paar semi-vrolijke introfilmpjes in een soort tutorial waarin op uitgebreide wijze wordt beschreven op welke manieren je je Wii-mote vast kunt houden. Nu zul je als je de afgelopen maand al een paar Wii-games hebt gespeeld dit ongetwijfeld wel weten, maar in WarioWare: Smooth Moves wordt de manier waarop er verwacht wordt dat je de afstandbediening vast houdt vóór elke microgame in beeld gebracht. En echt, een kind van zes jaar heeft het binnen vijf minuten door hoe dat werkt. Lekker toegankelijk dus. En ondanks dat de schermteksten en de gesproken tutorial als vanouds weer handig in het Engels zijn (wie verzint dat toch bij Nintendo?) kost het toch maar weinig moeite voor gamertjes die geen Engelse taal machtig zijn om in de gaten te krijgen wat nou de bedoeling is. Ik bedoel, als er een vlieg in beeld verschijnt met daarvoor een groot model vliegenmepper, dan laat dat weinig aan de verbeelding over wat nou de bedoeling is en mag er wat mij betreft zelfs de tekst ‘MEP VLIEG’ in het Chinees bij komen te staan. Geen probleem dus.
Het mysterieuze houdingsstokje
De Wii-afstandbediening is dus op heel veel manieren vast te houden. In WarioWare: Smooth Moves luisteren deze grepen naar namen als de ‘Paraplu’, de ‘Chauffeur’, de ‘Olifant’ en natuurlijk last but not least de greep van de moeder aller sporten, het zappen, met in dit geval de Wii-‘afstandbedieningsgreep’. Uiteraard zijn er nog wel meer, maar laat je lekker verrassen tijdens het spelen van de game. Hou er in ieder geval rekening mee dat de Wii-mote op nog veel meer vreemde plaatsen naast je lichaam gaat houden.
Heel irritant is wel de zweverige monotone stem van de persoon die al die grepen en manieren waarop je de afstandbediening vast moet gaan houden uitlegt. Als je niet beter wist zou je zweren dat deze mijnheer een joint van een meter heeft gerookt voordat hij deze teksten insprak in de studio. Ik kreeg persoonlijk een beetje Kamasutra-visioenen op het moment dat deze voice-over bijvoorbeeld de ‘Umbrella’ uitlegde, dus dan weet je waarschijnlijk wel genoeg. Wat nou de reden hiervan is weet ik eigenlijk niet, maar het is vreemd, het klinkt raar en het dient ook nog eens geen enkel doel. Gelukkig duurt dit niet al te lang en ben je er op een gegeven moment ook van af en zul je al snel je eerste microgames gaan spelen.
‘Four alarms and the mission is over’
De bedoeling van deze game is dus om instinctief te reageren op allerlei maffe situaties die na een paar seconden al weer voorbij zijn. De meeste games zijn eenvoudig te begrijpen en uit te voeren, maar een enkele valt in de buitencategorie van onbegrijpelijke games die overigens na verloop van tijd wel doenlijk maar dan weer niet leuk te noemen zijn. Origineel zijn de meesten zeker en na verloop van tijd worden de spelletjes ook steeds lastiger en sneller. Wat alle levels gemeen hebben is het feit dat de pret na vier keer falen over is. Op zich geeft dat helemaal niets, want je begint gewoon weer opnieuw of je probeert een ander level in Diamond City, de stad waar het zich allemaal afspeelt. Bij het voltooien van een level en het verslaan van een zogenaamd boss-stage, komen er weer nieuwe pretparkjes bij in een ander thema. Grappig is dat je af en toe ook andere bekende Nintendo-figuren tegenkomt.
De besturing van de microgames gaat op zich heel prima. Slechts een enkele keer weigert de game dienst, maar vaak blijkt dat dan ook wel weer aan jouw gebrek aan inzicht of het verkeerd vasthouden van de Wii-mote te liggen. Een enkele keer komt ook de Nunchuk er aan te pas en met name in de meerspelerstand is dit leuk omdat de één dan de afstandbediening bedient en de ander de Nunchuk terwijl je beiden een ruimteschip door een tunnel laat vliegen zonder uiteraard de wanden of obstakels te raken. Verder kun je met 12 personen ‘tegelijk’ gamen, echter met maar één Wii-mote is deze Survival-mode niet echt bijzonder. Leef je liever uit op de andere multiplayergames zoals Darten.
Conclusie
Warioware: Smooth Moves is een game die, als je al eens een andere WarioWare-game hebt gespeelt, wellicht sneller gaat vervelen dan je zou willen. Ondanks dat de game bestuurd wordt met de Wii-mote had ik persoonlijk toch een beetje een deja-vu-gevoel omdat ik ‘Touched’ al honderdtachtig keer heb uitgespeeld en ook die melodietjes nu wel ken en behoorlijk mijn strot uit komen. Maar genoeg negatief gezeur nu, want ik ben eigenlijk alleen maar heel erg positief over deze game. WarioWare: Smooth Moves is natuurlijk een heerlijke partygame waar beeld en geluid een ondergeschikte rol in spelen en die samen valt te vatten met de woorden: ‘Een beetje vreemd, maar wel lekker’. Lekker omdat het je ongecompliceerde (multiplayer)fun bezorgt en vreemd… ja… zeg nou eerlijk: kunstgebitten in grootmoeders mond duwen, virtueel vliegenmeppen, een rolluik voor het winkelend publiek dichttrekken, da’s toch vreemd. Laten we het maar houden op ‘lekker vreemd’ dan. Een laatste tip van Wario: houd 15 tot 30 appels afstand van je tv en beweeg niet zenuwachtig alsof je de kriebels hebt. Overigens heb ík er ook nog één: gebruik het polsbandje! Een van de opdrachten is namelijk het laten vallen van de Wii-mote en die is niet bestand tegen een plavuizen vloer. Het lijkt wel of ze het met opzet doen!