Capcom is goed bezig de laatste tijd. De ontwikkelaar leverde enkele maanden geleden al Resident Evil 4 af en komt nu wederom met een potentiële topper op de proppen. Een ingewikkelde game die ook niet voor iedereen geschikt is. Lees verder om te kijken of het voor jou wat is.
Gespleten persoonlijkheid
Killer7 moet na Resident Evil 4 letterlijk en figuurlijk de nieuwe killergame van Capcom worden. In de aanloop naar de release keken velen er reikhalzend naar uit, maar het spel zal, zo blijkt na ruim een week spelen, voor veel gamers niet datgene bieden waarnaar ze zo lang hebben uitgekeken. Dat het spel veel stof gaat doen opwaaien staat echter als een paal boven water, maar de kritieken zullen van zeer slecht tot heel goed variëren. Killer7 blijkt dus een game te zijn die je óf helemaal te gek vindt, óf je zult hem beschouwen als een absolute miskoop. De bedoeling van Capcom was om een intrigerende, vreemde, zeg maar onbegrijpelijke game te maken die ook nog eens gehakt zou maken met de gevestigde orde aan games. Natuurlijk is Killer7 gewoon een actie game, maar uiteraard geen gewone. Vanaf het moment dat je aan de game begint, val je van de ene verbazing in de andere. Helaas niet altijd op een even positieve manier.
Geheel in de sfeer waarin onze wereld de laatste jaren verzeild is geraakt, draait Killer7 om een terroristische groepering die de wereldvrede bedreigt. De supermachten in de wereld slaan eindelijk de handen ineen en besluiten om gezamenlijk een einde te maken aan alle nucleaire vraagstukken en bijbehorende oorlogen en aanslagen. In het spel slagen zij daar wonderwel in, al duurt dit niet al te lang want een groepering genaamd Heaven’s Smile, onder de bezielende leiding van ene Kun Lan, duikt op en maakt een wreed einde aan de vrede. Kenmerkend aan de leden van deze groepering is de indringende, hysterische lach die door merg en been gaat. Om de sfeer er maar meteen in te houden hoor je die lach al vanaf het moment dat je de menu’s aan het begin van het spel doorloopt. Deze zieke personages ontploffen ook als je met ze in contact komt en dat maakt de game meteen heel realistisch omdat een vergelijking met zelfmoordcommando’s onmiddellijk bij je opkomt op het moment dat je de eerst Smile tegenkomt.
Uiteraard komt er een tegenoffensief, en wel in de persoon van Harman Smith, een bejaarde oude gek in een rolstoel. Bijzonder aan hem is dat hij een in zeven delen gespleten persoonlijkheid heeft. En het toeval treft dat elk van deze zeven personen speelbaar is in de game! Harman kan namelijk elk van deze personages oproepen en deze beschikken uiteraard elk over bijzonder eigenschappen waar je bij een strijd tegen terrorisme meer aan hebt als aan die van een mafkees in een rolstoel. Een van deze zeven personen is Garcian Smith, een negroïde man in een wit kostuum, die het directe contact met Harman is. Daarnaast functioneert Garcian ook als een ‘respawner’ want hij kan bij het sneuvelen van een van de andere personages ervoor zorgen dat deze weer in het land der levenden verschijnt. De andere zes hebben ook stuk voor stuk bijzondere eigenschappen. Ik zal ze hier kort beschrijven, maar leuker is het om het spel je ze te laten ontdekken. Dit zorgt niet alleen voor meer spanning, maar zorgt ook voor een leukere en dus betere spelervaring. Degenen die dus echt optimaal van Killer7 willen gaan genieten, slaan de volgende alinea even over.
Keade Smith is de vrouw met het sluipschuttersgeweer. Niet alleen beschikt zij over een hoog incasseringsvermogen, maar ook heeft zij patent op de ‘Blood Shower’, een gave die er op neer komt dat zij door het doorsnijden van haar eigen polsen obstakels uit de weg ruimt en onzichtbare doorgangen weer zichtbaar maakt. De onzichtbare man is Kevin Smith en hij is ook zeer bedreven in de edele kunst van het messentrekken. Con Smith heeft niets aan zijn gezichtsvermogen, is dus blind, maar zijn scherpe gehoor maakt dit meer dan goed. Is ook een zeer geoefend schutter. Dan Smith is de meest meedogenloze van het stelletje. Niet in de laatste plaats door de munitie die hij gebruikt. Deze is namelijk van richting te veranderen, waardoor hij zeer trefzeker is. Mask Smith is de meest destructieve van alle killers. Alles wat opgeruimd moet worden, of het nu personen zijn of objecten, kan hij aan de kant zetten. Coyote Smith, als laatste, is de cowboy- of revolverheld. Beschikt niet alleen over een giga-model revolver, maar is ook begenadigd hoogspringer en slotenexpert. Stuk voor stuk lui waarmee je dus wel uit de voeten kunt.
