Overzettingen naar consoles pakken niet altijd goed uit en ik kan mij dus voorstellen dat rasechte PC-gamers wel even hun wenkbrouwen fronsten toen bekend werd dat de game F.E.A.R. naar de Xbox 360 zou worden gepoort. Aan de andere kant zullen 360-eigenaren een gat in de lucht springen om dat ze eindelijk aan de gang kunnen met deze shooter. Missie geslaagd? Lees het in deze review.
Angst
Als je net als ik geen geen high-end PC hebt, een 360 naast je televisie hebt staan en geen hekel hebt aan controllerbesturing bij shooters dan zijn er maar bar weinig redenen te bedenken waarom je niet blij zou zijn met de komst van F.E.A.R. naar de Xbox 360. Bij Monolith moeten ze dat ook hebben gedacht en daarom hebben ze in navolging van het grote succes van deze game op de PC gemeend de game uit te moeten brengen op onze zo geliefde X-doos. Monolith zelf had kennelijk geen tijd, dus strikten ze Day 1 Studios om de overzetting te realiseren. Natuurlijk ga ik geen uitgebreide beschrijving geven van de game F.E.A.R.. Naast het feit dat de game overbekend is heeft ons aller Danny de game ook al uitgebreid gereviewed dus beperk ik mij tot het onderzoeken of de overzetting wel naar wens is verlopen en ga ik ook nog even uitwijden over de extra’s die het spel op de 360 toch nog heeft meegekregen.
Start de Xbox 360 maar vast op en laat hem maar vast warm draaien, want in de tussentijd zal ik voor degenen die zich niet voor het verhaal interesseren en alleen maar na wat minimale informatie zo snel mogelijk aan het knallen wil slaan nog even in het kort herhalen waarom het allemaal draait. F.E.A.R. is een first person shooter waarin jij de leiding hebt over een elite-eenheid van het leger die de opdracht krijgt om de controle te krijgen over een stelletje losgeslagen soldaten onder leiding van een Paxton Fettel. De game ontpopt zich na verloop van tijd van een horrorgame in een pure psycho-thriller die barst van de vette actie. Zo, veel meer informatie heb je niet nodig om meteen van kiet te gaan. Wil je meer weten? Dan raad ik je aan om de review van Danny even te checken voor de broodnodige achtergrondinformatie.
Angst staat, uiteraard zou je haast zeggen, centraal in deze game en die FEAR wordt nog eens extra versterkt door de paranormale gaven van de Fettel-army. Verder hangt de game aan elkaar van angstvisioenen, onvoorspelbare ontmoetingen en speculaties. Gelukkig beschik jij ook over niet mis te verstane gaven zoals een überreflex die uitmondt in een soort bullettime en heb je een indrukwekkend arsenaal aan wapens op je rug hangen. De game start als een doorsnee horrorgame, maar al in het eerste level had ik het kippenvel al weer op m’n armen staan. Misschien komt dat doordat ik tussen mijn 5.1 surroundsetje zat en dat het licht geheel gedimd was, maar de toon en sfeer zijn meteen gezet dus dat belooft veel voor de rest van de game.
First Encounter Assault Recon
De omgevingen zijn in F.E.A.R. niet van een verschrikkelijk hoog niveau of erg origineel te noemen, hoewel alles er natuurlijk wel superstrak uitziet. Wat mij betreft is dit juist een groot voordeel, want hoewel er in de game van alles gebeurt wat niet realistisch te noemen is, zijn de omgevingen waarin je rondwaart juist heel basic en wel zeer herkenbaar. Je zult voornamelijk in kantoorpandachtige ruimtes, gangetjes en op industrieterrein lijkende bedrijvencomplexen rondlopen en dat gaat na verloop van tijd ook wel een tikkeltje vervelen. De actie en spanning echter maken dat dit je geen enkel moment dwars gaat zitten. Sterker nog, ik vind het zelfs wel lekker dat je in een zo normaal mogelijke omgeving de meest bizarre vuurgevechten aan moet gaan en regelmatig het kippenvel van je kruin tot je tenen op voelt komen door de ongekende spanning die het rennen door spooky gangetjes met minimaal licht met zich mee brengt.
