Tony Hawk is terug en samen met Bam Magera en hij heeft een onherroepelijke drang tot destructie. De twee vrienden richten elk hun eigen team op om te skaten voor zoals het is uitgevonden: voor de fun. Geen pers of andere publiciteit, alleen de jongens met hun skateboards. Ze dopen het tot de World Destruction Tour en diverse wereldsteden zullen eraan moeten geloven.
Story mode
Waar het in Underground 1 nog enigszins ontbrak aan inspiratie in de levels, is THUG 2 weer bijna als vanouds. Hoewel het nog de intensiteit mist zoals in Tony Hawk’s Pro Skater 2, is het leveldesign toch weer origineel, interactief en lekker opgezet. Aangezien ‘World Destruction Tour’ geen thee drinken betekent moeten er behoorlijk wat ruiten rinkelen en prullenbakken sneuvelen en zijn zelfs duiven zijn hun leven niet zeker.
Uiteraard wordt er ook weer met een vette knipoog naar diverse wereldsteden verwezen. In Berlijn staat een symbolisch restant van de Muur, in Barcelona rent er een stier als een bezetene rond, maar de mooiste is nog Boston. Daar wordt namelijk de Boston Tea Party (voor de minder geschiedkundige: ga maar lekker google-en) compleet op de hak genomen, alsof het van weinig betekenis was. Naast meneer Franklin met een vlieger wordt er gewoon op een geestige manier naar een van de belangrijkste gebeurtenissen aller tijden gekeken.
Naast de levels zijn ook de cut-scenes en toegevoegde personages weer om te schuddebuiken. Bam zet zijn vader Phil (gehuld in slechts een witte, vieze onderbroek) continue voor paal. Daarnaast zijn er ook andere Jackasses aanwezig, zoals Steve-O en de kleine man met de grote mond, Weeman.
Classic mode
In het vorige deel stapte Tony niet alleen voor het eerst af van zijn skateboard, maar ook van zijn principe. Met de komst van de subtitle Underground veranderde de franchise behoorlijk, hetgeen niet iedereen op prijs stelde. Ondanks dat de story mode de meest centrale rol speelt in Underground 2, is het nu toch weer mogelijk om jeugdsentiment naar boven te halen. De classic mode biedt Tony Hawk Pro Skater met dezelfde opzet en doelen. Objectives als C-O-M-B-O, S-K-A-T-E, High score, Pro score, Sick score, find the secret tape en verzamel de meest knotsgekke dingen, zijn terug van weggeweest. Ondanks dat een verhaal ontbreekt, zal door deze mode ook de Old Skool-Hawker tot de game aantrekken.
Terug bij af?
Hoewel we in geen jaar de Classic mode hebben gemist, draagt de game nu wel de titel Undergound. In Underground 1 was deze titel terecht, maar in THUG 2 absoluut niet: je kunt niet eens je eigen character maken om daar mee in de Story Mode te skaten. Daarnaast is het verhaal korter, maar heeft het in tegenstelling tot deel 1 wel meer met skaten te maken. Op THUG was veel kritiek dat het te weinig nog over skaten ging en meer over klimmen en in tuinkarretjes rijden.
Visueel is er niets verandert, wat voor vele misschien een aanleiding is om THUG 2 niet te kopen. Grafisch is het echter (nog) wel te doen, maar het belangrijkste van een game is de gameplay. In de gameplay zitten gelukkig wel veranderingen. Naast innoverende trucjes als Natas Spin, Back Flip, Font Flip en een Side Roll, is er een Focus Mode. Door deze mode wordt het beeld een beetje blurry en pisgeel. Het beeld wordt vertraagd en daardoor is het makkelijker om balans te houden, in combinatie met de meest waanzinnige tricks. Echte Tony Hawk-ers hebben dit niet nodig, maar dat neemt niet weg dat het handig, dan wel mooi is. Fliptricks worden super strak uitgevoerd en deze mode is gewoon echt goed uitgedacht en kan beginners zeker helpen tot langere combo’s.
Met het eerste deel van de Underground, had ik gelijk gevoel meer over de soundtrack. Als er een game is waarbij muziek erg belangrijk is, dan is het wel een Tony Hawk-titel. Ik vond hem mager, wel het bleef niet hangen zoals dat zo erg bij Tony Hawk Pro Skater 2 het geval was.
Daar heeft Neversoft wat opgevonden. Jimmy Eat World, Rancid, Atmosphere (deze moest ik van Lola noemen) , Red Hot Chilli Peppers en Metallica verzorgen lekkere stampmuziek. Ook relatief onbekende hiphop flowt ontzettend lekker, evenals oldies zoals Johnny Cash en Frank Sinatra. De muziek maakt een comeback en hoe!
De muziek klinkt bijna nostalgisch, maar wat de nostalgie nog even aandikt zijn de levels. Enkele levels uit vorige delen zijn geremaked, zoals Airport, Downhill Jam en Philadelphia. Misschien niet direct dé levels die je had willen zien, maar toch geweldig hoe Neversoft terugdenkt aan hoe het ooit is begonnen.
Conclusie
Hoewel ik de Story mode op ‘sick’ heb gespeeld, zie ik toch echt al na twee middagen de aftiteling. Een beetje bedroefd over het vroege einde start ik de Classic mode. Daar deed ik zelfs maar één middag over en dat is echt te weinig. Door al die nieuwe gameplay elementen die vrolijk worden toegevoegd wordt het verschrikkelijk makkelijk. Het is leuk dat al die nieuwe features nu in de game zitten, maar het skaten van tegenwoordig is verre van reëel. Een Revert, Natas Spin van 1280 graden of een combo van twee miljoen zijn gewoon niet mogelijk. Bovendien ligt de snelheid van het skateboarden weer gigantisch hoog. Dat is allemaal zo jammer. De eerste delen waren ergens nog realistisch, maar dat is inmiddels ver te zoeken.
In Tony Hawk’s Underground lag de nadruk op je, jij en jou. Al direct in het begin merk je dat dat niet meer het geval is bij deel twee. Ondanks dat jouw creatuur de naam ‘You’ draagt, mist het gevoel in combinatie met het verhaal waarin twee jongens opklommen naar de top dat deel één wel had. De Story Mode is gewoon wat mager.
Ondanks deze minpunten zijn er natuurlijk ook een aantal positieve verbeteringen. Zo zijn nieuwe truckjes als Backflip en Natas Spin erg leuk, maar is ook de Focus Mode erg handig voor beginners. De belangrijkste verbeteringen zitten in het audiovisuele aspect. Zo is het geluid van grinden niet meer één toon en is de muziek weer net zo heerlijk als ‘ie altijd is geweest.
Als je dit alles echter tegen elkaar afweegt heb je een redelijke titel, ondanks dat er weinig nieuws onder de zon is. De game speelt nog altijd lekker, maar het realistische was/is er al van af en daar verlang ik naar terug. THUG 3 met Realistic Mode?