We zijn al een tijdje op zoek naar de perfecte vlieg-game. Zo eentje waarin je zonder nonsens en slappe verhalen gewoon lekker kunt vliegen en vijandelijke vliegtuigen uit de lucht kunt knallen. Blazing Angels: Squadrons of WW II zou zo’n game kunnen zijn. Het is er in ieder geval eentje met een verhaal. Maar kunnen we hem ook als perfect bestempelen?
USA
Als we alle haarscherpe screenshots mochten geloven zou er met de release van Blazing Angels: Squadrons of WW II een fantastiche luchtshooter uitkomen. Nu waren we daar ook wel een keertje aan toe want tot op heden viel er maar bar weinig te vliegen op de consoles, afgezien van Codemasters’ Heroes of the Pacific. Op de Xbox en Xbox 360 is nu Blazing Angels: Squadrons of WW II uitgekomen en voordat de game in de winkels lag waren we al flink opgewarmd door allerlei beelden en plaatjes. In de praktijk moet dan maar even blijken of alle stoute verwachtingen waar blijken te zijn dus trok ik de afgelopen weken op menig avond mijn vliegeniersoverall aan en stapte ik in een aantal oude kisten die in de tijd waarin de game zich afspeelt voor érg modern doorgingen.
Blazing Angels: Squadrons of WW II beschikt over een soort verhaallijn die achttien missies omvat. Jij bent een Amerikaanse piloot die bij de Royal Air Force vliegt en in Europa het nodige dood en verderf mag zaaien. En als ik zeg Amerikaans, dan bedoel ik ook Amerikaans met alle toeters en bellen van dien. In het introfilmpje begint het al meteen… je wordt letterlijk gebombardeerd met een stortvloed aan typisch Amerikaanse ‘over the top’-speach. Amerika is het hélemaal, zo moet het ongeveer overkomen… Vanaf het moment dat je weer bent nedergedaald uit de Amerikaanse wolken, blijkt het echter allemaal niet zo ‘fantastisch-geweldig’ te zijn als dat het in eerste instantie lijkt. Alle bombastische muziek die je in de juiste stemming zou moeten brengen en je het liefst een traan zou willen doen wegpinken ten spijt. Het probleem bij deze game wordt al vrij snel duidelijk na het spelen van een paar levels. Deze hangen als los zand aan elkaar en afgezien van enkele saaie tussenfilmpjes wordt er weinig aan gedaan om één geheel van het spel te maken. Eenmaal aan het vliegen bestaat de game toch vooral uit een arcade-knalfestijn.
Als je de game opstart begin je met een simpel trainingsleveltje dat je de meest elementaire vaardigheden leert. Het belangrijkste is natuurlijk het manoeuvreren met de vliegtuigen en het richten en vernietigen van doelen, in dit geval een stelletje Zeppelins. Aan het einde van het openingslevel mag je nog even de kerktoren bombarderen, zij het slechts met pamfletten. Het blijft tenslotte oefenen. Niet lang daarna is het echte werk aan de winkel en vliegen de Duitse bommenwerpers je om de oren.
Het besturen van je vliegtuig is niet al te moeilijk. Met de linkerknuppel is het sturen geblazen en met de rechterknuppel kun je de stand van het vliegtuig ten opzichte van de grond bepalen en gasgeven. Op het moment dat je dat doet zie je ook de luchtstromen langs je vleugeltips zichtbaar worden. Heel mooi gedaan. Krijg je een doel of meerdere doelen te verwerken, en dat kunnen ook gronddoelen zijn zoals bruggen, dan kun je door middel van het ingedrukt houden van de linkertrigger dat doel constant in beeld houden en zo perfect er naar toe vliegen. Dat je daarbij de meeste rare capriolen uit moet halen mag duidelijk zijn. Het is in ieder geval een heel gaaf gezicht als je een target hebt ‘gelockt’ en je daarna een lange bocht neemt om uiteindelijk het doel vol in beeld te krijgen. Dat geeft een beste kick, helemaal als je vervolgens dat doel ook nog eens uitschakelt met een flink salvo of een bom.
Naarmate de levels vorderen krijg je steeds meer vijanden te verwerken. Helaas zijn de manoeuvres vaak hetzelfde of zien ze er hetzelfde uit. Helemaal níet realistisch is het clichématig geblaat van de Duitse piloten. Na twee levels heb je dat wel gehad en is de verrassing er volledig af. Dat geldt trouwens sowieso voor het uit de lucht halen van vijanden. Vaak is dit gewoon hetzelfde en na een paar levels is de aardigheid daar behoorlijk van af. In combinatie met uitspraken als ‘Tommy’s und Yanks! Tommy’s und Yanks! I’m sick of Tommy’s und Yanks!’, ‘I have had worse…’ en ‘Is this your first day flying? It’s also your last…’ die zich om de dertig seconden herhalen, is dit iets wat moeilijk is om je níet aan te ergeren. Maar goed, het gaat om het vliegen en de verwachtingen van de game lijken misschien wat minder arcade dan het in de praktijk blijkt te zijn. Er zijn zoals gezegd achttien missies die best behoorlijk afwisselend zijn. Qua inhoud dan. Het killen van de vijand is vaak hetzelfde en dat verveeld dus wel snel. Leuker is het zogenaamde wingman-systeem. Dit maakt de game weer wat gevarieerder.
