Field Commander

‘Wat Nintendo kan met zijn Gameboy, kunnen wij ook.’ moet Sony gedacht hebben, en daar was de PSP. ‘Wat Nintendo kan met Advance Wars, kunnen wij ook.’ moet Sony gedacht hebben, en daar was Field Commander.

Heden ten dage worden we maar al te vaak lekker gemaakt met grootschalige gevechten met honderden units in bijvoorbeeld een Total War-game, The Battle for Middle-Earth, of één van die vette Tweede Wereld-oorlogsstrategiespellen die er dit najaar aan zitten te komen. Maar dat het ook allemaal simpel kan, bewees Advance Wars al een hele tijd geleden op de Gameboy Advance. Deel twee en de DS-editie waren zo mogelijk nog beter en lieten nogmaals zien dat je met minder units meer strategie in een game kunt proppen. Field Commander streeft dit ook na. De game is een turn-based strategygame wat betekent dat elke partij om de beurt één zet mag doen. In die zet mag je al je units een bepaald aantal stappen laten lopen, andere units aanvallen of nieuwe eenheden bouwen.

Tactiek

Hoewel de game er behoorlijk simpel uitziet komt er toch heel wat tactiek bij kijken. Je kunt steden veroveren voor extra bonussen, in de bossen kun je je minder snel bewegen dan op de open weg, maar heb je wel weer meer verdediging en bergketens zijn het ideale decor voor een hinderlaag. En tot zover hebben we het nog alleen maar over de voordelen gehad die het landschap je te bieden hebben.
Zo bevat de game een heleboel units die allemaal hun eigen sterke en zwakke punten hebben. Hierbij maakt men gebruik van een steen-papier-schaar systeem, waarbij luchtafweer het bijvoorbeeld wint van vliegtuigen, die op hun beurt tanks makkelijk platbombarderen, die vervolgens weer met het grootste gemak over diezelfde luchtafweerinstallatie heenwalsen. Daarnaast kun je naast je units ter land en in de lucht ook ter zee ten strijde trekken, het is immers altijd handig om hier en daar een onderzeeër klaar te hebben liggen, of een vliegdekschip voor snelle luchtaanvallen.
Daarnaast kun je elke paar beurten een speciale kracht gebruiken die je extra power geven. Ze zijn vergelijkbaar met de CO-powers uit Advance Wars, zoals eigenlijk alles in deze game. Dat wegen-bossen-bergen verhaal hebben we immers ook al eens gehoord en bijna alle units in Field Commander zijn afkomstig uit zijn ‘geestelijk vader’ op Nintendo’s handhelds.

Rambo

Field Commander heeft ook een campaignmode, met een aantal moeilijke missies en een boeiende verhaallijn er doorheen geweven. Elke keer word je weer op de proef gesteld door de vijand die op verschillende plekken staat opgesteld, en niet elke keer hetzelfde programmaatje afwerkt. Je tegenstander reageert op jouw acties en dat geeft hen zeker iets menselijks mee. Trial-and-error is dus geen optie en je zult goed moeten kijken en logisch na moeten denken hoe je de missie het beste aan kunt pakken. Als een kip zonder kop al je units naar de frontlinie sturen is niet slim, want dan word je zo in de pan gehakt. Een beetje geduld is zeker op zijn plaats en ook is het handig een paar scouts naar voren te sturen zodat je ongeveer weet hoe het terrein er uitziet.
Jammer is wel dat de tegenstander nogal lang kan doen over zijn zetten. Niet dat de PSP blijkbaar lang moet nadenken, maar de algehele animatie van het units bewegen, deployen en aanvallen duurt nogal lang. Dit haalt op een aantal momenten zeker de vaart uit het spel, maar aan de andere kant zou het ook niet goed zijn wanneer de game te snel werd. Dan ga je immers overhaaste beslissingen nemen en de game weet maar al te goed wat het aan moet met dit soort Rambo’s.
De game kent een heleboel missies waarmee je zeker een twintig- tot dertigtal uurtjes mee zoet bent, ideaal dus voor een lange vakantie en de warme autoritten die daarbij horen. File was nog nooit zo leuk.

Vergelijken

De game ziet er grafisch behoorlijk netjes uit met strakke textures, weinig karteltjes en de mooie effecten die we van de PSP gewend zijn. Wel is het zo dat het design van mij iets beter had gemogen. Het ziet er namelijk allemaal nogal duf uit, dan vind ik dat kleurrijke stijltje van Advance Wars toch wat mooier. Want als we nou toch twee dingen met elkaar aan het vergelijken zijn…
De muziek is niet noemenswaardig te noemen en het draagt op geen enkele manier bij aan je spelervaring. Af en toe wat geluidseffectjes wanneer jij je manschappen verplaatst of die van de ander aan gruzelementen schiet, maar verder gaat het niet. Maar maakt iemand zich daar druk om?

Online gamen terwijl je offline bent

Field Commander is offline al een behoorlijk sterke game, maar online vind ik persoonlijk toch het leukst. In deze moderne wereld kunnen de handhelds tegenwoordig ook al op het draadloze internet aangesloten worden (jaja) en is deze game met maximaal vier mensen tegelijkertijd te spelen. Wel is het jammer dat je tijdens het spelen niet onderling met elkaar kunt communiceren, dat had het geheel toch wel wat leuker gemaakt. Lekker je tegenstander uit zijn concentratie halen met allerlei geweldige verhalen hoe hard z’n vrouw wel niet kreunt als je d’r… afijn.
Een andere, zeer geslaagde functie is de optie om deze game niet real-time met iemand anders te spelen. Het is namelijk zo dat het niet altijd zo hoeft te zijn dat je tegenstander op hetzelfde moment als jij online moet zijn, om online tegen hem te spelen. Dat klinkt heel erg raar, maar toch werkt het. Wanneer jij je zetten hebt gedaan wordt deze informatie naar zijn PSP verstuurd en wanneer hij de game weer opstart ziet hij wat jij gedaan hebt. Vervolgens voegt hij z’n two cents toe en een tijdje later ben jij weer een paar minuutjes bezig om jouw legertje te managen. Ideaal voor mensen die niet al te lang achter elkaar willen gamen, en deze game tijdens korte trein- of bustripjes willen spelen.

Conclusie

Field Commander is een duidelijke, heel erg duidelijke rip-off van Advance Wars voor de handheld van de concurrent. Hoewel de singleplayermode zeker vermakelijk is en deze geupgrade vorm van schaken online heel erg goed werkt, mist de game het af en toe in de afwerking. Daarom blijft hij wat mij betreft in de schaduw staan van het meesterwerk van Intelligent Systems, maar desondanks is het een van de leukste PSP-games van de afgelopen tijd.