True Crime: New York City speelt zich af in een stad die qua criminaliteit niet onder doet voor Los Angeles, de stad waar voorganger True Crime: Streets of L.A zich afspeelde. Voor wat betreft de actie in de game zit het dus wel goed met deze opvolger. Heeft Activision zichzelf met de rest van de game ook overtroffen? Lees het hier.
New York streets
Twee jaar geleden bracht Activision True Crime: Streets of L.A. uit in de tijd dat veel gamers een aantal delen Grand Theft Auto achter de kiezen hadden. Wantrouwen alom dus en de vergelijking was onafwendbaar. Daar waar GTA inmiddels al een trouwe schare fans achter zich had, moest True Crime zich nog helemaal gaan bewijzen. De game werd redelijk goed verkocht, maar werd geen verkooptopper. Veel kleine storende foutjes maakten dat de game het op punten verloor van die andere free-roaming game. Toch heb ik True Crime: Streets of L.A. destijds helemaal uitgespeeld en niet zonder plezier.
New York is hip, New York is hot
True Crime: New York City speelt zich dus af in The Big Apple en degenen die daar recent nog zijn geweest zullen het centrum van New York in vrijwel alle details herkennen in de game. Dat er hier en daar wat té veel hoeren lopen, iets té veel crackjunks het straatbeeld beheersen en er iets té veel zichtbare criminaliteit plaatsvindt, mag de pret niet drukken. Jij bent Marcus Reed, voormalig crimineel, zoon van een van de bekenste gangsters van New York. Voorheen nam je het allemaal niet zo nauw met je normen en waarden en deed je alles wat God verboden heeft. Maar gelukkig ben je tot inkeer gekomen, heb je je bekeerd en laat je het criminele verleden achter je. Sterker nog, je ben politieagent geworden (vraag me niet hoe dat mogelijk is, maar in games kan alles) en je maakt nog een beste carriere ook. Uiteraard heb je wel een mentor toegewezen gekregen, genaamd Terrence Higgins, en zo gebeurt het dat je samen naar een wazige melding toe wordt gestuurd. Hier gaat het gruwelijk mis want je maat komt op mysterieuze wijze om het leven. Het is nu aan jou om deze zaak op te lossen.
Na een uitgebreide tutorial waarin je de fijne kunsten van melee-attacks, schieten met politiewapens, chauffeuren als een wout, boeien en fouilleren worden bijgebracht, sta je er uiteindelijk alleen voor met als thuisbasis het politiebureau. Gelukkig nog een veilige plaats in de stad, want zodra je naar buiten gaat krijg je de ene na de andere missie via je mobilofoon of telefoon binnen. Je HUD is voorzien van een radar zoals we die al uit andere games kennen en daarin worden je hoofdmissies middels een groene pijl aangegeven. Lekker duidelijk, maar kom er maar eens aan toe want zodra je gaat rijden zul je de ene na de andere flauwe melding binnen krijgen. Zo kon het gebeuren dat ik naar een knokpartij tussen homo’s moest om de boel te sussen. Fijn dan! Gelukkig zijn er ook meer serieuze missies, zij het zijdelingse, waar je meer op zit te wachten. Schietpartijen, rip-deals, moorden, maar ook simpele straatruzies. Het is allemaal aan onze Marcus om hieraan het hoofd te bieden. Ter plekke gekomen heb je dan ook volledige vrijheid om te doen wat je goed dunkt: arresteren, in elkaar stompen, de boel de boel laten, its up to you…
Humor
De verdachten zijn eenvoudig te herkennen aan een balkje boven hun hoofd. Tegelijkertijd is dat wel weer storend , want het is geen kléin balkje en dat doet het realisme geen goed. Het is wel weer duidelijk waarmee je te maken hebt, want de balkjes zijn uitgevoerd in drie kleuren, rood, oranje of geel, respectievelijk vuurwapengevaarlijk, in het bezit van een niet dodelijk wapen of ongewapend. Opvallend is dat Marcus nogal een stoere kerel is. Daar waar de gemiddelde politieagent vrij snel assisitentie oproept, doet Marcus het allemaal in zijn uppie en gaat een grote groep amokmakers, al dan niet met pistolen uitgerust, gewoon te lijf en schroomt ook niet om ze een voor een te fouilleren of te boeien. Dit onderdeel is heel leuk om te doen, want er zijn nogal wat manieren om de suspects te benaderen. Zo vond ik ik heel leuk om nadat een crimineel gefouilleerd en geboeid was, deze voor de grap nog een aantal maal met zijn ei met de kofferbak in aanraking te laten komen. Wel raar is dan weer dat er geen assistentie bij komt om de gearresteerden af te voeren. Nee, ze verdwijnen gewoon weer in het niets. Vreemd.
