Ieder jaar weer houdt Electronic Arts, beter bekend onder de afkorting EA, een vrij grootschalige presentatie. Deze show vindt ieder jaar plaats in een grote ruimte en wordt sfeervol aangekleed. Helaas voor veel mensen is dit gamerparadijsje vrijwel alleen toegankelijk voor pers en retailers (en een stelletje geluksvogels die prijsvragen winnen). Laat GamersNet nou net onder die eerste categorie vallen. Jaloers? You’d better be. Na het lezen van dit verslagje heb je alle reden om jaloers te zijn. Maar laat ik maar bij het begin beginnen. In deel één lees je onze persoonlijke beleving; in deel twee lees je alles over de door ons gespeelde games!
En oja, voor ik het bijna vergeet:
DE BELEVING
Het was dinsdag, achttien oktober 2005. Al vroeg in de middag moet ik vanuit het boerengat Handel afreizen naar het Utrechtse evenement, wat om 16:00 zou beginnen. Het eerste (lange!) deel van deze trip word ik vergezeld door mijn vriendelijke, al jarenlang bekende, doch irritante collega’s van Gamevillage, die toch ook richting Central Studio’s, de locatie van EA World dit jaar moesten. Na een melige heenreis verheug ik me alweer op de wederontmoeting met de altijd verdwalende Lars Goossens (die zijn heil in de Mediamarkt denkt te kunnen vinden, zie hier). Ditmaal zou ik ook Peter Stout weer treffen, de breedgeschouderde klerenkast waar JJ van de Power Unlimited “U” tegen zou moeten zeggen. Helaas word ik vlak voor aankomst al door Peter opgebeld: hij kon het niet halen. Het GN-trio werd dus jammer genoeg gereduceerd tot een GN-duo. Hoe redden deze twee zich zonder de bezielende leiding van de man die toch al achttien jaar in de tig rijkt (voor de niet-zo-wiskundige wonderen onder ons: Peter is dus 38 )? Nou, dat ging als volgt.
Al gauw kwamen ik en Lars aan bij Utrecht CS. Vanuit hier werd de bus genomen naar de grote studio. Een bus die vol zat met redacteuren van zo ongeveer alle gamewebsites die Nederland telt. Eenmaal aangekomen bij Central Studio’s werd nog eventjes gewacht op het openen van de deuren. Toen het eenmaal zover was en we ons perspasje opgespeld kregen, kon de pret pas echt beginnen. Want wat lag ons in het verschiet? Eigenlijk zo ongeveer alles wat een gamer zich maar kan wensen: Gratis eten. Gratis drinken. Gratis gamen. Gratis babes spotten. En had ik al gratis eten en drinken genoemd? Tja, leuke games of niet; van tevoren werd al duidelijk dat geen mens zich hier kon vervelen. Na wat rondgelopen te hebben en wat met collega’s te hebben gepraat hebben we ons maar aan de games gewaagd. In het begin nog weinig bijzonders; voornamelijk games die al uit waren. Totdat mijn oog viel op een afgesloten kamertje, hoog op een balkon, vanwaar nog net een grote, groenlichtgevende ‘X’ te zien was. De Xbox 360 zou dus inderdaad speelbaar zijn. Met dit in ons achterhoofd viel ons een groot, rood gordijn op, die de scheiding tussen twee zalen mogelijk maakten. Een kleine sneak-peek verraadde al dat hier onder andere SSX On Tour en FIFA 2006 gespeeld zouden kunnen worden. Na een tijdje ging dit gordijn ook daadwerkelijk open en hier begon de daadwerkelijke presentatie. In een soort voetbalstadion werden de ‘spelers’ van het ‘EA team’ aangekondigd voor dit jaar, wat eigenlijk dus een line-up was in een voetbalachtig jasje. In de ‘rust’ werden we verwend door een paar leuke rollerbabes die wat snacks uitdeelden. Na deze (lange) presentatie kregen we inderdaad te horen dat de Xbox 360 voor de pers speelbaar zou zijn. En inderdaad voor de pers, want het blijft toch leuk om te zien hoe mensen na 30 minuten wachten te horen krijgen dat ze niet naar boven mogen om te spelen. Aan de andere kant van het balkon was veel, érg veel lawaai. Het betrof de harde bass van een apparaat dat klonk als een zwaar machinegeweer. Werden hier negatieve recensenten geliquideerd of was hier misschien toch iets anders aan de hand…?
