Adventures. Je hoeft maar één willekeurige review open te slaan van een point-and-click spel en er wordt meteen een hele stortvloed aan oeverloos geneuzel en gezeik over je leeggestort dat vroeger alles beter was, de moderne mensheid met hun knalgames geen smaak heeft en dat LucasArts hun Star Wars-geld beter in adventures kan stoppen. Zeur niet, zeg ik dan. Ga Ankh spelen, want daarmee komen die mooie tijden met Monkey Island, Sam & Max en A Little Big Adventure veel beter terug. Hé godver, nu begin ik ook al…
Dodelijke vloek
De hoofdpersoon in Ankh is Assil. Z’n vader is überpiramidearchitect en heeft zo ongeveer alle stenen driehoeken die er in het oude Egypte te zien zijn, ontworpen. Assil heeft wel zin om even een feestje te bouwen en steelt de sleutels van z’n pa om lekker ongestoord z’n gang te gaan in een graftombe. Na heel wat palmwijn stoot hij een aantal urnen om, waarna een geïrriteerde mummie wakker wordt uit zijn slaap en besluit aan de hand van de tabel dat er op zeven gebroken urnen een dodelijke vloek staat. Assil is dus de pineut en moet in de game zijn leven zien te redden. Je vader is ook niet al te behulpzaam, in plaats van deze hocus-pocus even weg te toveren geeft hij je een week huisarrest. Assil ontsnapt en moet in een doldwaas avontuur zichzelf van zijn vloek zien te ontdoen.
Resolutie
Zoals je misschien wel gemerkt hebt zit Ankh vol humor. Is dat niet zo, dan heb je waarschijnlijk de vorige alinea overgeslagen of is mijn vertelkunst gewoon bagger. Daarnaast neemt de game zichzelf totaal niet serieus. In één van de eerste dialogen die je met iemand voert, vraagt Assil zich af of hij in z’n queeste een walktrough nodig zal hebben, en of er een kans is dat hij doodgaat en dat het Game Over is. ‘Neen,’ zegt de ander, maar dat is bullshit. Ankh is op sommige punten echt bizar moeilijk. Je loopt uren rond in een wereld op zoek naar de oplossing van de meest onlogische puzzels met de vaagste hints die je ooit meegekregen hebt. Meestal moet je hiervoor verschillende dingen in je inventory combineren om tot de oplossing te komen, maar het kan ook zijn dat je bijvoorbeeld ergens een schakelaar om moet zetten, maar Joost mag weten waar die is. Het is dan te hopen dat je je beeldschermresolutie op 640 bij 480 of zelfs nog kleiner hebt staan, want als je geen enkel idee hebt waar je moet zoeken kan je pixel voor pixel, level na level afzoeken naar dat magische moment, wanneer je cursor veranderd in een interactief icoontje.
Combineren
Leuker zijn de opdrachten waarbij je verschillende dingen met elkaar moet combineren, al zijn die soms ook erg vergezocht. Een vis vangen die in een nét iets te diepe put zwemt met een visnet, kan iedereen wel. Met kamelenhaar een kwast vernieuwen volg je ook nog wel, toch? Maar hoe moet een normaaldenkend mens in godsnaam op het idee komen om in een vijver naar verrot eten te gaan vissen om daarvan een romantisch diner te brouwen? Met een beetje geduld kom je altijd wel uit de puzzels, maar het is jammer dat soms pas na afloop duidelijk wordt wat de bedoeling was. ‘Oòòòòòh, moest dat zó?’ zal dan ook meerdere malen voorbijkomen in je gedachten, die toch al een egoboost kunnen gebruiken na het spelen van deze game, zeker als je broertje of zusje wel slim genoeg is om te snappen dat je altijd even in de dakgoot moet kijken als je een kurk nodig hebt. Hartstikke logisch, toch?
Dolle pret
Naast de hilarische dialogen kent Ankh ook andere grappige punten, zoals veel verwijzingen naar onze huidige wereld. Met een vette knipoog wordt bijvoorbeeld een hip-hop Egyptenaar met dikke bling-bling in het spel gegooid en een slavendrijver met slaaf die constant te lopen bakkeleien over voetbal. De makers hebben veel research gedaan naar de oude Egyptische beschaving, en drijven er vervolgens de spot mee doormiddel van clichés.
De humor van Monkey Island of Sam & Max wordt helaas nergens echt gehaald, maar het merendeel van de dikke 10 uur die je met deze game zoet bent zul je zeker met een dikke grijns op je mond spelen. ‘Ja, maar smaken verschillen en misschien is het wel mijn type grappen niet en…’ nee, geen gemekker. Ankh is voor iedereen die wel van een animatiefilm, comedy, stripboek of goede mop houdt gewoon dolle pret.
Stripboek
Ankh blinkt naast zijn grappige content ook uit in de hilariteit van de graphics. Het gaat dan natuurlijk om het ontwerp van de personages, die soms echt om te brullen zijn. De makers noemen Ankh een ‘3D comic story’, maar ik vind het eerder een interactieve animatiefilm. De cartoonstyle die gebruikt wordt doet vooral denken aan films van bijvoorbeeld Dreamworks (Madagascar, Shark Tale, Shrek), terwijl de grappen die ermee gemaakt worden dan weer meer naar de kant van Finding Nemo, The Incredibles, Ice Age en andere pareltjes van Pixar gaan. Het is niet echt uit te leggen wat het lachen hierbij opwekt, maar de knullige manier van doen en de absurde manier van denken gecombineerd met alle grappen en grollen die de makers bij de omgeving hebben bedacht is echt prachtig. Ga in een scherm eens een keertje stilstaan en kijk goed om je heen, er is altijd wel iets kleins te vinden wat grote gevolgen op je lachspieren heeft.
Terwijl de meeste (lees: bijna alle (lees: alle)) point-and-click adventures werken met stilstaande achtergronden waar het spelfiguur dan in rondloopt door plaatsen aan te wijzen in het speelscherm, werkt Ankh met een grote 3D wereld. Caïro en omstreken, waarin de game zich afspeelt, is behoorlijk groot maar verdwalen is erg moeilijk. Elk level is weer anders en bij elke heb je wel een goede herinnering (oh ja, dat is die ene met die…). Daarnaast zijn de 3D graphics ook behoorlijk goed. Verwacht geen bump-mapping, AmbiLight of Havoc psychics maar gewoon een strakke speelwereld met veel details en een leuke uitstraling.
Conclusie
Ankh is een spel waar eigenlijk niet zoveel op aan te merken is. Eigenlijk kan ik helemaal niks bedenken wat anders zou moeten. Het spel is behoorlijk lang, uitdagend maar vooral grappig. De puzzels zijn vaak goed te doen doormiddel van hints die de makers her en der in het spel hebben gestopt, natuurlijk met een flinke scheut humor. Sommige puzzels zijn echt geniaal, zoals die ene waarbij je wat handige voorwerpen uit een keuken moet stelen. Buiten lopen wat hongerige katten en wanneer je de deur openzet vallen ze de kok aan, zodat jij rustig de tijd hebt om lekker rond te neuzen in zijn gereedschap. De opzet klinkt misschien simpel of zelfs kinderachtig, maar de uitvoering is super. En dat is eigenlijk met het hele spel zo. Ankh is voor de liefhebbers van dit soort spellen echt een must en voor de rest zeker het proberen waard.