Koude pizza’s en lauwe cola

‘Gamers zijn dikke vadsige mensen die zielig op een kamertje met Mario-behang een sociaal afgestompt leven leiden.’ Ondanks dat gamen langzaam maar zeker uit de taboesfeer loskomt, is het beeld over gamers nog altijd hetzelfde. Niet sociaal, niet bijster knap en vaak masturbatieve handelingen is het beeld dat de meeste mensen hebben bij gamers. Lauwe cola zonder prik en koude pizza zijn de voedingsmiddelen die hen in leven houden. Men eet alleen voer wat via de telefoon te bestellen is en dat de hele week. Gamers hebben een bril, knipperen veel met hun ogen en hebben een soort bivakmuts van acne op.

Ja, ik hou van een spelletje op zijn tijd. Zeg maar gerust met enige regelmaat, maar het beeld dat ik absoluut geen sociaal leven heb klopt gewoon niet. Mensen plaatsen mensen in hokjes, dat is het vreemde. Gamers en een sociaal leven zouden net zo slecht samen gaan als Michael Jackson in een kindergevangenis. De vraag is echter waarom mensen dat doen? Is het onwetendheid? Voelen mensen zich niet thuis bij gamers en willen ze er niet mee geassocieerd worden? Ik denk een combinatie van beide. Nog niet zo lang geleden was gamen zielig. Niet dat ik me daar wat van aantrok, maar niemand (lees: massa dus ook ik?) riep van de daken dat hij meerdere uren per dag aan games besteedde.

Inmiddels is dat wel anders. Op schoolpleinen wordt er regelmatig gepraat over ‘de nieuwste shit’ en doet men met een gerust hart verslag van een clanwar. Lanparty’s hoeven niet meer in het park besproken te worden, sterker nog, iedereen mag het weten. Lannen is al een behoorlijke tijd mode en tevens een goed voorbeeld dat gamen ook sociaal kan zijn.
Maar de taboesfeer is er nog niet helemaal af. Die blonde chick met het kluisje onder je vertel je niet dat je net ‘Half-Life 2’ hebt gesteamd en dat je dat op je vrijdagavond hebt gedaan. Nee, een pilsje drinken met vriend. Dat is sociaal en massa, dus goed.
Zo kan ik nog een simpel voorbeeld geven. Sommige mensen blijven weg van een verjaardag omdat Ajax speelt tegen het volslagen onbekende IJslandse, doch gezellige SC Ruckjuhfjuck. Nou heb ik niets tegen voetbal, begrijp me niet verkeerd, maar het gaat erom dat dat wel geaccepteerd wordt, terwijl het neerkomt op een avondje achter de buis hangen. Wanneer je echter verteld dat je niet kon komen omdat je zonodig een paar n00bs op hun donder moest geven in Counter-Strike wordt je zonder pardon de familie dan wel vriendenkring uitgewezen.

Onwetendheid
Ik wil niet overkomen als een gestoorde pa die in Batman kledij op een richel in Buckingham Palace kan staan, maar sommige mensen… Als je jarig bent en bijvoorbeeld een of andere Space Invaders game krijgt met de boodschap: ‘Je houdt toch zo van compjoeterspelletjes?’ lach ik de billen uit mijn string. Als mensen dus denken dat ik dat de hele dag zit te spelen, dan begrijp ik dat puisterige, zielige beeld ook wel. Aan de ene kant wil je dan de grapjas zo hard tegen de muur aanflikkeren dat ze hem met een spatel van de muur af moeten bikken, maar aan de andere kant snap je ook wel dat het onwetendheid is. Ik ben dus echt van mening dat mensen gewoon alles een keer moeten proberen. Van de gezellige Mario, tot de (misschien al wat meer naar de hardcore neigende kant) fantasierijke RPG’s. Waarschijnlijk trekt dat laatste beginnende gamers niet zo en blijft het bij arcade games als Need for Speed, FIFA en de Sims, maar dat geeft niet! Ze hebben het geprobeerd.. Mocht de persoon dan nog zeggen dat ‘ie gamen niets vindt, dan weet hij in ieder geval waar hij of zij het over heeft.

Harde cijfers
Helaas is het in deze tijd niet echt mogelijk om ver te komen zonder papiertje. Dus waarschijnlijk zijn er ook mensen die deze column lezen en met zo’n zuur Netwerk/Nova hoofd zich afvragen waar ik dit allemaal vandaan haal. ‘Waar zijn de bewijzen? Waar zijn de harde cijfers?’ Het voorgaande haal ik uit eigen (levens?)ervaring, maar die is beperkt en misschien niet helemaal objectief. Daarom ben ik opzoek gegaan naar cijfers. Lang hoefde ik niet te zoeken, want recentelijk is er nog onderzoek gedaan door The Entertainment Software Association (lang woord voor: ESA) of het vooroordeel ‘gamers zijn lui en dik’ daadwerkelijk ook zo is. Nou moet ik wel zeggen dat het onderzoek gaat over de Amerikaanse gamer, maar deze zal cultureel gezien niet zo heel erg veel schelen aan de Europese. Toch kwamen er een aantal zeer verrassende feiten (voor de ik-duw-mensen-in-een-hokje maffia) naar boven.

Belangrijkste conclusie was toch dat games een belangrijke tijdsbesteding zijn, maar het leven van de gamer absoluut niet domineren. Zo leiden de sociale activiteiten alleen in uitzonderingen onder de hobby. Om even duidelijk te zijn: geloof, lezen, vrijwilligerswerk, culturele activiteiten en vooral sport zijn dingen waar gamers meer tijd aan besteden dan aan het gamen zelf. Hoe meer men gamed, hoe meer afleiding men ook nodig heeft, blijkt uit het onderzoek. Waar die tijd vandaan wordt gehaald is niet bekend.

Van de 802 ondervraagde Amerikaanse gamers uit alle leeftijdscategorieën blijkt dat 93% wel eens een boek leest, 78% stemt, 62% tijd besteed aan culturele activiteiten en ongeveer de helft wel eens schrijft, een instrument bespeelt of een schilderij maakt. Het opvallendste is nog wel dat maarliefst 79% rond de 20 uur per week sport. Met dikke, vadsige, luie nerds zal het dus wel meevallen.

Gamers zijn dus gewone mensen. Sommige mensen doen aan SM, andere aan Mario Kart. Met degene die nog steeds zeggen dat gamers nerds zijn en goed beargumenteerde mening en bewijzen hebben (niet de foto’s van onze crewmeeting :P), wil ik best een afspraak maken. Ik durf de confrontatie best aan. Kom dan alleen niet met voorbeelden zoals de Koreaan die na 40 uur non-stop gamen overleed. Dat is namelijk geen hardcore gaming, dat is ziek.

Voor de mensen met Nederlands in hun profiellijst en willen weten wat mijn achterliggende gedachten/aanleiding tot schrijven is? Een lekker wijf die zei dat ze best wel hield van een potje Mario Kart of Need for Speed: Underground 2 en een dope familie had die de hele buurt roeleerde in De Sims 2. Want laten we eerlijk zijn, gamen is leuk. Maar er zijn er ongetwijfeld maar weinig van jullie wiens sociale leven er direct onder leidt.
Hoe het met dat ene meisje afliep? Ach, niets meer aangedaan. Ik wil natuurlijk niet met Mario Kart op mijn flikker krijgen van mijn eigen vriendin. Egokwestie.