Na vele jaren is SiN eindelijk terug. De grootste vernieuwing: de game wordt geleverd in meerdere afleveringen die je steeds een paar uurtjes speelplezier moeten opleveren. Hoeveel speelplezier Emergence je geeft, lees je in deze review.
Van SiN naar Episodes
Halverwege 1998, vlak voor Half-Life, kwam SiN uit. De game draaide om John R. Blade. Hij was oprichter en leider van HardCorps, een particuliere politiedienst die in plaats van de gevestigde orde het gespuis in Freeport City in die nabije toekomst moest neutraliseren. Zijn grootste tegenstander was Elexis Sinclaire, een welgevormde directrice van het biomedische bedrijf SinTek en geniale geleerde, die uiteindelijk de typische geschifte geleerde bleek, en met zelfgemaakte brouwsels de volgende stap in de evolutie even de wereld in wilde helpen. Het resultaat was een mutantenplaag en de woede van Blade, die haar fabrieken in puin legde, maar haar uiteindelijk net niet wist te grijpen.
Dankzij een aantal bugs die met meerdere en voor die tijd enorme patches moesten worden verholpen en het snel erna verschijnende Half-Life wist het geen grote groep fans te krijgen. Uiteindelijk werd het toch nog een aardige cult-hit en verscheen er zelfs van 2015, dat later Medal of Honor: Allied Assault zou maken, een expansion. In 2003 probeerde SiN-ontwikkelaar Ritual een uitgever te vinden voor SiN 2, maar dat werd geen succes en dus leek het plan van tafel geveegd. Vorig jaar verschenen er echter vreemde sites die uiteindelijk een aankondiging voor SiN 2 bleken. Of beter: SiN Episodes.
Naast een nieuwe game had Ritual ook een nieuw concept bedacht: in plaats van elke paar jaar een complete game te maken, vergelijkbaar met een film, zouden ze een TV-serieconcept gaan hanteren: elke paar maanden een game uitbrengen die op zichzelf staat, maar die ook onderdeel is van een groter verhaal. Een uitgever hadden ze al niet meer nodig: Valve’s STEAM-platform bleek prima geschikt en zo bleven ze eigen baas. Naast STEAM werd ook de Source-engine in licentie genomen, om SiN naar onze tijd te tillen. En ‘toevallig’ begon Valve laatst voor Half-Life 2 ook aan episodic content…
Ik ben even acht jaar afwezig en dan…
Sin Episodes: Emergence, aflevering 1, begint met iemand die op een operatietafel ligt. Boven hem grijnst een maffiafiguur en tegenover hem blikt een aantrekkelijke dame met kwaadaardig genoegen op de hulpeloze figuur neer. Die dame is…Elexis Sinclaire! Wacht eens even? Was die niet verdwenen na SiN? En als ze dan terug is, waarom heeft Blade haar dan niet opgepakt? Wellicht zit ze op een geheime locatie…die niet geheim genoeg is voor Blade want die blijkt op de operatietafel te liggen? WTF? Heeft Blade zich door Elexis en die slecht geklede maffioso met popi-tatoeage laten oppakken? Elexis blijkt Blade met een goedje te hebben ingespoten en staat nog even na te genieten, als ineens een vuurgevecht op de gang haar glimlach doet verdwijnen. Enkele ogenblikken later wordt Blade door de jonge HardCorps-agente Jessica omhoog getild en naar buiten naar een HardCorps-auto geleid.
In de auto aangekomen zegt Jessica dat Blade (de persoon die ik speel) goed werk heeft geleverd en dat we achter Maffiabaas Vetkuif aanmoeten, wat de bedoeling was van de hele operatie. Welke operatie? En waarom mag ik Elexis Sinclaire niet oppakken of neerschieten? Even later komen we een doorgangscontrole tegen, die blijkbaar zelfs politiedienst Hardcorps mag tegenhouden. En door SINTek-soldaten wordt geleid. Wat????? SINTek-soldaten in de stad? Ondanks Elexis’ criminele verleden en het gevecht in SiN mag ze nu gewoon rondlopen en heeft ze zelfs delen van de stad gewoon in handen? Ik ben even acht jaar afwezig geweest en de halve stad is naar de klote geholpen?
