Red Steel

Naarmate de launch van de Wii naderde, was er (uiteraard naast Zelda) één gametitel die steeds weer genoemd werd als het ging om must-haves voor Nintendo’s next-gen console met de revolutionaire wapper-controller. Weet Red Steel zijn beloftes waar te maken of krijgen we een tegenvallende game voorgeschoteld met alleen maar een originele besturing? Peter sabelde zich urenlang door allerlei Japanse taferelen heen, bekwam spierpijn in zowel boven- als onderarmen en kwam tot de volgende conclusie…

Rood staal

Eigenlijk moet ik helemaal niets hebben van games die gebaseerd zijn op wat ook maar lijkt op Japan of uit die richting vandaan komt. Deze game lijkt dan ook slecht besteed aan mij en dat werd al bevestigd bij het openen van de menu’s waarbij de Japanse tekens mij om de oren vlogen. Hoewel dit menusysteem dan wel weer origineel is en je meteen met je Wii-mote aan de slag moet gaan (de verschillende submenu’s moet je namelijk openen door ze een stukje te verslepen), begon ik toch met lichte tegenzin de game te spelen… Maar hé, als kersverse Wii-eigenaar én shooterfan moet dit toch een game zijn die mij op het lijf geschreven staat. Gelukkig had ik het volkomen mis en bleek al na een paar leveltjes dat alle halleluja’s en hosanna’s over Red Steel niet onterecht waren. Nog voordat ik het in de gaten had, had ik mij al bekwaamd in het zwaarvechten, zwaaide ik met mijn sabel alsof ik nooit anders had gedaan en kerfde ik á la Zorro met mijn Wii-mote de letters R-E-D-S-T-E-E-L binnen tien seconden in een denkbeeldige cape. Maar laat ik ervoor waken dat ik niet te enthousiast raak, want enige kanttekeningen zijn toch best wel op zijn plaats bij deze launchgame van de Nintendo Wii.

Red Steel is wat mij betreft in de eerste plaats een shooter, maar dan wel een hele bijzondere. De gehele besturing van je personage, in dit geval ene Scott, is natuurlijk voornamelijk door middel van het revolutionaire Wii-mote systeem en dat is best wel even wennen. Daar waar je normaal gesproken met de controller van je console het karakter bestuurt, moet je nu echt even een complete gedachtenomschakeling maken en zul je meer dan eens tegen wanden oplopen en tegen obstakels opbotsen. Je hebt, zij het onvrijwillig, nog nooit zo lang naar de vloer en het plafond gekeken zeg maar… Uiteraard neemt het zwaardvechten een prominente plaats in de game in. Hiertoe word je min of meer gedwongen, omdat je op de meeste plaatsen wel gewoon met je uzi’s en shotguns kunt zwaaien, maar als de game het wil kun (moet) je slechts gewapend met een afgebroken zwaard en een sabel tekeer gaan. Gelukkig is dit waanzinnig om te doen en de game neemt je ook langzaam aan de hand mee om de verschillende moves te leren. Het is namelijk verschrikkelijk belangrijk om je bewegingen goed te timen. Het is het beste om te reageren op de aanval van een tegenstander door het blokken van een slag, weg te stappen en vernietigend toe te slaan met je sabel.

Persoonlijk vond ik het toch vetter om al die nieuwe besturingsmogelijkheden te ondervinden met een ordinair vuurwapen in mijn handen. De besturing vindt dan ook plaats door de Wii-mote gericht te houden op het scherm en te manoevreren met je Nunchuk, waarbij je wordt geholpen door een witte ‘dot’ op het scherm die er nog enigzins voor zorgt dat je niet je oriëntatie verliest. Deze hulp-punt dient ook meteen om aan te geven of het ‘good guys’ of ‘bad guys’ zijn die op je pad verschijnen. De gevoeligheid van de afstandsbediening is in te stellen, maar ervaring leert dat de normale stand prima voldoet en het meest geschikt is voor een shooter. Scott reageert in eerste persoonsview namelijk precies goed, er zit tussen het bewegen van jouw arm en de reactie van je karakter een fráctie van een seconde tijd. Precies genoeg om een soepele gang door de omgevingen te garanderen. Je hebt dan namelijk steeds de tijd om te corrigeren. Op het moment dat je de game speelt zul je precies begrijpen wat ik bedoel.

Uhhh, verhaal??