Goede agent, slechte agent
Zoals gezegd heb je de vrijheid om te doen wat je wilt. Dat betekent dus ook dat je fijn de oproepen op je mobilofoon kunt negeren, maar dat zul je dan wel onmiddellijk merken op straat. De buurt wordt er niet veiliger op en daar heb je alleen maar last van. Hoe meer arrestaties, hoe veiliger de stad wordt. Uiteraard heeft de manier waarop je verdachten behandelt en de manier waarop je met je vak bezig bent wel invloed op je reputatie. Als je je net als iedere Nederlandse agent netjes gedraagt, zul je meer reputatiepunten ontvangen. Heb je daar geen interesse in, dan zul je uiteindelijk toch als parkeerbonnenschrijver eindigen, net zolang totdat je weer goed genoeg bent om aan het echte werk te beginnen.
De game speelt in die zin lekker dat het niet al te veel moeite kost om de controls onder de knie te krijgen. Alleen het boeien en fouilleren is wel eens lastig in de hectiek, zeker als er veel omstanders aanwezig zijn die zich nogal eens bemoeien met jouw optreden. Verder is er niet zóveel veranderd ten opzichte van de voorganger van de game. Jawel, de sfeer is wat grimmiger, maar je ontkomt niet aan een vergelijk met GTA, hoewel deze game op vele kleine punten een héél ander spel is. Denk alleen al aan de soundtrack, het gevoel om echt binnen het criminele circuit mee te draaien en het detail van de speelwereld. Grafisch gezien wint TC: NYC op punten want heel Manhattan is tot in detail nagemaakt met bijna twee duizend binnen-lokaties waar je op zijn minst naar binnen kunt. De sfeer van New York City is tot in de finesse nagebootst, een knap stukje werk van de makers.
Mede verantwoordelijk voor deze sfeer zijn de stemmen, geluiden en muziek. Over de muziek ga ik het hier niet hebben, dat moet je smaak zijn. Vast staat dat deze geheel in stijl is en ook als dit genre niet jouw ding is, klopt het toch weer wel zodat het niet al te storend is. De stemmen van de karakters zijn weer van een heel ander niveau. Luister en huiver: Laurence Fishburne, Mickey Rourke en Christopher Walken. Namen die je hoogstwaarschijnlijk zo op het eerste gehoor niets zeggen. Heel anders wordt het als je de stemmen daadwerkelijk hoort… ‘Oooh ja…’. Als klapper hebben de makers in verband met het hoge hoerengehalte de stem van Tracy Lords ingehuurd. Wie zegt u? Tracy Lords, je weet wel die pornoactrice… nou, laat ik je vertellen dat ze behalve acteren ook met haar stem goed uit de voeten kan. Schot in de figuurlijke roos dus.
Upgraden
Je karakter en de middelen die je tot je beschikking hebt kunnen door de game opgewaardeerd worden. Auto’s, wapens, fighting-skills, shooting-skills, alles is te upgraden en je kunt zelf ook nog een handje helpen door bijvoorbeeld bewijsmateriaal te verpatsen in een pawnshop. Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om alles netjes in te leveren bij je meerdere en dat heeft dan weer tot gevolg dat je in een hogere rang wordt geplaatst. Marcus heeft totaal vier grote missies op te knappen, die uiteraard een voor een vrijkomen. Daarnaast moet je ook nog infiltreren in de illegale straatrace- en de illegale prijsvecht-scene. Kom je aan de top dan kun je de kopstukken arresteren en heb je weer een missie achter de rug met alle gevolgen voor je carriere van dien. Zelfs dan kun je er echter nog voor kiezen om voor de ‘bad cop’ way te gaan.
Conclusie
True Crime: New York City is in veel opzichten een zelfde game als True Crime: Streets of L.A. Dat is helemaal niet erg, want om het nog maar eens te zeggen, de Grand Theft Auto’s zijn ook allemaal op dezelfde leest geschoeid. Wat maakt dit laatste deel dan meer bijzonder dan zijn voorganger? De grafische pracht van met name de Manhattan-streets, doen de game heel veel goed. Qua gameplay is er niet veel veranderd. De voertuigen rijden nog altijd als een uienpan, maar er is heel veel te doen op een heel groot speelterrein, waardoor je regelmatig de metro of de taxi moet nemen. Maar zeg nou zelf, wat is er nou lekkerder dan met zwaailicht en sirenes door Manhattan scheuren. De sfeer is dus is dus in grote mate bepalend of je deze game uit gaat spelen of niet. En laat sfeer voor mij nou eens héél belangrijk zijn. True Crime: NYC wint alleen niet de originaliteitsprijs. Maar ‘Hey…’, om met de woorden van Marcus te spreken, ‘Who gives a fuck…’ Kopen zonder risico dus.