Shadow of the Colossus

Op de E3 van afgelopen jaar was het pas écht raak: de oooh’s en aaah’s vielen aan alle kanten. Het team achter sleeperhit Ico nam de zware taak op zich om een soort van vervolg te produceren. Dit keer echter zonder monsters, meisjes in problemen en kerkers. Hoe dit heeft uitgepakt? Lees maar verder!

Ico. Het noemen van deze naam is zeker de laatste tijd een trend geworden. De titel van deze topper wordt vaak samen met “Shadow of the Colossus” in één adem genoemd. Er zou namelijk een nieuwe game komen van de makers van het sfeervolle meesterwerkje Ico, dat minder aandacht kreeg dan het verdiende destijds. Hoewel deze game in 2001 al uitkwam, wordt deze nog steeds door vele ‘kenners’ als dé game voor de PlayStation 2 genoemd. Hoe kon Sony het in hun hoofd halen zo’n succesgame te laten vervolgen!? Een dergelijk succes (alhoewel onbekend) zou immers niet meer te evenaren zijn, volgens deze critici. Speculaties over een flop van de game, toen nog ‘Nico’ of ‘Ico 2’ genoemd door speculanten, deden al gauw de ronde. Al snel bleek echter dat het niet om een vervolg zou gaan, maar om een geheel nieuwe game. Alhoewel de stijl wel hetzelfde zou blijven, zou de gameplay om een compleet ander idee draaien. In plaats van het verslaan van schaduwmonsters, amper groter dan jezelf, was het nu namelijk de bedoeling kolossale monsters te verslaan. De naam van de game, ‘Shadow of the Colossus’, is dan ook geen verrassing gebleken. Vele trailers en screenshots werden vrijgegeven en waren daadwerkelijk overgoten van de sfeer. Shadow of the Colossus maakte de laatste maanden het tegenovergestelde mee van Ico. Waar Ico geheel onopgemerkt de winkels in sloop, werd Shadow of the Colossus met veel bombarie gelanceerd. Voorbeeldje is het fake nieuws van een gigantisch, mammoetachtig beest dat op de ijskappen gevonden zou zijn. Shadow of the Colossus werd dus gehyped. En natuurlijk zijn hypes vaak gevaarlijk, want je moet zo’n hype nog wel waarmaken…

Wek Doornroosje

Wanneer je Shadow of the Colossus in het laatje van je PS2 stopt en je de game opstart, valt je al een aantal dingen op tijdens het afspelen van het beginfilmpje. Er is namelijk geen verteller en er worden bovendien maar weinig gesprekken gehouden. Wanneer de hoofdpersoon, Wanda genaamd, met zijn trouwe paard Agro het verboden rijk van de Colossi betreedt, wordt al meteen duidelijk dat je met een enorme wereld te maken zult krijgen. Wanda legt vervolgens een dood meisje in een tempel neer en vraagt om de ‘geest van de tempel’. Uiteindelijk blijkt dat het meisje alleen tot leven gewekt kan worden door zestien Colossi te verslaan. Hier begint je zoektocht…

Zoeken, verslaan, herhalen

Het spel draait in principe om één ding: het zoeken en verslaan van de Colossi. Om deze te vinden zul je je zwaard in de lucht moeten steken, waarna het licht reflecteert. Wanneer je deze lichtstraal in de goede richting houdt, zal deze zich bundelen en weet je dat dáár de plek is waar je heen moet gaan. Dan moet je op de enorme vlaktes je paard de sporen geven en af en toe met wat klim en klauterwerk je richting de Colossus begeven. De eerste Colossus geeft al meteen een gevoel van onmacht. Je voelt je als een mier die elk moment verpletterd zou kunnen worden door de Colossus maatje wolkenkrabber. Met het eerdergenoemde zwaard kun je op dezelfde manier zijn zwakke plekken zoeken, zodat je een hint krijgt hoe je het beest moet verslaan. Vaak zul je het moeten beklimmen en in een eerdere zwakke plek moeten steken, waardoor een pad naar een andere zwakke plek begaanbaar wordt. Rechtsonder in beeld verschijnt een healthbalkje en een rode cirkel, die je uithoudingsvermogen vertegenwoordigt. Hoe langer je hangt, hoe kleiner de cirkel. Hangen is echter niet altijd noodzakelijk. De Colossi verschijnen namelijk in verschillende soorten en maten: van kruipende, lopende, rennende, vliegende, gravende tot zwemmende Colossi. Dit zorgt ervoor dat het spel niet gauw eentonig wordt en iedere Colossus weer een nieuwe aanpak vereist. Gelukkig maar, want de weg naar een Colossus is ondanks de werkelijk prachtige omgevingen vaak wél eentonig en minder interessant. Het spektakel en het plezier dat je zult hebben bij het verslaan van een Colossus maakt echter weer een hoop goed. Sony had ons beloofd dat een Colossus in ongeveer een half uur verslagen zou zijn. Snelle rekenaars hadden dan op 16 x 0,5 = 8 uur gameplay gehoopt, waar het reizen nog niet eens bij zou zitten. Helaas ‘down’ je sommige Colossi al binnen enkele minuten, waardoor deze schatting allesbehalve klopt. Schrik dus niet als je uiteindelijk slechts zes uurtjes op de teller hebt staan.

