Kameo: Elements of Power

Jarenlang was Kameo: Elements of Power in ontwikkeling en heeft in die periode een aantal eindbestemmingen gehad. Nu de game eindelijk op de Xbox 360 is uitgekomen blijkt dat het wachten niet voor niets is geweest zodat we nu te maken hebben met een game die stáát als een huis. Valt er nog iets op aan te merken? Lees hier verder over Kameo: Elements of Power, een van de twee 360-launchgames van Rare.

Gespleten persoonlijikheid

Kameo: Elements of Power, een game die zo rond de zes jaar in ontwikkeling is geweest, lijkt op het eerste gezicht een game voor, zeg maar, oudere kinderen. De kleurrijke speelwereld is daar debet aan, maar ook de sprookjesachtige omgevingen die door de Xbox 360 worden geprojecteerd op mijn HD-scherm, doen vermoeden dat ik hier te maken heb met een game die niet voor mij bestemd is. Ik zeg ‘op het eerste gezicht’, want al vrij snel blijkt dat Kameo: Elements of Power een zeer volwassen game is, verpakt in een jasje waar ook jongere gamers verrukt van zullen zijn. Nu denk je natuurlijk dat ik deze review in omgekeerde volgorde aan het schrijven ben en al met conclusies bezig ben. Gedeeltelijk waar, want ik ben dusdanig optimistisch over dit spel dat ik zo snel mogelijk wil laten weten dat deze launchgame er een is die zowiezo bij je 360-games op de plank zou moeten staan.

Daar waar überbabe Lara Croft slechts in één gedaante was te bewonderen, heeft de hoofdrolspeelster van Kameo: Elements of Power, genaamd Kameo, er zachtjes gezegd meerderen. Kameo: Elements of Power is een game die valt in de categorie epische games, waaronder ik (ook al is het niet de ware betekenis) een game versta die meeslepend, ontroerend en verhalend is. Niet veel games voldoen aan deze omschrijving, dus het is des te knapper van de spellenmakers van Rare dat ze een game als Kameo: Elements of Power hebben kunnen maken met een gameplay en spelomgeving (kleurrijk) als deze. Bij het gebruik van een kleurenpalet als in dit spel zou je nog wel eens de indruk kunnen krijgen dat je met een kinderachtig spel te maken hebt. Niets is minder waar.

Kameo: Elements of Power verhaalt over het elfje Kameo en Kameo is geen gewoon elfje. Zij kan namelijk transformeren in elf (what’s in a name) monsterlijke verschijningen, haarzelf incluis. De familie van Kameo, die ontvoerd is door een boosaardige elf, moet in dit spel worden gered. En nee, voordat je met afgrijzen deze pagina wegklikt om deze clichematige storyline, Kameo: Elements of Power is géén game die voorthobbelt op een slap verhaal, ook al doet deze onthulling je anders vermoeden. De kwaadaardige elf wordt geassisteerd door flink wat onnozele trollen en ander spookjesachtig addergebroed. Natuurlijk staat Kameo haar vrouwtje en biedt zij meer dan behoorlijk tegenstand aan al haar vijanden, niet in de laatste plaats door haar vermogen om te transformeren in creaturen die, het moet worden gezegd, ten volle gebruik maken van de vier elementen, water, vuur aarde en lucht. Makkie, zul je zeggen. Nou… niet helemaal. Er komen namelijk nogal wat vijanden op je af en dan overdrijf ik niet echt. Als je denkt dat je in Serious Sam I danwel II veel vijanden hebt verslagen (verslagen is trouwens het woord niet in die games), dan zul je na het spelen van Kameo, Elements of Power wel anders piepen. Hier moet je namelijk íets meer laten zien dan het overhalen van een trekker. Hoewel éven kleurrijk als Sam’s wereld, is het aantal vijanden dat Kameo te verwerken krijgt substantieel hoger dan in welke andere game dan ook.