Maar goed, dit lieten we nog even op ons wachten want er was nog een hele zaal te verkennen. Vooral de SSX- en Battlefield 2: Modern Combat stand sprongen in het oog. De SSX stand om het mechanische snowboard, waar vele dappere mensen vergeefs op probeerden te staan (Lars gunde mij helaas het lolletje niet om hem eens gloeiend hard op z’n bek te zien gaan) en de Battlefield stand om het lawaai dat ervan afkomstig was. Een als oorlogsverslaggever uitgedoste kerel zette daar namelijk de boel op stelten en probeerde de boel een beetje te entertainen. Ik moet zeggen: dat deed hij goed. Hij zette keer op keer iedereen voor schut, maar om een Handelse boerenzoon voor de gek te houden moet je wel wat vroeger opstaan, en na wat chantage van mijn kant ging ik op zijn verzoekje om mijn controller af te geven, in. Voor meer duidelijkheid verwijs ik je naar de videofeature, die Lars op geniale wijze in elkaar zal gaan zetten. Of dat, of we hebben volgende week een nieuwe plek binnen GN als redactielid cq. GN-Reporter.
Lang bleven we niet hangen bij deze stand, want de hamburgers en broodjes knakworst lonkten! De broodjes hamburger waren grafisch in orde en voelden lekker mals aan. De sappige afbeet gaf de hamburger nog een extra smaakdimensie, die mede te danken was aan de dikte van het stuk vlees, die toch de doorsnee had van een gemiddelde stierenbil. In het Brabantse land deinst men echter nergens voor terug en zo kwam het dat ik meerdermaal mijn tanden zette in zo’n lekker stuk rund. Maar goed, ook de maag van een holle-bolle-Gijs raakt eens vol en dus werd het tijd om de pondjes er weer af te gaan gamen.
En tja… in alle drukte moest er ook nog gefilmd worden. Joost vond het filmpje van de GameXpo zó’n succes, dat we ook dit keer weer onze avonturen op het witte doek moesten gaan vertonen. Er was echter één eis: er moest tenminste één crewmember in beeld komen. Zo nee, dan 50 bladen bier neerzetten op de eerstvolgende crewmeeting. Aangezien Lars al cameraman was (maar ik kon ook best filmen, hoor Lars) en Peter dus afwezig was, voelde ik het al aankomen: ik was wederom de spreekwoordelijke lul! Op zich geen probleem, maar om de één of andere duistere reden schijn ik het accent van een Belg te hebben (no offence, zuiderburen!). Volgens Lars dan. Maar ach, ik kreeg hem al snel stil door hem te herinneren aan zijn gebrek aan oriëntatievermogen.
Toen het eenmaal 23:00 was, werd er een einde gemaakt aan het festijn. Lars en ik verkozen het hazenpad en na een busreisje met dezelfde collega’s van gamesites namen Lars en ik afscheid. Mij restte slechts een Need for Speed-achtige rit met de Gamevillage heren, waarna ik tevreden mijn nestje in kon duiken.
Uiteindelijk was EA World een geslaagd dagje. Honger lijden of verdorsten was onmogelijk, sjansen met welgevormde dames was niet te voorkomen en een overvloed aan games evenmin. EA lijkt hiermee de pers weer gunstig gestemd te hebben. Of dit ook gold voor de kwaliteit van de games die aanwezig waren? Lees vooral verder…
DE GAMES
Leuk en aardig natuurlijk hoe we ons vermaakt hebben deze dag, maar jullie zijn natuurlijk benieuwd naar de games! EA World had de pers en retailers genoeg te bieden. Zo waren er genoeg PSP’s, met de games Burnout Legends, NFSU2 en FIFA, er waren voldoende Nintendo DS’en, met ook de FIFA versie van deze handheld (die toch wel heel aardig was) en NFSU2. Zaal één was verder nog ingericht voor de nieuwe Harry Potter game, die, zoals altijd, gebaseerd is op het gelijknamige boek ‘The Goblet of Fire’. Ook was een groot deel gereserveerd voor 007 From Russia With Love, de nieuwste James Bond titel van EA.
