Monster Hunter: Freedom

Monster Hunter: Freedom is een van de best verkochte PSP-spellen in Japan. De game is bijna een directe overzetting van de PlayStation 2-game Monster Hunter. Van het jagen op monsters kunnen we eigenlijk nooit genoeg krijgen, maar willen we dat met déze game doen? Lees het in deze review.

Jagen

Monster Hunter: Freedom. Hee… dat klinkt als ‘monstertje jagen’, en dat komt me bekend voor. Het is dan ook een populaire bezigheid de afgelopen tijd. Begon het voor velen weer met King Kong en niet eens zo lang geleden konden we kolossen aanpakken in Shadow of the Colossus. Monsters doen het dan ook altijd goed in een game, zeker als de titel ook nog eens het woord ‘Monster’ bevat. Dergelijke games vallen mij dan ook persoonlijk meteen op in de schappen. Of het nou een goede game is of niet, Monster Hunter: Freedom zal wellicht door alleen al de titel wat kopers naar zich toe trekken. In Japan heeft de game inmiddels dus al heel wat stof doen opwaaien. Monster Hunter: Freedom is niet meer en niet minder dan een poort van de PlayStation 2-game Monster Hunter van vorig jaar mei. Capcom heeft er voor gekozen om de game vrijwel volledig over te zetten naar Sony’s handheld en dat is ze aardig gelukt. Als je de PSP versie vergelijkt met die van de PlayStation 2 valt sowieso op dat de makers behoorlijk wat aandacht hebben gestoken in de controls. De controller van de PlayStation 2 is natuurlijk ietsjes anders dan een handheld en de besturing moest geschikt worden gemaakt voor de PSP.

Monster Hunter: Freedom valt in de categorie actie-RPG. Natuurlijk draait de game om het verslaan van monsters maar de game krijgt veel meer diepgang door de toegevoegde role-playing elementen. Het begint meteen al aan het begin van het spel met het creëren van een karakter. Stel je daar niet te veel bij voor, want neusvleugels breder of voorhoofden hoger maken is er niet bij. Wel is het mogelijk om bijvoorbeeld je stemgeluid te veranderen. Vraag me niet waarom dát er wel in zit en andere opties niet, maar dit is waar je het mee moet doen naast de standaard mogelijkheden zoals bijvoorbeeld het geslacht kunnen bepalen. Monster Hunter: Freedom speelt zich af in een soort sprookjesachtige pre-historische wereld, uiteraard opgetopt met monsters, maar daar zit wel een soort van opbouw in. Je zult dus niet meteen tegen de allergrootste kolossen spelen maar eerst met hun kleine broertjes. Je woont in een dorp, dat meteen fungeert als veilige thuisbasis en als uitvalsbasis voor het monsterjagen. In het dorp wonen zogenaamde jagers die naar de niets verhullende naam ‘Monster Hunter’ luisteren. Deze Monster Hunters moeten het dorp beschermen. Tot zover het verhaal. Aan het begin van het spel is het eerst de bedoeling dat je, nadat je je karakter hebt aangemaakt, op zoek gaat naar eten en word je dus meteen in het role-playing-diepe gegooid.

Vrijheid?

De game suggereert dat ze veel vrijheid biedt, maar in de praktijk blijkt dat dat niet meer inhoudt dan het vrij rond kunnen lopen tussen de gebieden en natuurlijk het bezoeken van de plaatselijke middenstand en horeca voor de broodnodige wapens, etenswaren en gebruiksvoorwerpen. Het doel van het spel is om uiteindelijk de allerbeste Monster Hunter te worden. Daarvoor zul je toch echt het kamp moeten verlaten en de eerste levels dienen vooral om je te laten wennen aan de mogelijkheden die er zijn om in leven te blijven. Hier zul je de echte RPG-opdrachten stuk voor stuk voor je kiezen krijgen zoals het in leven blijven door voedsel te verzamelen en te bereiden, het upgraden van je wapens en het zo gezond mogelijk blijven. Vermoeidheid is namelijk ook een factor waar rekening mee gehouden moet worden, want als je bijvoorbeeld niet eet, zal je gezondheid zienderogen achteruit hollen. De oplossing is dan een energiegevende bospaddestoel, het moet niet gekker worden. Leuk is wel dat je je eigen eten moet bereiden met eigen in de natuur gevonden ingrediënten. Dit eten kun je ook weer gebruiken als lokaas voor de monsters. Overigens zul je een eenmaal gedode prooi later weer kunnen gebruiken om te eten óf om in onderdelen door te verkopen.

