Mercenaries

Oorlogspellen hebben het altijd goed gedaan in de het gameswereldje. In het genre komen veel baggergames uit, maar soms is de verwachting van een spel dusdanig hoog dat je wel argwaan moet krijgen. Mercenaries is zo’n spel. Het spel werd betiteld als een van de eerste echte toppers van 2005. Reden genoeg om de game eens kritisch te bekijken. In deze review lees je of het spel, dat de subtitel Playground of Destruction draagt, jouw euro’s wel waard is.

Over welk genre praten we eigenlijk?
Mercenaries is geen normale shooter. Goed, je speelt in de derde persoon, een aantal van de wapens is vrij standaard en de missiedoelen zijn over het algemeen ook niet echt origineel, maar toch, je kunt hier niet spreken van een ordinair schietspel. Alleen al het feit dat je aan de hand van een kaartspel te weten komt wie degenen zijn die je uit moet gaan schakelen of gevangen nemen maakt de game erg origineel. Daarnaast is de grote van vrijheid zoals we die kennen uit onder andere de Grand Theft Auto-reeks aanwezig.

The deck of 52
Het verhaal van Mercenaries speelt zich in de nabije toekomst af in Noord Korea, normaal gesproken een niet al te zeer tot de verbeelding sprekend land. Voor een game en de gamer is het echter de perfecte ambiance om dit land te gaan proberen te redden van een kernramp. Chaos alom in het land, de ene militaire coup volgt de andere op. In het land is een behoorlijk aantal partijen aanwezig die stuk voor stuk proberen de orde te handhaven, danwel zelf beter proberen te worden van de situatie aldaar. Het is vervolgens aan jou om als huurling orde in de chaos te gaan scheppen en en passant nog even wat dollars te cashen. We doen het tenslotte niet voor niets. Ziedaar…’Mercenaries’ is een feit. Je wordt ingelijfd bij de organisatie ExOps, een modern soort ‘bemiddelingsbureau’ voor huursoldaten, die jou uitleent aan de VN om van Noord-Korea een beter land te gaan maken.

Centraal in de game staat ‘The Deck of 52’, een lijst van 52 meest gezochte dwarsliggers, waar stuk voor stuk korte metten mee gemaakt moet worden. Dat er in die lijst een zekere hierarchie heerst mag duidelijk zijn. De azen zijn belangrijker om te vangen, de lage cijfers wat minder. Bovenaan het lijstje staat ene generaal Song. Deze generaal heeft de leiding over de ‘deck of 52’. In tegenstelling tot wat je zou verwachten is het de bedoeling dat je je tegenstanders levend gaat inrekenen. Maar niet getreurd, mocht je de ‘fout’ maken een van hen toch een loodvergiftiging te bezorgen, dan kost je dit slechts de helft van je geldelijke beloning die je voor die missie zou moeten ontvangen.

Er is echter nog iets bijzonders. De missiedoelen die je ontvangt zijn geheel naar eigen inzicht uit te voeren. Ik bedoel daarmee dat het buiten de opdrachtgever met de 52 kaarten ook prima zaken doen is met de andere groepen die Noord-Korea op dat moment rijk is. Ik noem behalve de Noord-Koreanen zelf, de Russische mafia, de Chinezen en de Geallieerden. Zorg je er voor dat je het hele deck inrekent, dan vang je 100 miljoen dollar.

Gameplay
Voor dat je al deze ellende instapt kun je kiezen uit drie verschillende speelbare hoofdpersonen. Ze luisteren naar de namen Chris Jacob, Jennifer Mui en Matthias Nilson. Alledrie beschikken ze over verschillende eigenschappen maar met alledrie is de game prima uit te spelen. Volgens mij is het meer een kwestie van welke van de drie je er het stoerste uit vindt zien. Chris is in ieder geval de bikkel van de drie en kan veel incasseren. Jennifer is de vrouwelijke Sam Fisher en Matthias heeft de gave in alles wat sneller te zijn. Het is maar waar je van houdt, maar het is goed dat er een keuze is en het geeft de game nog meer replay-waarde.