Diepgang

Kameo, Elements of Power blijkt na verloop van tijd meer diepgang te hebben dan ik ooit verwacht had. Het is namelijk niet alleen maar knokken geblazen, maar je moet alle kwaliteiten die Kameo in al haar verschijningen bezit, uitbuiten en ten volle benutten. Opvallend genoeg speelt dit allemaal erg soepel en eenvoudig, mede omdat je uitgebreid wordt geïnstrueerd door middel van een tutorial en een ‘talking book’ dat je op gepaste momenten van dienst is. Dit boek luistert naar de toepasselijke naam ‘Wot Not’ en speelt een beetje voor online-adviseur. De puzzels die je op moet lossen zijn over het algemeen goed te doen. Het is op zich al heerlijk om in de fantastische wereld van Kameo rond te lopen dus ik betrapte mij er op dat ik het helemaal niet erg vond als er een puzzel niet een, twee, drie opgelost kon worden. ‘O ja, die puzzel moet ook nog opgelost worden’. Lekker toch! Dat wil heel wat zeggen, zeker voor mij. Eindbazen zijn wel behoorlijk pittig, maar zijn zo gemaakt dat ze vrijwel nooit irritant lastig worden. Groot pluspunt wat mij betreft.

Kameo, Elements of Power is vooral geslaagd omdat het een prettige mix is van een aantal game-genres. Hack ’n Slash liefhebbers komen uiteráárd aan hun trekken, maar ook RPG-fetisjisten (hoewel het natuurlijk minimaal is) blijven niet onbedeeld. Er is zelfs een klein RTS-element in het spel verwerkt. De wereld waarin Kameo rondstruint is namelijk een real-time wereld waarin je ‘geld’ kunt verdienen (elemental fruits en runes) waarmee je je karakters (lees: monsters) zal kunnen opwaarderen. Een mooi voorbeeld hiervan is Pummel Weed, een van de eerste verschijningen van Kameo. Pummel Weed is een knokplant die begint als klein knokplantje en uitgroeit tot een verschijning waar menig kerstboom jaloers op zou worden. Daarbij is Pummel Weed ook nog eens erg humoristisch. Niet alleen de manier waarop hij loopt maar ook de wijze waarop hij knokt en de geluiden die hij maakt. Zo zijn er nog véél meer bijzondere verschijningen die je stuk voor stuk gaan verrassen, te veel om hier allemaal te bespreken, maar die allemaal één ding gemeen hebben: ze zijn sprookjesachtig, fantasierijk en niet te onderschatten want ze kunnen stuk voor stuk bikkelhard zijn. Opvallend is in ieder geval de hoge mate van detail en de manier waarop ze te besturen zijn. De monsters reageren allemaal zeer direct op je thumbsticks. De actie in de game wordt ook weer goed afgewisseld met puzzelen, wat maakt dat je het spel niet snel zat wordt.

Conclusie

Kameo, Elements of Power bezit voor mij dan ook vele eigenschappen van andere games dat het totaalplaatje compleet maakt: de humor van Serious Sam I, het babegehalte van Tomb Raider, de bullet-time (jaja!) van Max Payne, de morphball van Metroid Prime en zoals gezegd de combinatie van vele gamegenres. Misschien komt het doordat de Xbox 360 ook voor mij nieuw is dat ik zo enthousiast ben over dit spel. Was het het lange wachten? Waarschijnlijk ook wel. Komt het doordat er een HD-TV boven mijn 360 staat? Ongetwijfeld. Vast staat dat Kameo: Elements of Power een uitschieter is in de rij launchgames van de 360, niet in de laatste plaats omdat dit genre (zeg ik genre…? enkelvoud…?) vooralsnog maar matig vertegenwoordigd is. Op een normale televisie oogt Kameo een stuk minder fraai dan op een HD-TV, maar dat maakt de game niet minder mooi. Lichteffecten blijven éven spectaculair. Echte nadelen heb ik niet kunnen ontdekken, behalve dat we erg lang op het spel hebben moeten wachten en dat als je de game eenmaal gespeeld hebt, je hem niet snel nog eens in je 360 zal stoppen. Verder is de wel érg kleurrijke wereld van Kameo natuurlijk een kwestie van smaak, maar deze verhult wat mij betreft een game die niet gemist mag worden in het rijtje ‘verplichte’ 360-aankopen.