Doom 3

Voor de PC zijn Doom 3 en Half-life 2 de hotste titels van deze zomer/herfst. Of dat voor eerstgenoemde ook terecht is lees je in deze review.

Doom revisited
Doom 3 is zoals de titel niet aangeeft geen vervolg op Doom 1 en 2. Het leek id software na een aantal delen Quake en wat andere franchises tijd voor een remake van de originele Doom, maar dan natuurlijk wel in een nieuw jasje. Remake moet je dan ook ruim zien, want er is de laatste jaren namelijk flink wat veranderd in de wereld van de FPS.

Doom werd gemaakt in een tijd waarin FPS-games level-driven waren, wat betekent dat je gewoon level na level speelde, waarbij ieder level haast een verhaaltje op zich vertelde. Een overkoepelend verhaal was vaak slechts een pagina tekst die je ook nog alleen kon lezen. Duke Nukem 3D is daar een heel goed voorbeeld van. Grofweg met Half-life veranderde dit en werden games story-driven: de levels schikten zich aan de verloop van een verhaal, dat gaandeweg verteld werd. Games werden echt interactieve films.

Doom 3 gaat in dat opzicht ook niet terug naar z’n roots, maar is een echte story-driven shooter. Wat heet: id huurde zelfs een echt scifi-schrijver in voor het verhaal. Je speelt natuurlijk nog steeds een space marine en je vecht nog steeds in allerlei uithoeken van Mars tegen demonen, maar deze keer hebben de goedgezinde NPC’s bijvoorbeeld meer diepgang, allereerst omdat ze überhaupt al bestaan in deze Doom. Hun hele leven komt langs op de PDA’s die je her en der vindt in de levels. Ook wordt de achtergrond van de invasie van Mars door de demonen duidelijk gemaakt en wel op zo’n manier dat het verhaal alleen al een reden is om door te blijven spelen. En dat is nog niet alles…

Wat niet leuk is:
Maar voor ik aan alle andere goede eigenschappen van Doom 3 begin, moet dit er even uit: de volgende dingen vind ik niet leuk:

Ik vind het niet leuk dat een aanzienlijk deel van deze grafisch prachtige game in het donker afspeelt. Je kunt wel ieder moment een zaklamp trekken en even licht op de duisternis werpen, maar dan kom je er vervolgens achter dat je beter gelijk had kunnen schieten, want natuurlijk zat er weer een zombie of iets wat nog erger is in de schaduwen verstopt. En als je elke keer wat engs in het donker tegenkomt, is het na een tijdje helemaal niet zo eng meer…

Wat vind ik nog meer niet leuk? Spawnen! Een aantal demonen spawnt, wat aan de hand van het verhaal wel weer te verklaren is. Een deel van die demonen spawnt echter op een erg bekende manier: je zoekt een toegangscode in één of andere uithoek en op de terugweg kom je ineens weer nieuwe demonen tegen.

Ook wall sticking vind ik gruwelijk irritant en ik snap al helemaal niet waarom het John Carmack nog steeds niet is gelukt dit uit z’n engines te houden. Toegegeven, het is een heeeeel stuk minder dan bijvoorbeeld in Quake 2, maar het blijft irritant dat je als je terugdeinst voor een demon je tegengehouden wordt door een miniscuul opstekend randje of schuine muur en je daardoor een quicksave kunt gaan laden…

Wat ik ook vervelend vind is dat een snelle run-and-gun game als Doom veranderd is in een wat tragere shooter. Zo is Always Run niet aanwezig en dat is maar goed ook: je space marine heeft een adrenalinemeter en die loopt leeg naarmate je langer rent. Dat hindert de demonen echter niet om enorme afstanden te springen en een flinke hap uit je health te nemen.

