Miami Vice

Herleven de jaren ’80 van de de vorige eeuw met deze game, of kunnen we maar beter nooit meer aan het verleden komen? Lees het in deze review.

Miami Vice & Davilex
Miami Vice was één van de televisiehoogtepunten van de jaren ’80 van de vorige eeuw. De serie kent natuurlijk vrienden en vijanden, maar vrijwel iedereen die de periode 1980-1990 een beetje bewust (dus niet alleen als baby en peuter) heeft meegemaakt, kent de serie en ook de inhoud: twee agenten, Sonny Crockett en Ricardo Tubbs, in vlotte dure pakken en dito auto’s en levenstijl, die verbazingwekkend veel grote zaken moeten oplossen.

Wat dan opvalt als de verpakking van een game met dezelfde naam en inhoud in je handen terecht komt, is dat die verpakking wat minder flitsend en stijlvol is. De verpakking is eerder zakelijk en ‘mat’. En dan valt ineens het logo onderaan bijna alle kanten van het doosje op: Davilex.

Niet dat Davilex en zakelijk/mat direct synoniem zijn, maar Davilex is ook erg bekend. Of moet ik berucht zeggen? De A2-racer-serie, Amsterdoom; het waren allemaal geen toppers. Integendeel: het waren simpele games waarvan de inhoud snel vergeten werd en een gevoel van schaamte dat je het gespeeld had, al dan niet terecht, bleef. Kan zo’n uitgever een (cult-)classic naar een videogame vertalen?

Slordige port
Miami Vice spelen begint natuurlijk met installeren. Daarna start je het spel (logisch toch?). Hier viel me de eerste keer op dat het lang duurde voordat er werkelijk iets op het scherm kwam, wat de volgende keren gelukkig niet meer het geval was. Waarom ik het toch aangeef? Het is de eerste van een aantal missers.

De tweede misser komt even later: er verschijnt de volgende tekst op het scherm: “Bezig met laden. Computer niet uitzetten aub”. Wat? Waarom zou ik in vredesnaam de computer uitzetten, zonder mijn besturingssysteem (in dit geval Windows, maar voor bijvoorbeeld Linux geldt het ook) af te sluiten? Dit ruikt naar portering van een consolegame (met bijvoorbeeld memory cards) zonder het doelsysteem (de PC) echt in achting te nemen. Niet echt een storende kwestie, maar wel een misser.
En dat was niet de laatste misser: uiteindelijk beland ik in het spel en mag ik Crockett besturen. Miami Vice blijkt op dat moment een 3rd person actiegame met een gans in de hoofdrol: Sonny Crocket waggelt in plaats van te lopen. Ik heb al snel door hoe dat zit: ik wil tegelijk met het toetsenbord rechtuit lopen en met de muis links van mij kijken, zoals dat in bijvoorbeeld Splinter Cell (wel) kan. De 3rd person camera trekt zichzelf echter weer achter Crockett en die draai ik dan weer naar links. Het resultaat is waggelen en het gevoel dat blijft is dat van een misser.

De volgende misser heeft ook te maken met de besturing. Miami Vice is met muis en toetsenbord bijna onspeelbaar. Er zijn teveel knoppen nodig, die voor mij soms onlogisch gekozen zijn. Wat doe je in zo’n geval? Je gaat naar het instellingenscherm en je stelt zelf de toetsen in. In Miami Vice niet: je kunt kiezen uit twee (niet echt goede) schema’s en dat is het. Een goede joypad, zoals die ene die ik voor Silent Hill 4 had aangeschaft, maakt het spel vanuit invoeroogpunt goed speelbaar. Dus: tijd om een controller aan te schaffen en tijd om een nieuwe misser te noteren.

Was dat alles? Helaas niet, Miami Vice blijkt ook niet het toonbeeld van stabiliteit. Ik kon rustig een leveltje of twee, drie spelen zonder problemen, maar daarna kon het gebeuren dat ik tijdens het laden van een nieuw level naar de desktop werd gesmeten. Gelukkig kun je net voor het laden van een nieuwe level saven. Daarnaast lukte het me nooit om de game netjes af te sluiten, omdat het laden van het hoofdmenu (iets dat moet gebeuren) het spel vast liet lopen. Door op Alt+F4 te drukken sloot het spel toch af, maar daarna moest ik nog met de hand het proces (net het programma, maar het proces!) afsluiten. Gelukkig werk ik met Windows XP…

Tot nu toe kan ik dus met een gerust hart stellen dat Miami Vice op de PC een wel heel erg slordige port is.

