De Bomberman franchise van ontwikkelaar Hudson loopt nu al zo’n 15 jaar mee in de gamesindustrie. In deze tijd is Bomberman in verschillende soorten games verschenen. Ooit begon Bomberman als een 2D videogame waarin het de bedoeling was om alles en iedereen op te blazen behalve jezelf. Op dit concept zijn vele andere opvolgende Bomberman games gebaseerd, de een succesvoller dan de ander. Met Bomberman DS keert de Bomberman franchise weer terug naar haar oorsprong, maar weet de game nog net zo te boeien als vroeger? Wat doet het spel met de eigenschappen van de Nintendo DS? Heeft dit spel wel bestaansrecht?
Wel degelijk bestaansrecht
Om niemand in spanning te laten zal ik gelijk maar antwoord geven op de voorgaande vraag. Ja, de game heeft zeker wel bestaansrecht. Met dit spel gaat Hudson terug naar de oorsprong van de Bomberman franchise, terug naar de 2D speelvelden waarin de bommenleggende actie eigenlijk het best tot zijn recht komt. Grafisch is de game dan ook niet zeer hoogstaand, maar geeft je wel weer dat typische retro Bomberman gevoel.
Naast de verbeterde vertrouwde gameplay en meer uitgebalanceerde actie zijn er ook enkele andere vernieuwingen doorgevoerd, ook enkelen die gebruik maken van de speciale eigenschappen van het systeem. De singleplayer ervaring is er hierdoor jammer genoeg er op achteruit gegaan. Maar over het algemeen weet de game mede door deze nodige vernieuwingen weer erg te boeien, en dan vooral in de multiplayer modus. Tijdens het spelen van het spel kom je er dan ook achter dat men bij het maken van deze Bomberman game de nadruk heeft gelegd op de multiplayer gevechten. Hier ga ik straks verder op in.
Saaie singeplayer ervaring
Laten we het eerst hebben over de speelmode die solitaire gamers het belangrijkste vinden, de singleplayer ervaring. De actie vindt op het bovenste scherm plaats en op het onderste scherm kun je snel zien welke power-ups je nog in voorraad hebt. Je Bomberman bestuur je niet met behulp van de stylus en het touchscreen, maar met de vierpuntsdruktoets en de A, B, X en Y knop. Het touchscreen wordt alleen gebruikt tijdens het uitkiezen van een spelmodus in het hoofdmenu en tijdens het spelen met het uitkiezen van je opgespaarde power-ups. Andere eigenschappen van de Nintendo DS (microfoon) worden in de singeplayer niet gebruikt.
In de klassieke singleplayer dien je steeds moeilijker wordende speelvelden van verschillende formaten te voltooien. Dit doe je door alle vijanden, en niet jijzelf, in het speelveld met jouw bommen op te blazen binnen een bepaalde tijdslimiet. Onderwijl dien je alle gevonden power-ups op te pakken om bijvoorbeeld je bommen sterker te maken of de tijdslimiet te verlengen. Nadat je alle vijanden hebt opgeblazen dien je nog de verstopte uitgang te vinden. Dit doe je door de obstakels in het speelveld op te blazen, ergens onder een van de obstakels bevindt zich de uitgang. Bereik je deze binnen de tijdslimiet, dan ga je door naar het volgende speelveld. Enzovoorts.
Het begint allemaal erg simpel en extreem moeilijk wordt ’t jammer genoeg ook niet. Ik zei eerder al dat de singeplayer er niet beter op is geworden, dit komt door een kleine aanpassing met een groot gevolg: jouw gevonden power-ups gebruik je, zoals in eerdere Bomberman delen, niet meer meteen, maar worden opgeslagen zodat je ze op een ander gewenst tijdstip kunt gebruiken. Je hoeft nu als je dood gaat niet helemaal overnieuw te beginnen met power ups verzamelen, maar kun je de gewenste power-ups zoals de bombschop, speciale bom, landmijn, schild, extra explosiekracht en nog veel meer snel aantikken in het menu op het onderste scherm met de stylus om je Bomberman gelijk weer krachtiger te maken.
Hiermee heeft men een belangrijk punt van kritiek op de vorige Bomberman spellen aangepakt. Het nadeel van deze verandering is dat de singeplayer ervaring hierdoor wel een stuk makkelijker is geworden, eigenlijk te makkelijk als we eerlijk zijn. Want een beetje speler heeft binnen de kortste keren al een hele lading aan power-ups. Wanneer hij dus een keer sterft in het spel is hij de volgende keer niet helemaal weerloos en kwetsbaar meer, omdat hij zo weer een aantal eerder gevonden power-ups kan inschakelen via het touchscreen.