Geweldig!
Maar hoe vervelend ik de voorgaande dingen ook vind, na twee seconden ben ik ze alweer vergeten omdat Doom 3 gewoon zo’n geweldige en lekkere game is om te spelen. Het gevoel dat je hebt tijdens het spelen van Doom 3 is gewoonweg niet volledig in woorden te bevatten. Ik kan je alleen maar vertellen dat genoemde irritante dingetjes totaal in het niet vallen bij de rest van de game en ik elke keer dat ik de game afsloot een tevreden gevoel had van het spelen. Er zijn al een tijdje niet veel uitgekomen waarvan ik dat kan zeggen. Als ik dan een vergelijking moet maken, dan heb ik bij Doom 3 hetzelfde lekkere gevoel als bij Call of Duty. Als dat geen compliment is!

Wat ook in het voordeel van Doom 3 spreekt, is dat het nog best een lange game is. Het grappige hieraan is ook, dat ik tijdens het spelen meerdere malen verwachtte in de laatste episode te zijn aangekomen, om erachter te komen dat er nog een stapel levels op me stond te wachten en het verhaal weer een wending maakte. Daarom heeft de game zowel op de korte als middellange termijn indruk op me gemaakt.

Action horror
Wat ook indruk maakt, is het horrortheme van Doom 3.Je speelt in onheilspellende en overheersend donkere omgevingen, waarbij de originele Doom-levels licht en grappig lijken. Meer dan in die oude levels lijkt elke vorm van hoop zinloos. Bloed is een algemene versiering op muren en vloeren en occulte tekens en altaren zijn op verschillende plekken te vinden. Van de eens zo talrijke populatie van de Marsbasis is slechts een handjevol nog in leven, maar vaak nog slechts voor kort. Deze omgeving is niet alleen voelbaar troosteloos en zichtbaar donker, het is er ook nog eens angstaanjagend levensgevaarlijk want in werkelijk iedere hoek kan een demon opduiken en je leven claimen.

Deze sfeer is bijzonder goed neergezet en een duidelijke versteviging van de al goede Doom 3-experience. Het is overigens een actiehorrorsfeer die je ziet, hoort en voelt, die in contrast staat tot de survivalhorror die je veel vaker in games aantreft. In plaats van vluchten voor de zombies en demonen ga je juist het gevecht met ze aan, wat voor mij het angstgevoel wel een beetje verjaagde. Je weet immers dat er overal monsters zijn, want je gaat zelfs naar ze op zoek. Het uitgebreide arsenaal dat je onderweg vergaart helpt natuurlijk ook. Je weet immers wat ze zeggen: ‘moed kan uit jezelf komen, of uit de loop van een geweer.’

Weinig innovatie en intelligentie
De enige punten waarop je kunt proberen Doom 3 onderuit te halen zijn het gebrek aan innovatie en de AI. Hoezo? In essentie is Doom 3 namelijk een behoorlijk basic First Person Shooter: je loopt rond, zoekt wat keys en schiet op bijna alles wat beweegt. Geen gadgets, geen puzzels, geen voertuigen, geen teammates. Doom 3 heeft dat ook niet nodig om een goede game te zijn, want de gameplay en sfeer die het biedt, wordt wel op zo’n manier neergezet dat het gewoon goed is. Een hoop games die wel meer bieden lijken slechts gedeeltelijk af en daardoor behoorlijk bagger, iets wat voor Doom 3 absoluut niet geldt.

Wat de AI betreft: In Doom 3 kom je inderdaad niet veel ‘slimme vijanden’ tegen. Dat klopt echter compleet met het verhaal: je vecht tegen allesvernietigende demonen. Zoals het hoort vallen deze je keihard aan zonder een gevoel van zelfbehoud te tonen. Dat geeft niets, want zo lijken ze veel overtuigender dan wanneer ze groepstactieken en dergelijke zouden vertonen. Let trouwens ook maar eens op de zombiesoldaten, die je zelfs van achteren kunt besluipen en dus een echt sensory system vertonen. AI is er dus wel degelijk en ook op een manier die klopt met de achtergrond van de game. De aanvalstactieken die de tegenstanders gebruiken zijn ook nog eens zo overrompelend, dat je niet eens goed de tijd krijgt om je aan het gebrek aan hoge intelligentie te storen.

