Toen ik Medal of Honor Pacific Assault binnenkreeg, was ik niet zo happig om te spelen. Daar waren vooral de uitbreidingen voor Allied Assault verantwoordelijk voor. Pacific Assault is wat dat betreft totaal andere koek!
Zin maken
De Medal of Honor-serie op de PC begon met Allied Assault. Die werd geproduceerd door 2015. Vrij snel na het verschijnen van Allied Assault ging een deel echter weg om Infinity Ward te stichten. Infinity Ward maakte het (terecht) succesvolle Call of Duty, terwijl ondertussen voor Allied Assault twee expansions verschenen. Deze expansions kwamen van EALA en heetten Spearhead en Breakthrough. Mocht je nu geen zin hebben om de reviews van die expansions erbij te pakken, dan geef ik even een heel kort uittreksel: BAGGER! De schijfjes van beide expansions staan nog netjes op de plank, maar zullen nooit meer in mijn leven een CD- of DVD-lade (of wat voor een techniek er ook mag verschijnen) aanraken. Geen wonder dat ik erg terughoudend was wat betreft de volgende grote Medal of Honor game, Pacific Assault. De single playerdemo wist me ook absoluut niet te overtuigen, het maakte me eerder nog huiveriger voor deze game. Nu ik Medal of Honor Pacific Assault heb uitgespeeld, moet ik toegeven dat dat nergens voor nodig was geweest.
Pacific Theater
Maar laat ik bij het begin beginnen. Medal of Honor Pacific Assault speelt zich nou eens niet af in Europa en/of Noord Afrika, waar de Nazi’s de tegenstanders zijn. Het speelt zich af in en om de Grote Oceaan, waar ook een bloedige oorlog werd gevoerd, die in Europa echter vaak weinig aandacht lijkt te krijgen. Natuurlijk is de oorlog hier voor ons Europeanen ook iets belangrijker, maar ik kwam er tijdens het spelen van Pacific Assault achter dat er meer gebeurde in ‘dat andere oorlogsgebied’ dan Pearl Harbor, Midway en Hiroshima.
Niet alleen leerde Pacific Asssault mij wat er gebeurde aan de andere kant van de wereld, ook hóé het gebeurde. Nu ik Pacific Assault uitgespeeld heb, heb ik een bijzonder goed beeld van welke verschrikkingen en ontberingen de US Marines hebben ondergaan op bijvoorbeeld Guadalcanal en het Tarawa Atoll. Medal of Honor Pacific Assault is daarom niet zomaar een FPS-game, het is een interactieve geschiedenisles.
Realistisch
Een geschiedenisles? Medal of Honor? Ja echt. Het is daarvoor belangrijk goed te begrijpen dat Pacific Assault op meerdere stukken dieper gaat dan Allied Assault. Allied Assault was meer een scripted avontuur met in de hoofdrol een soldaat (jij) die min of meer toevallig bij allerlei belangrijke veldslagen aanwezig was. Je kreeg altijd de ‘leukste’ karweitjes, die vaak losjes op de werkelijkheid gebaseerd waren. Je was bijna altijd in je eentje verantwoordelijk voor de overwinning, wat je tot een eenmansleger maakte. Raak schieten was betrekkelijk eenvoudig.
Vergeet dat alles maar voor Pacific Assault. Je wapens zijn nu (realistisch) minder nauwkeurig (wat ik zelf wel lekker vind), waardoor je beter stil kunt zitten in plaats van rennen, wil je raak schieten. Daardoor ben je kwetsbaarder en ga je dus dekking zoeken. Tegenstanders doen dat ook, maar vallen toch nog behoorlijk agressief aan, iets wat de echte Japanners destijds ook deden. Gelukkig kun je terugvallen op je squad, want (bijna) overal waar je gaat, zijn zij ook aanwezig. Ook zij vechten op een goede manier mee en weten dus ook wat dekking zoeken is. Helaas leggen ze af en toe hun prioriteiten verkeerd en vallen ze een tegenstander op een meter afstand niet aan, omdat ze met eentje op twintig meter afstand bezig zijn. Dat is af en toe storend, maar het komt gelukkig niet vaak voor. Het is zo’n foutje dat gaat opvallen omdat de rest zo goed in elkaar zit.