Spelers die een goede, uitdagende singleplayer ervaring verwachten bij het kopen van dit spel komen dus bedrogen uit. De singleplayer is simpelweg te makkelijk, daardoor te weinig uitdagend en dus snel saai. Gelukkig is er ook nog een multiplayer modus, en wat voor een!
Uitgebreid plezier!
Na het spelen van een ietwat teleurstellende singeplayer besloot ik de multiplayer modus op vakantie in Griekenland te testen met mijn neef die ook in het bezit is van een Nintendo DS. Want ook al kun je deze mode ook spelen tegen computer gestuurde tegenstanders, er gaat niets boven een menselijke tegenstander van wie je de reactie kunt zien. Ook had ik gemerkt dat de computer gestuurde tegenstanders niet echt leuk waren om tegen te spelen, aangezien ze zich óf behoorlijk stom gedroegen tijdens een potje óf juist weer veel te slim waren. De ene keer liep een tegenstander zo in z’n eigen explosie, de andere keer wist een tegenstander met het grootste gemak uit een spervuur van explosies te komen, alsof deze wist hoe groot de verschillende explosies zouden zijn. Bij deze modus is het dan ook gewenst om voor een optimale ervaring menselijke tegenstanders bij de hand te hebben.
Ik moet zeggen, ik was heel erg verrast toen ik de zeer uitgebreide multiplayer modus speelde, want wat heb je veel keuze! Er zijn oneindig veel opties waar je uit kunt kiezen: talloze verschillende speelvelden; enorm veel verschillende spelsoorten; handicaps kunnen ingesteld worden voor een eerlijkere strijd; het aantal spelrondes dat ingesteld kan worden; te veel om op te noemen. Er zijn ook opties waarbij de in de DS ingebouwde microfoon gebruikt wordt, met de microfoon plaats je dan bommen, landmijnen of laat je explosieven afgaan. Echt handig is dit niet, aangezien de microfoon erg gevoelig is ingesteld en je bommen dus op ’t verkeerde moment geplaatst worden als de microfoon geluid van je omgeving of geschreeuw van je tegenstanders opvangt. Meer dan een leuke gimmick is het gebruik van de microfoon dus niet.
Overigens worden bij de multiplayer modus wél beide schermen gebruikt om het speelveld te laten zien. Om je als Bomberman van het ene naar het andere scherm te verplaatsen kun je de tunnel(s) gebruiken die de twee schermen met elkaar verbinden, een erg leuke vondst. Bij en in de tunnels kun je ook bommen leggen, die dan niet te zien zijn door de tegenstander. Grote kans dat de tegenstander nietsvermoedend voor de tunnelopening blijft staan totdat deze gedood wordt door de explosiekracht van de in de tunnel geplaatste bom. Altijd leuk om dan de reactie te zien van je menselijke tegenstander. Een ander zeker niet onbelangrijke punt is dat je maar één cartridge nodig hebt om met zeven andere mensen de multiplayer modus in volle glorie te kunnen spelen. Alle opties en speelvelden zijn dan te spelen, niets is niet toegankelijk. Alhoewel ik de multiplayer modus niet met zeven andere tegenstanders gespeeld heb, kan ik me wel voorstellen hoe verschrikkelijk hectisch dit moet zijn. De Nintendo DS heeft echter geen enkel moment last van haperingen of vertraging tijdens het spelen van het spel, alles loopt heerlijk vloeiend.
Laatste woord
Al met al is Bomberman DS een goede game en een verplichte aanschaf voor de mensen die houden van een zeer uitgebreide en goed uitgewerkte multiplayer modus. Een vereiste hierbij is dat je wel tegen tegenstanders van vlees en bloed kunt spelen, dat werkt ’t beste en is uiteraard het leukste. De houdbaarheid van de game is door deze multiplayer optie nagenoeg oneindig.
Een beetje spijtig is dat de singleplayer modus wat bij elkaar geraapt en als haastwerk aanvoelt. De singeplayer is te makkelijk geworden, te weinig uitdagend, valt op den duur ook te veel in herhaling en is dus snel saai. Dit is eigenlijk het enige minpunt aan de game.
De gameplay is goed, het geluid niet zeer hoogstaand maar werkt (heel belangrijk) op den duur ook niet op de zenuwen. Grafisch is de game ook niet helemaal van het hoogste niveau, het had er allemaal best wat leuker uit kunnen zien. De hardware van de Nintendo DS wordt niet optimaal benut. Waarschijnlijk wilde ontwikkelaar Hudson het klassieke Bomberman gevoel versterken door deze nieuwe Bomberman game ook grafisch te laten lijken op de oude klassiekers, daar zijn ze dan ook dik in geslaagd. Het eindresultaat is een verbeterde klassieker die nagenoeg oneindig speelbaar is, eigenlijk een verplichte aanschaf dus.
