Call of Duty 2: Big Red One

Vorig jaar kwam Activision met Call of Duty: Finest Hour voor de consoles. Deze werd echter minder goed ontvangen dan verwacht én gehoopt. Infinity Ward probeert het opnieuw, ditmaal met een totaal andere versie dan de PC-variant. Hoe pakt deze twist uit?

Geen Call of Duty 2

Vorig jaar wist Lars ons al te melden dat de consoleversie van Call of Duty geen dijken deed doorbreken. De game speelde niet lekker, had niet die unieke Call of Duty-feel en kwam dus op verschillende vlakken tekort. Infinity Ward heeft het hier echter niet bij laten zitten en kwamen al gauw met de aankondiging met een consolevariant van het volgende deel; Call of Duty 2. Veel critici hielden hun adem in: had Activision dan niet van hun fouten geleerd? Call of Duty moest toch gewoon een PC-game blijven? De game zou andermaal verbleken bij haar PC-voorganger, die, aangezien de game precies hetzelfde zou moeten worden, logisch gezien beter is. Nou, mooi niet dus. Call of Duty 2: Big Red One heeft niet voor niets die leuke ondertitel gekregen. Dat zit als volgt in elkaar…

Brothers in Arms

Waar je in Call of Duty 2 nog switcht tussen Amerikanen en Russen, blijft het bij Big Red One bij slechts één personage. Je speelt iemand van de beroemde First Infantry Division, een Amerikaanse eenheid die vele veldslagen succesvol heeft afgerond en een erg groot aandeel heeft gehad in de beslissing van de tweede wereldoorlog. De keuze hiervoor heeft een flink aantal gevolgen: ten eerste maak je alle grote veldslagen uit WOII mee. De heren van de Big Red One hebben deze tenslotte ook meegemaakt. Ten tweede speel je dus maar aan één kant en met één personage, waardoor de gameplay nogal eenzijdig zou kunnen worden. Ook daarop heeft Infinity Ward echter een antwoord, aangezien deze Eerste Infanterie Divisie alles, maar dan ook álles heeft meegemaakt. Ze waren bij Normandië één van de ‘gelukkigen’ die aan land mochten springen, ze hebben Hitler’s plannetjes in Noord-Afrika verijdeld en hebben Sicilië vrijgevochten. Gelukkig maar, want hierdoor heeft Call of Duty genoeg vernieuwende mogelijkheden te bieden en mag Activision maar wat blij zijn dat deze heren zulke bezige bijtjes waren. Het belangrijkste gevolg van het feit dat je slechts één personage in één divisie speelt, is de saamhorigheid met je groep. Je bent een soldaat die met steeds dezelfde kameraden ten strijde trekt. Hierdoor leer je je medestrijdmakkers kennen en is er dus een persoonlijkheid gegeven aan ieder karakter, waardoor je, bij het (volgens script) sneuvelen van één je ‘brothers in arms’ baalt als een stekker en je de Heinrichs en de Antonio’s deze daad betaald wilt zetten. Wraak!

Keus genoeg

Nee, ik heb het niet over de langwerpige voorwerpen die bedoeld zijn om biljartballen mee te stoten, maar over de variëteit in de missies in de game. Zoals ik al zei zit je dus op verschillende plekken in de wereld en moet je tegen steeds weer andere vormen van overmacht vechten (want in bijna alle situaties is het jouw kleine groepje tegen een gigantisch bataljon van Günthers). Zo begeef je je de ene keer in Tunesië om daar met een tankeenheid Mussolini onder de voeten te lopen, om vervolgens bij het Ardennen offensief Hitler een flinke Bratwurst door zijn neus te boren. De missies variëren zodoende van het besturen van een tank tot het bestormen van een bunker, terwijl je jezelf in de loopgraven hebt verschanst. Variatie is er dus genoeg, maar op dit gebied is er weinig nieuws onder de zon. We hebben het allemaal al eens gezien… was het niet in Call of Duty, dan wel in bijvoorbeeld Medal of Honor.

Sfeer wederom

En tot mijn grote geluk kan ik zeggen dat het ditmaal wél is gelukt. Met een stand-alone versie van Call of Duty 2 heeft Activision het dan toch voor elkaar gekregen om die typische Call of Duty-sfeer neer te zetten. Dit zal deels te danken zijn aan het teamverband dat nu ontstaan is, evenals de sfeervolle levels. De omgevingen in het algemeen zijn overigens gewoon erg goed neergezet, behalve dat ze er ook nog eens piekfijn uitzien. Het zorgt allemaal nét voor dat beetje extra dat Call of Duty: Finest Hour niet heeft en dit deel wel. Wat helaas nog wél hetzelfde is gebleven, zijn de matige geluidseffecten. De voice-acting is gewoon goed gedaan, maar als je dan de machinegeweren hoort ratelen denk je eerder aan een nietpistool dan aan een zwaar kaliber volautomatisch geweer…

Framedrops

Call of Duty is eigenlijk precies zoals je mag verwachten na het overweldigende eerste deel op de PC. In feite is er in het spel zelf niets nieuws; nog steeds schiet je met dezelfde wapens, leun je op de herkenbare HUD en zijn de missiedoelen hetzelfde als Call of Duty 1 op de PC. Met één uitzondering… de framedrops! Het is namelijk geen uitzondering als er zo’n 40 Bratwursten op het scherm getoverd worden plús nog eens je eigen ‘squad’. De bejaarde PS2 heeft hier af en toe wat moeite mee, wanneer de actie écht heel heftig wordt. Heel erg storend is het niet en erg vaak komt het niet voor, maar dat de framedrops wel degelijk aanwezig zijn is een teken dat het misschien toch echt tijd gaat worden voor de PlayStation 3…

Conclusie

Al met al is Call of Duty 2: Big Red One een hele aardige game geworden. Zeker vergeleken met de consoleversie van Call of Duty, Call of Duty: Finest Hour, is dit een verschil tussen dag en nacht. De sfeer is weer helemaal terug in de game en heeft zelfs iets nieuws te bieden, doordat je nu je team leert kennen. De gameplay voelt weer lekker aan en zorgt ervoor dat de game gewoon fatsoenlijk te spelen is, waar Finest Hour dit nogal eens achterwege liet. Grafisch is Big Red One weer dik in orde en mede hierdoor neem je de framedrops even voor lief. Call of Duty: Big Red One is een titel die iedere FPS-fan zal kunnen waarderen, maar je als fan van Call of Duty absoluut niet achterwege mag laten!