Wat mij betreft is het een groot voordeel dat je lekker door de leveltjes heen schiet zonder al te veel ergernis en frustratie. Gaat het fraggen je allemaal wat te makkelijk af of ben je juist niet in staat om het volgende checkpoint te halen, dan heb je de mogelijkheid om tijdens de game de moeilijkheidsgraad naar boven of beneden bij te stellen. De een zal er namelijk meer plezier in hebben als hij zo veel mogelijk tegenstand ondervindt en taaie gevechten aangaat, terwijl de ander geen grotere kick kan krijgen dan van het in een moordend tempo door de levels heen schieten. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik absoluut tot die laatste categorie behoor, dus tijdens deze testsessies stond de moeilijkheidsgraad niet op het hoogste niveau. Gelukkig is er dus wel voor elk wat wils, ook als je tijdens de game van gedachten veranderd bent.
F.E.A.R. gaf mij over het geheel gezien een beetje het gevoel een reprise van Half-Life te hebben gespeeld. Niet dat dat erg is, integendeel, het is zelfs zeer positief bedoeld. Want zeg nou eens eerlijk: er zijn maar weinig games waarin zoveel gameplayelementen zo goed zijn uitgewerkt als in F.E.A.R. Om te beginnen is daar het aloude bullettime (Max Payne, eat your heart out…) dat zo goed is uitgewerkt dat je vergeet dat het haast al weer achterhaald is. Zin in een robbertje slowmo?? Klik op de linkerbumper en vuurgevechten worden in één klap gemakkelijker én mooier. Hou wel even de tijd in de gaten want daar zit natuurlijk wel een limiet aan. De omgevingen zijn verder vergeven van hendels en knoppen maar ook met allerlei andere objecten zoals bijvoorbeeld antwoordapparaten. De berichten die je daarop hoort zijn verantwoordelijk voor weer een stukje ‘angst’, zeker als ze worden aangevuld door radioberichten die je gedurende je missies binnenkrijgt. Als je dan bij confrontaties met de wel heel erg slimme vijanden je diezelfde vijand ook nog eens naar elkaar hoort roepen waar jij je bevindt (tot op het griezelig nauwkeurige toe), dan ben je blij dat je gezondheid zich weer automatisch aanvult tot ’25’ of ’40’ als jij ergens bibberend (lees: laf) in een hoekje zit. Helaas is ook dit geen garantie voor een succesvolle aftocht want van flank- en rugaanvallen zijn ze bij de tegenstander ook niet vies.
Geen wonder dat onze hoofdpersoon in F.E.A.R. regelmatig last krijgt van hallucinaties en angstvisioenen waarbij niet alleen bloed een hoofdrol speelt, maar ook een vaag meisje genaamd Alma. Persoonlijk kreeg ik van dit kind geen trillende knieën maar als ze met haar irritante lachje (uiteraard zonder zelf zichtbaar te zijn) mij de stuipen op het lijf joeg in een of andere donkere gang, besefte ik toch weer dat ik met een griezelgame bezig was en was ik blij dat ik drie automatische wapens en flink wat lood bij me had. Gelukkig gaat het richten in F.E.A.R. op de 360 bijna net zo makkelijk als op de PC, want je wordt namelijk flink geholpen. Je hoeft namelijk niet op de pixel precies te richten en soms leek het zelfs dat vijanden als ze eenmaal in de kogelregen verzeild waren geraakt, ze daar ook niet meer uit kwamen. Wel zo realistisch eigenlijk als je het goed beschouwt… Mocht je uiteindelijk aangeschoten, met weinig munitie en met kippenvel in een donker hoekje zitten dan kun je altijd nog gaan ‘leunen’ en al glurend om een hoekje proberen om met een precisieschot de vijand om te leggen.
Conclusie
Ik ben er achter dat de beste shooters niet perse afhankelijk zijn van übervette science fiction speelwerelden. Hoewel grafisch zeer overweldigend, kun je F.E.A.R niet onderbrengen onder het hoofdstukje grafische toppers, maar gelukkig blijkt dat ook absoluut niet noodzakelijk. Verwend als we deze maanden zijn met Gears of War, Call of Duty 3 en Rainbow Six: Vegas, neemt F.E.A.R toch een apart plaatsje in dit rijtje in. De game combineert horror en kippenvel met een ultieme shooterervaring in een realistische setting, waarbij nagenoeg alle gameplay onderdelen helemaal op orde zijn. De Xbox 360 is naast de standaard Live-mogelijkheden overigens voorzien van een extra level én een nieuwe mode die luistert naar de naam Instant Action. Maar het belangrijkste nieuws is natuurlijk dat F.E.A.R niet meer alleen maar voor PC-gamers beschikbaar is, en dat de Xbox 360 weer een topper rijker is. Met name de singleplayer-campaign maakt deze game verplichte kost voor shooterfans.