Rainbow Six: Vegas

Terwijl de Xbox 360-versie van deze vijfde Rainbow Six lovende recensies krijgt, komen er uit de PC-hoek veel negatievere klanken. Waarom dat zo is en of dat terecht is, lees je in deze review.

Xbox-port

Nog voor ik de eerste keer aan Rainbow Six: Vegas kan beginnen, wordt er eerst automatisch een patch gedownload van iets meer dan 30 megabyte. Daar hoef ik zelf niets voor te doen en tegelijkertijd kan ik er ook niets tegen doen: de game bepaalt dat ik de patch nodig heb en start niet voordat deze, ook weer automatisch, geïnstalleerd is. De tweede keer dat ik de game start is het nog erger: alweer wordt mij een patch opgedrongen, ditmaal van bijna 80 megabyte! Alles goed en aardig: ik ben blij dat er zo snel fixes komen, maar ik wil ze niet op deze manier opgedrongen krijgen. Als ik dat wel had gewild, dan had ik wel een Xbox 360 met deze game gekocht. Over diezelfde Xbox gesproken: in de release notes van de patch, die ik maar lees terwijl de eerste 30 MB even over de lijn komt, staat dat er ondersteuning is voor de PC-variant van de Xbox 360-controller. Zit ik nu echt achter het verkeerde systeem?

Geen tijd om over na te denken, want nu staat toch eindelijk het start-scherm voor mijn neus. Eerst check ik de video-instellingen, want op het Vegas-forum van Ubisoft staan genoeg berichten over belabberde framerates en andere performanceproblemen. De instellingen voorspellen ook niet veel goeds: enkele opties staan uit, de rest komt niet boven ‘medium’ uit. De resolutie staat maar op 800×600, maar dapper als ik ben maak ik daar nog even 1024×768 van. Tja, met een drieënhalf jaar oude Pentium 4 op 3,0 GHz en een GeForce 7800GS (AGP) moet ik het ook niet te gek meer maken. Het is intussen wel duidelijk dat de Xbox 360 krachtiger is dan mijn PC en dat de game eigenlijk voor die machine gemaakt is. Ik maak mezelf op voor een vervelende diashow zonder franjes en extra vaak verliezen dankzij een lage framerate…

Prachtig

…maar dat blijkt bijzonder mee te vallen! De eerste missie waar ik in terecht kom is er eentje in Mexico. Ik zit in een helikopter en word aangesproken door degene die de missiedoelen die vanuit het hoofdkwartier komt doorgeven. Er valt me iets aan haar gezicht op: dat ziet er grafisch een beetje bejaard uit en dan heb ik het niet over de leeftijd van deze jongedame. Het ziet er in mijn ogen minder goed uit dan ik mij van games als Half-Life 2 en F.E.A.R. kan herinneren. Even snap ik dat niet, want die games zijn respectievelijk twee en één jaar oud en die zagen er in dat opzicht beter uit. Vervolgens kijk ik naar buiten, waar ik à la Ghost Recon: Advanced Warfighter boven een Mexicaanse stad vlieg, met enorm uitzicht en genoeg detail om in een goede stemming te komen.

Al snel word ik neergelaten met een touw, waar ik alleen word gelaten omdat de rest in de helikopter halsoverkop moet vluchten voor een RPG. Ik sta dus alleen op de grond, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik kijk namelijk mijn ogen uit omdat alles er wel heel goed uitziet. De hele omgeving is prachtig vormgegeven, de textures zien er zeer goed uit, HDR zorgt voor enkele levensechte lichteffecten en een erg duidelijk aanwezig bloom-effect blijkt niet irritant, maar maakt juist alles helemaal af. Word je geraakt, dan krijgt alles een vreemde waas en word je dan nogmaals geraakt, dan wordt het letterlijk bijna zwart voor je ogen, alsof er bloedspetters op je bril zijn gekomen. Ik vraag me af hoe dit er nog beter uit zou kunnen zien, als ik een sterker systeem had gehad, maar jaloers op diegenen die wel een betere PC hebben staan ben ik absoluut niet. Dit ziet er op het door mij gekozen detailniveau namelijk al prachtig uit!