Gelukkig bewusteloos
Maar ja, daar kan ik nu niets aan doen. Het enige wat ik wel kan doen is een beetje rondkijken vanuit de auto en naar Jessica luisteren. En naar side-kick JC, want die is (gelukkig) ook nog gewoon in de SiN-wereld aanwezig. Via een scherm in de auto, en dus niet gewoon via een vioce-over zoals in SiN, eist hij van Jessica dat Blade naar het HardCorps-hoofdkwartier wordt gebacht. Jessica vindt van niet en verbreekt de verbinding, want ‘JC weet niet hoe erg die nep-maffiabaas die net met Elixis een grijns-en-boosaardig-klinken-wedstrijdje stond te doen is en zij natuurlijk wel en dus moeten we hem pakken en daar mag JC niets van zeggen en blablabla…’ Uit het stemgeluid kan ik opmaken dat Jessica een persoonlijke haat tegen Don Playmobil heeft heeft, maar ze zegt verder niet waarom. Fijn, zit ik met nog meer vragen…
Gelukkig verschijnen er al snel tekenen van bewusteloosheid bij Blade. Hoezo gelukkig? Dat soort toestanden zijn nou dé momenten bij uitstek om in een soort droomlevel de voorgeschiedenis te vertellen! Je weet wel, in een soort droom even wat licht schijnen op de voorgeschiedenis, zodat SiN-fans weten wat er in de tussentijd is gebeurd en gamers die onbekend zijn met de voorgeschiedenis een beetje SiN-geschiedenisles meekrijgen. Maar helaas! Blade wordt gewoon wakker en van een uitleg is geen sprake. Uiteindelijk wordt Blade door Jessica zonder wapen in een havengebied gedumpt, waar een lokale landbaas zonder land en hygiëne hem verteld waar ik topcrimineel Tony Overthetop kan vinden. Tony heeft namelijk een drugslabje en omdat ik toch niet Elexis’ reisagent naar de Eeuwige Jachtvelden mag zijn, ga ik dat maar kapot maken.
Waar is SiN?
Mocht het nog niet overduidelijk zijn: met het verhaal van SiN Episodes: Emergence kan ik niks. De motivatie om achter Viktor Radek (de echte naam van de maffiabaas) is niets meer dan ‘hij is de bad guy, pak hem!’ en de voorgeschiedenis is voor een SiN-fan zelfs nog onduidelijker dan voor iemand die met Emergence voor het eerst een SiN-game speelt.
Tevens is het gevoel van Freeport City weg. Voorheen was het een stad die nog net iets moderner was dan wat we nu modern noemen en die ondanks het vele grijs van beton en blauw van glas toch een redelijk vriendelijke en lichte indruk had. In Emergence is de stad op sommige plekken heel erg futuristisch en op andere plekken heel erg donker en mistroostig. Ik voelde me alsof ik, naast dat ik in een nieuwe game was beland, alsof ik ook in een nieuwe wereld terecht was gekomen. Een wereld die ik voorheen dacht te kennen. Het groter gemis is echter het typische SiN-geluid. Bepaalde geluidseffectjes bij het behalen van missiedoelen bijvoorbeeld. Of het geluid van het menu. Of erger: het typische apocalyptisch klinkende deuntje waarin een onheilspellend klinkende zangstem was verwerkt. En het ergste van allemaal: Blade spreekt nog geen twee minuten in deze ‘aflevering’. Een van de sterkste punten van SiN, dat het destijds voor mij een betere game dan Half-Life maakte, was voor mij de aanwezigheid van de vele one-liners van Blade als hij weer eens een tegenstander omlegde of een lelijke boeventronie voor zich zag verschijnen en ook de gesprekken tussen de altijd vrolijke JC en de op die momenten sympathieke Blade. In feite speel je nu alweer de ‘naamloze stille held’, die dankzij Duke Nukem (3D) het loodje had kunnen leggen en de immersie van de game behoorlijk tegenhoudt. De tegenstanders zijn daarbij van vaak grappig klinkende bewakers naar aggressieve SiNTek-zombies zonder humor getransformeerd. Humor, nog zoiets dat in SiN wel zat en in Emergence weg is.
Matig…
Afijn: SiN-fans zullen het met Emergence even erg moeilijk hebben, omdat enkele kenmerkende eigenschappen afwezig zijn. De game is er toch niet alleen voor SiN-fans? Klopt en je als een fanboy blijven aanstellen moet ook een keer ophouden. Het probleem is dan echter, dat de basis van de game een matige en bij vlagen slechts redelijke FPS-game is. Je loopt een aantal levels lang door gangetjes met hetzelfde thema, schiet op alles wat beweegt en gaat af en toe op zoek naar de manier om in een volgende ruimte te komen, hetzij door een hendeltje over te halen, hetzij door een enigszins verscholen doorgang te vinden.
Om je van tegenstanders te ontdoen krijg je de beschikking over niet minder dan drie wapens, te weten ‘het pistool’, ‘de shotgun’ en ‘de assault rifle’. Alledrie hebben ze een secondary fire die net iets meer schade aanricht dan de normale vuurmodes en ook heb je bijna altijd een setje incendiary-grenades bij je. Met die wapens moet je het opnemen tegen wel drie verschillende soorten SiNTek-soldaten (die waarschijnlijk uit een kloonleger worden gewonnen) en even later wel twee hele soorten mutanten. Vliegende robotjes met een stroomkanonnetje completeren al die verschillende soorten tegenstanders.
Om de sleur te doorbreken mag je soms naast Jessica in de auto zitten en kun je vanuit het raam op SiNTek-tuig dat niet al wordt overreden schieten. Een ‘levelbaasje’ hier en daar, zoals ook in de oude SiN gebruikelijk was, doet daar nog een schepje bovenop. Deze afwisselingen van het recht-toe-recht-aan FPS-archetype zijn ‘wel leuk’.
