Meer dan in andere sluipgames ligt in Cold War de nadruk op sluipen en in het geheim aanvallen. Maar ja, wat wil je, als je in je eentje achter de Sovjetgrenzen van de Koude Oorlog zit…
Budget?
Voordat ik aan deze game begon, dacht ik met een budgetsluipspelletje te maken te hebben. Ik had namelijk bijna niets van de game gehoord, terwijl tegenwoordig bij iedere game die ook maar een beetje kans kan maken een enorme mediahype hoort. Toen ik Cold War echter startte, vielen direct de erg aantrekkelijke graphics op: deze game ziet er gewoon heel erg goed uit. Dat geeft al een heel erg goed gevoel als je begint.
Gaandeweg begon me nog iets aan Cold War op te vallen: dit is wel heel erg duidelijk een sluipgame. In het begin kun je bijvoorbeeld al zien dat je kunt kiezen voor een moeilijkheidsgraad waarbij je normaal het verhaal kunt volgen en een paar waar duidelijk en enorme nadruk op sluipen ligt. Tijdens het spelen gaat erg snel opvallen, dat sluipen en heimelijk werken zo’n beetje de enige manier van overleven is. Word je gezien, dan ben je vrijwel direct de pineut; bewakers kunnen namelijk bijzonder snel hun wapen trekken en raak schieten doen ze ook 99% van de tijd. Kortom: Cold War is niet ‘zomaar even een beetje sluipen’, dit is gewoon sluipwerk in bijna z’n puurste vorm!
On your own behind the Iron Curtain
Maar laat ik bij het begin beginnen en dat is dan het verhaal. Je bent de Amerikaanse freelance journalist Matt Carter en het verhaal speelt zich af ergens halverwege de jaren 80: de Perestrojka en Glasnost zijn flink aan de gang en niet iedere Sovjet zit daar op te wachten, zo ook een hooggeplaatste functionaris van de KGB niet. Hij wil een moordaanslag door een Amerikaan laten plegen, om een conflict te starten, waarna de ‘goede oude tijd’ terug zou moeten komen. Natuurlijk ben jij die Amerikaan. Zonder het te weten wordt van jouw fotocamera een moordwapen gemaakt en word je op het spoor van een spannend verhaal met in de hoofdrol de president van de USSR gezet. Een aanslag weet je gelukkig zelf nog net af te weren. Toch kun je niet voorkomen dat je in de gevangenis wordt gegooid en dan is het zaak om te ontsnappen. Het complot is natuurlijk een te mooi verhaal om te laten liggen en dus rol je van de ene in de andere benarde situatie. Je wordt hier en daar geholpen door een Rus die trouw is aan de president, maar moet natuurlijk de meeste klussen zelf opknappen.
Puur sluipen
Cold War lijkt van alle andere sluipgames nog het meeste op Splinter Cell. Dit komt door de graphics, de manier van besturen en door de camerapositie. Het ligt dan voor de hand om Cold War met de Tom Clancy-topper te vergelijken en dan valt gelijk de moeilijkheidsgraad van Cold War op: dit is zeker in het begin een echt moeilijke game. Dat heeft vooral met je tegenstanders te maken.
Over het algemeen heb je te maken met de doorsnee bewaker, die netjes zijn ronde maakt en hier niet van afwijkt. Tot zo ver nog niet moeilijk. Deze bewakers hebben echter bijzonder goede oren, waarmee ze soms dwars door muren mee kunnen horen. Als ze eenmaal ook maar een beetje gealarmeerd zijn, dan kunnen ze ook behoorlijk goed in het donker zien. Tot zo ver is het ook nog niet supermoeilijk, totdat blijkt dat Matt zich eigenlijk niet fatsoenlijk kan verdedigen. Je kunt niet even net als Sam Fisher een knal uitdelen en wegrollen is ook al niet mogelijk. Je kunt eigenlijk niets anders dan een wapen trekken, maar dat heeft gelijk twee nadelen: het selecteren van het juiste wapen gaat niet bepaald snel en eenvoudig en schieten maakt bovendien ook nog eens veel lawaai en er zijn altijd wel meer bewakers in de buurt. Sluipen en zonder opgemerkt te worden aanvallen is dan ook meer dan in andere sluipgames van erg groot belang.
