Call of Duty 2

Call of Duty 2 is de eerste oorlogsshooter op de Xbox 360 en we hadden ons geen betere kunnen wensen. Natuurlijk is er best iets op Call of Duty 2 (niet te verwarren met Call of Duty 2: Big Red One) aan te merken, maar die kritiek laten we onmiddellijk varen bij het aanschouwen van al het 360-geweld.

Weer een oorlogsshooter

Vorig jaar was daar Call of Duty 2, op de PC wel te verstaan. Horden gamers hadden daar naar uitgekeken, nadat ze eerder al Call of Duty hadden gespeeld, een shooter die de Medal of Honor-serie van de troon af beukte. Terecht of niet, we hebben hier te maken met een shooter van de eerste orde die alle andere Tweede Wereldoorlogsshooters doet verbleken door het realisme wat hier ten toon wordt gespreid. Natuurlijk, we hebben Brothers in Arms… natuurlijk, we hebben Medal of Honor… natuurlijk, we hebben Battlefield 1942. Maar!, lieve gamers, we leven inmiddels in 2006 en er bestaat ook nog eens iets als de Xbox 360 (PC-gamers weten precies wat ik bedoel) en met een genre als dit, waarin het toch uiteindelijk draait om realisme, kunnen we dan niet om deze topper heen.

Ontwikkelaar Infinity Ward heeft werkelijk ongelofelijk haar best gedaan om alles uit de Xbox 360 te persen wat op dit moment mogelijk is. Dat betekent dus een haarscherp beeld, een perfecte afstemming tussen geluid, soundtrack en actie, en bovenal word je getrakteerd op een gevoel waarvan je het idee krijgt dat je midden in de oorlog zit. Indrukwekkend, niet? Ik hoor je denken: ‘maar dan zal het allemaal wel matig speelbaar zijn’. Ook hier moet ik je teleurstellen. Call of Duty 2 speelt als een aal in een emmer met snot: soepel, glad en zonder haperingen. Uiteraard zijn er minpunten te noemen, en wees gerust, die komen later aan bod. Ze vallen echter in het niet bij de complete oorlogservaring die Call of Duty 2 je biedt.

Missies

Call of Duty 2 bestaat uit drie campaigns die je door moet worstelen. Je wordt als soldaat in de oorlog gedropt met een aantal maten om je heen. Aan verhaaltjes doen ze bij Infinity Ward niet. Je wordt dus zonder al te veel gezeur aan het oostfront gedeponeerd om daar deel te nemen aan de Russisiche campagne; Noord-Afrika wordt aangedaan om de Engelse verhaal van de oorlog mee te maken en last but not least bezoek je ook Europa om de Amerikaanse missies te spelen. Telkens wordt je als soldaat midden in de actie neergezet en kun je gelijk van kiet gaan met een aantal schreeuwende collega’s om je heen die ook af en toe nog het loodje leggen. Makkelijk is wel dat je soms het lastige werk door je medestrijders kunt laten doen en dat laat de game af en toe wel heel gemakkelijk lijken. Schijn bedriegt echter, want het is zo dat de cruciale momenten toch echt door jou opgelost dienen te worden. Hoewel de game een directe poort is van de PC-versie zijn er toch verschillen. Dit uit zich onder andere in de missiedoelen die je voor je kiezen krijgt. De missies die je in de PC versie voorgeschoteld krijgt moeten min of meer stuk voor stuk worden afgehandeld, terwijl er bij de 360-versie steeds zijdelingse missies opgedragen worden, maar óók de keuze of je die eerst doet of dat je ze in een andere volgorde volbrengt. Als je de gehele game overziet blijkt uiteindelijk toch wel dat het spel aardig op de rails zit, maar een zekere mate van vrijheid is wel te bespeuren.

Vette actie

Call of Duty 2 blinkt uit in realisme. En dan moet ik eigenlijk realisme met een hoofdletter R schrijven. Nog nooit eerder kwam je in een oorlogsshooter zoveel actie tegelijk tegen. Het enige nadeel is dat de hoofdpersoon een betrekkelijk anonieme grijze muis is, waar je je geen moment mee verbonden voelt. Dat komt misschien ook wel dat je daar de tijd helemaal niet voor hebt. Een beetje ‘camper’ die in een verloren hoekje probeert om wat tot bezinning te komen wordt dan ook onmiddellijk afgestraft want men weet je haarfijn te vinden. Realisme is ook terug te vinden in de gelaatsuitdrukkingen van je kameraden en de dingen die ze naar jou en elkaar roepen. Ook de manier waarop vijanden en vrienden het leven laten, laten je niet onberoerd. Gelukkig heb je steeds de beschikking over twee wapens die prima voldoen om deze verliezen tot een minimum te beperken.

