Na hun avonturen op de GameBoy komen Stealth Owl en Raptor in full 3D op bijna alle grote platformen. Was dat de moeite waard of hadden ze beter handheld kunnen blijven?
Twee stijlen
In CT Special Forces: Fire For Effect, ook bekend als CT Special Forces: Nemesis Strike, speel je om beurten als Raptor of Stealth Owl. Raptor is de man met de grote guns, die in z’n eentje een hele basis in as legt door met grof geweld, grote wapens en eventueel een zwaarbewapende hovercraft te schieten op alles wat wil meegeven. Tot zijn standaarduitrusting behoort een schild, dat, zolang het nog energie heeft, ieder inkomend projectiel neutraliseert. Gelukkig voor hem is elk missiegebied ruimschoots voorzien van stopcontacten waar hij zijn schild kan opladen. Kortom: voor snelle en brute actie moet je bij Raptor wezen.
Zijn makker Stealth Owl werkt totaal anders: die springt het liefst van grote hoogte aan een parachute heimelijk een basis binnen, om zoveel mogelijk ongezien zijn missie te volbrengen. Hij kan gebruik maken van nachtzicht, thermisch zicht (daarmee kun je bij elk licht levende wezens zien) en sonarzicht (daarmee kun je dwars door deuren kijken). Zijn belangrijkste gadget is een onzichtbaarheidschild, waarmee hij, hoe kan het ook anders, onzichtbaar wordt. Al zijn wapens zijn voorzien van geluidsdempers, wat goed van pas komt bij het verborgen blijven.
Raptor en Stealth Owl zijn geen lid van G.I.Joe, maar werken voor een ander speciaal anti-terreur-leger, die de beschikking heeft over de supercomputer Thesis. Thesis kan allerlei scenario’s bedenken en ook voorspellen wat er in bepaalde situaties, gesimuleerd of echt aan de gang, verder gaat gebeuren. De hoge omes van het leger kunnen zo de juiste man, Raptor of Stealth Owl, het veld insturen.
Training
Dat klinkt best goed: twee verschillende figuren, met totaal verschillende aanvalsstijlen. Dus het ene moment val je met lekker vette actie aan en het andere moment probeer je zoveel mogelijk ongezien te blijven. Als die-hard fan van zowel het FPS- als het sluipgamegenre kan ik dat zeker waarderen! Je kunt je al missies voorstellen waarin Stealth Owl eerst de boel verkent en bijvoorbeeld al explosieven plaatst, waarna je als een warm mes door boter met Raptor de vijand totaal vernietigt. En dan heb je nog die speciale feature van Stealth Owl: voordat hij op de grond aan een missie begint, moet hij eerst uit een vliegtuig springen en met hoge snelheid naar beneden schieten, terwijl hij eventuele vijandige parachutisten van zich af probeert te slaan.
De game begint met een training. Hier zie je als eerste dat Fire For Effect een 3rd person game is en direct daarna was mijn eerste gedachte, dat het camerastandpunt wat ongelukkig gekozen was. Je kijkt een beetje laag en dichtbij over de rechterschouder van de gespeelde figuur en dat voelt gewoon niet juist. Maar ach, je went er aan… Je kunt ook altijd overschakelen naar First Person, waarbij je dan wel weer veel langzamer beweegt. Tijdens de training leer je ook dat Raptor en Stealth Owl zich à la Kill.Switch tegen een muur of ander object kunnen drukken en zo met relatief veel dekking hun tegenstanders onder vuur kunnen nemen. De training is verder niet al te moeilijk en aan het einde kreeg ik zelfs voor beide figuren de gouden medaille en het embleem dat je krijgt als je een ‘missie’ supersuccesvol haalt. Dat begint lekker!
Praktijk
De praktijk is echter anders. De eerste echte missie speel je met Raptor en die moet een gijzeling op een enorme boot oplossen. Dat doet hij op zijn manier, met veel geweld dus. Al snel valt op dat hier geen tactiek aan te pas hoeft te komen, want de tegenstanders zijn dan wel talrijk, ze zijn niet al te slim en parkeren zich bij voorkeur in de buurt van explosieve vaten. Raptor maakt zich dan ook helemaal waar: lekker vette actie! Knallen op bijna alles wat beweegt werkt prima, dekking zoeken is zelden nodig. Niet veel later sta ik op de brug van het schip en heb ik de bemanning al bevrijd. Dan krijg ik te horen dat er bommen in de machinekamer zijn aangebracht en krijg ik een timer voorgeschoteld. Ondanks een minimap lukt het niet om op tijd de machinekamer te vinden en dus kan ik opnieuw beginnen vanaf het laatste checkpoint, het savesysteem waar Fire For Effect gebruik van maakt. De tweede keer gaat het wel goed en daarna is Stealth Owl aan de beurt.
Stealth Owl begint zijn missie met zijn handelsmerk: snoeihard uit een vliegtuig naar beneden storten om aan het einde een parachute open te trekken. In de tussentijd kunnen er tegenstanders langs hem heen suizen, die het vuur openen, deze keer zijn zij ook van de partij. Natuurlijk mag je terugschieten, dat doe ik dus ook. Dat schieten gaat prima, de missie mislukt echter net als bij Raptor omdat ook hier een timer aftelt en ik niet op tijd beneden ben. Tja, dan had ik de controls ook even moeten nakijken, want dan had ik geweten dat je Stealth Owl kunt laten versnellen met een druk op de Shift-toets. De tweede keer gaat alles wel zo als het hoort en zo land ik op een trein om het tweede deel van mijn missie te volbrengen. Aangezien Stealth Owl niet over het schild beschikt dat Raptor wel heeft, moet ik iets voorzichtiger zijn. Dat kan door veel dekking te zoeken en veel van Raptor’s onzichtbaarheidschild gebruik te maken, wat veel makkelijker is dan het in eerste instantie lijkt, omdat er veel energielaadpunten in de trein aanwezig zijn. Dat is dan ook het stealth-gedeelte in Stealth Owl’s stijl: helemaal niet of slechts gedeeltelijk zichtbaar net zo hard als Raptor dwars door de vijandelijke linies heen schieten.
