Syphon Filter: Dark Mirror

Met de komst van de PSP hoopte ik dat mijn PlayStation 2 steeds overbodiger zou worden. Dat moment, hoe persoonlijk ook, is met de komst van Syphon Filter: Dark Mirror nu dan toch echt aangebroken. Alle bezwaren die je nog zou kunnen bedenken waarom deze console nog te verkiezen is boven de handheld van hetzelfde merk, worden door deze game met één klap van tafel geveegd. Hoe ik tot deze conclusie kwam? Lees het in deze wel zéér positieve review.

Positief

Er zijn natuurlijk onmiddellijk een stel azijnzeikers die vinden dat bovenstaande maar onzin is en die vinden dat een handheldgame nooit kan tippen aan een consolegame, hoe groot de voordelen van een handheld ook kunnen zijn. Diegenen raad ik aan om Syphon Filter: Dark Mirror maar eens te gaan spelen. Zeker weten dat ze minimaal gaan twijfelen of mijn boute uitspraak wel eens waar zou kunnen zijn. Ga immers maar na: als je de eigenschappen van de PSP op een rijtje zet, en die vergelijkt met de PlayStation 2, zijn er maar bar weinig redenen om níet voor de draagbare variant te gaan. Graphics, online-mogelijkheden, bedieningsgemak (okee, toegegeven, veel PSP-games zijn dramatisch qua besturing, maar hoe anders is dit bij Syphon Filter: Dark Mirror), geluid (!) en gameplay. Allemaal eigenschappen die je tegenwoordig ook in PSP-games kunt vinden. Ik ben jullie natuurlijk wel verschuldigd om uit te leggen waarom Syphon Filter: Dark Mirror nou zo’n verpletterende indruk op me heeft gemaakt, dus lees gerust verder.

Dark Mirror

Een vergelijking zoals ik die hierboven omschreef, is misschien om één reden niet helemaal terecht. Syphon Filter: Dark Mirror is namelijk niet verschenen op de PlayStation 2, maar exclusief op de PSP. Helemaal vergelijken kunnen we dus niet, terwijl Dark Mirror wel een historie heeft als consolegame op de PlayStation. Op de originale PlayStation welteverstaan, want op de PlayStation 2 is het nooit wat geworden. Het werd dus tijd voor een verpletterende revanche. Geen gemakkelijke opdracht, zo met de hijgende adem van Sam Fischer in je nek. Een vergelijking tussen deze twee franchises is dan ook onvermijdelijk. Het moet dan ook worden erkend: tussen Splinter Cell en Syphon Filter zit niet al te veel verschil. Dit kun je zowel positief als negatief opvatten, maar positief als ik ben, zie ik alleen de voordelen hier maar van in.

Mijn ervaring met dergelijke games is dat een cool, speelbaar personage de game kan maken of breken. Over Sam Fischer geen verkeerd woord wat mij betreft, maar ook zijn collega uit Syphon Filter genaamd Gabe Logan heeft niet te klagen over zijn persoonlijke eigenschappen en heeft allerminst een imagoprobleem. Ik krijg alleen bij het horen of lezen van zijn naam wat songfestival-visioenen en zie ook af en toe de aftiteling van een Amerikaanse soapserie op mijn netvlies verschijnen, maar verder mag Gabe er absoluut zijn. Kortom, Gabe is stoer! Een man met een missie, en meer dan dat!

Red Section

Het verhaal achter Syphon Filter: Dark Mirror is actueel en cliché tegelijk. Gabe Logan is een geheim agent van een of andere vage geheime dienst die slechts opdrachten aanneemt als daar minimaal de wereld mee gered wordt of als er ultra zware wapens in het spel zijn, het liefst als die op zijn minst de halve wereldbevolking bedreigen. Zo ook nu. Gabe wordt samen met enkele kornuiten naar Alaska gevlogen om daar orde op zaken te stellen bij een olieraffinaderij die is overgenomen door terroristen van de al even vage organisatie Red Section. Dat het ze daar niet alleen om de raffinaderij te doen is wordt al snel duidelijk als blijkt dat er wapens worden getest die een iets grotere uitwerking hebben dan het gemiddelde wapen waar Gabe of Sam mee rondhuppelt. Ik geef toe, het verhaal is niet origineel maar het wordt op een dusdanige manier verteld, ondersteund door prachtige cutscenes en dito soundtrack, dat het je absoluut geboeid houdt en er zo voor zorgt dat je deze game niet voor één leveltje op zult starten.

Dit wil niet zeggen dat je niet even tussendoor een level kunt spelen want die zijn namelijk niet al te lang. Alle missies, zeven in totaal, zijn opgedeeld in kleine stukjes die steeds na zo’n korte speelsessie opgeslagen kunnen worden. Niet alleen de verschillende moeilijkheidsgraden, maar ook het aantal gevonden stukken ‘hidden evidence’ en het aantal vrijgespeelde wapens, kan een reden zijn om de game meerdere malen te spelen. Ook het verhaal wordt, naarmate je meer vrijspeelt, steeds duidelijker. Hierdoor stijgt het aantal uren dat je in de game kunt steken zienderogen en komt naar schatting uit op circa 15 a 20. Degenen die het leuk vinden om zijn of haar tutorial-records te verbeteren kunnen daar nog wel wat tijd bij optellen hoewel dat niet echt spannend is. Diezelfde tutorial zit overigens goed in elkaar, hoewel een doorgewinterde gamer hem niet echt nodig zal hebben. Het leert je in ieder geval alle basic controls en het zorgt er voor dat je je meteen vanaf het eerste level op de actie kunt concentreren in plaats dat je met de knoppen zit te klooien.

