Ik wil geen vijanden creëren en al helemaal ‘s ochtends in mijn badjas geen haat- of dreigbrieven in mijn postbak vinden, maar ik durf toch wel te zeggen dat 2D fighters ‘uit’ zijn. Bij je vriend, op school of werk of waar dan ook kun je beter aankomen met een game met hedendaagse graphics, dan een 2D fighter. Tenzij je natuurlijk graag hoort dat je een nerd of freak bent.
Moeilijke tijden
En Capcom is hét bedrijf voor die nerds of freaks. Zij zijn namelijk dé uitgever op het gebied van 2D-fighters. De bekendste reeks welke Capcom op haar palmares heeft staan is ongetwijfeld de succesvolle Streetfighter franchise. Een andere bekende serie is de Darkstalker-serie, welke veel van de Streetfighter franchise weg heeft, maar met een veel duisterder karakter. Capcom heeft uit alle delen van Darkstalkers de beste stukjes gepikt en deze tot één game omgesmolten: DarkStalkers Chronicle: The Chaos of Tower, welke exclusief uitkomt op de PSP.
Dat 2D-fight games en uitgevers het moeilijk hebben, is absoluut geen geheim te noemen. Met de komst van 3D fighters zoals Soul Calibur is het marktaandeel van 2D-fighers geminimaliseerd. Men kon beslissen om bijvoorbeeld Darkstalker ook als 3D game uit te brengen, maar wel met een risico dat de naam die garant stond voor kwaliteit wordt geschaad, zoals dat bij de Mortal Kombat franchise gebeurde. Daarbij is dit natuurlijk niet het aangewezen spel om te converteren naar 3D. Dat het echter ook succesvol kan, bewijzen Dead or Alive en Tekken. Capcom heeft echter besloten haar spel dicht bij de roots te houden, en een animated 2D beat ‘em upper te blijven, waardoor men waarschijnlijk maar een heel kleine doelgroep heeft.
The Chaos of Tower
DarkStalkers Chronicle: The Chaos of Tower is een klassieke 2D-fighter met alle traditionele elementen er nog in. Boven in het scherm bevindt zich een healthbalk en een Special Stock Gauge. Deze Special Stock Gauge-balk geeft aan wanneer, als de balk vol is, een speciale ultrakrachtige move kan worden uitgevoerd. Niet nieuw; zit in alle beat ‘em uppers.
In DarkStalkers Chronicle zijn er drie vechtmodes, waarvan de ‘Tower mode’ de belangrijkste is. Dit verklaart ook gelijk de subtitel, The Chaos of Tower, welke staat voor een toernooi met drie gekozen personages. Met deze drie vechtersbazen moet je het zo ver mogelijk schoppen. Voor elk gevecht selecteer je één character, terwijl de overige twee op de reservebank zitten. Deze twee personages krijgen ontzettend langzaam health erbij waardoor je, als je niet goed combineert, een man of chick zal moeten opofferen. Als alle drie de characters zijn heen gegaan, is het toernooi ten einde. De weg die je aflegt tegenover de tegenstanders is afhankelijk van het resultaat. Leg je deze weg succesvol af, dan wordt je ‘beloond’ met onder andere muziek en concept arts. Hiep hoi.
De overige twee speelmodi zijn Arcade (waarin je met één character een rits computergestuurde opponenten moet meppen) en uiteraard een multiplayer. Hiervoor moet je wel iemand vinden die ook dit spel bezit, wat al lijkt op zoeken naar de Hema in de P.C. Hooftstraat. Of je gaat gewoon primitief te werk en wisselt het UMD schijfje telkens wanneer de PSP moeten laden.
Tower mode
Conclusie
Mogelijk probeert Capcom de 2D-fightgames in Europa weer aan de man te brengen nu met de release van de handhelds. Hoewel dit soort games bijna dagelijks uitkomen in het Verre Oosten, lijkt mij deze game toch iets te Japans voor de Westerse wereld. Natuurlijk zijn er altijd die-hards die nog altijd 2D-games verzamelen, maar een echt grote markt voor deze spellen lijkt mij uitgesloten. Des te groter is het compliment voor Capcom dat ze daar een dikke middelvinger voor geven en het spel gewoon uitbrengen. Liefde of gek?
Alleen voor de die-hards is DarkStalkers Chronicle: The Chaos of Tower dus een must. Ja, het is een compilatie van eerder verschenen titels, waardoor je eigenlijk niks nieuws hoeft te verwachten. Misschien is dit een mooie titel om een punt achter de Darkstalkers te zetten, als een soort van best of, maar nu ben ik vijanden aan het maken. Maar door die samensmelting van delen is het wel één brok nostalgie,
Een storend element vond ik dat je maar één save slot hebt. Je kan dus geen back-upje maken om later te loaden wanneer je er beter voor wilt staan. Elke save game overwrite de andere, waardoor dat dus onmogelijk is. Grafisch, audiotechnisch en qua gameplay stelt het natuurlijk niet zo veel voor. Daarom ga ik deze recensie afsluiten met een zin waar ik eigenlijk een bloedhekel aan heb: ‘je moet ervan houden’.
