Vele ‘insiders’ volgden God of War al jarenlang. Hoe meer informatie over deze game vrijkwam, hoe enthousiaster deze hardcore werd. Dit enthousiasme was echter slechts een vonk vergeleken met het stof dat God of War deed opwaaien na de eerste (ontzettend!) hoge punten die in maart al werden uitgereikt in Amerika. Nu ook Europa aan de beurt is vraagt men zich af: is de game echt zo goed of heeft het fenomeen ‘hype’ weer een slachtoffer gemaakt?
Het verhaal in een notendop
Het verhaal van God of War begint met de zelfmoord van een bruut uitziende man, Kratos genaamd. Hij stapt van de hoogste berg van Athene, zijn dood tegemoet. Wanneer hij bijna in de rotsen te pletter valt, begint het verhaal: het verhaal van Kratos, de man die zijn ziel verkocht aan Ares, de god van de oorlog, om zijn noodlot te ontlopen. Hier voor in de plaats heeft Kratos zijn trouw aan Ares moeten zweren en heeft onder diens invloed vreselijke dingen gedaan. Zó vreselijk zelfs, dat hij deze herinneringen alleen (denkt) te kunnen vergeten als degene die hem dit heeft aangedaan, wil doden. Dit doe je met behulp van Pandora’s Box (is er nog een game of film waar dit ding niet in voor komt?). Je doel in de hele game is dus het verslaan van een god; iets wat nog altijd onmogelijk geacht wordt.
Tijdens het spelen van de game wordt het eigenlijke motief van dit doel bekend. Je leert steeds meer over het verhaal van de Spartaan Kratos. De hele game speelt zich af in de Griekse Oudheid. Hier wordt je dan ook de hele game op gewezen, aangezien alle levels perfect zijn aangekleed. Overal waar je komt zie je wel een gigantisch beeld van een Griekse god, of moet je het opnemen tegen Minotauriërs, Harpy’s en andere mythologische wezens. Qua aankleding alleen al blinkt God of War uit.
Gameplay
Gaat dit ook op voor de gameplay? God of War is immers weinig meer dan de standaard Hack & Slash game, waarbij hersenloos buttonbashen op de laagste moeilijkheidsgraad vaak al voldoende is. Met twee knoppen kun je variëren tussen een snelle, zwakkere aanval en een langzamere, sterkere aanval. Deze twee knoppen vormen de basis voor tal van (erg wreed uitziende) combo’s, die je gaandeweg makkelijk uit je mouw schudt. Dat is ook wel nodig, aangezien sommige vijanden een bepaalde combo wel vereisen. Ook kun je de meeste vijanden vastgrijpen, waarna één druk op de knop een hardhandig einde aan de tegenstander maakt. Het bloed vloeit rijkelijk bij iedere treffer en vaak hak je hoofden af of scheur je een vijand uiteen, waardoor je ook niet snel vraagtekens zult zetten bij de ‘18+’-rating die de game heeft. Leuk extraatje is de minigame die zich activeert wanneer je tegenstander aan het eind van zijn Latijn is. Wanneer dit het geval is, verschijnt een icoontje boven de tegenstander, waarna je met een druk op de knop een korte minigame moet spelen in de vorm van het indrukken van de juiste knoppen op het juiste moment. Dit vindt het meeste plaats bij eindbazen (waar het bijna altijd verplicht is om deze via een minigame te vernietigen), maar ook bij de meest simpele vijanden is dit mogelijk. Een paar knoppen indrukken en genieten van het bloederige schouwspel is dan nog het enige wat je hoeft te doen.
Naast dit fysieke geweld krijg je naarmate de game vordert ook de beschikking over magische krachten, die je van verscheidene goden krijgt. Deze zijn erg handig en je kunt deze, net als je zwaarden, upgraden. Dit gebeurt door middel van de zogenaamde ‘red orbs’ die je uit kisten haalt of verzamelt wanneer je een vijand hebt verslagen. Erg goed uitgewerkt dit, aangezien je je orbs zult moeten sparen en keuzes moet maken wát je wilt upgraden.
Naast het hakken en slachten zul je ook hier en daar een puzzeltje moeten oplossen. Deze vergen vaak intensief denkwerk, om daarna weer afgewisseld te worden met een puzzeltje van kleuterniveau. Dit gecombineerd met de prachtige omgevingen maken een leuke afwisseling, en eigenlijk is geen enkele puzzel hetzelfde. Stiekem hebben alle puzzels dezelfde structuur, maar dit wordt gecompenseerd door de aankleding van elke puzzel. Zo moet je de ene keer een hendel zoeken waarmee je een gigantisch standbeeld in beweging zet en moet je de andere keer een hendel gebruiken om een deur te openen: zelfde principe, andere aankleding. Juist deze aankleding zorgt ervoor dat de puzzels nooit gaan vervelen. SCEA heeft het bovendien voor elkaar gekregen om de perfecte balans te vinden tussen deze puzzels en het vechten en maakt soms zelfs een heel aangename combinatie van deze twee.
Kortom: gameplay verdient een dikke pluim!
