Enkele jaartjes geleden deden de eerste geruchten over een Nederlandse shooter de ronde. Later veranderden die geruchten in informatie en veroorzaakten een hype. De game van ontwikkelaar Guerilla, Killzone geheten, zou een Halo-killer voor de Playstation 2 moeten worden. Zorgde deze hype niet voor een teleurstelling? Ik vroeg het onze Jan Templar (de voornaam doet vermoeden dat hij een tikkeltje Nederlands zou spreken, en inderdaad), toen ik toevallig de kans kreeg om hem aan te spreken midden in een veldslag…
Freakin’ baldheads…
Teun: Dag Jan. Hoe staan de zaken op Vecta?
Jan: That’s CAPTAIN JAN TEMPLAR voor jou!
Teun: Eh, sorry capt’n. Maar ik vroeg dus; wat doen u en uw ISA squad op Vecta?
Jan: Nou, het zit zo: enkele professors hebben een tijd terug een deel van de aardbewoners naar de planeet Helghan gestuurd. Niet zo slim, bleek achteraf, want de omstandigheden van deze gekoloniseerde planeet waren niet helemaal optimaal…
Teun: Gewoon kut dus.
Jan: Eh… geen commentaar. In ieder geval, deze mensen veranderden door de mindere omstandigheden in kaalhoofdige engerds, die na het foutje van de geleerden niets anders wilden dan wraak op de mensheid.
Teun: En jij… eh, u moet in uw eentje deze honderden Helghast doden?
Jan: Niet altijd. Aan het begin van mijn missie zat ik opgescheept met enkele mede-ISA-soldaten. Helaas hebben zij het IQ van een uitgekauwd rattenbrein en heb ik al enkele malen de gevolgen van Friendly Fire moeten ondergaan… geen aanrader dus, die teamleden. Helaas kom je er niet onderuit. Gelukkig ben ik in het verloop van de game wat handigere teamleden tegengekomen, in de vorm van Rico…
*brute onderbreking*
Rico: STERF, STELLETJE KALE KONTAPEN!!! GERONIMOOOO!!!
Jan: Ah, daar zal je Rico nét hebben. Ik ben hem tegengekomen toen we op een tankplatoon stuitten. Hij heeft een enorm machinegeweer met raketwerper als standaard wapen; iets dat altijd van pas komt. Rico is dus de man van de ‘big guns’ en no-nonsense bij ons, terwijl ik meer de allrounder ben. Dan zie je daar in de verte nog Luger sneaken… zij is een huurmoordenaar, die door kleine gangetjes kan sluipen en met haar mes en silenced gun iedereen geluidloos neerlegt. En zie je daar die Helghast? Dat is Hakha, een verrader. Hij heeft zich bij ons aangesloten en heeft erg veel nuttige info. Dát, en zijn kundigheid met de Helghast wapens, maken hem tot een waardevol lid van ons team. Al denkt Rico daar anders over…
Teun: Dus je kunt per missie een ander karakter kiezen waarmee je weer door andere gangen kunt en je andere wapens zult krijgen? Dat moet voor de nodige variatie en een hoge replay waarde zorgen. Meneer Templar, ik wens u nog veel succes bij het verslaan van de Helghast!
Na deze informatie verkregen te hebben van dhr. Jan ben ik nog eventjes rond gaan lopen in de plaatsen waar hij en zijn drie collega’s hun kunsten vertonen. Deze omgevingen zijn enorm sfeervol en de grauwe aankleding zorgt voor een echt oorlogssfeertje. Dit komt allemaal heel realistisch over, iets wat nog eens ondersteund wordt door de hooggedetailleerde Helghast en de details in de omgeving. Zo vindt je graffititeksten op een afgelegen muurtje, scheuren in gebouwen die echt diepte hebben en waaien grassprieten heen en weer. Pas toen ik, na heel lang spelen, opmerkte dat de framerate wat zakte, kreeg ik door dat al deze pracht en praal op een PlayStation 2 geproduceerd wordt. Gelukkig komt dit niet vaak voor en speelt de game dus prettig door.
