Vlak voor het einde van het jaar komt er nog weer een game uit met een fantasysetting, RPG-elementen en first person actie. Waarom we van deze game toch zouden moeten opkijken? Lees het in deze review!
Waarom deze game?
Het verhaal misschien? Tja, nu ik de hele (sp) game heb gespeeld, kan ik zeggen dat het verhaal goed in elkaar steekt. Mooie plotwisselingen enzo en een wereld die gered moet worden. Helaas mag ik je niet meer vertellen, want dan verklap ik te veel en dat is echt jammer. Dus daar sta je dan, geld in je zak, Dark Messiah voor je en nog niet echt een stap verder. Zullen we dan de graphics maar eens onder de spreekwoordelijke loep nemen?
Vanwege graphics of geluid?
Geluid dan? Van het geluid moet ik zeggen: de voice overs zijn uitstekend. Hier is zorg aan besteed en dat hoor je ook. Nu mag je dat van een game met dit budget en deze bekendheid wel een beetje verwachten, maar dan nog is het prettig om hier ook niet teleurgesteld te worden. Dat doet de muziek eigenlijk wel: deze voegt slechts in kleine mate wat aan de game toe. Vooral als de gebeurtenissen spannend worden, door bijvoorbeeld een groep aanvallende tegenstanders, worden de pauken tevoorschijn gehaald en krijg je een stevige rush-muziek, die mij helaas op een gegeven moment meer irriteerde dan dat het goed deed. Vandaar dat ik het volume daarvan lager zette.
De gameplay?
Is het dan het skillsysteem?
Maar hoe verdien je nou punten in een lineaire vechtgame? Simpel, door de missiedoelen te halen. Natuurlijk zou de game ook punten kunnen toekennen voor elke verslagen vijand, maar daar heb je weinig aan als je als sneaky figuur liever langs hun heen sluipt. Daarom heeft de ontwikkelaar gekozen voor een systeem dat vaste punten toekent, waardoor ‘speel zoals je wilt’ een veel grotere kans krijgt. Toch komt dit ‘speel-zoals-je-wilt’-systeem niet helemaal tot z’n recht. Dat komt allereerst omdat punten redelijk schaars zijn en je daarom niet gelijk voor volle stealth of magie kunt gaan en je in de tussentijd dus voornamelijk gewoon zult moeten vechten. Tevens zijn een aantal stukken in de game gewoonweg gemaakt om te vechten en niet om op een andere manier gedaan te worden. Zo is er op een gegeven moment een soort boss-fight, waar je in een verlichte ruimte omringd wordt door Orcs, die een arena vormen waar je tegen een andere Orc moet vechten, en die je direct laten weten dat wanneer je magie gebruikt, de andere Orcs je ook zullen aanvallen. Dag stealth, dag magie, hallo normaal vechten… Dit gebeurt in mindere mate in een flink gedeelte van de game, doordat er bijvoorbeeld in gangen naast enkele tegenstanders veel lichtbronnen aanwezig zijn, die zeker sfeervol zijn, maar ook de mogelijkheid om te sluipen flink beperken. Verder zien tegenstanders je in het donker toch vrij goed, totdat je je stealthskill op z’n hoogst hebt (sommige skills hebben meerdere levels).
Nee, het is het vechten!
En dan kun je ondertussen ook nog trappen. Het klinkt als een simpele toevoeging en dat is het ook, maar het voegt toch ineens veel diepgang toe aan het vechten. Klap met je zwaard, klap met je zwaard, je tegenstander deinst achteruit en dus geef je hem een trap na, waardoor hij valt en extra kwetsbaar is. Het is net als Halo’s handgranaat: een aantal normale aanvallen en tussendoor eventjes een granaatje, om echt de overhand te krijgen.
En niet alleen jij bent gevaarlijk, ook je omgeving kun je goed tegen je tegenstanders gebruiken. Staat een tegenstander met z’n rug naar je toe een afgrond in te kijken? Ren op hem af, geef hem die welverdiende schop en laat hem de bodem van de afgrond zien! Staat een andere tegenstander met z’n rug naar enkele ijzeren pinnen in de muur tegen jou te vechten? Met een welgemikte trap blijft ‘ie er in hangen! Nu zijn die ijzeren pinnen realistisch gezien iets té aanwezig in de omgeving en is dat een teken dat de game toch graag heeft dat je vecht, maar het geeft toch iedere keer weer voldoening als je met een goede aanval een gevecht abrupt in jou voordeel kan beëindigen! En dan heb ik het nog niet eens gehad over zware voorwerpen die door een welgemikte slag op tegenstanders afrazen en zo een bloederig spoor achterlaten. Ook hier weer: heerlijk!
Multiplayer onderbroken
En er is nog een feature die Dark Messiah gelijk anders maakt dan die andere RPG’s dit jaar: een multiplayergedeelte! Deze werd apart van het single playergedeelte ontwikkeld door een andere ontwikkelaar en…ontbrak helaas in de door ons ontvangen reviewversie. Graag zou ik jullie willen vertellen hoe goed de game in multiplayer is, maar dat gaat nu niet. En dat terwijl de features toch erg aantrekkelijk klinken: een spelsoort die omschreven kan worden als Battlefield in een fantasysetting en eentje die je de tegenpartij over meerdere maps laat bestrijden, voordat je de overwinning kunt claimen. Maar wat mij betreft is de single player van Dark Messiah al genoeg reden om de game te spelen en is een multiplayergedeelte gewoon nog eens een mooie laag extra slagroom op een prima taart!
Conclusie
Het verhaal, de graphics, het geluid en de lineaire gameplay: niet bijzonder, wel goed en op zich al een aardige reden om de game te halen. Het ‘speel zoals je wilt’ systeem voegt hier een goede extra reden aan toe, maar het is het vechtsysteem dat echt de show steelt en deze game wat mij betreft tot één van de beste games van het jaar maakt. Dus als je nu nog steeds voor dat rek staat en je keuze nog niet hebt gemaakt: grijp dat doosje en reken af!