Scarface: The World is Yours

Heeft er iemand grappigere one-liners dan Tony Montana? Heeft er iemand een excentriekere leefstijl dan Tony Montana? Is er iemand geweldadiger dan Tony Montana? Is het verstandig om een licentiegame te maken van Tony Montana?

‘Make way for the bad guy.

Zeg Scarface en negen van de tien mensen zeggen Tony Montana. Dat is niet voor niks, want naast het feit dat dit de hoofdrol van de film is, is Tony een markante persoonlijkheid. Eentje die blijkbaar lang bij mensen blijft hangen. Hoe kan het anders dat, 23 jaar na het uitkomen van de gangsterfilm, veel mensen nog altijd de fantastische one liners uit de film kennen. Voor degene die de film nooit hebben gezien, of helemaal strak van de yeyo stonden: Tony is een Cubaan. Dat zie je aan hem en dat hoor je aan hem. Zijn accent is er dan ook eentje die vaak door mensen wordt geïmiteerd. Daarnaast heeft Tony een uitgesproken negatieve mening over communisten, houdt van vrouwen en mooie dingen, schuwt geen grof taalgebruik en last but not least, schuwt geen geweld. Laat dat laatste nou nodig zijn bij zijn missie: het verkrijgen van heel veel geld.

Want geld is macht. En macht betekent vrouwen, luidt een van zijn uitspraken. Voor geld, macht en vrouwen vlucht Tony Montana onder de noemer ‘politiek vluchteling’ naar het land die zijn dromen waar gaan maken: Amerika. Tony heeft zijn eigen American Dream. Cuba is, ook in die tijd, communistisch en Amerika kapitalistisch. Tony houdt er zo zijn eigen filosofie op na. ‘You know what capitalism is? Gettin’ fucked!’

In de film (spoileralert!) klimt Tony op van een afwasser die zijn geluk in Amerika komt beproeven tot een van de grootste cocaïnebazen van Miami. Het grote geld zit hem in de yeyo (cocaïne), maar op zijn weg naar de top maakt Tony ook een hoop vijanden. Zijn privéleven gaat langzaam naar de klote en hij raakt in oorlog met ‘de andere’ grote cocaïnebaas Alejandro Sosa. De laatste, inmiddels klassieke, scène van de film is dan ook dat de mansion van Tony wordt bestormd door een shitload aan mannetjes van Sosa. Tony pakt zijn geweer en spreekt de legendarische woorden: ‘You wanna fuck with me? Okay. You wanna play rough? Okay. Say hello to my little friend!’

Na een paar peletonnetjes van Sosa’s leger naar het hiernamaals geknald te hebben, wordt Montana zelf in zijn rug geschoten. Hij valt voorover van het balkon in zijn eigen fontein en stopt daarna definitief met roken. Echter, voor deze gelegenheid wordt het eind van de film herschreven. In plaats van te sneuvelen in zijn fontein, begint de game na de uitspraak van de magische qoute. Je vlucht uit je eigen huis en even later ben je alles kwijt. Je berg cocaïne, je berg geld, je reputatie, je connecties, je familie, alles… Tony zweert tegen zichzelf terug te komen aan de top en Sosa terug te pakken.

‘All I have in this world is my balls and my word and I don’t break them for no one.’

Maar als Tony zijn plannen wil realiseren zal hij eerst alles terug moeten krijgen wat hij had. Dat betekent dat je bij de wortel van de criminaliteit moet beginnen en je in het begin van de game dus ook letterlijk cocaïne op straat dealt. Het hele spel gaat erom dat jij terug krijgt wat je had en de mensen terugpakt die dat ooit van je afgenomen hebben. De sleutel tot succes is daarbij je reputatie. Die gaat omhoog bij vrijwel elke opdracht die je vervult, maar ook bij het aanschaffen van expensieve goodies.

Leidende draad is en blijft de yeyo. Na het succes vol afronden van bepaalde opdrachten, kom je in contact met suppliers. Zoals gezegd begin je met het dealen op straat, maar naarmate de game vordert en je je grondgebied terugverovert, wordt het andere koek. Grammen worden kilo’s zodra je de eerste distributiepunten hebt weten te krijgen. Naarmate je reputatie groter wordt, zul je dealen op een andere manier. Niet meer op straat, maar de drugs zelf importeren naar Miami met een speedboot. Uiteraard moet je hierbij de juten ontwijken. Zo ontwikkelt het dealen en smokkelen van de drugs zich van kwaad tot erger. Uiteraard beginnen dan de miljoenendeals.

Bij deze wil ik van de mogelijkheid gebruik maken om de O-knop (bij de Playstation 2 variant) uit te roepen tot heilige knop bij Scarface: The World is Yours. Tony Montana is bepaald niet op zijn mondje gevallen en het zou slecht zijn als de makers daar geen gebruik van gemaakt zouden hebben. Godzijdank is dat gebeurd, en hóe. Tony Montana is fantastisch uitgewerkt en komt, ondanks dat de stem van Al Pacino ‘te whiskey’ door zichzelf werd bevonden, vooral audiotechnisch weer helemaal tot leven. Zo is het mogelijk om met de genoemde toets gesprekken aan te gaan met voorbijgangers op straat. Een willekeurige selectie? Tony tegen een willekeurige dame: ‘If I fuck you, you won’t be able to walk straight for three weeks.’ Daarbij heeft de knop in vuurgevechten nog een andere functie, waarover later meer.