En dan ben ik nog maar in Mexico. Zoals de naam van de game doet vermoeden, is Vegas de volgende stop voor het Rainbow Six-team en dat is helemaal duizelingwekkend mooi, met al z’n lichtshows, glimmende auto’s, knipperende lichtjes op de gokmachines, enzovoorts, enzovoorts. Nee, qua graphics heb ik zeker niets te klagen over de game, maar ik moet daar wel bij toevoegen dat al die effecten een videokaart met minstens SM3.0 eisen. Kort gezegd: als je videokaart niet op de lijst met ondersteunde kaarten staat, dan moet je niet eens aan de game beginnen. In dat geval ben je met een Xbox 360 misschien ook wel goedkoper uit dan met een nieuwe videokaart…

In je eentje…

Nu moet ik weer even terug naar Mexico, waar ik dus net in m’n eentje op de grond sta. Mijn doel: mijn teamleden vinden en de missie afmaken. En nu komt het: ga ik net als in Rainbow Six tot en met Raven Shield een planning maken en die volgen, of wordt het eerst-schieten-dan-denken zoals in Lockdown? Het wordt het laatste, want ook in Vegas draait het om actie en ter plekke een plan bedenken. Dat is voor veel Rainbow Six-fans alweer even slikken zo na de diepe val in Lockdown, maar troost je: Vegas geeft je een aantal handige opties om situaties veel beter aan te kunnen. Zo heeft Sam Fisher naast zijn bril met nacht- en infraroodzicht ook zijn snake-cam uitgeleend aan team Rainbow, waarmee je onder deuren door kunt kijken zonder ze te openen. Dat scheelt raden of er iemand achter staat (en waar!) en je hoeft ook niet meer voorzichtig een deur open te maken, waarbij je toch al gauw je positie aan de vijand weggeeft. Daarnaast kun je op vrijwel ieder wapen een geluidsdemper monteren en stilletjes tegenstanders elimineren, terwijl lotgenoten verderop nog van niets weten.

De meest opvallende feature is echter leunen tegen muren en andere oppervlakken. Je weet wel: die mogelijkheid waar bijvoorbeeld Kill Switch helemaal om draaide en ook Gears of War flink gebruik van maakt. Sta je bij een deur en wil je even om het hoekje gluren of schieten? Dat is nu heel eenvoudig mogelijk. Maar waarom zou je dat alleen bij deuren doen? Vrijwel ieder oppervlak, of het nu een muur of reling of zelfs een auto op straat is, laat zich hiervoor gebruiken. Een ruimte innemen wordt dan in plaats van Lockdown-style rennen en schieten eentje van dekking zoeken, voorzichtig over de dekking richten, schieten, volgende dekking zoeken, om het hoekje hangen en weer schieten. Ook kun je blind schieten: daarbij leg je je wapen over of langs de dekking, zonder te kijken en echt te richten, waarna je een salvo op je tegenstanders loslaat. Jammer is hier dat je niet, zoals in Advanced Warfighter, kunt sprinten en/of wegduiken. Nu kun je op z’n best in looppas van dekking naar dekking bewegen. Daarnaast is het leunen ook niet helemaal zalig makend: doordat de camera daarbij in derde persoon dichtbij je gaat hangen, ben je vaak een groot gedeelte van je blikveld kwijt. Ook trekken tegenstanders zich niet veel van jouw extra dekking dankzij het leunen aan: als je ook maar een virtuele vinger laat zien, dan ben je een doelwit dat in een mum van tijd gedood kan worden.

