Stel je een gevangenis als Alcatraz voor. Je bent Torque, een misdadiger die zijn vrouw en twee kinderen heeft vermoord, maar je weet er niets meer vanaf. Je krijgt hiervoor de doodstraf en zit in afwachting van je lot in een cellenblok, vergelijkbaar met die van de film “The Green Mile”. Opeens trilt de grond en verdwijnen je celblokgenootjes één voor één, onder luid geschreeuw. Jij, koelbloedig als je bent, raakt niet in paniek, hoewel je hem toch een beetje knijpt als opeens een bewaker voor je neus door zijn hoofd wordt gespietst…
Prison is Hell
… En dan neem jij het over. De sfeer is al meteen voelbaar: er zitten wezens die waarschijnlijk rechtstreeks uit de hellemond zijn gestapt samen met jou in een gevangenis en je hebt geen wapen. Althans, nog niet. Want na een tijdje rondlopen tref je al gauw een mes, een pistool en een zaklamp aan. Die laatste heb je zeker nodig, want zoals het een horrorgame betaamt is het er pikkedonker. Af en toe hoor je stemmen en wat geschreeuw, en zie je enkele angstaanjagende taferelen. Je komt er al gauw achter dat The Suffering inspiratie heeft opgedaan uit films als The Shining, want als je wat rond gaat lopen flitsen er enkele vage beelden door je hoofd, die je later in het spel duidelijk maken wat er precies is gebeurd. Één ding weet je zeker: het spookt in deze gevangenis.
Al gauw kom je bij de eerste ruimte. Nadat je uit je cellenblok bent ontsnapt, loop je door de gang en zie je nog een bewaker die voor je ogen gedood wordt. Een andere bewaker geeft je het advies met hem mee te gaan en maar beter te gehoorzamen, of je zult het bekopen met een mooi gaatje in je hoofd. Ondertussen zegt een enge stem in je hoofd: Kill him. Een vrouwenstem probeert je daarvan te weerhouden. Na een tijdje kom je in een controlekamer, waarmee je met één druk op de knop de man, die opgesloten zit in de gaskamer, kunt vergassen. Opnieuw spookt een stem door je hoofd: “Make him suffer”.
De hoofdpersoon heeft dus een soort van tweestrijd in zijn hoofd: laat hij zichzelf helpen door de personen die nog leven of vermoordt hij ze? Als je ze laat leven, kunnen ze van pas komen in gevechten en om de weg te wijzen, want er zijn geen objectives. Uiteindelijk worden ze toch wel vermoord. Deze beslissingen hebben echter wel effect op de rest van het spel. Er zijn namelijk drie verschillende manieren om het spel uit te spelen.
FPS/TPS?
De besturing is vrij gemakkelijk. Met de twee analoge knuppels kun je Torque bewegen en laten rondkijken (in Third Person mode). Maar met één druk op de knop kun je switchen naar First Person Mode. Dat is vrij uniek voor een horrorgame en kan zeker van pas komen. Je kunt op deze manier namelijk makkelijker mikken als in Third Person Mode, hoewel je daar ondersteuning krijgt van Auto-Aim.
Verder heeft The Suffering nog een unieke optie. Torque kan namelijk, na verloop van tijd, in een afschuwelijk sterk beest transformeren. Als de Adrenalinemeter vol is hoef je slechts op het driehoekje te drukken. Let wel op, als deze meter bijna op is is het automatisch Game Over.
Know your enemy
The Suffering bevat enkele goed uitgewerkte vijanden. Deze monsters lijken allemaal een link te hebben met de executies die op Abbott zijn uitgevoerd. Zo zijn er namelijk wezens wier ledematen zijn vervangen door scherpe messen en hoofden die er zowat afvallen, die staan voor de onthoofdingen, en wezens met spuiten in hun rug en ogen, die staan voor de dodelijke injecties. Er is dus goed over de wezens nagedacht en deze zijn ook mooi weergegeven.
Omgevingen
De levels zijn immens groot. Omdat er geen duidelijke objectives zijn in de game, weet je niet altijd waar je naartoe moet en is het handig om andere overlevenden ook te laten leven, want zij weten vaak de weg.
Het verhaal speelt zich trouwens niet alleen maar binnen het gebouw af. Natuurlijk bevind je je voor het overgrote deel in de gevangenis, maar af en toe kun je ook naar buiten toe. Deze omgevingen zijn helaas wat minder mooi vormgegeven als de personages in de game, maar wie let er ook op omgevingen als een of ander spuitmonster je zojuist bespringt en injecteert?
Plus en minpunten
Zoals ik al aangaf biedt The Suffering tal van pluspunten. De sfeer in de game is erg creepy en dus spannend. De deja-vu’s die je krijgt bij het binnengaan van bepaalde ruimtes geven de game een erg mysterieuze sfeer en zorgen voor een super verhaallijn. Al spelende kom je erachter wat voor corruptie en achterbakse handelingen er plaatsvonden in de staatsgevangenis. De personages zijn mooi vormgegeven. De ontwikkelaars hebben veel oog voor detail gehad; zo zal Torque na enkele aanvaringen met monsters onder het bloed zitten. De drie eindes geven ook een leuk perspectief.
Ik heb het nog niet gehad over het geluid. Dat sla ik ook zeker niet over, want het geluid is helemaal top. De enge hartkloppingen, stemmen en allerlei omgevingsgeluiden geven de game alles wat een horrorgame tot horror maakt. Waarschijnlijk zou de game ‘dood’-saai zijn wanneer je het geluid af zou zetten.
De game bevat, ondanks het genre, toch wat humor. Als je even niets doet zal Torque bijvoorbeeld checken of zijn mes nog wel scherp is en snijdt zich daarbij, al vloekende. Ook zit er soms humor verwerkt in de filmpjes, bijvoorbeeld wanneer je het eerste machinegeweer-monster tegenkomt. Dit monster heeft zojuist een bewaker vermoord met zo’n acht machinegeweren op zijn rug. Torque heeft oogcontact met het monster en kijkt daarna een beetje sip naar zijn simpele Colt. Ook heb je, na lang spelen, de beschikking over de zogenaamde Gonzo-gun. Dit is niets meer dan een kip die eieren afschiet. Ironisch genoeg is dit wel het sterkste wapen.
Één van de weinige minpunten is de aandacht voor de omgevingen. Af en toe zijn ze leuk vormgegeven, maar vooral buiten is er niet veel oog voor afwerking geweest. De omgevingen zijn daar dan ook niet echt afwisselend, evenals het verschillende aantal monsters.Verder zitten er nog een paar storende foutjes in de game. Zo zul je na bepaalde checkpoints het spel niet kunnen laden. Dat is behoorlijk irritant, als je nét een lang en moeilijk punt voorbij bent.
Conclusie
The Suffering is een erg goede horrorgame. Het verhaal zit goed in elkaar en de monsters zijn origineel vormgegeven. Het geluid is echt meesterlijk en past precies bij de game. De visioenen die Torque heeft geven nét dat beetje extra horror aan de game. Ook is de game origineel wat betreft de mogelijkheid om in een monster te veranderen en de keuze tussen Third Person Mode en First Person Mode. Dat de omgevingen niet altijd even mooi zijn mag het speelplezier niet in de weg zitten. Let voor de aanschaf wel even op het labeltje, want zoals je misschien al kon raden is deze nogal bloederige game voor 18+.