Gameplay niet oké
Stel nu even dat er geen bedienings-, stabiliteits- en andere problemen die al genoemd zijn waren. Stel dus bijvoorbeeld voor dat je de game in een PlayStation 2 of een Xbox had gestopt, de andere platformen waarvoor de game beschikbaar is. Hoe is het dan?

Matig. Matig met uitschieters richting beroerd. De gameplay is namelijk totaal niet in orde. Degene die het meest schuldig is hiervoor is de 3rd person camera. Deze wil graag dicht op de speler staan en dat levert bekende problemen op, zoals het niet zien van de tegenstander, die jou natuurlijk wel ziet (en raakt). Nu kun je de camera nog wel een beetje bedienen, maar dan moet je dus wel stilzitten. Naar boven of naar beneden kijken kan echter niet, iets wat in het allereerste level er al voor zorgt dat je een paar tegenstanders op een dak vlakbij niet ziet en dus in het wilde weg moet schieten in de hoop iets te raken. Ook wil de camera op sommige plaatsen in een level een heel ander (scripted) standpunt kiezen, terwijl er juist buiten het beeld dat dan gevormd wordt tegenstanders lopen. Probeer daar maar eens op te schieten!

Daar heb je trouwens probleem twee ook te pakken: schieten. Met een druk op de knop neem je je wapen in de aanslag en de game zoekt een vijand voor je uit en lockt deze. Met een druk op een andere knop kun je dan van tegenstander wisselen, maar alleen als je deze ook echt gezien hebt en dat duurt soms even. Dat levert vervelende momenten op, wanneer je verrast wordt door een tegenstander vlak naast je. Je moet dan je lichaam juist richten en de lock-toets loslaten, opnieuw locken en dan kun je pas schieten. Schiet je eerder, dan krijg je geen lock. Gelukkig kent Miami Vice voor die gevallen savegames, die je wel weer naar het begin van een level zetten. Raak schieten is trouwens niet vanzelfsprekend. Aan de ene kant is het spel een beetje realistisch en heeft iedere kogel een afwijking, aan de andere kant is het vanuit het derde persoonsperspectief soms erg moeilijk om in te schatten of een vijand nog achter dekking staat of niet.

Over dekking gesproken: dekking zoeken kun je zelf ook, maar ook weer met moeite. Er is één knop waarmee je bukt of jezelf rechtop met je rug tegen muren drukt. Als je naast een hoek rechtop tegen een muur gedrukt staat en je hebt een vijand gelockt, dan kun je met een druk op de schietknop om het hoekje draaien en schieten. Zodra je ophoudt met schieten, ga je weer achter de muur staan. Een aardige move, maar het spel is niet altijd in staat te bepalen of je bij een muur staat of niet. Op die momenten buk je in plaats van tegen de muur te gaan staan en ben je druk bezig de juiste plek te zoeken om toch met je rug tegen de muur te gaan staan. En dan zijn er nog de magische kogels van tegenstanders, die jou raken, terwijl je achter dekking gebukt of gedrukt staat. Blijkbaar steek je op zo’n moment nog net iets te ver uit, waardoor de dekking net niet genoeg is. Betere dekking is nooit in de buurt aanwezig. Goed levelontwerp, jongens!

En dan zijn er nog de kleine dingetjes. Soms is het bijvoorbeeld noodzakelijk om te springen, over een klein gat. De game geeft dit door middel van een icoontje aan. Je kunt dan blijven zoeken naar een springtoets, maar die is er niet. Wat je moet doen, is precies recht op het gat aflopen, waardoor de game zelf bepaald of je kunt springen of niet en dit automatisch doet als dit wel het geval is. Loop je iets te schuin, omdat de camera even niet meewerkt, dan lig je dus op de grond.

Conclusie
Nu kan ik nog wel even doorgaan over bijvoorbeeld de graphics, die erg ‘leeg’ aanvoelen, doordat er veel grote vlakken van dezelfde kleur zonder detail worden gebruikt, maar eigenlijk is het nu toch al lang duidelijk: Miami Vice is geen goede game. De besturing is erg slecht en zij nekt in haar eentje al de hele game. Als ik dan toch iets positiefs moet noemen, dan is het dat alle hoofdrolspelers van de serie goed herkenbaar zijn en dat ook de muziek authentiek is. Verstokte Miami Vice-fans zullen dus wel iets goeds in het spel zien, de rest van ons pakt liever snel weer wat anders.