Tomb Raider Legend

Lara Croft had veel goed te maken met het onlangs verschenen Tomb Raider Legend. Haar vorige avontuur was niet meer dan vermakelijk en had zeker niet de sfeer en vette gameplay zoals we dat gewend waren uit de ‘vroegere’ delen. Het werd dus ‘goodbye Core Design… hello Crystal Dynamics’… Een keuze die uiteindelijk zéér goed uitpakte. Want Lara is terug… en hoe!

Welcome back Lara!

Oh wat hebben we er lang op moeten wachten. Véél te lang als je het mij vraagt. En ja, ook ík had het met Lara wel een beetje gehad nadat ik de game voor het laatst in de PlayStation 2 had geschoven en mij voor de zoveelste keer ergerde aan de gebrekkige controls en de vele bugs die ‘The Angel of Darkness’ bevatte. En toch móest ik de game uitspelen, bugs of niet, een Tomb Raider-game níet uitspelen zou definitief gezichtsverlies betekenen, het was not-done, zoiets hoort niet! De jaren die er overheen gingen voordat nu eindelijk Tomb Raider Legend in de winkels lag en eindelijk in mijn 360 kon worden geduwd, zijn achteraf wel het wachten waard gebleken. Want het bleek een goede zet dat Eidos het vertrouwde Core Design aan de kant schoof en deze in het kader van een ‘frisse wind’ verving door Crystal Dynamics. Core Design, dat er de schuld van kreeg dat het de reeks na het laatste deel meer schade toebracht dan dat het de serie naar een nóg hoger level tilde, bleek prima vervangbaar.

In de aanloop naar de release, uit de vele previews en voorbesprekingen, en jawel, uit de pogingen om de game te hypen, werd al snel duidelijk dat we ditmaal met een bijzondere Tomb Raider te maken zouden krijgen. Veel gamers hadden nog steeds nachtmerries van het voorlaatste deel en droomden alleen maar van een Lara zoals we die kennen uit Tomb Raider 3, voor mij overigens een game die nog steeds óngeëvenaard is. En nee, ook niet door deze Tomb Raider Legend, ook al doen de cijfers anders vermoeden. We praten inmiddels al wel over deel zeven, dat moeten we eigenlijk ook niet vergeten. Complimenten dus voor Eidos en haar ter zijde staande ontwikkelaars dat men deze serie zo heeft kunnen uitmelken. Lara is een begrip geworden, een icoon, een legende en met dergelijke ‘hoogheden’ ga je met respect om. Gelukkig heeft men dat nu gedaan en wordt de uitglijder van enkele jaren geleden ze onmiddellijk vergeven bij het aanschouwen van deze ‘Legend’.

Oogstrelend

Vanaf het moment dat je Xbox 360 begint te snorren valt het op: de graphics. Niet eerder zagen we zulke mooie graphics in een videogame. Daar waar Oblivion mij vorige week al verbaasde, doet Tomb Raider Legend er nog een schepje bovenop. Hierbij vallen alle 360-titels die tot op heden zijn verschenen in het niet. En dan heb ik het niet alleen over de verschijning van Lara, maar ook over alle omgevingen. Kerkers, ruïnes, gangenstelsels, waterpartijen, alles is even mooi en doet je vaak vergeten waar je mee bezig bent omdat je gewoon even om je heen wilt kijken hoe prachtig het er uit ziet. Al dat moois krijgt nog eens extra glans als je de schouderlamp van Lara aanzet. Omgevingen worden hierdoor nog eens extra mooi en schaduwen zijn nóg duidelijker zichtbaar. Sowieso heeft ieder voorwerp zijn eigen schaduw en die worden in combinatie met de lamp van Lara in donkere ruimtes (en daar zijn er nogal wat van) door het dynamische lichtsysteem nog eens extra benadrukt. Het hoge niveau van de physics engine komt vooral tot uitdrukking door schijnbaar kleine details. Zo zal Lara op haar zoektocht niet altijd helemaal schoon blijven. Ook aan dat detail hebben de makers gedacht en Lara zal dus zichtbaar vies worden. Deze smeerboel, in de vorm van stof, is duidelijk waarneembaar en zal op het moment dat ze in het water terecht komt verdwijnen. Natuurlijk zal haar kleding als ze uit het water stapt donkerder van kleur zijn en zelfs langzaam opdrogen met bijbehorende vallende druppels en sijpelende stroompjes water en vuil uit haar haar en vanaf haar lichaam. Kortom, je komt ogen te kort als je deze nieuwe Tomb Raider speelt.

Verhaal

We zouden door al dat moois haast vergeten waar het verhaal om draait. Niet alleen qua gameplay gaat Lara terug naar haar roots. Ook het verhaal is weer als vanouds. Geen wazige verhaallijnen op allerlei dito lokaties maar gewoon een zoektocht naar allerlei artifacten en dan met name naar één belangrijk magisch voorwerp, waar ik niet al te veel over ga verklappen. Op haar tocht daarnaar zul je dit keer ook een aantal flashbacks ondergaan en ook als Lara in die tijd spelen. Het verleden, en dat is nogal wat, speelt dus een prominente rol in de game en je speelt dus ook daadwerkelijk in twee verhalen.

