Afgelopen zomer was ik in de Verenigde Staten (nee, helaas niet voor de E3). In je hotelkamer zap je de televisiekanalen even af, maar dat blijken er al gauw een paar honderd te zijn. Naast de vierendertig miljoen zeshonderdachtenveertigduizend driehonderdeneenendertig homeshoppingkanalen (belspelletjes hebben ze daar wonderbaarlijk genoeg niet) zijn er natuurlijk aparte nieuwszenders, aparte sportzenders, aparte gameszenders en een zender die vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week Friends-afleveringen uitzend. Ik was natuurlijk in de zevende hemel en droomde over een game à la De Sims met één van je favoriete Friends in de hoofdrol met de gebruikelijke dosis geweldige humor zou… we dwalen af. Naast al deze kanalen zat er natuurlijk ook ESPN op de tv, waarop ‘World Series of Poker’ werd uitgezonden. ‘What the fuck, rare jongens, die Amerikanen’ dacht ik bij mezelf toen ik het programma zag waarin verslag werd gedaan van het grootste pokertoernooi ter wereld in Las Vegas. De pokerpotjes werden live uitgezonden met gevat commentaar erbij, terwijl bijvoorbeeld belangrijke honkbalwedstrijden dan maar in een herhalende samenvatting moesten. Met open mond zat ik te kijken, maar het was eerder van verbazing dan van enthousiasme. Ik viel dan ook niet bepaald van m’n stoel toen ik te horen kreeg dat ik World Series of Poker – The Official Game moest reviewen. Ik had immers nog nooit van m’n leven gepokerd en geef dan maar eens een goed oordeel…
Cowboyfiguur
Ik had dus nog nooit van m’n leven gepokerd (ik had uiteraard wel ‘The One with All The Poker’ gezien (Ross: “Your money is mine, Green.” Rachel: “Your fly is open, Geller.”)) maar zoals je misschien wel begrijpt snapte ik geen ene hol van het spelletje. Ik maakte een nieuw ventje aan en storte me in de heuse World Series of Poker. Maarliefst 11,074 kandidaten moest ik verslaan om uiteindelijk die prestigeuze geldprijs vol eeuwige roem en zzzzz…. Oké, het eerste potje opstarten dan maar. Aan een ronde tafel zitten een aantal figuren die zo uit een comedyserie zouden kunnen komen (jeweetwel, het cowboy-type, een blonde doos, een cowboy-type, een bodybuilder, alweer cowboy-type, een suf kantoorpersoon, nog een cowboy-type, een pornokoning, nóg een cowboy-type, etcetera, etcetera) waarvan er duidelijk ééntje de baas speelt. Hij deelt de kaarten uit en de spelers zetten geld in. Iedereen komt aan de beurt, maar dan ben ik. HELP! wat moet ik doen? Onderin het beeld verschijnt mijn rechter analoge stick die ik naar boven, onder, links of rechts kan duwen om zo te kiezen voor “Fold”, “Call”, “Raise”, enzovoorts. Ik kies er zomaar eentje en die godverdomme cowboypersoon (hoe kan het ook anders) flikkert al zijn dopjes op tafel. Mijn kaarten blijken niet zo goed te zijn als ik had gedacht, heb verloren en ben uit de race en heb geen uitzicht meer op die geweldig hoge geldprijs vol eeuwige roem en zzzzz….
