The Godfather

The Godfather, wat kun je hier nog over zeggen. Dat er miljoenen euro’s in de game werden gepompt, om uiteindelijk als ‘duurste game ooit’ uit de bus te komen? Dat EA misschien wel verlies heeft geleden aan deze game, door de gigantische kosten? Dat dit een halfjaartje geleden toch een kleine teleurstelling was, na al die beloftes die de grote zakken geld hadden gemaakt? Daarvoor lees je het oordeel van deze game voor de PC, PlayStation 2 en Xbox van een halfjaar terug maar. Hierin komt alleen het Xbox 360-specifieke gedeelte aan bod. Oprotten of doorlezen dus. Vragen? Geen vragen? Gaan we door.

Adoptie

Het begin van de game wordt ingeluid met een sfeervol en hevig opgepoetst filmpje waarin een jongen ziet hoe zijn vader wordt vermoord door een maffiabende. We schrijven 1936 en het arme kind wordt geadopteerd door Vito Corleone himself, de Peetvader. Dit zet meteen de toon voor het gehele verdere verloop van de game; je wil wraak. Het spel spoelt een tiental jaar door en we komen uit in het einde van de jaren ’40.
In de gameversie van The Godfather speel je een iets andere hoofdpersoon dan in de gelijknamige film. Nouja, je hoofdpersoon kan ook een heleboel van Michael Corleone a.k.a. Al Pacino laten verschillen, dat is geheel aan jou. Er zijn behoorlijk wat opties om je eigen personage te maken. Uiteraard blijft dit wel binnen een aantal grenzen aangezien je alter ego nog wel van Italiaanse afkomst moet lijken en hij natuurlijk enige gelijkenis moet vertonen met het kleine jochie uit ’36. Nadat je min of meer gered bent door Luca Brasi van een stel gasten die op je aan het inbeuken waren, word je meteen meester gemaakt van de besturing, de basisprincipes en het Black Hand-gevechtssysteem.

Black Hand
Waarmee we gelijk aan een van de beste punten van het spel belanden. Je hebt de term Black Hand vast al honderden keren langs horen komen en het komt erop neer dat je je personage in een gevecht niet meer met de actieknoppen bestuurt. maar met de rechter analoge stick. Zeker met de lekkere Xbox 360-controller vond ik dit heerlijk werken. In het begin is het nog eventjes wennen en gooi je iemand onbedoeld door een etalage, maar later blijkt dat deze besturing heel soepel kan werken. Binnen no-time sloeg ik in een vloeiend ritme vijand na vijand, voetganger na voetganger en winkelier na winkelier aan gort. Na een tijdje begin je ook de executiemoves onder de knie te krijgen. Het is net geen fatality, maar wel heel gruwelijk. Het werkt echt lekker en aangezien een groot deel van het spel goed te doen is met je vuisten is dat erg belangrijk.

