Iedere zichzelf respecterende man ontkent het, maar stiekem vinden we de dagelijkse probleempjes van Susan, Bree, Lynette, Gabrielle en Edie toch wel interessant. En als ik zeg dat in deze Desperate Housewives-game dat lekkere lichaam van Eva Longoria verdomd goed is nagemaakt, dan maakt dat dit spel al boeiend, toch?
Wanhopig
Voordat ik aan deze game begon, zat ik stiekem wel met een paar vooroordelen. Voor m’n nieuwsberichten probeer ik altijd zo leuk mogelijke titels te verzinnen, en bij een game als deze kom je dan natuurlijk al snel op “Desperate Housewives aangekondigd, we worden er nu al wanhopig van” en “Met de handen in het haar op nieuwe screens Desperate Housewives”. Ik begon dan ook met spelen met zo’n gevoel dat de hoofdredactie weer eens een baggergame had ontvangen en die dump je dan natuurlijk bij het afvalbakkie, Remco himself. Als dertienjarige werd mij drie jaar geleden ook al Airline 69: Return to Casablanca aangesmeerd, nee echt! In de tussentijd heb ik al heel wat baggergames voor m’n kiezen gehad, en ik dacht dat dit echt alles zou slaan; Desperate Housewives! Maar als zelfs Oprah deze game behandelt in haar show, dan krijg ik, als echte man die ik ben, meteen al stuiptrekkingen en rillingen. Des te groter was de verrassing toen ik eenmaal aan het spelen was…
Jesse Metcalfe
Vorig jaar kwam ik in de klas bij een meisje genaamd Hanaa. Zeker op de werkweek was ze wel aardig en ze spoorde me eigenlijk meteen al aan om een keer Desperate Housewives te gaan kijken. Net 5, ’s dinsdags om half negen. Ik zat voor de buis en wist niet wat me overkwam. Bree’s man ging dood en ze gooide haar ring in zijn graf, want er waren nogal wat mysteries omtrent zijn dood. Lynette’s huwelijk dreigt op de klippen te lopen als ze weer gaat werken en er een dienstmeisje in huis komt. Susan is wel weer eens toe aan een relatie, maar die Mike Delfino van hiernaast blijkt veroordeeld te zijn geweest! En Gabrielle doet het natuurlijk met de tuinman wanneer manlief in de gevangenis zit. Want die tuinman, oh die tuinman, ah die tuinman. Op school ging het maar door en door. Jesse Metcalfe dit, Jesse Metcalfe dat. Ook mijn toenmalige vriendin raakte maar niet uitgepraat over zijn mooie ogen, en alleen een ring van 80 euro die ik haar op het kerstgala op m’n knieën gaf kon haar het zwijgen opleggen… voor een kwartier.
Roddels en missies
Maargoed, wat is Desperate Housewives nu precies? Zie het als de Sims, maar dan met Oprah als geestelijk vader (moeder?) ervan. Je betrekt een nieuw optrekje in de Wisteria Lane en maakt een knus gezinnetje aan. Moedertje, vadertje en eventueel wat kroost. De andere bewoonsters ontvangen je min of meer met open armen en binnen de kortste keren wordt je uitgenodigd voor een lekker kopje thee. Dan kan het geroddel uiteraard beginnen, en deze roddels zijn vaak ook de aanleiding voor een nieuwe missie. Desperate Housewives is namelijk behoorlijk verhaalgedreven. Hoewel je net zoals in de Sims lekker rond kunt lopen en allerlei onzin kunt ondernemen, dien je wel het verhaal te volgen.
De missies die je krijgt voorgeschoteld varieren van saai tot behoorlijk grappig. Soms krijg je van die duffe opdrachten, bijvoorbeeld het vervangen van je douche of het uitvinden waarom jouw bloemetjes kapot getrapt zijn. Maar ik kreeg soms ook eens de opdracht om een ruzie op school op te lossen, omdat m’n zoon met de lerares naar bed ging. Verder moet je natuurlijk je huisvrouwtje tevreden houden, aan de hand van die welbekende metertjes die hygiene, moeheid, honger etcetera voorstellen. Want hoe je het ook went of keert, als een huisvrouw zijnde zul je toch eten moeten koken, moeten schoonmaken en moeten strijken.
Grote gelijkenis
De graphics van Desperate Housewives zijn redelijk goed op orde. De variatie van omgevingen en bijvoorbeeld meubelen schiet nog wel wat te kort, het ziet er allemaal uit als die typische jaren ’50 woonkeukens die overigens weer helemaal terugkomen. Meer ben ik te spreken over de koppen van de actrices die ze in de game hebben verwerkt. Toen ik die chagrijnige kop van Marcia Cross (Bree) of Felicity Huffman (Lynette) voor me zag schrok ik toch wel even, maar dat knappe koppie van Eva Longoria (Gabrielle) maakte toch weer veel goed. Want hoe je het ook wendt of keert; Desperate Housewives is en blijft een echte licentiegame, dus ook dus smoelen zitten er in. Ik had alleen wel iets meer diepgang in de verhaallijn gezien. Wanneer je je namelijk eventjes in een vrouw verplaatst, is het plot van zo’n gemiddelde Desperate Housewives-aflevering natuurlijk helemaal het einde. Roddels, vreemdgaan, roddels, vreemdgaan en nog eens roddels en vreemdgaan. Dat hebben de scriptschrijvers van deze game ook proberen na te bootsen, maar het is toch niet zo goed… ahem *vrouwelijk* als in de film.
Conclusie
Bij deze verontschuldig ik me tegenover alle mensen die het Desperate Housewivism aanhangen. Ik heb de game verkeerd benaderd, en werd dus aangenaam verrast. Een gigantische hype kan eigenlijk alleen maar teleurstellend aflopen, want de perfecte game bestaat gewoon niet. Bij deze game begon ik eraan met een idee van “Iemand moet het doen”, maar het spel speelt verrassend lekker weg. Gewoon je verstand op nul en lekker je gezinnetje managen. Niet dat ik daarmee alle huisvrouwen wil beledigen, want in het echte leven heb je heus wel hersens nodig om de zaak op rolletjes te laten lopen. Geen ultieme huisvrouw-simulator dus, wel leuk vermaak voor de fans en iedereen die niet genoeg kan krijgen van de Sims.
