Men of Valor

Het team achter Medal of Honor: Allied Assault ging deels uit elkaar, veranderde van uitgever en liet ook de Tweede Wereldoorlog achter
zich. Of al die veranderingen goed zijn geweest lees je in deze review.

Een Afro-Amerikaan in Vietnam
Men of Valor draait om een zwarte Amerikaanse soldaat, die zijn dienst uitzit in Vietnam vanaf het begin van de oorlog tot en met het Tet-offensief. Dat is dubbel drama, want de Vietnamoorlog was natuurlijk al erg en als Afro-Amerikaan had je het destijds ook al zwaar. Gelukkig worden beide redelijk luchtig gebracht in plaats van dat de game doorspekt is met moraal en (maatschappelijk) leed. Het enige wat je ziet is wat vervelende momenten (een goede vriend die gedood en geëerd wordt) en een paar brieven en opmerkingen die je eraan herinneren dat de hoofdrolspeler een donkere huidskleur heeft, echter (gelukkig) zonder kwetsende of discriminerende inhoud.

Waarschijnlijk zit dit alles er alleen in om wat diepte aan de game te geven, want verder is de game niets meer dan Medal of Honor in Vietnam. Je krijgt een aantal uit meerdere maps bestaande missies, waarin je zeer diverse dingen moet doen. Nou ja, zeer divers: uiteindelijk draait het om het ‘neutraliseren’ van alle Vietcong en NVA. De enige samenhang tussen de missies is te vinden in de cutscenes, waarin de hoofdrolspeler met wat andere soldaten praat en verder in de brieven die tussen hem en zijn ouders worden verstuurd.

Squadleden
Ik haal niet voor niets Medal of Honor aan, want Men of Valor werd ontwikkeld door 2015, de ontwikkelaar die verantwoordelijk was voor Medal of Honor: Allied Assault. Nou ja, niet helemaal, want een deel van het MOHAA-team richtte Infinity Ward op, dat Call of Duty maakte. Terug even naar het 2015 van Men of Valor. De ontwikkelaar heeft van Men of Valor geen directe 1-op-1 MOHAA in Vietnamjasje gemaakt. Dat is al te merken aan eerdergenoemde cutscenes en een samenhangend verhaal, iets wat je in MOHAA niet terug zult vinden.

Een ander in het oog springend detail is de verbetering in teamleden. Men of Valor speel je vrijwel nooit alleen, er zijn altijd wel wat squaddies die met je meevechten. Ze hebben echter typische eigenschappen: de meeste kills moet je zelf maken en niet aan hun overlaten. Ook zien ze heel af en toe een vijand die bijna tegen ze aan staat over het hoofd. De meest irritante eigenschap is echter dat ze dekking zoeken. Nou vraag je je natuurlijk af waarom ik een erg belangrijke eigenschap van een teamlid afkraak, maar het antwoord is simpel: ze kiezen bijna altijd voor een punt om dekking te zoeken waar je zelf wilt staan en zijn dan onverplaatsbaar. Het is net alsof er elke keer een rots ontstaat op de enige plek waar je veilig bent voor vijandig vuur, waardoor je meer dan eens onder luid gevloek een savegame moet laden. Ik hoop dat ik aan jullie niet hoef uit te leggen dat schelden op virtuele teamleden dan heel normaal is (thuis moest ik dat namelijk wel uitleggen).

Middelmatig
Nou moet je niet gelijk denken dat squadleden een slechte toevoeging aan de game waren, want zonder hun zou je Men of Valor ook niet kunnen uitspelen. Ze hebben dus hun sterke en zwakke punten, waarbij de sterke punten net weten te winnen. Dit geldt voor veel in Men of Valor. Zo is het net als in bijna elke andere hedendaagse FPS ook in Men of Valor mogelijk om aan te leggen voor een schot. Je richt echter niet direct over de loop, wat een beetje nep aanvoelt. Ook kun je niet bewegen terwijl je richt, maar daar staat dan weer tegenover dat schieten zonder richten resulteert in een hoop rondvliegende kogels die niets raken.

Het navigeren van de maps en beschieten van de tegenstanders is ook iets met hoogte- en dieptepunten. Hoogtepunten zijn dat alles lekker actierijk is en dat de meeste maps lekker vlot doorgaan. De dieptepunten bestaan allereerst uit de eerder genoemde squadlid-wordt-rots-zodat-je-geen-dekking-kunt-vinden. Verder lijken de maps vrij open, maar is er altijd slechts een nauw pad van de ene naar de andere kant te vinden. Ervan af wijken wordt je belet door rotsjes, stronkjes en struiken die je in het echte leven geen obstakel kunt noemen, maar die je nu compleet tegenhouden. Zo’n vaste route is niet supervervelend, maar ik was dankzij andere games gewend geraakt aan wat meer vrijheid. Tegenstanders hebben van vaste paden totaal geen last, want in de jungles van Vietnam komen ze in groten getale vanuit de grenzen van het level, daar waar jij nooit zult kunnen gaan. Feitelijk spawnen ze en dat is iets waar ik nooit een goed woord voor over heb, ook niet als het zoals hier voor wat goede actie zorgt.

Conclusie
Men of Valor is een Medal of Honor: Allied Assault in Vietnam, met een beter achtergrondverhaal van de door jou gespeelde soldaat en goed gemaakte cutscenes. Verder vind je wat kleine toevoegingen, die je in vrijwel iedere game van de laatste tijd vind: squadleden met redelijke intelligentie, richten vanaf de schouder en een beperking in het aantal wapens dat je kunt meenemen. Helaas kunnen die eigenschappen en de zeer spectaculaire explosies (die móét ik gewoon even noemen) niet verbergen dat het een standaard-FPS-game is: leuk voor tussendoor, maar niet de grote klapper die je zocht.