De laatste jaren is de populariteit van judo enorm toegenomen. Snelle technieken en een krachtige verdediging, daar moet wel een game van te bakken zijn zou je denken. Of de makers van David Douillet Judo met hun game de zwarte band halen, lees je in de review…
Ambitieus
Allereerst even een korte introductie van David Douillet, voor de enkeling die hem toevallig nog niet kent. Een behoorlijke 196 centimers de hoogte in, 125 kilogram schoon aan de haak, stierennek, vierkante kop en een typische Franse uitstraling. David ten voete uit. Om zijn goddelijke lichaam zal hij niet uitgekozen zijn. Wellicht spreken zijn diverse judo-titels meer tot de verbeelding, met onder meer twee gouden plakken en een keer brons op de Olympische Spelen als hoogtepunt. Toch wel een ambitieus kereltje dus…
Normen en waarden
Als je het spel opstart, heb je een viertal mogelijkheden om uit te kiezen: Snel Spelen, Kampioenschap, Carrière en Les. Aangezien ik het mezelf en mijn directe omgeving nog nooit heb aangedaan om me in een kinky judopak te hijsen, besluit ik maar om gewoon eerst braaf op les te gaan. De Les-modus kent ook weer meerdere onderdelen, waarbij Leren het beste begin is. Hierin leer je de echte basics van de game, van de besturing tot aan bestraffingen en waardigheid. Ja zeker, de onvervalste normen en waarden van judo worden absoluut niet overgeslagen in de game. Als je namelijk vergeet te buigen aan het begin van een wedstrijd, dan krijg je direct een straf aan je broek (of pak). Dit onderdeel Leren is toch wel verplichte kost voordat je echt kunt gaan spelen.
De tweede Les-mogelijkheid is de Training. Tijdens de training kan je werkelijk alle worpen en grepen oefenen die de makers in het spel gepompt hebben. Het zijn er iets meer dan vijftig, dus daar ben je wel even zoet mee. Toch is het een vrij zinloze bezigheid, want meer dan vijftig acties uit je kop leren is geen leuke bezigheid en aangezien de knoppen-combinaties erg veel op elkaar lijken, is dit toch een aardig overbodige functie. Tot besluit van de Les-modus is er nog een optie Tactisch. Dit is toch meer het echte werk. Onder begeleiding van teksten waarin uitgelegd wordt hoe je een wedstrijd moet spelen, kan je eindelijk zelf eens wat proberen. Zo leer je het vechtsysteem wat beter kennen, waar we nu eens wat dieper op in gaan…
Timing
Gameplay is toch een van de belangrijkste aspecten van menig sportgame. In David Douillet Judo is dat ook niet anders. Om een beeld te krijgen van het systeem waarmee je acties kunt maken op de tatami (judo-mat), bekijken we eens een wedstrijd vanaf het begin. Je staat op de mat, tegenover je even zo lompe tegenstander. Netjes maak je een buiging, om onnodige strafpunten te voorkomen, en je loopt naar het midden. De scheidsrechter geeft het startsignaal en dan begint de wedstrijd echt. Aan de onderkant van het beeld verschijnen drie vakjes onder elkaar, waarbij het bovenste vakje de hoogste moeilijkheidsgraad voorstelt, de middelste normaal en het onderste vakje is de makkelijkste. In elk van de vakjes verschijnt een teken van je controller en zodra je deze op het juiste moment indrukt, start je met de betreffende actie. Je kiest dus direct of je voor een lastige actie wilt gaan, of dat je voor een makkelijke variant kiest. Hierbij geldt wel dat de makkelijke variant door je tegenstander meestal wel afgeblokt kan worden. Een moeilijke actie is daarentegen, zoals te verwachten, wat moeilijker uit te voeren, maar daar staat tegenover dat áls de actie lukt je er ook veel punten mee kunt scoren. Oké, terug naar de wedstrijd weer. Je hebt je keuze gemaakt voor een bepaalde actie, je klikt op het betreffende teken en vervolgens begint van links naar rechts een balk te lopen met daarop een reeks tekens achter elkaar. Dit doet een beetje denken aan de gameplay van de Guitar Hero-games. Om je actie tot een zo goed mogelijk eind te brengen, is het noodzakelijk dat je de tekens uit de reeks op het juiste moment indrukt. Hoe preciezer je timing is, des te meer kans op een geslaagde actie. En voor wie alles een beetje te snel gaat, is er de handige optie om wat vertraagd te spelen. Zeker in het begin een aanrader om alles wat meer onder de knie te krijgen.