‘Say hello to my little friend’

Een groot voordeel van Scarface: The World is Yours ten opzichte van Grand-Theft-laten-we-de-vergelijking-nog-maar-eens-trekken-Auto is het miksysteem. Waar deze in Grand Theft Auto knap irritant werkt, is dit een super gameplay element in Scarface. Met de R1-knop is het mogelijk om op je vijand te locken. Met de rechter trigger is het vervolgens mogelijk om, binnen het gelockte lichaam, bepaalde lichaamsdelen te distanciëren van de romp. Dit kan betrekking hebben op hoofd, arm, been tot aan de linker en rechterbal toe. Dit is geen gemakkelijke grap, keurig onderin beeld wordt weergeven welke organen geperforeerd worden. Uiteraard is het ook mogelijk om zonder op de vijand te locken iemand aan gruzelementen te pompen. Wat onherroepelijk vast staat is dat het lock systeem gewoon lekker werkt. In de meeste gevallen mikte Tony op de tegenstander die ik voor ogen had.

Onder andere tijdens vuurgevechten verzamel je ‘Balls’, welke je op verschillende manier verdient. Het schieten op bepaalde lichaamsdelen voordat men de definitieve kopkogel krijgt, levert Balls op. Slippen met aan auto, rakelings langs het verkeer schieten, een automobilist uitschelden die jou of jouw auto aanrijdt, de politie van je af praten… het zijn allemaal manieren om Balls te verdienen. De leukste is echter de ‘Taunt’-mogelijkheid. Met de O-knop (jawel) kun je tijdens vuurgevechten je tegenstanders op zijn Montanaans uitschelden. Is de Balls-meter dan vervolgens vol, dan kan men overschakelen naar de Rage-mode. Het spel verplaatst zich dan in de eerste persoon. Montana heeft behoorlijke precisie met schieten, is onkwetsbaar en verdient health voor elke ‘maricon’ die hij neer schiet. Een behoorlijk nuttige functie wanneer er een stamboom bad guys voor je neus staan of wanneer Tony meer dood dan levend is.

‘Get the yeyo’

Belangrijk in de game is bovendien een kleine minigame waarbij timing belangrijk is. Het is een klein cirkeltje wat zich met de klok mee vult. Op het juiste moment moet de speler dan de knop loslaten voor diverse doeleinden. Voor het dealen van drugs, het ompraten van politieagenten, het demonteren van bommen, het lospeuteren van een speciale rente bij de bank om je geld wit te wassen enzovoort. Deze speelmethode komt veel terug in het spel. Te vroeg loslaten bij drugs zal in een slechte deal resulteren, terwijl een te late timing een bloedbad tot gevolg zal hebben.

Het geluid in de game is werkelijk fantastisch te noemen; de game heeft immers niet voor niks een THX predicaat. De stem van Tony Montana is niet van Al Pacino himself, aangezien zijn stem door de jaren heen net zo heeft geleden onder zijn leeftijd als zijn hoofd. Desondanks heeft men een prima substituut gevonden die het typische accent en intonatie van destijds erg goed weet te imiteren. Tony is niet te onderscheiden van vroeger. Bovendien is de soundtrack van de game ijzersterk. Motorhead, Run DMC, Johnny Cash, Iggy Pop, Earth Wind & Fire (en ik vergeet er nog heel veel) vormen slechts een kleine greep uit de rits artiesten. Hoewel ik twijfel of sommige tracks er echt al waren in de 80’s, is de sfeer die de muziek uitademt prima. Dit is een typisch voorbeeld van een ijzersterke soundtrack.

Tot slot wil ik nog even een puntje maken over de vergelijking die vaak getrokken zou moeten worden met Grand Theft Auto. Vaak worden nieuwe free-roaming games, met name als het onderwerp misdaad is, als snel bestempeld als ordinaire rip-off van Grand Theft Auto. Scarface doet vanwege de gameplay, het onderwerp en het kleurgebruik zeker aan Grand Theft Auto Vice City denken. Vice City is echter op haar beurt weer duidelijk gebaseerd op Scarface. Niet eens de vraag wie op wie gebaseerd zou zijn frustreert mij, maar meer de eeuwige standaard die Grand Theft Auto zou vormen. Niet elk gameplay-element wat Grand Theft Auto wel heeft en een andere game niet is ‘een gemis’.

Het vonnis

Het enige minpunt wat ik echt op kan noemen is dat er buiten de missie’s om niet heel veel te doen is in de game. De missies kunnen worden gedaan in een verschillende volgorden, maar daar houdt het dan ook bij op. De game is minder free-roaming dan je in eerste instantie zou vermoeden.

Desondanks heeft het spel een acceptabele speelduur en zijn de missies zelf erg gevarieerd. Miami is goed nagemaakt en vertolkt in een leuke stad met een redelijke omvang. Het geluid en de muziek van de game zijn geweldig, het miksysteem werkt lekker en het rijden met auto’s werkt goed.

Scarface: The World is Yours is enerzijds voor de fan die dolgraag in de huid van Tony wil stappen, maar kan anderzijds door iemand ook als verschrikkelijke heiligschennis worden opgevat. Ik, terwijl ik toch wel een groot liefhebber van de film kan worden genoemd, vind de sfeer van de film prima vertaald naar de game. Tony is Tony. Met zijn excentrieke levenstijl, met zijn arrogante loopje en met zijn fantastische one-liners. Niet vaak wordt een persoon zo goed vertaald van het witte doek naar een game. ‘You wanna play it rough?’