Joe, Frank en Tom
Helemaal realistisch is het allemaal niet, maar des te leuker is het dat je tijdens je missies kunt terugvallen op je maat, een zogenaamde wingman. Blazing Angels: Squadrons of WW II kent er drie met de namen Joe, Frank en Tom, ieder met zijn eigen specialiteit. Hoewel deze stoere mannen volledig onzichtbaar blijven en we dus geen enkele band met ze krijgen (en dat is bij een wingman toch wel van belang), zullen ze je met raad en daad bijstaan om je uit de nesten te halen. Het is vrij eenvoudig om tijdens je missies hulp in te schakelen. Met het D-pad kun je ze alledrie met een druk op de knop activeren. De alerte lezer van deze review merkt dan natuurlijk onmiddellijk op dat we dan nog één richting op de D-pad over hebben en dat klopt… deze is om opdrachten te geven aan je formatie: aanvallen; verdedigen of vliegen in formatie. Maar het meest zul je dus je wingman inschakelen. Activeer je ‘Tom’ dan kun rekenen op wat verbaal geweld. Vreemd is dat alle communicatie via hetzelfde kanaal geschiedt, althans zo lijkt het in ieder geval. Tom zal de vijand afleiden door flink wat beledigingen de ether in te gooien. Vanzelfsprekend leidt dit de vijand af en heb jij weer wat bewegingsruimte om een mooie aanval in te zetten. Wingman ‘Frank’ is inzetbaar als een soort stormram die je direct op de tegenstander af kunt sturen om deze naar de eeuwige jachtvelden te helpen. Nog handiger is wingman ‘Joe’. Hoewel deze wingman het minst realistisch is, is het verdraaid handig om als je veel schade hebt opgelopen of zelfs in brand staat zijn hulp in te schakelen. Joe zal je een knoppencombinatie in laten drukken die bij het correct uitvoeren onmiddellijk je toestel repareert. Handig!
De missies duren niet al te lang. Per missie krijg je een aantal aanvallen te verduren en het is niet voorspelbaar wanneer de missie gaat eindigen omdat er toch opeens weer vliegtuigen opduiken. Een enkele keer eindigde de missie wel heel erg abrupt en dat doet het realisme geen goed. Verder zijn de missies zoals gezegd redelijk afwisselend. Je zult ook een enkele keer foto’s van vijandelijke doelen moeten maken en ook is het handig om goed naar je boordradio te luisteren want af en toe zul je daar handige tips op horen, hoewel je die in de meeste gevallen niet echt nodig zult hebben.
Grafisch
De Xbox 360-versie die ik speelde zag er erg mooi uit. Met name de vliegtuigen zelf en de omgevingen zijn erg scherp en je kunt lekker ver kijken zonder dat het beeld onduidelijk wordt. Het is wel jammer dat als je wat meer snelheid maakt het beeld wat waziger wordt en er een soort blur-effect ontstaat, wat naar mijn mening geen enkel doel dient, behalve dat het aangeeft dat je wat sneller vliegt. Onnodig want dat zie je ook aan de grond onder je. Verder is de game een fantastisch spektakel op het moment dat je boven steden massale luchtgevechten uitvecht, compleet met ontploffingen, instortende bruggen, brandende gebouwen en ga zo maar door. De 360 kan het allemaal prima aan en heeft totaal geen last van framedrops. Overigens schijnt het dat de Xbox-versie nagenoeg hetzelfde er uit ziet, uiteraard met iets minder mooie lichteffecten maar het verschil zou niet al te groot zijn. Liefhebbers van een grafisch mooie vlieg-shooter zonder 360 doen daar dus geen miskoop mee.
Conclusie
Blazing Angels: Squadrons of WW II is een echte arcade-shooter hoewel ik het idee heb dat dat niet echt de bedoeling van de makers was. In veel missies is een tijdslimiet ingebouwd. Dit is niet echt storend maar in combinatie met een gameplay die vrij snel verveelt is dit niet een game die je avond na avond gaat zitten spelen. Toch ben ik wel enthousiast over dit spel. Zó veel games in dit genre zijn er niet en ik vond Blazing Angels: Squadrons of WW II toch zeer vermakelijk. De game beschikt over de geijkte multiplayer- en online-modi, waarvan er één luistert naar de naam Kamikaze-mode. Toepasselijker kan haast niet. Hoewel het besturen van je vliegtuig in het begin toch wel enige oefening vergt, zou het voor het mooie wel leuker zijn als er meer besturingsmogelijkheden waren. Dit, in combinatie met de gebakken-lucht-verhaallijn maakt dat Blazing Angels: Squadrons of WW II zich tussen de middelmatige- en topgames in nestelt.