Wapens is hetgene waar het in deze game om draait en daar ligt dan ook echt de nadruk op. Niet dat de andere gameplayelementen minder zijn geworden maar een oorlogsspel draait om vette wapens en dat hebben de makers goed begrepen. Naast de standaard wapens zijn er ook C4-explosieven beschikbaar en natuurlijk ook de nodige granaten. Pas echt interessant wordt het als je via een verboden Russische site carpet- en clusterbommen aan kunt laten rukken. Hartstikke illegaal natuurlijk, maar het is jouw verdienste als een bevriende factie jou wapens en ander oorlogstuig wil leveren om je missiedoelen te behalen. Zo is het ook mogelijk om middels precisiebombardementen bepaalde objecten, raketinstallaties of kampen op te blazen nadat jij als huurling deze objecten hebt aangestraald en een stel vliegtuigen ze vervolgens minutieus naar de eeuwige jachtvelden helpt. Erg cool.

De missiedoelen zijn zowiezo erg gevarieerd. Het houdt niet op bij het simpelweg opsporen van de 52 lastpakken. Je zult ook regelmatig objecten moeten vernietigen zonder dat er personen aan te pas komen. Ook zul je op gezette tijden personen moeten escorteren en zul je trajecten af moeten leggen met bepaalde voertuigen. De voertuigen zijn trouwens ook dik in orde, zij het dat de besturing daarvan wat beter had gekunt. Het rijdt allemaal prima, maar toch heb je soms het gevoel dat je wat meer controle zou willen hebben. Ze zien er dan wel weer stuk voor stuk erg goed en gedetailleerd uit. Ook aan keuze geen gebrek. Je hebt de vrijheid om elk voertuig te pakken dat je maar wilt en heb je geen voertuig voorhanden, dan jat je er toch gewoon een! Nog een overeenkomst met Grand Theft Auto. Het lijkt zelfs wel of het openen van het portier en het wegsleuren van de bestuurder uit zijn voertuig rechtstreeks is gekopieerd uit Rockstar’s oogappel.

Goed werk
Grafisch ziet het er allemaal verzorgd uit. Met name de speelbare huurlingen zijn erg gedetailleerd en prima te besturen. Ook de cutscènes zien er allemaal erg gelikt uit met hier en daar ook echte filmbeelden. Maar waar het hier allemaal echt om draait zijn natuurlijk de wapens en de directe gevolgen daarvan. Hiervan kan ik eigenlijk maar een ding zeggen; in een woord super! Gigantische explosies, granaatinslagen, intense vuurgevechten. De Playstation 2 brengt het u allemaal haarscherp en zeer realistisch. Dat er her en der objecten en gebouwtjes staan die niet om aan te zien zijn en dat ook je tegenstanders, met uitzondering van de ‘deck of 52’-gasten, er af en toe niet uit zien mag dat de pret niet drukken. De sfeer druipt er namelijk vanaf door de donkere sfeer en dat wordt nog eens ondersteund door een heerlijke soundtrack die precies op de juiste momenten aanzwelt en nooit irritant aanwezig is. Op de momenten dat je een explosie moet horen, weet de soundtrack zijn plaats en laat de game je genieten van “heerlijk” oorlogsgeweld.

Conclusie
Mercenaries is een spel dat je vanaf het begin tot het eind blijft boeien. Dat komt doordat het een zeer gevarieerde game is waarbij er aan alle onderdelen veel aandacht is besteed, van het plot tot aan de stemmen en van de wapens tot de missiedoelen. De game geeft je een gevoel van vrijheid die je eigenlijk niet hebt, maar er is zoveel te zien, doen en horen, dat je dat onmiddellijk weer vergeet. Vanaf het begin van het spel wil je alleen maar doorgaan en een volgende missie spelen. Pandemic Studios en LucasArts lossen hun belofte in en leveren met recht een topper af.