Perfectie
Ja, dat is wel leuk en aardig zal je denken, maar hoe win je een wedstrijd eigenlijk? Tijdens de wedstrijd is het namelijk nodig om zoveel mogelijk ‘punten’ te scoren, door een actie te voltooien. Het hoogst haalbare is de Ippon. Als je je tegenstander met een bepaalde actie direct op z’n rug kunt gooien, of met een controlerende techniek voor ongeveer 25 seconden op de grond kunt houden, scoor je een Ippon en heb je de wedstrijd direct gewonnen. Het kan ook voorkomen dat je een actie niet helemaal perfect uitvoert, waarvoor je een mindere beoordeling krijgt. Hiervoor kan je, op volgorde van laag naar hoog, een Koka, Yuko of Waza-Ari scoren. Twee Waza-Ari’s staan gelijk aan een Ippon en leveren je dus ook een directe winst op. Mocht dit geen van beide spelers binnen de tijd zijn gelukt, dan wordt er eerst gekeken wie de meeste Yuko’s heeft en anders nog wie de meeste Koka’s heeft gescoord. Het draait er dus allemaal om dat je zo veel mogelijk perfecte acties uitvoert.
Dan nog even de andere spelmodi. De optie Snel Spelen spreekt voorzich, je kiest je eigen personage en een tegenstander uit en direct spring je de mat op. Iets uitgebreider zijn de opties Kampioenschappen en Carrière. Met een nogal forse nadruk op ‘iets’. Met de optie Kampioenschappen kan je op verschillende niveau’s een aantal toernooien spelen en in de Carrière-modus kies je een personage, om die vervolgens tot de beste judoka ter wereld te maken. Dit lijkt allemaal erg magertjes en helaas is dat ook echt het geval. De vernieuwing en uitdaging mist om een sterk meeslepend gevoel te krijgen. Na een paar potjes ken je het trucje wel en wil je meer. Helaas is er niets meer… Ook qua personages is de selectie beperkt. Je hebt meestal maar acht of tien judoka’s om uit te kiezen, dus verwacht geen gigantisch elitekorps als in een WWE Smackdown! of Mortal Kombat-game.
Imponerend
Wat betreft de looks van de game is het niet extreem slecht gesteld, maar het kan toch ook absoluut beter. Zeker de PlayStation 2 waarop ik de game getest heb, heeft toch al lang bewezen tot veel meer in staat te zijn. Het oogt in de ergste gevallen soms nogal hoekig, wat toch wel jammer is. Verwacht ook geen heftige arena’s om in te vechten, want met een paar dojo’s, sporthallen en een buitenveldje heb je alles wel weer gezien. Het geluid is verder erg saai en haast irritant te noemen. Het publiek maakt wat kabaal, maar een imponerend geluid als in een FIFA of PES zal je niet horen. Ook aan de muziek lijkt weinig aandacht besteed te zijn, want echt een leuke sound kent de game niet. Wellicht is de judosport daar nog wat te beschaafd voor.
Conclusie
Er zijn nog maar weinig ontwikkelaars die zich aan een echte judo-game hebben gewaagd en dat is te merken. De game is wel zeer toegankelijk voor iedereen, want door de uitgebreide tutorials en de simpele gameplay zul je al snel in staat zijn om je mannetje te staan op de mat. Toch mist de game vooral de uitdaging en beleving. Er zijn simpelweg teveel combo’s om te maken en je kunt ze echt niet allemaal even uit je hoofd leren. Ook bieden de diverse spelmodi amper uitdaging en heb je alles met een paar wedstrijden al wel gezien. Dit maakt David Douillet Judo tot een matige game die zelfs voor de echte judo-fans weinig interessants te bieden heeft.