Dynamic Difficulty en Source
De AI van de tegenstanders is bekend: het is alsof je weer Half-Life 2 speelt. Tegenstanders op afstand hobbelen zenuwachtig heen en weer terwijl ze op je schieten, wat dichterbij hobbelen ze van hun dekking naar het open veld om een paar keer te schieten. Ze zijn bijzonder goed getraind in raak schieten, waardoor je vrijwel nergens, ook zelfs niet op de meeste plaatsen in dekking, veilig bent.
Om alles uitdagend te houden, is er in SiN Episodes (allemaal dus) een Dynamic Difficulty System verwerkt. Ben je goed en merkt de game dat, dan worden je tegenstanders ook beter. Maken ze je in, dan worden ze eenvoudiger te verslaan. Vermaak voor n00b en 1337 dus. Te mooi om waar te zijn? Ik vind van wel. Ik blijk namelijk zo goed te zijn, dat de game me tegen het einde van Emergence bijna letterlijk om de oren sloeg met de allerzwaarste tegenstanders. Ik liep dus twee meter, schoot twee of drie supertegenstanders aan stukken waarbij ik de helft van mijn health al gauw verloor, om twee meter verderop vier van die hufters op me af te zien komen. Eentje spawnde er zelfs een keer recht voor mijn neus!! Had ik per ongeluk Serious Sam met SiN Skins opgestart of zo? Gelukkig zijn healthkits en –stations (de Half-Life-invloed is ook hier duidelijk) behoorlijk aanwezig, maar op die momenten heb ik toch de quickload-toets vaker gebruikt dan de spring-toets! Om je naast health wat verder te ‘helpen’ ben je door Elexis’ goedje in een halve mutant veranderd en kun je op sommige plaatsen jezelf aan mutageen ‘opladen’, waarna je kort in bullet-time verkeert. Het opladen gaat echter erg langzaam en bullet-time heeft in SiN Episodes ook niet de impact die het bijvoorbeeld in F.E.A.R. had, wat het slechts tot ‘leuk dat het er is’ maakt.
En de rest dan? Tja, de Source-engine zet nog steeds mooie beelden neer en dat is dan ook één van de echt positieve dingen die ik over de game kan zeggen. Vooral de gelaatstrekken van de hoofdpersonen zijn erg mooi en dat geeft de karakters ook voor een groot deel hun identiteit. Ook is er net als in SiN nog wel eens wat interactiviteit in de omgeving te vinden, in de vorm van telefooncellen waar je met de juiste nummers wat verrassingen krijgt.
De omgevingen zijn ook mooi vormgegeven en net zo gedetailleerd als in bijvoorbeeld Counter-Strike: Source en Half-Life 2. Mijn PC, die onlangs zijn derde verjaardag vierde, kon alles prima op 1280×1024 bijhouden, wat ongetwijfeld ook wel iets met de GeForce 7800GS die ik hem voor zijn verjaardag gaf te maken heeft. De omgevingen zijn daarbij niet helemaal vrij van een Half-Life 2-sfeertje, al uit het zich niet echt expliciet. Veel groter is het geluidsprobleem: net als Half-Life 2 bij de verschijning deed, stottert het geluid van Emergence ook bijzonder heftig op momenten dat er schijnbaar iets van de harde schijf geladen wordt. Emergence blijkt dan ook op een versie van de Source-engine gebaseerd, die rond de verschijning van Half-Life 2 bestond. Het probleem is dan ook al lange tijd bekend en ik vind dit dan ook bijzonder slordig, temeer dat het probleem in HL2 al lang is opgelost!
Conclusie
Ik ben bijzonder verbolgen over het feit dat het in SiN Episodes: Emergence vrijwel totaal ontbreekt aan datgene wat SiN van mij (ondanks de bugs) een SiN-fan maakte: een lekker lopend verhaal dat ondanks plotwisselingen duidelijk bleef, grappige one-liners en voice-overs en op andere manieren aanwezige humor. Ook het ontbreken van de typische SiN-sound vind ik erg jammer.
Daarnaast is het ook nog niet eens een al te beste FPS-game. Er is nauwelijks afwisseling van de simpele FPS-gameplay die rond de eeuwwisseling al ouderdom begon te vertonen. Het Dynamic Difficulty System weet mij verder ook niet te overtuigen, omdat het blijkbaar op een gegeven moment maar besloot om hordes supersterke vijanden tussen mijn locatie en het einde van het level te plaatsen (à la Serious Sam), om de ‘uitdaging’ erin te houden. En ondanks dat wist ik Emergence toch nog eens in slechts drie uur (à 20 euro) uit te spelen! In Ritual’s verdediging: per aflevering wordt drie tot zes uur beloofd. Maar dit is de eerste aflevering hé! Dan doe je toch extra je best, of niet?. En laat ik, ten einde een spoiler te voorkomen, maar niet over die halve cliffhanger aan het einde beginnen… oeps, toch gedaan…
Nee, wat mij betreft is SiN Episodes: Emergence een erg slechte pilot voor een serie die bovendien moet bewijzen dat episodic games een kans verdienen. Ik hoop dan ook dat Ritual een wagonlading SiN in de volgende aflevering stopt (met een vrij basic FPS kan ik nog wel even verder leven), want anders houd ik het na episode 2 voor gezien!