…als team…

Gelukkig ben je niet alleen tegen de overmacht aan tegenstanders die je in Vegas treft: naast je vechten, na het korte begin dat je alleen bent, twee andere Rainbow’ers. Zij vormen een hecht team, dat je alle kanten op kunt sturen. Stuur je ze richting dekking, dan gebruiken ze die ook en als je ze toestemming geeft om alles wat vijandig is te elimineren, dan bijten ze bijzonder goed van zich af. Het is zelfs zo, dat als je ze de juiste route door een ruimte aangeeft, ze met z’n tweeën het spel verder zelf kunnen winnen. Aan de andere kant nemen ze je commando’s vaak iets te letterlijk. Dat uit zich in vele situaties, waarin ze niet de beste dekking hebben, maar wel lekker blijven zitten waar ze zitten, soms zelfs midden in het kruisvuur. Nog ‘leuker’ zijn de situaties waarin ze dekking nemen achter bijvoorbeeld een krat en er achter datzelfde krat een tegenstander zit, die ze niet even op slimme wijze aanpakken, totdat deze toevallig in hun blikveld komt. Gelukkig rennen ze nog wel zelfstandig weg voor granaten, maar dat is dan ook wel het enige. Zelf granaten gooien doen ze trouwens niet. Het zou gewoon erg handig zijn en veel frustraties weghalen, als je ze tijdens vuurgevechten zou kunnen vertellen dat ze de beste dekking links of rechts van zich gaan zoeken, maar dan zonder dat jij ze precies die locatie precies aan hoeft te geven. Op dit moment moet je namelijk goed zicht hebben op de plek waar je ze wilt hebben, wat in de vele kleine en volgestapelde ruimtes die de game rijk is betekent, dat je zelf je dekking compleet moet verlaten. En denk maar niet dat je tegenstanders je even met rust laten om je teamleden naar een betere plaats te leiden.

Ondanks dat wat stroeve gedrag zijn ze wel hard nodig om de game succesvol te kunnen volbrengen. Erg handig zijn ze bijvoorbeeld voor het innemen van ruimtes met een dichte deur als toegang. Je zet ze voor die deur neer en vervolgens kun je wanneer je wilt opdracht geven de deur te openen en tegelijkertijd een bepaald soort granaat in te zetten. Tegelijkertijd kun je zelf een andere toegang tot diezelfde ruimte gebruiken en tegenstanders daarmee flankeren. Met je snake-cam, die camera waarmee je onder de deuren kan kijken, kun je vóór die tijd ook nog aangeven welke maximaal twee tegenstanders zij als eerste moeten aanvallen. En dat is dan ook bijna het enige wat ze doen, want als die tegenstanders eenmaal liggen, blijven ze in de kamer staan tot je ze weer opdracht geeft dekking te zoeken.

Maar waar jouw teamleden dus volledig op jou vertrouwen om beslissingen te nemen, daar doen je tegenstanders alles zelf. En dat doen ze goed. Erg goed! Als ze eenmaal weten dat je er bent, dan zullen ze gelijk dekking zoeken en je met precies dezelfde mogelijkheden die jij hebt, leunen, blind vuren en zelfs ladders beklimmen, het leven zuur maken. Zij zullen echter zelf wél beslissen of ze naar een andere locatie moeten gaan om dekking te zoeken en kunnen bovendien zelf bepalen wanneer ze eventueel een granaat kunnen gooien. Dat is allemaal zeer bewonderenswaardig en het levert ook erg gave en intense vuurgevechten op. Helaas ook veel frustraties, want net doordat zij dus wel makkelijker kunnen rond bewegen en granaten kunnen gooien, ergerde ik mij meer dan eens kapot aan mijn teamleden die dat dus niet doen.