Je squad is trouwens niet alleen een zooitje scripted zombies, je kunt ze ook beperkt orders geven. Het voelt wat willekeurig aan, maar af en toe verschijnen er icoontjes in beeld waardoor je ze het bijbehorende commando mag geven. Je kunt ze laten aanvallen, dekkingsvuur laten leggen, bij je roepen en laten terugtrekken, waar ze ook redelijk goed op reageren. Zo kun je dus soms een vuurgevecht naar je hand zetten. Het belangrijkste commando dat je kunt geven, is het hospikcommando, waardoor de teamarts verschijnt. MOHPA kent namelijk bijna geen medkits en dus ben je aangewezen op een arts die je wonden dicht zodat je verder kunt. Met slechts ene beperkt aantal verbanden per level moet je hier toch wel een beetje strategisch denken. Je gaat geen verband gebruiken voor 20 levenspunten, maar in het heetst van de strijd helen is ook niet erg handig, want helen kost tijd en in die tijd kun je niet schieten.
MOHPA vs CoD
Dat Call of Duty Medal of Honor Allied Assault voorbij streefde, daar is bijna iedereen het wel over eens. Kan Pacific Assault de titel nu weer richting het Medal of Honor-kamp trekken?
Ik moet eerlijk zeggen: ik weet het niet. Het is eigenlijk appels met peren vergelijken: beide zijn vaak geel/groen en beide hebben een steeltje. MOHPA en CoD zijn beide shooters en beide spelen ze zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daar eindigt de vergelijking. Beide leggen een nadruk op vechten samen met je squad en in beide kun je ook dingen zoals bukken, plat op de grond liggen en over je loop richten (iron sights). En dan houdt de vergelijking wel zo’n beetje op.
Het eerste verschil is natuurlijk heel erg duidelijk: CoD doet Europa aan, MOHPA de Grote Oceaan. In de gameplay zit echter ook een groot verschil: CoD is voornamelijk een snelle bijna arcarde-achtige shooter, terwijl MOHPA tactisch manoeuvreren en een wat langzamer tempo beloont. MOHPA laat je verder zoals gezegd ook af en toe je squad besturen. De squadleden zijn in MOHPA ook geen kanonnenvoer, maar weten zich zelf ook goed te redden, mede dankzij de teamarts die ze weer repareert voor de strijd. Verder valt aan die squadleden ook op dat ze erg levendig overkomen, omdat ze veel roepen, wat ook echt met de gebeurtenissen te maken heeft. Ze zien het van elkaar als iemand in moeilijkheden raakt en roepen dat ook om. Ook is het erg prettig dat ze roepen wanneer een granaat wordt gegooid, al had ik graag ook gehoord in welke richting, dan kon ik in sommige gevallen ook goed wegduiken.
In grafisch opzicht is er ook een duidelijk verschil. MOHPA vereist een systeem met pixel shaders, met een GeForce 4MX heb je dus weer dikke pech. Daarvoor krijg je wel een wereld terug waarvan enkele effecten echter lijken dan in MOHAA en CoD. Zo wordt het beeld veel waziger (en ook zwart-wit) als een ontploffing je even bijna van de kaart brengt, dan in CoD. Het beeld is ook gedetailleerder dan in CoD, met een goed weergegeven jungle en vooral mooie gezichten van zowel vriend als vijand.