007 From Russia With Love (multiplatform)
In 007 From Russia With Love stapt de speler opnieuw in de huid van James Bond. Ditmaal niet gespeeld door Pierce Brosnan, maar door de James Bond-legende Sean Connery. De game is dan ook gebaseerd op de uit 1963 afkomstige film, waar de intussen bejaarde Schot de hoofdrol vertolkte. Naast Sean Connery als voice-actor, zijn er meerdere beroemdheden aan de haak geslagen om een rolletje te spelen in de game. Zo zal onder andere Natasha Bedingfield haar gezicht en stem verlenen en met haar nog vele andere celebs.
De game zelf speelde vrij simpel; je speelt uiteraard Sean Connery als 007. De game bestaat natuurlijk uit veel schieten en het gebruiken van gadgets (waarbij de jetpack een prominente rol lijkt te gaan spelen), en dit alles in derde persoon. Van wat wij als pers konden zien tijdens de speelsessies, was dat de game grafisch niet uitblinkt. De pixels zijn af en toe nog té goed
te tellen.
Je speelt de game dus in de derde persoon, wat meestal inhoudt dat je niet zomaar kunt richten ála Resident Evil 4. En inderdaad; ook bij 007 FRWL moet je met een bepaalde knop mikken. Je kunt hierbij kiezen uit verschillende plaatsen, zodat je een tegenstander óf uit kunt schakelen óf simpelweg doden; de keuze is aan jou. Wanneer je dichtbij een vijand komt zul je over moeten gaan op melee-combat, waarna de schietknop verandert in een slaknop. Verder is de gameplay aardig lineair, al kun je wel redelijk vrij rondlopen in de verschillende levels.
Helaas lijkt ook 007 From Russia With Love het succes van GoldenEye op de Nintendo 64 niet te kunnen herhalen. De gameplay is daarvoor té standaard en niet goed genoeg uitgewerkt. Voor een écht goede Bond-game resten ons slechts twee dingen: wachten en hopen…
En wat was dat nou met die te lage Gamecube demopods?
SSX On Tour (multiplatform)
SSX: On Tour staat voor snowboarden en skiën over de spreekwoordelijke bergtop. Het is een game waarin, zoals te zien is op het filmpje, de wetten van de zwaartekrachten niet zo nauw luisteren naar de werkelijkheid. Verwacht dan ook wederom tricks waarmee je het snowboard achter je nek via je neus doorgeeft aan je verstandskies. De opvallendste nieuwe
eigenschap van de game is dat je nu naast snowboarden ook kunt skiën. Het gezegde: “skiën is voor dikke kinderen” is daarmee definitief van de baan, aangezien de tricks met ski’s echt niet onder doen van die van het snowboarden. EA verzekerde ons dat het skiën een belangrijke rol zal spelen in de game zelf en geen ondergeschoven optie wordt.
Tenslotte is SSX On Tour in een funky artistieke style ondergedompeld. Naast het menu wat een heel erg aparte look heeft, zien we dit ook terug in de game zelf. De balkjes en nummertjes zijn in dezelfde style, evenals het “stilstaan” van het beeld. Dit gebeurt namelijk wanneer er een speciale truck wordt uitgevoerd, waarna het beeld stil staat en er een soort artistieke cell shaded gravity look rondom de boarder verschijnt. Dit laatste is erg goed uitgewerkt en zag er zeer strak uit.
Ondanks dat de afdalingen van SSX On Tour niet meer zo lang zullen zijn als in het voorgaande deel, lijkt SSX On Tour in ieder geval genoeg afwisseling in de gameplay te bieden. Met het skiën en de vernieuwende stijl, lijkt SSX On Tour wederom een goede sneeuwtitel te worden. Moet je echter wel tegen het onrealistische sfeertje kunnen.
Need for Speed : Most Wanted (multiplatform)
Zoals bijna de gewoonte is, komt ook dit jaar weer een Need for Speed game uit. Hoewel de vorige twee games de nadruk legden op het aanpassen van je racebak, gaat Need for Speed: Most Wanted weer een beetje terug naar z’n roots. Ditmaal zul je opnieuw je wagen moeten tunen, maar ook de politie zal weer een rol spelen. Net als vroegâh.