Mazzel
De handleiding van de game biedt ook niet al te veel informatie dus moest ik maar gewoon op onderzoek uit. Na een aantal potjes kreeg ik het spelletje in grote lijnen een beetje door, maar die geweldig hoge geldprijs vol eeuwige roem en zzzzz…. winnen is me tot dusver niet gelukt. Het viel me op dat ik de ene keer al na drie rondes de tafel moest verlaten, en het daaropvolgende potje tot de laatste speeldag doordrong, terwijl ik niet veel beter was geworden, niet van tactiek was veranderd en ook geen cowboyfiguur plaats had laten nemen achter m’n PlayStation 2. Het draait dus in World Series of Poker puur om geluk, en da’s een beetje jammer. Waar je in het echte leven behoorlijk goed in pokeren kan worden door je pokerface te trainen en te oefenen in het toveren van de juiste kaarten uit je mouw, is dat in deze videogame niet zo. Krijg je goede kaarten? Bak een taart en vier een feestje. Krijg je slechte kaarten? Ga je diep schamen. Zit je toevallig met Men the Master (god mag weten wie dat is, maar hij staat achterop het speldoosje beschreven als een pokerlegende) aan tafel? Botte pech. Mazzel zou geen doorslaggevende factor in een game moeten zijn, maar in World Series of Poker hebben 1337 5K1LLZ weinig in te brengen.
Compleet
World Series of Poker lijkt me een behoorlijk complete pokergame. Er zitten een aantal pokervarianten in het spel (Texas Hold ‘Em, Omaha, Seven Card Stud, Razz Poker) en het aantal pokertoernooien waar je aan mee kan doen is nog groter, maarliefst 26. Daarnaast zitten er voor de mensen die in de Career-mode spelen ook een aantal andere features in het spel. In deze carriere maak je een eigen pokeraar (lees: cowboyfiguur) aan en neem je deel aan veel grote pokertoernooien. Je wint veel geld, wordt bekender en zo klim je op in het wereldje. Er zijn onder andere prijzen voor je prijzenkast en cowboy-blingbling te verdienen, want het is mogelijk om je speler hier en daar ietwat te pimpen.
Het grote voordeel aan deze Career-mode is dat hij erg lang is. Het grote nadeel aan deze Career-mode is tevens dat hij erg lang is. Je kunt maarliefst een seizoen of tien lang doorpokeren terwijl er bijna niks aan het spelletje zelf of de toernooien veranderd. Zo gaat de game al gauw vervelen, en da’s natuurlijk niet zo mooi. Tegen al deze saaiheid is wel iets te doen, je kunt namelijk online gaan.
Online
Jawel, online. World Series of Poker kent geen meerspelermode, dan zou je namelijk heel gemakkelijk op elkaars kaarten kunnen kijken, maar wel een online mode. Je kunt via PlayStation Online met maximaal een man of negen online spelen. Ook hier verandert er niks aan het pokerspelletje, maar er is wel een gimmick waardoor het spel meteen een stuk leuker wordt. Dit is namelijk de EyeToy-functie die de game heeft. Wanneer je over een EyeToy beschikt zul je deze op je hoofd kunnen richten tijdens het online spelen waardoor andere mensen aan de hand van jouw pokerface de goede keuze nemen, maar ze kunnen ook helemaal in je val trappen. Bedenk wel: ik kon pas een uurtje of twee pokeren en toen nam ik het al op tegen doorgewinterde Amerikaanse cowboyfiguren. Ik werkte dus eerst wat aan mijn pokerface (Euhh, ga boevuh vange ofzoh!) en stortte me toen op het online geweld. Het resultaat was dramatisch, mijn spelbelevenis hilarisch. Zoiets geinigs had ik nog nooit meegemaakt, zeker toen een één of ander dik meisje (nee, geen cowboyfiguur) me keihard in haar val liet lopen. Het probleem is echter dat World Series of Poker niet zo’n bekende game is. Misschien veranderd hier na de release hier in Europa nog wat aan, maar het was nu nog bar rustig in het spel. Daardoor wordt het spel, ook online, erg gauw saai.
Conclusie
Ik verwachtte met World Series of Poker zo’n dertien-in-één-dozijn-game, en die verwachting kwam meer dan uit. Het spel is dan wel behoorlijk groot, maar aan al deze content heb je niet zoveel als het allemaal erg snel gaat vervelen. Ik werd aangenaam verrast door de online-mode, maar ook die vreugde was slechts van korte duur. World Series of Poker is dan ook een game die alleen aan te raden is voor pokerliefhebbers zonder vrienden, of cowboyfiguren.