Online
Pacific Assault is ook anders in de herspeelbaarheid. Elke missie kent naast de hoofddoelen ook enkele secundaire doelen, die echter pas bekend worden gemaakt als je ze vervuld hebt. Het loont de moeite om goed op te letten en je best te doen, want naast medailles voor het voltooien van de standaarddoelen kun je ook medailles winnen voor deze ‘geheime’ doelen. Daar bovenop komen nog de ‘hero moments’: spectaculaire geheime doelen waarin jij iemands leven redt en waarvoor je een digitaal aandenken krijgt.
Natuurlijk is een vergelijking tussen CoD en MOHPA niet compleet zonder bespreking van multiplayermogelijkheden. Hierin scoort MOHPA in het begin erg weinig punten. Allereerst moet je tijdens het installeren van de game al erg goed opletten dat je ervoor kiest PunkBuster wel te installeren, aangezien dit achteraf niet lijkt te kunnen. Het is heel eenvoudig hier overheen te gaan en dus zonder PunkBuster te spelen, waardoor een aantal servers je niet toelaat. Na het opstarten van het multiplayergedeelte komt ook nog een drempel tegen: je moet je registreren en inloggen om het te kunnen gebruiken. Dat registreren ging in mijn geval ook nog eens erg moeizaam. Mijn eerste gekozen inlognaam was namelijk al bezet. Toen ik opvroeg welk wachtwoord daar dan aan gekoppeld kon zijn (ik weet zeker dat ik de enige ben met die gebruikersnaam), vertelde het systeem doodleuk dat die naam niet eens bekend was. Bij een andere inlognaam kreeg ik een foutmelding dat de servers te druk waren en toen ik direct daarna een derde naam probeerde, ging alles in één keer goed. Heel vreemd…
Eenmaal ingelogd viel wel gelijk de erg goede serverbrowser op. MOHPA selecteert zelf een geschikte server en je kunt, als je wilt, wat extra zaken opgeven als ping-tijden en spelsoort, waardoor een andere geschikte server wordt gevonden. Je bent natuurlijk vrij zelf een server uit de serverlijst te kiezen, maar deze automatische zoekfunctie stroomlijnt het proces zo, dat je voor een snelle match daar niet eens aan wilt denken. Het is iets wat je echt geprobeerd moet hebben om het te begrijpen.
Online had ik behoorlijk wat plezier, mits de ping-tijden voor iedereen goed waren. Lag kwam om een aantal geprobeerde servers vaak voor en dat is wel jammer, want de multiplayercomponent steekt best goed in elkaar. Je kunt kiezen tussen deathmatch, team deathmatch en invasion, waarbij bij de laatste het ene team doelen aanvalt, die de ander verdedigt. Het multiplayergedeelte voelt wat sneller aan dan het single playergedeelte, mede doordat je niet per sé op een arts hoeft te wachten om door te kunnen gaan (respawnen mag ook). In Invasion is dit wel handig, aangezien ieder team een beperkte ‘spawnpool’ heeft die eenmaal leeg ook het verlies betekent. In ieder team kunnen dus maar beter wat hospiks meedoen, één van de vier classes waarvoor je overigens zelf kunt kiezen. Online valt ook op dat wat tactischer bewegen meer oplevert, bijvoorbeeld omdat snel bewegen meer geluid maakt, wat opgepikt wordt door tegenstanders.
Conclusie
Mijn bange voorgevoelens over Medal of Honor Pacific Assault, vooral ingegeven door de behoorlijk slechte expansions van Allied Assault, waren onterecht. Ik had tijdens het spelen vaak net bijna zoveel plezier als met Call of Duty. Hoezo bijna? Ik was toe aan een wat arcade-achtige shooter, terwijl Pacific Assault duidelijk tactischer van aard is. Dat tactische wordt is heel erg goed geïmplementeerd, wat fans van het tactische genre zeker zal aanspreken. Daarnaast geeft Pacific Assault een heel goed en duidelijk beeld van de Tweede Wereldoorlog zoals die gevochten werd aan de andere kant van de wereld. Dat alles samen maakt deze game z’n geld zeker waard.