Toch was niet de gameplay hetgeen dat me opviel toen ik God of War voor het eerst speelde. Wat namelijk pas écht in het oog springt als je Kratos bij zijn eerste stappen begeleid, zijn de graphics. Deze zijn van zo’n hoog niveau dat ze zelfs onmogelijk geacht werden op de PS2. Zelfs de meeste Xbox-games (en nee, ik lieg niet) kunnen hier een puntje aan zuigen. De grafische pracht is onvoorstelbaar, en gecombineerd met de (vaak erg grote) omgevingen vraag je je af waarom dit niet eerder mogelijk was op Sony’s bejaarde kastje. Bijna alle levels in God of War zijn namelijk één geheel, zodat je ook weinig tot geen laadtijden hebt. En dan toch de grafische pracht, het ontzettende oog voor detail. Zo zul je overal wel íets geanimeerds kunnen zien: soldaten die een gigantische hydra bevechten, de enorme god van de oorlog, Ares, die op de achtergrond een heel leger wegvaagt, een gigantische titaan die door de woestijn sjokt…
Naast de sublieme graphics (zonder enige twijfel de beste op de PS2) is ook het geluid geniaal. Kratos’ stem is lekker bruut, net zoals hijzelf is. Zo zijn alle stemmen goed gecast. Ook de sound effects van je zwaarden en de vijanden klinken netjes; wanneer je iemand uiteen rijt kun je het vlees horen scheuren en wanneer je een aanval blokkeert hoor je de wapens kletteren. Dit nog eens ondersteund door de epische, Grieksachtige muziek (dramatische koortjes, die rechtstreeks uit een topfilm afkomstig zouden kunnen zijn) die precies op het juiste moment opdoemen en bij de situatie passen maakt ook het geluid tot een meer dan geslaagd onderdeel.
18+
Tja, dit cijfertje ‘siert’ de voorkant niet voor niets. Kratos is namelijk alles wat de juiste discipel niet zou moeten zijn: hij slacht iedereen op vreselijke wijze af, soms ook omstanders. Hij doet alles uit eigenbelang en zelfs als mensen op de rand van de afgrond staan geeft Kratos ze graag een laatste duwtje. Verder is hij niet bepaald vies van de vrouwtjes. Zo tref je Kratos al na een half uurtje spelen aan in bed met twee naakte dames, die erg graag zouden zien dat onze held nog eventjes blijft ‘spelen’. Wanneer je deze verlangens beantwoordt, springt Kratos in bed waarna je met een juiste knoppencombinatie twee vrouwen hoort kreunen. Je ziet trouwens behalve een schuddend bed en een trillende vaas weinig van het schouwspel. Na deze ‘daad’ komt er een enorme hoeveelheid sperm… eh, red orbs vrij. Het heeft dus nog nut ook. Maar goed, dat dit niet voor jonge ogen bestemd is moge duidelijk zijn. Ik heb trouwens geen enkele vrouw in het spel gezien die haar bovenlichaam wél fatsoenlijk bedekt had. Met al die rode orbs en naakte vrouwen waan je je eerder in een bepaalde wijk in Amsterdam dan in het oude, ‘beschaafde’ Athene. God of War kun je dus voor kinderen als ‘niet geschikt’ aanvinken.
Extra’s
Aangezien God of War niet bijster lang duurt (na 12 heerlijke uurtjes heb je het wel gezien), heeft SCEE wat unlockables in de game gestopt. Zo kun je, na het uitspelen van de game, extra’s unlocken als een karaktergalerij, filmpjes over onopgeloste zaken in de game en een paar toch wel heel grappige Easter Eggs. Zo ontvang je na een bepaalde handeling een bericht van Kratos, die erg trots op je is dat je de game succesvol hebt uitgespeeld. Totdat hij ruw wordt onderbroken door de hoofdprogrammeur van de game. Kratos snapt totaal niet waar deze mafketel het over heeft: “If I kill you, I wíll get health orbs, right?”. Een zeker gevoel van humor ontbreekt ook in de game zelf niet. Naast de nodige filmpjes en teasers (die veel, héél veel hints geven voor een vervolg op deze topper) kun je ook de God Mode (een extreem hoge moeilijkheidsgraad) en de Challenge of the Gods (korte, maar moeilijke minigames) unlocken. Aangezien je na de God Mode uitgespeeld te hebben nóg meer kunt unlocken (vreemde kostuums), is er van een hoge replaywaarde zeker sprake.
Benadering van perfectie
Is er dan überhaupt iets waar God of War niet in uitblinkt? Daar kan ik heel kort in zijn: nee. God of War is simpelweg nagenoeg perfect in alle opzichten. De sfeer is subliem, audiovisueel is de game van een enorm hoog niveau en de gameplay is soepel en bruut. De puzzels zijn, mede dankzij de schitterende omgevingen, nooit vervelend en alle omgevingen zien er anders uit. Het verhaal is meesterlijk en blijft iedere seconde boeien, waardoor je de game in één ruk wilt uitspelen. God of War is met zijn maximale 12 uur redelijk kort, maar de uitdaging van de God Mode en de vele unlockables zorgen ervoor dat je de game blíjft spelen. God of War is één van de betere titels van dit jaar, zo niet de beste (voor PS2). Deze game lenen zou een belediging zijn voor Sony. Koop hem dus!