Wat opviel tijdens het spelen (op de Xbox 360) was dat de game er grafisch goed uitziet. Vooral de textures zijn flink opgepoetst, met name het wegdek heeft een aardig aantal layers. Grafisch in orde dus, maar… waar is het Need for Speed gevoel gebleven??? Terwijl mijn tellertje toch alweer richting de 200 ging, had ik nog bijna het gevoel ingehaald te worden door m’n oma op haar rollator. Het blurry effect van NFSU is nagenoeg verdwenen of doet zijn werk niet goed. De game speelt dan wel weer lekker, maar ik vraag me toch af of het niet eens tijd wordt voor de Need for Speed-reeks om met pensioen te gaan…
FIFA 06: Road To World Cup
En ja, ook de nieuwe FIFA op de Xbox 360 was aanwezig. Hoewel FIFA de laatste jaren veel kritieken krijgt met hun serie (die per deel steeds minder lijkt te veranderen), gaat EA vrolijk door met het uitgeven van de titel. De reeks is immers een verkoopbom, ondanks de steeds negatiever wordende pers.
FIFA 06: Road To World Cup slaat eindelijk een íets andere weg in. Hoewel de gameplay nog weinig afwijkt van bijvoorbeeld FIFA 06 op de consoles of PC, zijn er een aantal noemenswaardige verschillen merkbaar. Vooral het grafische deel heeft een FLINKE beurt gehad. De spelers hebben nu een flinke dosis schaduw over zich heen. Dit heeft een erg cool effect, al had EA wel wat minder scheutig mogen zijn hiermee. De spelers lijken nu namelijk te gloeien, en hoewel dit er best goed uitziet, komt het het realisme niet ten goede. Wat dan wel weer leuk is, is dat het Nederlands elftal (eindelijk!) weer van de partij is. Voorzover we ons potje Nederland – Brazilië konden spelen (en dat was dankzij die idioot van EA niet lang), waren vele bekende gezichten te zien, die nu bijna fotorealistisch op de spelers geplakt zijn. Verder viel nog op dat de grassprieten soms wel te tellen zijn, waardoor FIFA de kracht van de Xbox 360 toch aardig heeft weten te benutten. Jammer alleen van het publiek, dat nog even synchroon beweegt en nog steeds lijkt op een groot kartonnen bord.
Black
En toen kwam ‘t. Na de presentatie van de hoge pief van EA kregen we te horen dat naast de Xbox 360-games ook een speelsessie van de game Black te zien was voor de pers. Nadat het eerste beeldmateriaal een tijdje terug verscheen over deze first person shooter, raakten al veel gamers erg enthousiast. En terecht, want de vrijgegeven trailers en screenshots beloofden allemaal ingame te zijn, waarna velen de conclusie trokken dat er (vooral op de PlayStation 2) geen mooiere graphics bestonden. Dringen dus voor deze presentatie, waar per speelsessie (van ongeveer een kwartier uitleg en gamen) slechts een man of tien naar binnen mochten. Gelukkig kon ik, als tiende man en na ruim een half uur wachten, de EA-medewerker ervan overtuigen dat Lars toch ook écht mee naar boven moest.
Eenmaal boven aangekomen worden we verwelkomd door een medewerker van Criterion, die getuige zijn tattoo op zijn been en de AK-47 op zijn T-Shirt vast een wapenfanaat was. Hij was dan ook mede verantwoordelijk voor de vele wapens die Black rijk is. Want Black heeft volgens deze medewerker érg veel wapens. De speelsessie, een deel van het eerste level van Black, liet dan ook al zien waar deze game om draait: chaotisch knallen, knallen en nog eens knallen!
De medewerker van Criterion wist goed waar hij mee bezig was; hij wist precies hoe hij ons, de pers, lekker moest maken voor deze game. Hij liet meteen zien wat Black eigenlijk inhoudt en wat Black uniek maakt. De developers hebben zich namelijk in een afgesloten ruimte helemaal mogen uitleven met verscheidene (volautomatische!) wapens, om het échte shootergevoel te krijgen. Hun conclusie: er is absoluut NIETS op de markt wat het echte gevoel van het schieten met een echte gun ook maar benaderd. De shooters van tegenwoordig zouden veel te veel met andere dingen bezig zijn: het rijden in wagens, het vliegen in helicopters of andere ‘nutteloze’ extra functies die verder niets met een shooter te maken hebben. Uitgangspunt en motto van Black leek dan ook iets te zijn als ‘schieten, schieten en nog eens schieten’ en dat was zeker goed terug te zien in de game.