Gadgets
Gelukkig heb je een aantal gadgets tot je beschikking. Je hebt allereerst je speciale camera. Deze camera is een röntgenkijker, waarmee je dwars door de muren kunt kijken en je bewakers en andere NPC’s kunt zien lopen, voordat ze jou zien. Tevens zit er een speciale functie op, die een geconcentreerde bundel straling afschiet. Hiermee kun je enkele spullen in de omgeving kapotschieten, om voor een afleiding te zorgen. Ook is het mogelijk het hoofd van een NPC te beschieten, waarna deze tijdelijk bewusteloos raakt.
Naast je camera heb je ook nog blikjes, muntjes, wekkers, elektronica, flessen ether en andere spullen die in de diverse omgevingen rondslingeren tot je beschikking. Nou lijkt dit wat ordinaire troep, waarmee je alleen kunt gooien voor een afleiding, ware het niet dat Matt Carter een neefje van MacGyver is of zo. Zo maakt hij nog geen twee minuten in de game al rubber kogels van normale kogels en een plastic fles, waarmee hij bewakers zonder te doden kan uitschakelen. Van een blikje en een flesje ether maakt hij een mijn die NPC’s tijdelijk kan uitschakelen en van wat elektronica en een wekker wordt een op afstand bestuurbaar lokmiddel gemaakt. De ethermijn en het lokmiddel zijn ook weer te combineren en dan heb je nog maar een tipje van de sluier opgelicht…
Het maken van deze gadgets is iets wat de game extra kracht geeft. Je blijft er namelijk extra alert mee op spullen die her en der te vinden zijn en het laat je de levels ook helemaal uitpluizen. Ook laat het je interessante vragen stellen: maak ik van een flesje en wat lappen een geluidsdemper of niet? Dat flesje kan ik namelijk ook voor rubber kogels gebruiken en de lappen kan ik met ether combineren. Of zal ik ether en een blikje tot een ethermijn combineren en kijken of ik twee bewakers in zijn actieradius kan lokken? Het laat je gewoon goed nadenken over je daden, in plaats van dat je als een dolle een wapen trekt en gewoon maar alles begint dood te schieten.
Mooi
Zoals gezegd is één van de eyecatchers van Cold War de grafische pracht. Eerst lijkt het allemaal mee te vallen, als de cutscenes uit stripverhalen blijken te bestaan, maar vanaf de eerste in-game scène is de toon al gezet. Alles is mooi afgewerkt en het detail is ook meer dan goed. Het meest opvallende is echter het bloom-effect, dat in bijvoorbeeld Deus Ex: Invisible War voor een wazig beeld zorgde, maar deze keer juist een hele mooie finishing touch is. Eindelijk wordt dit effect eens goed benut!
Erg mooi zijn ook de beelden van de röntgencamera. Je ziet de omlijningen van kamers en grote objecten in een donker groen, met een hele hoop zwart daartussen. NPC’s zijn echter duidelijk zichtbaar als stralend blauwe skeletten, waarbij de bewakers voorzien zijn van wapens die nog duidelijker zichtbaar zijn. Erg cool is ook dat de NPC’s echt ademen; bij bewusteloze tegenstanders zie je bijvoorbeeld, terwijl ze op de vloer liggen, de ademhaling, door de beweging van de ribben. Dat zijn details die het gewoon afmaken.
Erg goed is ook de sfeer van de ‘glorietijd’ van het Sovjet-rijk: de bewakers lopen in duidelijke uniformen en de gebouwen zien eruit zoals je verwacht van die tijd: grote hallen met in bijna ieder vertrek wel een Lenin-hoofd aan de muur of op een verhoging. Fabrieken zijn ook onheilspellend groot en vooral uit erg grote platen beton opgetrokken. Je voelt je zo echt alleen achter het IJzeren Gordijn…
Conclusie
In het begin kon ik niet echt wennen aan Cold War, vooral omdat Matt Carter geen Sam Fisher is en niet even snel een flinke stoot kan uitdelen, als hij ontdekt is. Al snel kun je echter gadgets maken en bewakers om de tuin leiden of op ingenieuze wijze uitschakelen. Dan valt op dat de game sluipen echt beloont en actie veelal afstraft en dat je dus met een bijna pure sluipgame te maken hebt, waarbij nadenken echt belangrijk is. Wil je echter meer actie, dan moet je wachten op de volgende Splinter Cell of een andere game oppikken. Ik kan de nadruk op nadenken en sluipen in ieder geval zeer goed waarderen en vind deze game een echte aanrader voor iedereen die de actie ook wel eens links wil laten liggen. Ook is het bijna de perfecte game voor de lange donkere avonden die de komende tijd nog aanhouden.
