Star Fox: Assault

Fox McCloud is weer terug met een nieuw avontuur wat meer bij hem past dan het dinosaurus-vechten… Maar onder welke genre dit avontuur past, mag Joost weten.

Star Fox!

De fans van de 12-jaar-oude gevechtsreeks Star Fox zullen of heel blij, of heel verdrietig worden van ’t meest recente spel uit de reeks. Dit is omdat ondanks de verbetering van de graphics en een paar andere minder belangrijke tweaks, niet echt denderend veel aan de gameplay is toegevoegd. Het eindresultaat is een goed maar niet spectaculair avontuur van superster McCloud. Het spel voelt meer als een déjà-vu dan dat het aanvoelt dat je een nieuw spel speelt.

Voor de verandering, wordt de vreedzame planeet van Cornelia wéér bedreigd door een kwade kracht. Dit keer is het een vijandige opstand van Andrew Oikonny – de neef van de gekke wetenschapper Andross (lees: de vijand van de vorige Star Fox series). Heel verrassend wordt het Star Fox team opgeroepen om de planeet en zonnestelsel van Lylat te beschermen tegen het leger van Oikonny.

Mocht je nog nooit een van deze spellen hebben aangeraakt, hier een klein introductie: Het Star Fox team bestaat uit een handvol grappige dieren; Fox McCloud (de hoofdrolspeler in single-player games), Slippy Toad, Peppy Hare en de jonge katachtige-vrouw, Krystal, het nieuwste lid van het sterrenteam.

Arwing?

Het spel begint in de lucht waar je meteen in het diepe wordt gegooit met hoe je de Arwing moet besturen. Het schip/ ruimtevaartuig/vliegtuig/supersonisch-dingetje, gaat eigenlijk automatisch vooruit en het enige wat je moet doen is naar links, rechts, boven of beneden sturen. Ondanks dat je gratis vooruit gaat moet je wel zelf schieten, dus cruisecontrol op je firebutton zit er helaas niet in. Gelukkig zal de speler later in het spel veel meer controle hebben over de Arwing. Loopings, U-Turns, boosts, remmen, etc,… het zijn maar enkele voorbeelden. Toch moet ik zeggen dat ik tijdens het vliegen weer het oude vertrouwde gevoel van vroeger kreeg, top!

Wanneer de eerste missie succesvol is beëindigd gaat het verhaal ineens de andere kant op, of McCloud dat nou wel of niet leuk vindt. Zo staat hij ineens op de grond en kan je alleen maar naar de lucht kijken en heimwee krijgen. Zo ren je rond en blijf je schieten op de eindeloos opduikende vijanden, maar gelukkig krijg je al snel de Landmaster naar je toe gezapt. De Landmaster bekend van eerdere titels is een kruising tussen een tank en een hovercraft, hiermee kun jij je veel sneller verplaatsen. Hoewel deze tank de boel nog een beetje interessant houdt neemt het eigenlijk alle spanning uit het spel.

Zolang jij je namelijk in de Landmaster bevind kun je geen schade oplopen en ontploft hij dan krijg je meteen een nieuwe toegestuurd. Gelukkig bevinden zich hier en daar nog wat plekken waar je niet met je Landmaster kunt komen, zodat je verplicht bent het pad te voet te vervolgen.

Besturing

De grondgedeeltes in het spel laten zich met de dualstick set-up prima besturen, beter dan in spellen als Hitman. Het leuke van de game is denk ik de verschillende nadelen en pluspunten. Het verschilt namelijk nogal of je te voet gaat of met de Arwing of bijv. de Landmaster. Te voet ben je wendbaar, snel maar ook ontzettend kwetsbaar. De Landmaster is daarentegen erg stug en dodelijk, maar ook erg log… Van de snelheid moet je het dan in ieder geval niet hebben. Het hele idee van de grondmissies is een beetje magertjes uitgewerkt en dat is jammer, het rode stipje op je radar is je target. Vernietigd? Dan verschijnt het volgende stipje.

De vlieggedeeltes maken wel heel veel goed. Maar net als bij de grondmissies is dit ook vrij logisch uitgedacht: alles wat beweegt moet kapot. Nu gaat dit wat minder makkelijk aangezien je niet met 10 km p/u vliegt! Dit zorgt echter wel voor de mooiste capriolen, waarna je bij jezelf denkt: “Wow, deed ik dat?”.

Zelda!

Net als in het wereldspel Zelda, zijn de eindbazen van elk level vaak niet-logisch en taai. De eindbazen zijn stuk voor stuk gigantisch en het lijkt bijna alsof ze niet kapot kunnen. Zelfs na wat nadenken en het zwekke plekje van de eindbaas gevonden te hebben duurt het nog wel even voordat hij ook daadwerkelijk neer gaat.

Om de mensen een beetje langer bezig te houden heeft Namco allerlei geheimen in het spel verwerkt. Vind je die items, dan word je beloond met een mooiere score (…en als je heel erg goed je best doet een klassieke Namco game…red.). Nu is dat wel helemaal fantastisch, maar wel jammer dat je geen nieuwe levels zoals in Lylat Wars! Waarom dat principe verdwenen is, is een raadsel.

Conclusie

Het ergste van het spel is dat de irritante kikker Slippy nu dubbel zo irritant is. Namco en Nintendo hebben ook geprobeerd wat humor erin te gooien door Slippy wat onhandig over te laten komen. Zo springt hij bijvoorbeeld ondersteboven zijn Arwing in. In plaats van wat humor erin te gooien kunnen ze de volgende keer beter Slippy eruit laten. Als Slippy in de problemen zit dan doe ik ook net alsof ik zijn gepiep niet hoor en negeer ik de vloot vijanden die hem achterna zit. Hoe eerder die kikker neerstort hoe beter.

Het geluid klonk aardig goed, vooral de vliegscene’s. Je hoort de bekende laserstralen en explosies en daar tussendoor advies of hulpgeroep van je teammaten. Tsja, wat moet je nou eigenlijk verwachten van het soort muziek in een spel, geen Sensation Black in ieder geval.

Als je te hoge verwachtingen hebt van dit spel, kun je je nog wel eens bedrogen gaan voelen, maar als je genoten hebt van de andere delen dan weet ik bijna zeker dat je absoluut plezier gaat beleven aan dit deel. Eigenlijk kan het spel uitgelegd worden met één blik op een screenshot. Wat je daar ziet, kan je verwachten! Ben je Nintendo fan en heb je al een van de delen in je bezit, dan hoort deze er in ieder geval zeker bij! Al is het niet om de single player dan om de multi met vrienden.