Wat iets minder prettig speelt, is de snelheid van sommige aspecten in de game. Zo is het niet aan te raden om over een obstakel te klimmen met de daarvoor bedoelde actieknop (want springen is iets wat niet mogelijk is in Killzone). Tegen de tijd dat je weer vaste grond onder je voeten hebt, zul je doorzeefd zijn. Het is daarnaast ook aan te raden om een volledig automatisch wapen te gebruiken dat niet hoeft te herladen, want ook herladen duurt een eeuwigheid. Als je toevallig ooit tegenover een Helghast komt te staan in een gewoon slagveld spelletje (de quick-play modus), staat herladen gelijk aan de dood. Wel ga je dan dood met een tevreden gevoel, want de animaties van alle acties zijn prachtig uitgewerkt.
Nu zul je denken dat deze acties de snelheid uit de game halen en enorm storend zijn, maar voor mij was dit niet meer dan een korte tijd van wennen. Na een half uurtje had ik wel door dat ik me nooit met een leeg magazijn in het heetst van de strijd moet storten, iets wat dus eigenlijk ook heel logisch is, als je er over nadenkt.
Multiplay
Het online wereldje op Sony’s PS2 is nooit echt een grote doorbraak geweest. Vooral games als Socom werden (en worden) het meest gespeeld. Aangezien Killzone tot Halo-killer werd gebombardeerd, werd ook van het online gedeelte veel verwacht. Helaas heb ik dit onderdeel niet kunnen testen.
Wat ik wel uitgebreid heb kunnen testen, is het offline multiplay gedeelte. Je kunt in Killzone een team deathmatch spelen, een normale deathmatch en nog enkele varianten op capture the flag. Dit alles uiteraard met of tegen elkaar, met of zonder extra bots. Hier moet je echter wel beter spelen dan je in de normale missies doet, aangezien je nu een normale Helghast of ISA-trooper speelt. Je kunt nu heel wat minder kogels vangen voordat je het loodje legt, waardoor je de vijandige bots eigenlijk altijd wel op easy moet zetten… en zelfs dan zul je het meerdermaal af moeten leggen tegen je tegenstanders. De moeilijkheidsgraad is een uitdaging, en een snelle deathmatch verveelt dan ook niet snel.
Trolley op een spoor
Wat mij nog het meest opviel aan Killzone was de mate waarin je eigen keuzes kon maken. Meteen van begin af aan voel ik me alsof ik een trolley op een spoor ben. Ik word als het ware door de levels heen geleid; ik kan hooguit tien meter afwijken van het pad dat ik moet doorkruisen. Ik moest meteen denken aan hoe Call of Duty is opgezet; Killzone heeft namelijk precies dezelfde structuur. Je wordt dus beperkt in vrijheid in deze game. Guerilla heeft dit nog proberen op te lossen door verschillende doorgangen te creëren, waar alleen één specifiek karakter door kan. Maar dan nog voel je jezelf teveel gestuurd.
Deze lineaire gameplay maakt het voor de ontwikkelaar wel mogelijk om de levels enorm te detailleren. Je kunt nu niet honderden meters van de route afwijken, zodat die omgevingen niet gemaakt hoeven te worden. Hierdoor kon Guerilla meer tijd steken in de omgevingen die je wél aandoet; iets wat zich duidelijk heeft uitbetaald. De omgevingen zijn schitterend gedetailleerd en hebben een grauw oorlogssfeertje over zich heen hangen, waardoor je nóg dieper het verhaal ingezogen wordt. Minpuntje is dan wel weer dat je je gaat ergeren aan de randjes, waar je niet zomaar overheen kunt lopen of springen…
Ne’erland’s trots?
Killzone is een hele aardige game. Het realisme dat de game uitstraalt zuigt je als het ware de levels in. Grafisch is Killzone zeker één van de best uitziende games op de PlayStation 2, en ook de muziek doet dit kastje niet tekort. De keuze uit verschillende karakters zorgen voor een hogere replaywaarde, maar de vraag is of je wel zin hebt om nóg een keer precies dezelfde route te volgen. De vele beschikbare wapens zijn erg divers en kunnen je uiteraard erg goed van pas komen, mocht je weer eens op een paar elite-Helghast stoten. Na het afwegen van de voors en tegens kan ik met een gerust hart zeggen dat wij, Nederlandse gamers, trots mogen zijn op deze piekfijne game die Guerilla ons heeft geleverd.