Copy, paste, voeg wat tegenstanders toe
Vanaf dat moment verandert er weinig aan Fire For Effect. Je krijgt telkens een missie met Raptor of Stealth Owl te spelen en het enige wat je hoeft te doen, is alles wat vijandelijk is doodschieten. Met Raptor kan dat bijna altijd rechttoe-rechtaan, met Stealth Owl is een klein beetje meer voorzichtigheid gewenst. Overal in de omgevingen zijn energielaadpunten aanwezig, waardoor de speciale krachten van beide vrijwel continu gebruikt kunnen worden. Af en toe mag Raptor zijn hovercraft met machinegeweer gebruiken tijdens een missie en vrijwel elke missie van Stealth Owl begint met een afdaling die binnen de tijdslimiet gehaald moet worden.
De tegenstanders blijven van het begin tot het einde hetzelfde: ze zijn niet bepaald slim en vallen of hard aan door in het wilde weg schietend naar jou toe te rennen, of ze blijven staan om eenvoudig één voor één neergelegd te worden. Al snel worden naast de standaardsoldaatjes de soldaten met raketwerper geïntroduceerd en die zorgen ervoor dat je wat meer uit moet kijken, want raketten doen veel schade. Natuurlijk doen ook de snipers hun intrede en moet je af en toe wat meer opletten in de omgeving. Stealth Owl krijgt later in de game tijdens zijn afdalingen te maken met tegenstanders die zich op zijn rug vastklemmen en zo schade doen.
Aangezien de tegenstanders niet slimmer worden, heeft de ontwikkelaar van Fire For Effect maar de standaardoplossing voor hogere moeilijkheidsgraad in zo’n geval toegepast: steeds meer tegenstanders plaatsen. Na verloop van tijd betekent dat, dat je bijvoorbeeld ook steeds meer raketsoldaatjes in de omgevingen ziet, wat in plaats van een groeiende uitdaging alleen maar voor een groeiende irritatie zorgt. Uiteindelijk is Fire For Effect alleen maar een zoveelste 3rd person shooter met snelle actie en grote aantallen tegenstanders.
G.I.Joe
Grafisch valt er weinig bijzonders aan Fire For Effect op te merken. De explosies zijn met hun vervormingeffect wel spectaculair te noemen, maar verder valt op hoe kaal de omgevingen eigenlijk zijn. Veel muren bevatten alleen maar textures en ontberen ook maar een greintje extra detail. Het is duidelijk dat de game op bijna alle platformen verschijnt en dat de PlayStation 2 de beperkende factor is. Dit is geen anti-PS2-reclame, maar het wordt echt tijd dat de PS3 eraan komt. Gelukkig verschijnt de komende tijd de volgende generatie consoles. Overigens zijn de omgevingen best groot te noemen, wat toch wel weer pluspunt is. Ik bedoel: sommige ontwikkelaars gooien veel eye-candy in hun games en dan worden de omgevingen, omdat het geheugen van een machine beperkingen oplegt, kleiner. Wat dat betreft heb ik liever wat grotere omgevingen dan veel eye-candy, ook al kan mijn machine meer aan.
Ik moet nog iets opmerken bij de graphics. Wat mij betreft had alles wat meer cartoony gemogen. Een overdreven grote neus voor de generaal bijvoorbeeld, wat meer flamboyante kleding voor de rest, inclusief de vijandig gezinde NPC’s. Waarom? De game is een klein beetje over-the-top actierijk (bij elke explosie vliegen de lichamen metershoog en -ver door de lucht wat er best cool uitziet), maar heeft daarbij naar mijn idee iets te ‘serieuze’ graphics. Wat meer tekenfilmstijl had de game op de G.I.Joe-tekenfilmserie van een aantal jaren geleden doen lijken, precies de plek waar figuren met de naam Stealth Owl en Raptor en een enorm vijandig leger bestaande uit precies hetzelfde uitziende soldaatjes thuishoren. Door het ietwat serieuze uiterlijk en de semi-tactische elementen zoals dekking en onzichtbaarheid gebruiken en toch het eenmansactie tegenover een leger van soldaten die er allemaal hetzelfde uitzien ontstaat er een beetje een rare sfeer. Dat een cartoony uiterlijk best goed kan werken liet onlangs Second Sight nog zien.
Conclusie
CT Special Forces: Fire For Effect lijkt met features als twee hoofdpersonen met verschillende aanvalsstijlen, het gebruik van voertuigen en Stealth Owl’s freefall erg interessant, maar blijkt slechts een vrij standaard 3rd person actieshooter met een hoop dezelfde tegenstanders die met een vrij standaard AI alleen een bedreiging vormen als ze in grote aantallen komen en/of op de juiste plek met het juiste wapen staan. En dat doen ze dan ook wat later in de game en ook dat is erg standaard. Fire For Effect is daarmee niet echt slecht, maar ook niet erg goed.