Extra’s

Schieten gebeurt uiteraard ook, heel veel zelfs. Vooral in de missies die je in de verhaallijn treft zitten nogal wat heftige shootouts waarin het mafiabloed rijkelijk vloeit en mob na mob sneuvelt. Een kapperszaak, een verlaten pakhuis, een grote villa, allemaal bekende en voorspelbare locaties voor een knalfestijn. Daarnaast heeft Electronic Arts ook wat missies speciaal voor de fans van de film in de game verwerkt. Zo ben jij bijvoorbeeld degene die het pistool van Michael in de wc van de pizzeria verstopt, waarmee hij uiteindelijk Solozzo zal vermoorden. Ook ben je getuige van de moord op Luca Brasi en rijd je achter Sonny aan wanneer hij neergeschoten wordt bij de douanepost. Zo werk je je nogal gemakkelijk een weg door het verhaal, want de missies zijn niet al te moeilijk. Gelukkig heeft Electronic Arts speciaal voor de Xbox 360-versie een boel extra’s in de game gestopt. Zo zijn er een aantal broodnodige extra missies, want de hoofdverhaallijn was in het orgineel nogal kort. Desalniettemin zul je vele uren zoet zijn met deze game, maar meer content is uiteraard nooit weg. Dit geldt ook voor het aantal voertuigen, wapens en executiemoves, want ook deze zijn een tikkie talrijker. Verder bevat een game een aantal nieuwe opties, die altijd goed van pas kunnen komen. De politieagenten zijn nog steeds zo corrupt als een stelletje Bulgaren, ditmaal is het zelfs zo erg dat wanneer je ze maar genoeg smeergeld toeschuift ze zelfs aan je zijde zullen strijden. Superhandig natuurlijk, want wanneer komt het nou niet van pas dat er een politiemacht toesnelt naar de crime scene om vervolgens alleen je vijanden om te leggen? Onze eigen 010-wout Peter weet er alles van…
En mocht zelfs al dat blauw op straat nog niet genoeg zijn om je honger naar geweld te stillen, dan kun je altijd nog je eigen knokploeg inhuren. ‘Inhuren’, ja. Lekker is dat. In Stillwater, Los Santos en elk ander boerengehucht hoef je alleen maar te fluiten en er komt een heel cohort aan homie’s aangerend, maar in The Big Apple word je genaaid door je eigen maten en moet je dokken als je wil dat ze de maffiafamilie helpen beschermen.
Voor je eigen legertje heb je overigens wel respect nodig, wat te vergaren is door het spelen van de zijmissies in de game. Ook hiervan zijn er een aantal extra in verwerkt. Het zijn voornamelijk de standaard bezigheden. Huis, tuin en keuken-huurmoordenaar, een winkeliertje afpersen of een buurt van een van de andere maffiafamilies overnemen. Ook het ombrengen van vijanden en het dragen van mooiere kleding geeft meer respect. Respect wat je vervolgens nodig hebt om je personage te verbeteren in bijvoorbeeld het schieten, het vechten en het autorijden.

FIFA ’06-effect

The Godfather ziet er een stukje beter uit dan de versie die zes maanden geleden al verscheen. Een heel klein stukje maar. Men heeft zich vooral gericht op de explosies, die zijn namelijk een stuk beter geworden. Meteen al in het openingsfilmpje ontploft een bakkerij een stuk mooier dan dat we gewend zijn. Daarnaast zijn onder andere de gezichtsanimaties erop vooruit gegaan en zijn de personages, voertuigen, wapens en andere objecten in de spelwereld een stuk scherper geworden. Dit geeft, zoals ik het zelf altijd graag noem, het zogenaamde FIFA ’06-effect; hele scherpe en herkenbare gezichten die een sterk contrast neerzetten tegenover de groffe, kartelige en gewoonweg lelijke achtergrond. Nee, The Godfather haalt lang niet alles uit de Xbox 360 en de graphics zijn eigenlijk helemaal niet next-gen.
Toch wordt er een hele goede sfeer neergezet, die onder andere te danken is aan het veel betere geluid. De orginele Godfather-soundtrack gaat er altijd in en de geweldige voice-acting van onder andere Marlon Brando, James Caan, Robert Duvall en vele anderen maken een hoop goed.

Conclusie

Al met al is The Godfather voor de Xbox 360 niet wat ik ervan verwacht had. De game laat een beetje een dubbel gevoel achter en dat komt doordat het spel enerzijds prima vermaak biedt voor iedereen die van de film genoten heeft, maar ook omdat er aan de andere kant veel betere titels te krijgen zijn in het huidige Xbox 360-assortiment. Iedereen die het spel voor de PC of de huidige generatie consoles al heeft, hoeft niet eens te twijfelen over het kopen van deze game, dat staat vast. Daarvoor is er immers veel te weinig veranderd. Maar als je Saints Row en Just Cause nu al helemaal grijs gespeeld hebt en je nog meer free-roaming vermaak zoekt, dan is The Godfather zeker geen slechte keus.