Af en toe lijkt het ook, alsof je ruimtes moet benaderen zoals de ontwerpers van de ruimte in gedachten hadden en niet volgens je eigen strategie. Dit komt door een feature van de game die nog niet is genoemd: Rainbow Six: Vegas is een sterk scripted game. Dit betekent dat tegenstanders te pas en te onpas opduiken in een situatie die jij in de hand had en naar je toe had kunnen trekken. De ruimtes zijn vaak echter zo klein en vol van objecten, dat het echt moeilijk wordt om de situatie dan weer de baas te worden. Erg populair bij de ontwikkelaars zijn ook de situaties waarin letterlijk tientallen tegenstanders een ruimte in golven overspoelen, terwijl één van je teamleden bezig is een computer te hacken en dus niet kan terugschieten, terwijl je te weinig tijd en dekking hebt om zijn collega naar een goede plek te leiden. Dit soort situaties leidt meer dan eens tot trial-and-error-werk, waarbij je die situatie dus enkele malen opnieuw moet spelen, om tot een succesvol einde te komen. Sommigen vinden dat niet erg of zelfs uitdagend, ik vind het frustrerend en irritant. Bijkomend probleem: de game gebruikt checkpoints voor zijn saves, waardoor je soms twee ruimtes moet doorspelen, voordat je weer bij de situatie komt waar het mis ging. Het is zeker intens en geeft erg filmachtige momenten, maar de frustraties die het bij mij oproept zijn ook niet mis. En laat de game, ondanks de twee al bestaande patches, ook nog eens instabiel genoeg zijn om met enige regelmaat naar de desktop te crashen.

…met z’n allen

Ben je de frustraties offline even zat of heb je behoefte aan gezelschap, dan kun je altijd nog online gaan spelen. Vegas biedt een goed aantal spelsoorten om je ook online flink te vermaken. Helaas gaat er in het begin al een aantal dingen mis. Zo zijn de systeemeisen ook online onverminderd hoog en framerate is online nog net iets belangrijker dan offline. Ook is de serverbrowser niet perfect en mist er bijvoorbeeld een ping-meting. Voordat dat opvalt, moet je echter al verbonden zijn met de masterserver en zelfs dat is al een probleem. Om het multiplayergedeelte op te kunnen starten, moet namelijk eerst alle desktop firewallsoftware op je PC zijn uitgeschakeld, anders kun je het schudden. Zelfs dan zijn er nog situaties met routers en andere software die geconfigureerd moeten worden, voordat de netwerkcomponent van de game wil starten. En dan komt het gekste van allemaal: je moet de netwerkcomponent altijd twee keer starten voordat hij het doet. Zit je dan uiteindelijk in de game, dan houd je het waarschijnlijk nog geen uur vol, want het multiplayergedeelte blijkt nog crashgevoeliger dan het singleplayergedeelte en dat wil het bewijzen ook.

Als de game wél meewerkt, dan biedt het je allereerst de keuze tussen Co-op en tegen elkaar spelen. Co-op is daarbij weer onderverdeeld in verhaal en Terrorist Hunt. In verhaal speel je de main campaign van de game (met teamleden die iets meer durven en kunnen), in Terrorist Hunt worden jij en je team losgelaten in een map met een hoop tegenstanders die geëlimineerd moeten worden.

Tegen elkaar kun je Attack & Defend (het ene team valt aan, het andere verdedigt een locatie), Retrieval (beide teams moeten bepaalde objecten naar hun thuisbasis brengen), Sharpshooter (Deathmatch, ook speelbaar als team) en Elimination (Last Man Standing, ook als team speelbaar) spelen. Wat mij betreft is die laatste dé spelsoort van Rainbow Six: Vegas, als je hem in teamvariant speelt. Je moet dan namelijk echt samenwerken en tactisch bezig zijn, tegen een vijand die hetzelfde zou moeten doen. Alle trucjes uit de singleplayer zijn hier ook aanwezig, tot en met de geluidsdempers en snake-cam toe. Hierdoor kun je erg tactisch te werk gaan, wat veel voldoening geeft.

Conclusie

Bij bijna alles aan deze game heb ik het gevoel: “niet af”. Het allereerste bewijs: 80 MB aan patch die opgedrongen wordt. Ten tweede: erg mooie graphics, waar voor mijn gevoel onevenredig hoge systeemeisen aan worden gesteld. Tijd voor PC-optimalisaties, lijkt me. Ten derde: zeer sterke AI voor zowel tegenstanders als teamleden, waarbij die laatste nog net niet genoeg kunnen. En dan de crashes nog.

Mijn eindoordeel: Rainbow Six: Vegas ziet er oogstrelend mooi uit en weet actie en tactiek aardig te combineren. De domper komt door de hoge systeemeisen, de crashes en de vele frustrerende trail-and-error-situaties in de singleplayer campaign.