Monsters

Nadat je bent ingewijd in de Monster Hunter-wereld, zul je zachtjes aan wat monsters tegen gaan komen. Nou ja, monsters, ze mogen de naam monsters eigenlijk nog niet hebben. Het zijn vaak klein uitgevallen pre-historische wezens die in eerste instantie vrij gemakkelijk zijn te verslaan met allerlei knoppencombinaties. Gelukkig kun je ook aanvallen blokken en dat is vaak hard nodig. De monsters, die overigens af en toe het IQ van diezelfde bospaddestoelen hebben, worden gelukkig steeds groter en dus ook lastiger te verslaan. Nadat je de eerste monsters hebt verslagen, worden het er ook nog eens steeds meer. Op een gegeven moment zijn ze zelfs zo lastig te verslaan dat het eigenlijk niet leuk meer is. Gelukkig is daar de oplossing door middel van de multiplayer-optie die het mogelijk maakt om met maximaal vier medestrijders de strijd te beslechten in jullie voordeel en zo de meest lastige mastodonten te verslaan. Het is daarbij van belang dat je zoveel mogelijk verschillende wapens gebruikt. Er zijn ook gelukkig nogal wat wapens in het spel en ‘spreiding’ is hier het toverwoord. Nu we het trouwens toch over meer-spelerstanden hebben… Monster Hunter: Freedom bevat ook exclusieve co-op missies die je in de zogenaamde Treasure Hunter-mode kunt spelen. De bedoeling van deze mode is om met twee spelers naar bepaalde schatten te zoeken, objecten die je ook in de single-player mode kunt gebruiken. Online-mogelijkheden zijn er niet, slechts via een lokaal Wi-Fi-netwerkje kun je met meerdere spelers gamen.

Ik zei het al eerder… Capcom heeft haar best gedaan op de controls. Natuurlijk is het zo dat de PlayStation 2 andere besturingsmogelijkheden heeft als de PSP. Men is er echter in geslaagd om de game prima bestuurbaar te maken, hoewel de camera af en toe niet helemaal meewerkt en de game dan een beetje stroef aanvoelt. Aanvallen doe je met de afbeeldingstoetsen en de camera bedien je met het D-pad. Je personage beweegt door de analoge stick en dat gaat op zich soepel, maar het vechten, en dan met name met het grote zwaard gaat niet echt geweldig. Echt ronduit vervelend is het dat je tijdens een missie niet kunt wisselen van wapen.

Pareltje

Dat we hier te maken hebben met een grafisch pareltje wordt snel duidelijk na het opstarten van de game. Vanaf het begin tot het einde is dit een bijzonder fraai spel, waarbij met name de zeer gedetailleerde monsters en personages opvallen. Maar ook de omgevingen waarin je speurt naar monsters mogen er zijn, zij het dat die af en toe een beetje eentonig en saai worden. Uiteraard hebben we hier niet te maken met een shooter maar met overwegend een ordinaire hack ’n slash-game. Ook dit wordt schitterend in beeld gebracht, zodat er opgeteld geconcludeerd kan worden dat Monster Hunter: Freedom grafisch gezien in de bovenste regionen van de PSP-charts thuis hoort. Ieder monster heeft daarbij ook nog eens zijn eigen sound, dus dat draagt ook bij tot een goede spelervaring.

Conclusie

Jagen op monsters blijft een leuke bezigheid. In dit spel kom je van alles tegen, van Grizzlie-beren tot draken en van Velociraptors tot mini-Dino’s. De uitgestrektheid van de speelwereld is positief, maar aan de andere kant ook een nadeel want je zoekt soms tot in de vergetelheid naar een monster. Daarbij komt ook nog dat de laadtijden weliswaar kort zijn maar dat er wel véél geladen moet worden tussen de speelwerelden in. Echt een nadeel is het dat sommige monsters zó moeilijk zijn te verslaan dat je wel steun móet zoeken bij andere spelers die je natuurlijk niet zomaar uit een hoge hoed kunt toveren. Daar tegenover is de game voorzien van een zeer interessante RPG-kant en natuurlijk krijg je met dit spel een grafisch pareltje in je bezit. Als we de balans opmaken slaat die toch ruim over naar de positieve kant. Neem je de kleine tekortkomingen op de koop toe dan doe je met Monster Hunter: Freedom absoluut geen miskoop.