Voor de mensen die zaten te wachten op Double Agent, was er slecht nieuws. Het duurde nog even voordat de titel uit zou komen. Het goede nieuws was echter dat er tussendoor een titel zat aan te komen voor de PlayStation Portable. Splinter Cell Essentials zou een compilatie zijn van de leukste missies van de afgelopen delen met daaraan toegevoegd een bescheiden aantal nieuwe missies. Wordt het wachten op Double Agent door deze Essentials wat draaglijker?
King-Spy
Sam Fischer, die misschien wel Koning-Spion mag worden genoemd, zit weer eens in de shit. Hij wordt gezocht door de FBI en wordt bij het graf van zijn dochter, die een jaar geleden is verongelukt, opgepakt. Sam wordt er van verdacht samen te werken met terroristen. Als mr. Fischer zijn kant van het verhaal vertelt, speel je het verhaal (lees: de missies) als een soort flash-back. Dit zijn meestal missies die je waarschijnlijk al in eerdere delen op de console hebt gespeeld. De game werkt eigenlijk nog hetzelfde als in voorgaande delen. Je hebt een geluidsmetertje, welke aangeeft of tegenstanders je kunnen horen. Je hebt een gezichtsmetertje, welke aangeeft of je tegenstanders je kunnen zien. De gadgets en wapens zijn ook weer van de partij, om de terroristen natuurlijk op een zo stijlvol mogelijke manier om te leggen. Want dat blijft natuurlijk het leukst!
Op diverse filmpjes (want reken maar dat ik deze titel gevolgd heb) zag het spel er veelbelovend uit. In de praktijk, toen ik het UMD-diskje in het fragiele klepje van de PSP deed, had ik al vrij snel een oordeel. Wat je op trailers vaak niet ziet, is gameplay en daar schort het hem in dit geval aan. Waar de rechter analoge thumbstick bij console versies wordt gebruikt om het camera standpunt mee te bedienen, is dit met de PSP natuurlijk een probleem. Het is een handheld en plek voor een rechter-thumbstick was er niet. Het bijstellen met een camera mag je in de PSP versie wederom zelf doen. Dit doe je door de cirkel-toets ingedrukt te houden en dan met de analoge-thumbstick de camera weer achter Sam te brengen. Dit moet echt elke keer als je een hoek om gaat, wil je het overzicht behouden! Daarbij moet je stoppen met lopen om de camera te bedienen, wat de vaart uit het spel haalt. Het ergste van alles is nog het snelle handelen, wat eigenlijk niet mogelijk is door de lompe camerabediening. De paniek is daardoor weg, de spanning is weg en de sfeer is verdwenen.
Reflectie
Aan dat mooie, gecoate schermpje van de PSP kleeft echter ook een duidelijk nadeel: het reflecteert. Nou was ik daar al achter met donkere films, maar Splinter Cell Essentials maakt het wel heel bont. Dat spel is namelijk z贸 donker, dat je eigenlijk continue met de night-vision op loopt. Het vervelende aan de PSP is, dat je maar in drie verschillende standen de helderheid van het beeld kunt be茂nvloeden. Daarbij heb ik het idee dat het spel niet eens meer zo mooi is, wanneer er voldoende licht zou zijn.
Toch is niet alles zo slecht als je wellicht zult vermoeden; er zitten heus nog wel goede punten in de gameplay. Bijzonder lekker vond ik bijvoorbeeld het saven, wat op elk punt in de game mogelijk is. Dat je deze functie nodig hebt omdat je vaak dood gaat door de lompe camerabediening is misschien een beetje krom, maar stel je deze game eens zonder het saven voor! Daarnaast zitten vrijwel alle moves in de game, zoals we die ook hebben gezien op de consoles. Deze moves, zoals een split tussen twee muren, maar ook de typische ironische manier van praten, maken de game nog een beetje acceptabel. Dat de game echter niet in de eerdere lijn van de Splinter Cell-games past, zal iedereen wel duidelijk zijn.
Conclusie
Al met al zal duidelijk zijn dat Splinter Cell Essentials niet kan bieden waarop men hoopte. De PC en console-versies waren al behoorlijk donker, waardoor de gordijnen vaak dicht moesten, maar in Splinter Cell Essentials moet je echt in de badkamer gaan zitten spelen met het licht uit. Daarnaast is er nog zoals gezegd de irritante camera-besturing, Men had beter de camera hoog in de hoek kunnen hangen. De typische third person-stijl van Splinter Cell gaat dan wel verloren, maar het overzicht houdt men wel, wat in deze PSP-versie ver te zoeken is. De lange laadtijden, het kunnen glitchbitchen (door muren heen kijken, waar je eigenlijk niet doorheen m谩g kijken) en het magere verhaal gebreid om de beste missies doen de rest. Het is dat met Sam Fischer, zijn moves en zijn gadgets spelen cool blijft, anders was het cijfer wellicht n贸g lager geweest.
Leu en aardig, maar ik kom maar niet langs die olietank! 馃槬 馃檨