Uiteindelijk is het verhaal natuurlijk maar van ondergeschikt belang. Want waarom spelen we een Tomb Raider-game? Juist, om te puzzelen, ruïnes af te struinen en ook om verbaasd te worden door plotwendingen. We willen klauteren en slingeren aan lianen. Gelukkig is alles van dat ruimschoots vertegenwoordigd. De manier waarop we door de game heen lopen, springen en rennen is gelukkig ook sterk verbeterd. Je hebt veel meer het gevoel dat je de controle over Lara hebt en dat je niet op hoeft te passen dat je van een richeltje afdondert of te pletter valt in een afgrond omdat je twee millimeter te ver in de richting van het randje stapte. Je kunt nu rustig een sprong wagen want de game is een stuk vergevingsgezinder geworden. Spring je dus op de rand van een schuin rotsblok dan is het nog steeds mogelijk dat je er niet van af valt. Vaak is het dan ook nog zo dat je de Y-knop mee moet indrukken om zogenaamd jezelf verder op te trekken aan een rand. Foutjes maken is geen probleem want je hoeft niet een heel level of een een groot gedeelte daarvan overnieuw te spelen. Door de game heen zitten vele checkpoints op de juist gekozen plaats. Ook het systematisch indrukken van toetsen, zoals we dat ook eerder zagen in Resident Evil 4, komt nu ook in het spel voor. Druk je een keertje fout dan zal dat onmiddellijk invloed hebben op het filmpje, dat dan vloeiend overgaat in een andere scene die meestal minder positief uitpakt voor de gamer.

Gadgets

Over de camera niets dan lof. Ik heb geen enkele situatie meegemaakt waarbij ik niet alles kon zien of waarbij ik het idee had dat er zich buiten mijn zicht zaken afspeelden die wel eens heel belangrijk of van levensbelang zouden kunnen zijn. Als je Lara verplaatst draait de camera automatisch mee zodat je altijd overzicht behoudt. Je wordt daarbij ook nog geholpen door Lara en haar gadgets. Ze zal namelijk vaak kijken in de riching van het voorwerp dat je nodig hebt of in welke richting de oplossing gezocht moet worden. Met een van je vele gadgets, de R.A.D.-Goggles, kun je de omgeving afspeuren en inzoomen naar oplichtende voorwerpen om zo meer te weten te komen van je omgeving én de eventuele oplossing van het huidige probleem.

Lara wordt trouwens sowieso continu voorzien van up-to-date informatie omdat ze altijd verbinding heeft met haar opdrachtgevers. Ze is ook in het bezit van een handige, waterdichte PDA waardoor ze altijd op de hoogte is van de laatste inside-information. Zo zijn er nog veel meer handige gadgets die Lara tot haar beschikking heeft. Onder andere een grapple-hook, die fungeert als liaan en waarmee zij ook allerlei voorwerpen los kan trekken of naar hoger of ver gelegen punt kan slingeren. De booby-traps waar de Tomb Raider games zo bekend om waren zijn trouwens iets minder subtiel geworden. Het zijn niet meer zozeer vliegende gifpijltjes, instortende muurtjes of simpele speren die op je af komen, nee, het zijn hele muren die bewegen, complete vloeren die wegzakken en grote rotsblokken die op je af komen denderen.

Nog meer moois

Tomb Raider Legend is voorzien van allerlei (soms kleine) details. Zo zul je geen HUD kunnen bespeuren, maar zul je pas te weten komen hoeveel munitie je nog hebt als je het wapen daadwerkelijk gebruikt. Wil je weten hoeveel granaten je nog hebt? Laat je ogen op haar heupen vallen en je hebt het antwoord… De dubbele revolvers met ongelimiteerde munitie zitten er ook weer in. Bullet Time-schieten, de alom bekende salto’s en sprongen, alles is vertegenwoordigd in een game die behoorlijk lineair is en die er misschien niet zo snel om vraagt om nog een keer te worden gespeeld. Slechts een hogere moeilijkheidsgraad rest nog om de game nog een keer te gaan spelen. Echte die-hards willen misschien álle geheime items verzamelen want dat zijn er per level nogal wat. Per spelgedeelte zijn er namelijk in totaal 16 items van edelmetaal te verzamelen.

Conclusie

Wanneer noemen we een game een ‘Halo’-killer? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Was Halo wel zo bijzonder als je deze game hebt uitgespeeld? Zijn ze te vergelijken dan? Gehypte games krijgen tegenwoordig vaak dit predikaat mee. Over Tomb Raider Legend kan ik in ieder geval zeggen dat de hype terecht is. In mijn ogen is er op dit moment geen game die zoveel moois in een spel brengt. Zonder andere games tekort te doen kun je stellen dat Tomb Raider Legend alles biedt wat een gamer in een spel zoekt. Natuurlijk blijft het in wezen een actie-platformer, maar wel een die ongelofelijk knap in elkaar zit. Natuurlijk zijn de graphics van groot belang bij deze game… Natuurlijk vinden we het heerlijk om naar Lara te kijken en weg te zwijmelen bij haar groene broekje en haar dubbel D. Geconcludeerd moet echter worden dat dit spel niet alleen over grandioze graphics beschikt, maar ook over een zeer doordachte gameplay die niet alleen gevorderde gamers maar ook Tomb Raider-maagden zal bekoren.