Volgens Criterion is het probleem van de kwaliteit van hedendaagse shooters de single- of multiplayer. Als een game een goede singleplayer heeft, dan staat hier vaak weer een teleurstellende multiplayer tegenover of andersom. Criterion pakte het anders aan. Ze richtten zich volledig op de singleplayer… en inderdaad; Black zal dus geen multiplayer gaan bevatten. Goed, tot zover het praatje van de medewerker, het was nu tijd voor de game zelf.
De game begon in een zwartgeblakerde stad, waar de speler met zijn SWAT-team (dat verder overigens nagenoeg onzichtbaar was) gesitueerd was. De medewerker van Criterion liet meteen eventjes zien wat voor details Black stiekem nog heeft. Hij schoot op een baksteen in de muur; deze viel eruit en viel op de grond, gevolgd door de ‘Ooh’s’ en ‘Aaah’s’ van de collega’s van de pers. Vervolgens begaf hij zich op het slagveld, waar hij zich na een kogelregen verschool achter een muurtje. Zijn virtuele tegenstanders verschansten zich daarop knielend achter een auto. Oplossing van de beste man: schiet de banden van de auto lek waardoor de hoofdjes boven de auto uitkomen. Boom, headshot. Even verderop stond nog een auto, waarachter weer een bataljon vijanden verscholen was. Ook geen probleem; eventjes het magazijn van zijn geweer op de auto leegschieten, waarna een ontploffing van het automobiel een einde maakte aan weer vele virtuele leventjes. Even verderop schoot hij een pilaar aan gort, waarna het puin ervan op de bad guy stortte. Daarachter stond weer een mannetje vanachter een muur te schieten, vlak onder een reclamebord. Solutie: schiet het reclamebord van de muur, op het hoofd van het mannetje en het probleem is opgelost. De gelukkigen die met mij deze presentatie mochten bekijken zaten stuk voor stuk met een ver opengesperde mond en ogen zo groot als een bord soep naar het projectiescherm te kijken, toen het mooiste stuk nog moest komen. De medewerker nam een handgranaat, gooide deze door een ruit van een oude flat heen. Wat volgde was een gigantische ontploffing, waarbij alle ruiten door de intense luchtdruk uit het gebouw sprongen, gepaard met een grote stofwolk. Terwijl de glassplinters nog letterlijk om zijn oren vlogen, nam hij zijn geweer weer ten hand, herlaadde deze (wat er overigens ook erg cool uitzag) en vervolgde zijn éénmansgenocide weer. Het publiek dat nog niet aan het hallucineren was, was inmiddels flauwgevallen van gekte. Deze game had zulke goede physics en was qua actie zo realistisch, dat het niet te bevatten was dat deze game, die grafisch ook nog eens ontzettend goed was, gespeeld werd op een PlayStation 2! En dat terwijl de game (naar eigen zeggen) nog maar voor 60% af was. Nee, de Xbox 360 aan de andere kant viel volledig in het niet bij het zien van dit spektakel.
Black is dus afkomstig van Criterion. Als je je afvraagt waar je die naam eerder hebt gehoord, zul je waarschijnlijk ‘Oh ja!’ zeggen als ik je vertel dat Criterion verantwoordelijk is geweest voor de Burnout-reeks en dus al een aardige topserie in huis heeft. Met in het achterhoofd dat dit nog maar Criterion’s eerste poging is tot het maken van een FPS, vraag je je af waarom ze nog niet eerder op dit geniale idee zijn gekomen. De enige kritiek die ik vooralsnog kon leveren op Black is dat het vrij scripted is. Sommige objecten zijn bedoeld om naar beneden te schieten en de vijanden komen eigenlijk op dezelfde moment op je af. Het was wel te zien dat de gast al de hele avond de game stond te spelen, aangezien hij bij iedere hoek al meteen wist waar te richten en te schieten. Maar ach. Call of Duty was ook scripted as hell en was dat een slechte game?
Nee, van mij mag de volgende generatie nog eventjes op zich laten wachten. Zeker als er na februari, wanneer deze topgame in de winkels moet gaan liggen, nog meer geniale titels als Black uit gaan komen.