L.A. Rush

Na al die tientallen, misschien wel honderden urban-games die er de afgelopen jaren zijn uitgekomen, hebben we er hier weer eentje. Wat The Fast and The Furious en Pimp My Ride ooit is begonnen, is nog steeds zo hot dat Midway het aandurft er nóg een game aan te wagen; L.A. Rush. Maar is dat een verstandige beslissing?

X to tha Z

“Yo, it’s your man X to tha Z, and I’m about to pimp yo ride.”
– “Whaa, whaa, oooh my god”. *homie hug. *huil.
Jawel het is weer dolle pret elk seizoen op MTV. Want wat rijden er toch een schroothopen rond op die wegen van tegenwoordig. En aangezien de beste stuurlui aan wal staan, willen we natuurlijk allemaal doen alsof we wel in een musclecar met een investering van enkele tienduizenden dollars rondrijden. Je hebt nooit genoeg LCD-schermen, en ook die velgen mogen altijd nog wel een paar inches groter. Het kan niet fout genoeg, maar geldde dat ook maar voor het programma en de games zelf. L.A. Rush is een spel met een licentie van West Coast Customs, en dan is het natuurlijk meteen helemaal de shizzle. Toch?

Sfeerloos

Toegegeven, het concept van L.A. Rush is behoorlijk leuk. Met een hele schare auto’s kun je onder het genot van een dope soundtrack keihard rondscheuren door de straten van Los Angeles. Want men heeft getracht om the City of Angels op zo’n klein UMD-schijfje te proppen. Althans, de vijf belangrijkste delen daarvan. Men heeft namelijk Downtown, South Central, Santa Monica, South Bay en de Hollywood Hills in vijf afzonderlijke levels overgezet, en deze gebieden zijn nog behoorlijk groot ook. De omgevingen zien er lekker zonnig uit en naar PSP-maatstaven zien ze er verrassend strak uit. Jammer is alleen dat het allemaal een beetje ongeinspireerd overkomt. Ik wil tussen hoge wolkenkrabbers rondrijden in Downtown, tussen zakenmensen die van hun kantoor even naar de lunchzaak verderop hollen om een broodje te scoren. Ik wil toeristen zien lopen over de Walk of Fame en bij de voetafdruk van Tom Hanks bij het Mann’s Chinese Theatre. Rolschaatsende meisjes in bikini over de Santa Monica Boulevard en bendeoorlogen in South Central. En dat doe je misschien ook wel, maar dat idee krijg je niet. Een voldoende op het gebied van graphics, een onvoldoende voor de sfeer.

Musclecars

Maar met die andere twee dingen die ik noemde, zit het gelukkig wel pluis. De soundtrack is behoorlijk goed met veel grote namen, afgewisseld met een zooitje undergroundartiesten. Van J-Kwon, Lil’ Kim en Twista tot artiesten als Damian Valentine en C. Saverio. Degenen die daarvan een biografie kunnen geven zijn behoorlijk goed op de hoogte, ik heb er in ieder geval nog nooit van gehoord. Wat wel zo is, is dat de soundtrack altijd even lekker klinkt. Misschien nog niet het niveau Need for Speed, maar zeker wel goed.
En dan het punt waar ik misschien nog wel het meest over te spreken ben in L.A. Rush; de auto’s. Deze game is voor een keer eens niet helemaal afgeladen met Jappenbakken, maar het is musclecars voor, musclecars tijdens en musclecars na. Het is een en al Detroit wat de klok slaat, en dat is voor eens helemaal niet erg. Natuurlijk zijn de nodige moderne auto’s aanwezig, zoals natuurlijk de Hummer H2 en Dodge Ram. Maar het zijn vooral de auto’s uit vervlogen tijden die het hem doen. Neem natuurlijk de Chevrolet Impala, Cadillac Eldorado, Chevrolet Camaro en Pontiac GTO. Je ziet Dr. Dre en Snoop Dogg er zo al met een stel wijven in zitten, terwijl ze op twee wielen door de straten bouncen en zingen over chronic en lolo’s. Voor degenen die het echt niet kunnen missen zijn er nog wel de nodige Nissans aanwezig, maar het zijn toch echt die vierliter musclecars die het gezicht bepalen. Jammer is alleen dat de tuningmogelijkheden behoorlijk beperkt zijn. Je geeft de heren van West Coast Customs wat flappen en binnen de korste keren word je verrast met een gepimpte ride. Ik had toch liever zelf m’n spoilers, bumpers, kleur en velgen uitgezocht.

Makkelijk
L.A. Rush racet zeker niet slecht weg. Je hebt behoorlijk veel vrijheid binnen die vijf stadsdelen van Los Angeles, en kan zo van missie naar missie rijden. Deze rijden makkelijk weg en zo cruise je op je gemakje een beetje door de game heen. Aan de ene kant is het wel eens leuk om geen gezeik aan je kop te hebben met spanning, bezwete handen en een triomfantelijk gevoel na het behalen van een race, maar het wordt op een gegeven moment wel erg saai. De besturing werkt wel lekker en de nadruk ligt vooral op het door de bochten driften. Ook kun je natuurlijk soms een flinke stoot lachgas geven voor een boost, maar dat is niet echt nodig, want L.A. Rush is gewoon te makkelijk.

Conclusie

Al met al is L.A. Rush zeker een dertien-in-een-dozijn-game geworden, dit soort dingen hebben we de afgelopen jaren al heel erg vaak gezien. Ik kom in deze conclusie niet met een pakkende oneliner die je moet overtuigen om deze game wel of niet te halen, want daar is geen reden toe. L.A. Rush overstijgt de middenmoot nergens, terwijl hij er ook nergens onderduikt. Alleen halen als je echt wanhopig op zoek bent naar racevermaak dus, want Need for Speed Carbon: Own the City is wellicht een betere keus.