Door m’n enthousiasme over het fantastische besturingssysteem vergeet ik haast nog te vermelden dat Red Steel ook nog een verhaallijn kent. Deze verhaallijn is echter volkomen ondergeschikt aan de gameplay en dat is eigenlijk logisch ook. Je bent zó geconcentreerd met de besturing van je karakter bezig dat je gewoon vergeet waar het verhaal eigenlijk om draait: onze Scott gaat trouwen met zijn geliefde in Japan, maar moet eerst nog indruk maken op zijn schoonouders en met name op zijn schoonvader. Deze blijkt uiteindelijk een hele slechte reputatie te hebben, want hij is een van de leiders van de Japanse maffia, de Yakuza (bestaat die?!?). Uiteraard lopen de dingen niet zoals gepland, dus bij aankomst in Japan breekt meteen de pleuris uit en beland je in een heuse maffiaoorlog die als enig voordeel heeft dat je indruk kan maken op je schoonpapa, maar als nadeel het verdwijnen van je geliefde tot gevolg heeft. Schoonpalief wordt snel gevonden, maar je chick laat zich wat lastiger bevrijden. Aan jou de taak!

Triggerhappy

Snel dus maar weer terug naar de besturing, want daar halen we de meeste voldoening uit. Naast het richten met de Wii-mote gebeurt ook het overhalen van de trekker met dit instantwapen. De trekkerknop ‘B’ is hiervoor uitermate geschikt en geeft je dan ook echt het gevoel de trekker van een vuurwapen over te halen. Zijn er eenmaal vijanden in het vizier (en ‘regelmatig’ is hier echt een understatement), dan kun je door middel van het indrukken van de ‘A’-button én het naar voren bewegen van de Wii-mote inzoomen, locken en de tegenstanders vol lood pompen. Dit werkt uitzonderlijk goed en geeft je ook het gevoel echt bij de actie betrokken te zijn. Dat de vijanden niet allemaal even duidelijk zichtbaar zijn en stuk voor stuk over een scherpschutterscertificaat beschikken vergeven we de game voor het gemak maar even.

Bullet-time heeft ook bij deze game zijn intrede gedaan, hoewel het een originele variant ervan geworden is. In een soort freeze-mode kun je namelijk als je de ‘A’ knop ingedrukt houdt punten met je Wii-mote op je vijand aanwijzen die geraakt moeten worden. Bij het loslaten van de knop zal de onzalige tegenstander weer ontdooien en zal hij door Scott naar de eeuwige jachtvelden verwezen kunnen worden, waarbij de door jou aangeduide punten extra aandacht krijgen van Scott’s wapens. Nadat je hem uiteindelijk op de knieën hebt gedwongen krijg je de keuze om het af te maken met je melee- of vuurwapens, of kun je er voor kiezen om genade te schenken waarvoor je dan respectpunten verdient.

De moeilijkheidsgraad van al het hakken en slashen met de katana en je halve zwaard is nogal dubieus te noemen. Het vergt namelijk enige oefening voordat je je tegenstander kunt verslaan, maar al snel blijkt dat je ook met enig gemaai en doelloos rondzwaaien van zowel de Nunchuk en Wii-mote al een heel eind komt. Naarmate de game vordert zal dit minder worden en het blijft toch ook door heel de game heen ontzettend gaaf om te doen, ook omdat je steeds andere slagen en moves bijleert. Bloedfetisjisten zullen niet aan hun trekken komen, want veel meer dan wat rode strepen in beeld zul je niet te zien krijgen bij het neersabelen van de vijanden. Maar er is nog meer kritiek mogelijk, al is dit niet allemaal op Red Steel af te wentelen: de Wii biedt op dit moment namelijk nauwelijks betere graphics dan de Gamecube en dit is dus ook het geval bij Red Steel. Daarbij komt ook nog eens dat de omgevingen behoorlijk herhalend zijn, hoewel ik persoonlijk erg van dit soort speelwereld hou. Het geeft me een beetje een James Bond-gevoel, een beetje net als de eerste Bond-games op de Xbox die ik meerdere malen tot een eind bracht. En zo kan ik nog wel even doorgaan met punten opnoemen die niet helemaal goed uit de verf komen bij Red Steel: van een matige multiplayer (níet online!), matige wapens tot aan een leveldesign dat niet iedereen zal waarderen.

Conclusie

Nee, Red Steel wordt echt helemaal gered door de Wii-mote met Nunchuk en de (nieuwe) manier waarop je deze game speelt. Ik bedoel, het herladen met je Nunchuk is echt heerlijk om te doen, tafels omgooien om er vervolgens dekking achter te zoeken idem dito en het zwaardvechten is zo vernieuwend en lekker dat deze game wel een klapper móet worden. Helaas geeft Red Steel mij het gevoel dat de game te snel is afgeraffeld en wellicht voor de launch gerushed is en dat is erg jammer, want de score die de game toch nog van mij krijgt had nog een tikkie hoger kunnen zijn als er íets meer aandacht aan was besteed. Desalniettemin blijft Red Steel een game die door nieuwe Wii’ers niet overgeslagen mag worden. Gamers die geduld op kunnen brengen zullen misschien willen wachten op het reeds in ontwikkeling zijnde Red Steel 2.