Gameplay

Een PSP-game die een 9.5 voor speelbaarheid krijgt moet wel iets bijzonders in zich hebben. Immers, ondanks de aanwezigheid van (slechts) één analoge pook, voelen we het gemis van een tweede in menig game maar al te vaak. Syphon Filter: Dark Mirror heeft hier iets op gevonden, hoewel het (laat ik eerlijk zijn) natuurlijk nooit aan het analoge duo van de PlayStation 2 kan tippen. De manier waarop je de camera en het personage kunt bedienen doet er echter niet veel voor onder. Het linkerpookje van je PSP gebruik je om Gabe te besturen en (briljant!) de figuurknoppen om de camera te besturen. Sam Fischer met zijn Essentials kan hier nog wel een puntje aan zuigen want ook het selecteren van de gadgets, de verschillende soorten ‘vision’ en het trekken van een wapen uit het (niet echt grote) arsenaal, gaat uit-zón-der-lijk goed en is zeer speelbaar te noemen, in tegenstelling tot het gekutkever in Splinter Cell PSP.

Zoals gezegd is de camera niet zo precies te bedienen zoals je dit zou kunnen met twee analoge sticks, maar het is verrassend hoe snel je gewend bent met het systeem zoals Syphon Filter: Dark Mirror dit heeft. Heel veel anders en/of beter kán het ook niet dus deze manier lijkt mij het ultieme wat mogelijk is op de PSP in zijn huidige configuratie. De D-pad dient trouwens ook nog om te bukken en om context-gevoelige acties uit te voeren, simpel gezegd: de D-pad fungeert ook nog als zogenaamde ‘actie’-knop. Een ander leuk gameplayelement is dat iemand je regelmatig dekking moet geven. Op jouw commando wel te verstaan, dus dat vraagt een extra stukje inzicht en tactiek van je.

Guns ’n Ro.. eh..Shockers..

Je kunt vier wapens tegelijk meenemen, ook weer eenvoudig te selecteren door een druk op de D-pad waarna je een keuze kunt maken door een figuurtoets in te drukken. Munitie is behoorlijk schaars. Het overkwam me regelmatig dat ik gewoon out of ammo was. Gelukkig beschikt Gabe over een paar vette melee-vaardigheden (check de nekbreekmove) die mij dus ook meer dan eens goed van pas kwamen. De AI van de tegenstanders is behoorlijk op niveau, alleen op sommige momenten kwam het voor dat ik op het het moment dat ik zonder munitie zat en een groepje bad guys te lijf ging, ik ze zonder problemen een voor een met een paar vuistslagen en trappen uit kon schakelen. Niet helemaal reëel, maar het kwam wel goed uit op dat moment. Gelukkig beschikt Gabe ook over, ik noem het maar zo, sticky shockers. Kennelijk zit er geen patent op deze zeer handige munitie die door een multifunctioneel wapen wordt afgeschoten. Deze gun kan namelijk naast Sticky Shockers ook nog eens gas-, explosieven- en gewone granaten afvuren. Deze zijn, behalve de gewone patroon uiteraard, op afstand bedienbaar, dus met tijdvertraging. Gelukkig kun je in de game ook op vijanden locken, zodat je bij een niet al te vaste hand ook wat gemakkelijker je doelen kunt raken. Headshots zijn er dan uiteraard niet bij maar who cares, want er komen zat situaties voor waarop je je snipervaardigheden kunt botvieren.

Grafisch

Dat Syphon Filter: Dark Mirror grafisch een topper is behoeft geen betoog. Sterker nog, ik heb niet eerder een PSP game gespeeld die er zo goed uit ziet. Daarbij is door de makers echt overal aandacht aan besteed. Dat begint al met de openingsscene. Een hoge mate van detail en dat geldt ook voor de cutscenes maar ook zeker voor de game zelf. Personages bewegen zich levensecht en vallen ook ‘levensecht’ dood of te pletter. Alles klopt fysiek helemaal, zeker als je Gabe bekijkt als hij een wall-hug uitvoert. Je ziet dan als het in zijn omgeving koud is, de adem uit zijn mond komen. Ook de rookeffecten bij explosies of brand zijn onovertroffen te noemen. Verder is het de eerste game die ík zie waarin UN-soltaten, de zogenaamde blauwhelmen, een opvallende rol spelen, en niet alleen grafisch. Over de soundtrack hoef ik verder geen woorden vuil te maken. Deze is geheel in stijl en maakt de game ongelofelijk spannend, soms zelfs spannender dan hij in werkelijkheid misschien wel is. Overigens is het aan te bevelen om de game met een hoofdtelefoon te spelen. Niet alleen omdat de soundtrack op deze manier een nog grotere indruk maakt, maar vooral omdat je dan minder aanwijzingen misloopt. Het kan namelijk van groot belang zijn om goed te luisteren naar wat Gabe zegt of wat non-playing characters elkaar te vertellen hebben.

Conclusie

Dark Mirror heeft het Syphon Filter-genre weer een enorme boost gegeven. Misschien is het wel een hele goede keuze geweest om juist de PSP uit te kiezen als exclusief platform voor dit spel. De game is, goed beschouwd, een normale sluip-shooter, waarvan er al wel meer bestaan. De PSP is echter een topspel rijker omdat de zeer goede speelbaarheid gecombineerd is met uitzonderlijke grafische beelden. Tel daar nog de korte laadtijden, de degelijke online mogelijkheden (vier verschillende modes en vijf maps die je met 8 personen tegelijk kunt spelen) en de coole oneliners van Gabe en consorten bij op en je kunt niet anders dan tot de conclusie komen dat PSP-bezitters zichzelf ernstig te kort doen als ze deze game in de winkel laten liggen. Zo niet… ‘Go screw a lama…’ ‘Logan out’.