Het laatste wat ik van Cauldron speelde, was de…eh…redelijk vermakelijke FPS Chaser. Nu, een paar jaar later, komt er een nieuwe FPS onder de naam Gene Troopers. Eens kijken wat ze in de tussentijd geleerd hebben bij Cauldron.
Blerg Fliep Gulg
Gene Troopers. Ik had er nog nooit van gehoord, maar toch lag de game ineens op de deurmat van Huize Dam Wichers. Niet geschoten is altijd mis (vooral in FPS’en) en dus pakte ik de hoes op en las gelijk maar de achterkant. Het beloofde veel goeds: “Bestuurbare voertuigen. RPG-skill systeem. Physics met gebruikmaking van de Havok Physics Engine. ‘Truly Interactive Story’ waarbij jouw keuzes de voortgang bepalen.” Als ik dat zo lees, dan gaat het water mij al in de mond lopen, want dat klinkt allemaal al erg richting Deus Ex, een geniale game die helaas zelfs door z’n eigen opvolger niet geëvenaard werd, laat staan overtroffen.
Al snel verdwijnt de DVD in de lade, wordt de game geïnstalleerd en kan ik gaan spelen. “Dit wordt geweldig, “ denk ik nog. Het enthousiasme houdt zo’n twee minuten stand, want dan mag ik mijn eerste vijanden omleggen. Het is niet het feit dat ze er allemaal hetzelfde uitzien of dat ze op dat moment niet bijster slim lijken, dat ik er van begin te balen dat ik aan de game ben begonnen, maar het feit dat ze allemaal de tekst ‘blerg fliep gulg’ (LETTERLIJK!) roepen en allemaal doodgaan met een welgemeende, kwijlende ‘blaaaaaarrrrggggh’. Oké, ze zien er uit als monsters, maar ze zijn slim genoeg om wapens vast te houden en juist te gebruiken, dus zouden ze toch ook wel een beetje Engels moeten kunnen spreken, toch? Dit voelt (en is ook gewoon) erg goedkoop!
De ‘pluspunten’
Maar wie weet stel ik me wel aan en is er niets aan de hand. Er stonden toch een hoop pluspunten op de verpakking? Nou, daar gaat ‘ie: bestuurbare voertuigen: je mag een keer in een autootje zitten en met het kanon achterop een ruimteschip schieten. That’s it. Echt zo’n eigenschap die erin zit omdat die erin moet, maar werkelijk niets toevoegt.
Nee, dan het RPG-skill systeem: door tegenstanders te verslaan (waarbij je dus hun domme gekerm aan moet horen) krijg je punten en die kun je dan weer over bepaalde eigenschappen verdelen. Slechts twee eigenschappen zijn echt nuttig: eentje die je meer levensenergie geeft en eentje die die energie automatisch laat aanvullen als je eventjes niet geraakt wordt (self healing dus). Daarnaast is er ook nog een bullet-timekracht die heel soms het spel vergemakkelijkt en de rest, waaronder wat offensieve krachten, heb ik nooit gebruikt, noch nodig gehad. Je spaart dus in het begin even voor wat meer levenskracht en self healing en vervolgens heb je het hele RPG-skill systeem helemaal niet meer nodig. Nog zo’n eigenschap die er alleen maar in zit om de game meer te laten lijken dan ‘ie werkelijk is.
En de physics dan? Laat me je vertellen: ook dat is een schijnbeweging. Het enige moment waarop de physics zich laten zien, is als je je anti-zwaartekrachthandschoenapparaat aantrekt en een krat of iets dergelijks à la Half-life 2 weg kunt zetten of voor je uit kan schieten. Voor welgeteld TWEE hele puzzeltjes heb je hem nodig, voor de rest vergeet je hem toch, al was het omdat het wegschieten van voorwerpen om tegenstanders te verslaan A: door de minimale besturing bijna niet te doen is en B: omdat de normale wapens munitie genoeg hebben.
Er was eens… iets totaal oninteressants
Het interactieve verhaal is de enige feature die echt haar werk goed probeert te doen. Je kunt op bepaalde momenten in de game zelf de voortgang bepalen en er zijn zelfs alternatieve eindes. Alsof ik deze game vaker WIL spelen…
Maar hoewel het verhaal dus interactief is, kon het mij gewoon totaal niet boeien. Je speelt een kerel die samen met zijn dochter op een cruise of zoiets gevangen is genomen en vervolgens tot een halve genetisch gemanipuleerde soldaat is gemaakt. Je wordt bevrijd door een rechtopstaande sprinkhaan en een vampierdame die geen bloed zuigt en vervolgens ga je op schiettoer langs een paar planeten, waar je de andere genetisch gemanipuleerde soldaten afschiet en degene die erachter zit probeert te verslaan. Oh ja, je dochter zoek je ook nog. Op een aantal plekken zit wat diepgang verstopt, maar het komt er gewoon echt niet uit en dus houd je een oppervlakkig verhaal over, dat zich qua suffe zooi kan meten met Unreal 2.
Verder ook niets bijzonders
En als je dan toch al besluit deze game te laten liggen en Unreal 2 nog maar eens opstart, dan zie je gelijk graphics die zelfs nu nog echt iets beter zijn dan die van Gene Troopers. Er missen gewoon net één of twee niveaus aan detail om Gene Troopers gelijk te maken aan die shooter van een paar jaar geleden. Ook zijn de tegenstanders in Unreal 2 wat slimmer dan in Gene Troopers, want de GT-soldaten horen gewoon in het leger van Mental in Serious Sam thuis.
Het geluid is ook niet interessant en het valt vooral op dat de voice-overs in cutscenes of interactieve gesprekken vaak zonder kloppende emotie en goede continuïteit ingesproken zijn. Alsof de personen die ze inspraken op verschillende dagen hun werk hebben gedaan. Ook dat is natuurlijk dodelijk voor het verhaal en de toch niet onbelangrijke immersie.
Conclusie
Heb je wat geld over en zoek je wat dom schietvermaak, dan is Gene Troopers misschien nog iets voor jou. Een voordeel heb je al: de game wisselt voor een budgetprijs van eigenaar. Jammer voor de ontwikkelaar dat de huidige generatie budgetgames vaak al beter is.