De besturing is gewoon goed te noemen. Twee analoge sticks doen hun werk uitstekend en granaten gooien was nog nooit zo eenvoudig door de schouderknoppen van de 360-controller. Het richten is een heel ander verhaal en dan bedoel ik niet dat het niet werkt. Dit is namelijk een van de verschillen met de PC-versie. 360-gamers worden namelijk gecompenseerd voor wat het richten betreft. Ze hebben tenslotte niet de beschikking over een muis. Ik moet zeggen dat deze auto-aim ook wel noodzakelijk is want ander zou je verdwalen in de actie en nog geen olifant op tien meter raken. Een goede zaak dus.

Een prominent onderdeel van de actie is de mogelijkheid om een rookgordijn te leggen. Een ook hier geldt: rook zag er nog nooit zo realistisch uit. Niet alleen mooi, maar ook noodzakelijk. Klasse is het dat niet alleen jijzelf kunt profiteren van het door jou gelegde rookcordon, maar dat ook de tegenstander onmiddellijk profiteert van jouw rookgranaatje. De Artificial Intelligence geeft trouwens zowiezo geen reden tot klagen. De tegenstand wordt zeer bedachtzaam gevoerd en men gedraagt zich precies zoals jij het zou doen als je in hun schoenen zou staan. Het wordt echter nooit voorspelbaar en dat maakt deze A.I. zo knap. Men is voorspelbaar tot op een bepaald niveau en dat maakt het juist weer onvoorspelbaar.

Eerder gaf ik al aan dat er met Call of Duty 2 al het mogelijke uit de Xbox 360 was gehaald wat op dit moment mogelijk is. Ik moet dat wellicht iets nuanceren. Er is uiteraard veel meer mogelijk, maar als launchgame, die nooit uitblinken door héle grote klasse (uitzonderingen daargelaten), verdient dit toch een groot compliment. PC-gamers (die hebben de game natuurlijk al lang uitgespeeld…) lezen in deze review hoogstwaarschijnlijk niets nieuws. Toch kan het voor diegenen die ook in het gelukkige bezit van een 360 zijn, de moeite lonen dit spel eens te checken. Want hoewel één grote poort, Call of Duty 2 spelen op een console is naar mijn mening toch heel andere koek.

Dan toch maar de nadelen

Persoonlijk vond ik het heel hinderlijk dat de actie in Call of Duty 2 nagenoeg constant gepaard gaat met een hoop geschreeuw en soms met iets te véél actie naar m’n zin. Ik bedoel daarmee dat er nagenoeg geen rustige momenten zijn en als ze er zijn, dan duurt het niet lang en zit je binnen de kortste keren weer in de shit. Liefhebbers van het oorlogsshootergenre interesseert dat natuurlijk allemaal geen ene reet. Voor hun kan het allemaal niet hectisch genoeg, maar ik betrapte mijzelf toch af en toe op een licht vervelingsmoment. Een ander punt van kritiek is het health-systeem. Medipacks zijn niet te vinden en ook je HUD verraadt niet hoe ver je bent met je gezondheid. Als je geraakt wordt, en dat merk je gelukkig wel, is het slechts een kwestie van een rustig hoekje opzoeken (hoewel dat ook link is), en je gezondheid wordt weer op peil gebracht. Ik weet dat veel gamers dit maar een matig systeem vinden, maar je kunt het ook van een andere kant bekijken: rust doet je normaal gesproken ook goed en zal je dus sneller inzetbaar maken, maar even ‘bekomen van schotwonden’ is nog nooit opgelost door even pas op de plaats te maken. Maar ja, mobiele operatiekamers zijn we nog niet tegen gekomen in games (of vergis ik mij nu?), dus we moeten het hier voorlopig maar mee doen. Waar je ook nog over kan zeuren is het feit dat er niet gesaved kan worden op willekeurige momenten. Dynamische checkpoints is hier het toverwoord en daar moeten we dan maar tevreden mee zijn.

Conclusie

Een eindoordeel vellen over Call of Duty 2 is eigenlijk heel gemakkelijk. Originaliteitsprijzen zal de game niet winnen, want Call of Duty 2 is oneerbiedig gezegd veel meer van hetzelfde. Degenen die de review van de PC-versie hebben gelezen zijn hier al van op de hoogte. Het spel is nu wel overgoten met een dik 360-sausje, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de PC-versie en de 360-versie er nagenoeg hetzelfde uit zien, als je natuurlijk de graphics van een dikke PC met vette specs en een Xbox 360 gekoppeld aan een HDTV vergelijkt. Liefhebbers van het genre kunnen hun hart echter weer ophalen en genieten van deze shooter die, wat mij betreft, eenzaam aan de top staat. De vette multiplayer modus is hierbij ook verantwoordelijk voor een aanzienlijk gedeelte van de score.