Gameplay
Tot nu toe klinkt het alsof je de game blind kunt gaan halen. De personages spreken allemaal zeer tot de verbeelding en we willen tenslotte allemaal wel weer eens een game die korte metten maakt met de bestaande 3rd person actie-avonturen die stuk voor stuk pretenderen vernieuwend te zijn. Vernieuwend is het absoluut, maar even zo goed is het érg wennen, met name de controls. Je beweegt je namelijk vanuit een derde persoon zicht en de enige knop die je hoeft in te drukken is de ‘X’ knop (of de ‘A’ voor Cubers). Daarmee verplaats je je karakter door de speelwereld en daar blijft het dan ook bij. De enige andere beweging die de game kent is een draai van 180 graden. Al lopend door de cell-shaded environments kom je dan op zogenaamd kruisingen waarop je de keuze krijgt in welke richting je wilt gaan. Beweeg simpel je linker analoge stick in de richting waarin je wilt gaan en je beweegt je weer verder langs de onzichtbare rail waarop je ‘loopt’. In het begin van het spel is dit zoals gezegd even wennen, maar al snel zit de routine er in en gaat het verplaatsen van de ene naar de andere ruimte gesmeerd. Ook het aanspreken van personen, het overhalen van schakelaars en openen van deuren gaat op dezelfde wijze. Daarbij word je geholpen door een persoonlijke assistent (helaas niet lieftallig) die luistert naar de naam Iwazaru. Dit wazige type komt regelmatig aan een koord uit de lucht vallen en voorziet je gedurende het spel van tips en aanwijzingen. Dan is daar nog Travis, een soort spookverschijning, die je ook regelmatig helpt én lastig valt. Deze types hebben stuk voor stuk een relatie met Harman Smith, die evenwel niet echt duidelijk wordt. Wél handig én noodzakelijk is Samantha, een serveerster (hoe gek wil je het hebben) die je de nodige save-punten biedt. Dit verloopt natuurlijk niet op een gebruikelijke wijze. Als je namelijk een saveruimte binnen wandelt, kun je, nadat je Samantha hebt begroet, je spel opslaan op een televisietoestel, dat tevens dienst doet als een upgrade-device voor ál je personages. Met het door jou verzamelde bloed van je vijanden kun je serums vezamelen die je killers upgraden. Om maar meteen helemaal volledig te zijn kun je twee verschillende soorten bloed tegenkomen. Dik en dun. Het dikke bloed gebruik je om serums aan te maken en het dunne bloed gebruik je om je health level op te krikken.
Vijanden zijn op verschillende manier om zeep te helpen. Ze hebben elk een zwakke plek, waarbij in de meeste gevallen één schot voldoende is om er een eind aan te maken. Ouderwets volpompen met lood kan altijd nog, maar dan hou je minder bloed over met alle gevolgen van dien voor je serums en gezondheid. Hersenloos schieten kán dus wel, maar is niet altijd slim. Daarbij komt ook nog eens dat je je vijanden ook nog maar eens aan moet zien komen. Vaak zijn ze onzichtbaar, maar dat is eenvoudig op te lossen met de scanfunctie waarover je standaard beschikt. Door het indrukken van de linkerschouderknop beland je in de scanmode en zijn opeens veel Smiles wél zichtbaar. Schieten doe je gewoon met de ‘X’, zij het in eerste persoon. Dit werkt opvallend soepel en eenvoudig.
Grafisch goed, geluid nog beter
De wereld waarin je loopt is zeer gevarieerd. Ze verveelt vrijwel nooit, maar dat komt ook doordat je constant je aandacht nodig hebt op de vijanden en alle interactieve kruisingen. Helemaal logisch zijn de levels niet. Ik kon er soms geen touw aan vast knopen wat het ene level met het andere te maken had. Laten we het er op houden dat je niet steeds in een zelfde soort omgeving loopt en dat is natuurlijk prettiger als dat je met een zoveelste draai aan het verhaal eigenlijk weer in dezelfde setting loopt en weer hetzelfde aan het doen bent, iets waar ik bij bijvoorbeeld Halo 2 heel erg last van had. Ieder level heeft ook een soort van eindbaas die over het algemeen niet te moeilijk is gemaakt. Wat mij toch wel stoorde is dat de game, mede doordat je je toch vastgeplakt voelt aan de route, vrij lineair is. Je hebt genoeg keuzes om te maken, maar het voelt allemaal zeer geregisseerd aan. Daar komt nog bij dat je op het moment dat er vijanden op je af komen stil staat en ook niet kunt bewegen. Jij kunt dus niet naar de vijanden toe, ze komen naar jou. Niet erg, maar het blijft ook zo!
Op grafisch gebied is de game een topper, niet in de laatste plaats door de gebruikte techniek; cell-shading. Je moet er van houden, you hate it or love it. Het doet namelijk nogal koeltjes aan, zonder emotie en dat is wat ik nou persoonlijk wél zoek in games. Ik wil mij ín de game voelen staan en mij vereenzelvigen met de hoofdpersoon en dat gevoel heb ik in deze game niet. De game mag grafisch helemaal geslaagd zijn, de cutscenes een waar genot zijn om naar te kijken, maar de soundtrack is écht top. Geheel in de sfeer van de game, veel meer wil ik er niet over zeggen.
Conclusie
Killer7 is een game die je een hele tijd bezig gaat houden, mits je je er doorheen kunt worstelen. Alle lof voor Capcom dat met dit gedurfde concept een game heeft gemaakt die niet voor een grote doelgroep geschikt lijkt te zijn. Degenen die hem wel (helemaal) spelen worden getrakteerd op een van de meest fantasierijke games van de laatste jaren. Je hebt best wat doorzettingsvermogen nodig om de game te spelen, maar weet je dat op te brengen en het spel te doorgronden dan bezorgt Killer7 je, ondanks het tekort aan bewegingsvrijheid en een overkill aan bloed en geweld, een zeer bevredigende speelervaring.
Plus:
– Zeer onvoorspelbaar
– Geen ‘mainstream’ door uniek concept
– Grafisch uniek
Min:
– Weinig bewegingsvrijheid
– Moeilijk te doorgronden