Sfeer

De game is dus kort en redelijk eentonig, gezien het feit dat een Colossus al vrij snel neer is en je de rest van de tijd dus je edele ros over de oneindige vlaktes moet drijven. Waarom slaat deze game dan zo aan? Waarom zijn alle reviews zo positief? Het antwoord is simpel: de sfeer. Je maakt het verhaal niet van begin af aan mee en weet niet wie het meisje is, wie jijzelf bent, wat de wereld precies is… je bent alleen met je paard en eigenlijk een jongen als ieder ander. Zonder speciale gaven, maar wel met een flink klimvermogen. Je snapt in principe maar erg weinig van de hele game en zodoende ben je het hele verhaal door in mysteriën gehuld. Intussen ben je begaan met de hoofdpersoon én de Colossi, want die onschuldige beesten doen geen vlieg kwaad en toch moet je ze vernietigen… Ook dragen de omgevingen enorm bij aan de sfeer. Omdat je er helemaal alleen voor staat, zonder enig ander levend mens in je buurt, krijg je echt het gevoel een verboden land te hebben betreden. De echte klapper van de game is de opzienbarende ontknoping, die in één klap alles duidelijk maakt.

Physics

Wat mij betreft een waar kunstwerkje: de physics! Wanneer je een Colossus beklommen hebt en je nog ternauwernood vast weet te houden aan de haren van het gigantische beest, word je al hangende alle kanten in geslingerd. Wanneer toevallig op dat moment je uithoudingsvermogen op is en de Colossus geeft een flinke zwaai om je er af te schudden, word je ook écht een flink eind weggeslingerd. Hoe harder de zwaai, hoe verder de ‘worp’. Ik was hiervan erg onder de indruk toen ik de eerste keer richting de horizon gezwaaid werd.

De game bevat nagenoeg geen foutjes. Wel één irritatie: de camera. Vaak positioneert deze zich in een bepaalde euh… positie. Niet irritant, wel sfeerverhogend. Je kunt de camera vervolgens wel zelf besturen, maar hij blijft in principe in dezelfde positie staan. Wanneer je in een bepaalde sector van de gigantische wereld komt, zal hij zich weer naar een andere positie verplaatsen. Het probleem is echter dat dit ook gebeurt bij Colossi. Bij grote Colossi is dit nooit een probleem, maar sommige Colossi zijn klein en erg beweeglijk, waardoor de camera ook de meest vreemde posities aanneemt. Op zich ook al geen probleem, ware het niet dat deze Colossi in alle gevallen in afgesloten/opeengepakte ruimtes zitten. Op die momenten vormt de camera het grootste probleem en wil je nog wel eens een controller de lucht in smijten. Een ander bekend ‘foutje’ zijn de framedrops. Ik hoor van alle kanten mensen die klagen over hun bejaarde PS2 en diens onvermogen om de kracht van Shadow of the Colossus ten volle te benutten. Ik moet echter eerlijk bekennen slechts één kleine framedrop in de hele game gezien te hebben. Valt ontzettend mee dus.

Herspeelbaar…?

Een game van zes uurtjes is kort, daar zal niemand het mee oneens zijn. Is het ook té kort? Een korte gameplay kan worden goedgemaakt door een hoge replaywaarde. Shadow of the Colossus biedt die replaywaarde. Nadat je de game hebt uitgespeeld, wordt de hard-mode beschikbaar. Ook kun je iedere Colossus herspelen wanneer je hun ‘lijk’ opzoekt, waarbij het beeld veranderd in een soort oude film. De echte uitdaging zit ‘m echter in de time-attack mode, waar het zoals de naam al doet vermoeden de bedoeling is om de Colossi in een bepaalde tijd te verslaan. Behalve dat dit een leuke uitdaging is, kun je er ook nieuwe wapens en kledij mee vrijspelen. Kledij die overigens vaak nog een link legt tussen Ico en SotC, zoals zoveel zaken in de game. De nieuwe wapens kunnen je helpen om je uithoudingsvermogen verder op te bouwen, waarmee meer nieuwe geheimen ontdekt worden…

Conclusie

Shadow of the Colossus is een aparte, maar schitterende game. De stijl en gameplay zijn uniek en de sfeer is (mede dankzij de prachtige soundtrack) subliem. Zeker wanneer je Ico hebt gespeeld en deze al top vond, zul je smullen van Shadow of the Colossus. De game blaakt van de mysteries en geheimen en deze zullen je nog lang na het uitspelen van de game, wat vrij snel gebeurt, bezighouden. De vraag aan jou is echter: neem je genoegen met een game die je mogelijk na zes uurtjes weer aan de kant schuift of laat je een game die je alleen al om zijn originaliteit van begin tot het eind in zijn greep houdt links liggen…?