Graphics (en de rest)
Het echte paradepaardje van Doom 3 is natuurlijk de engine van de game en dan met name het grafische gedeelte. De engine die Doom 3 voorziet in graphics en geluid is de nieuwste generatie van id Software en degene die de komende generatie gelicenseerde games ook moet voorzien. id heeft daarbij al een naam hoog te houden en dus is het logisch dat je in Doom 3 bijzonder mooie graphics aantreft. Alles is net dat beetje gedetailleerder en mooier dan in alle andere games. Met name organische materialen, zoals de ‘begroeiing’ die je overal aantreft zien er ook echt elastisch en/of vloeibaar uit. De belichting van dit alles verdient zeker lof, want net als in bijvoorbeeld Thief: Deadly Shadows zijn lichtbronnen dynamisch en schaduwen daardoor ook. Nog nooit was een bewegende schaduw in een game ook zo eng…

Naast graphics is er ook veel werk gestoken in de sound van Doom 3. Op het laagste niveau is er 5.1 support toegevoegd aan de game en dat levert enge momenten op wanneer je bijvoorbeeld in het donker wel hoort waar een demon vandaan komt, maar hem niet kunt zien… Op het normale niveau is er ook heel veel gedaan aan de geluiden zelf en alles, van het gegrom van demonen, tot het knallen van de wapens en ook het sluiten van de deuren klopt met wat je verwacht. De voice acting is ook van een hoog niveau, wat de game alleen maar ten goede komt.

Voor al deze grafische en hoorbare pracht is wel een redelijk systeem vereist: een enigszins moderne grafische kaart is verplicht en een 5.1-geluidssetup eigenlijk ook wel. Upgraden hoeft echter pas als je videokaart van een lagere generatie is dan de GeForce 3 of RADEON 8500 (GeForce 4MX wordt daarbij WEL ondersteund) met minstens 64 MB videogeheugen. Je processor moet met minstens 1,5 GHz z’n werk doen en 384 MB RAM wordt ook gevraagd. Natuurlijk krijg je met een GeForce FX 6800Ultra of RADEON X800XT met 1 GB geheugen en 3,4 GHz processor meer pracht, maar dat wil nog niet zeggen dat je het met minder huilen wordt. Wat heet: ik ken verhalen van mensen die met bijvoorbeeld een GeForce FX 5200 nog mooie graphics en redelijke framerates kregen. Staar je dus niet dood op wat je had kunnen hebben, maar wees tevreden als het goed loopt en het er mooi genoeg uitziet.

‘Multiplayer’
Doom 3 heeft multiplayer en dat is het wel zo’n beetje. De game biedt in multiplayer slechts wat standaard spelsoorten (deathmatch, team deathmatch, last man standing en tournament) en nog niet eens een handvol maps. Daar komt ook nog eens een limiet van slechts vier spelers per spel bij, al kan dat weer omzeild worden. De maps zijn overigens wel zo goed ontworpen dat ze voor vier spelers genoeg spanning en plezier bieden, maar het blijft natuurlijk wel zo dat id’s laatste grote project (Quake III: Arena) gewoon veel meer te bieden had. Doom 3 kan ook behoorlijk laggy zijn Internetmatches, maar biedt daartegenover wel per-pixel hit detection (wat de lag ook kan verklaren), wat de game weer realistischer dan de rest. Gelukkig kan de community zelf aan de slag met de game met de bekende tools die ook bij Doom 3 worden geleverd. Het zal een kwestie van tijd zijn totdat we een echt bevredigend stukje Doom 3(-achtige) multiplayer kunnen spelen.

Conclusie
Doom 3 is een FPS-game met een horrortheme, die vrijwel geheel single playergeoriënteerd is en daarin ook heel lekker wegspeelt. Doom 3 is ook niet meer dan dat: een lekkere single player-FPS-game. Geen revolutie dus. Ook de graphics zijn niet revolutionair te noemen, aangezien ze niet zoveel meer bieden dan bijvoorbeeld Far Cry en Deus Ex: Invisible War. Ze zijn net als de gameplay lekker genoeg voor goed vermaak en daar gaat het toch eigenlijk om, of niet?