Lekker door kastelen dwalen met een hoop gespuis, dat is Castlevania: Lament of Innocence in een erg kleine notendop…
In plaats van het traditionele onzin stukje in de eerste alinea, zal ik dit keer het maar ook echt over Castlevania zelf gaan hebben. Een beetje achtergrond bij deze prachtige serie, een van de meest invloedrijke franchises allertijden.
Zoals sommigen van jullie al weten bestaat de Castlevania-franchise al bijna twintig jaar, een hele lange tijd dus. En in die twintig jaren zijn er hele goede games uitgekomen, maar ook heel wat minder goede. Die slechte delen waren zo slecht, dat ik eigenlijk niet meer weet welke games dat dan wel niet waren. Maar er waren gelukkig ook positieve uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld Symphony of the Night. En laat nou net de grote man achter Symphony of the Night, Koji Igarashi, ook de grote man zijn achter de hieronder te bespreken Castlevania: Lament of Innoncence. Dus kan het eigenlijk niet fout gaan met deze game, toch?
Komen jullie mee?
In alle Castlevania games is het verhaal wel goed geweest, meeslepend en boeiend. Zo ook met Castlevania: Lament of Innocence, maar in deze game is het verhaal heel anders dan in andere delen; we gaan namelijk terug naar de roots van het ontstaan tussen de problemen van de Belmont clan en Dracula. Komen jullie mee?
We spreken de elfde eeuw, een tijd waarin Leon Belmont en zijn kameraad Matthias de angst zijn voor vele slechterikken. Belmont en Matthias zijn de Barend en Van Dorp van hun tijd; samen, sterk en onverslaanbaar. Het geluk lacht hun (nog) toe, dit verandert echter als de vrouw van Matthias komt te overlijden. Matthias is kapot van verdriet, en kwijnt langzaam weg. Met Leon gaat het (nog) goed, hij verlooft zich zelfs met ene Sara, maar ook dit geluk is niet van lange duur… Sara wordt ontvoerd door monsters. Leon wil zijn verloofde redden, maar dit mag niet van de plaatselijke adel zolang hij zijn titel heeft. Gelukkig geeft Leon meer om zijn verloofde dan om zijn titel, dus doet hij afstand van die titel en gaat hij zijn verloofde redden. Hij komt uiteindelijk bij een bos genaamd The Forest of Eternal Night (vertaald ‘Het Bos van Eeuwige Duisternis’), een donker bos met een nog donkerder kasteel. En vanaf dit moment begint je avontuur in het donkere kasteel!
Als altijd speelt deze Castlevania zich af in een kasteel, maar in tegenstelling tot andere avonturen hoeft je niet eerst een half bos te doorlopen om bij het kasteel te komen, het enige wat je hoeft te doen is een klein weggetje op te lopen om bij het kasteel te komen. Eenmaal binnen het kasteel kan het grote ‘feest’ losbarsten, met prachtige glas in loden en omgevingen. Naast deze architectonische elementen zijn de vijanden ook weer van de partij, zoals skelleten, zombies en Pokemon-achtige steenfiguren. Overigens zijn die Pokemon-achtige steenfiguren niet kiddy of kleurrijk, maar ik wist geen andere manier om die monsters te omschrijven, mijn excuses hiervoor. Deze monsters bieden dan ook de nodige afwisseling in het doorgaans schitterende kasteel.
Het is uiteraard niet de bedoeling om met deze vijanden te gaan knuffelen of pokeren, je zult ze moeten verslaan! Ja, je leest het goed: je zult ze moeten VERSLAAN! En hier krijg je dus ook de benodigde materialen voor, zoals een zweep, kruis en dergelijke. Naar mate je verder komt in de game krijg je steeds meer nieuwe moves te leren, waardoor je de vijanden op nog coolere wijze kunt gaan verslaan. Daarnaast krijg je ook de mogelijkheid om aanvallen van tegenstanders te ontwijken en/of te weren. Mocht dit ontwijken en afweren niet genoeg zijn, dan kun je altijd naar de plaatselijke doe-het-zelver Rinaldo gaan. Deze Rinaldo heeft altijd wel wat liggen in z’n winkeltje, zoals bijvoorbeeld potions of health.
3D
Ik heb al wat verteld over de nieuwe verhaallijn, maar de allergrootste verandering is toch wel het overgaan van 2D naar 3D graphics. In plaats van het traditionele zij-aanzicht camera krijgen we nu echte 3D graphics, en het resultaat ervan mag er wezen. Ik denk dat de camerapunten het beste te vergelijken zijn met die van Konami’s andere grote franchise Metal Gear Solid, de camera neemt een vast punt in een kamer of een gang. Het voordeel hiervan is dat de camera je het overzicht biedt die nodig is, al werkt het soms ook averechts. Als je bijvoorbeeld in een gang loopt en je loopt richting de camera, dan kun je niet altijd even goed zien wat er jouw pad gaat kruizen. Maar dit is eigenlijk gewoon gezeur, een klein minpuntje die heel weinig voorkomt.
Overigens is het niet de eerste keer dat Konami 3D graphics gebruikt bij een Castlevania game, ze deden dit namelijk eerder bij Castlevania: Legacy of Darkness voor de N64. Het resultaat was toen niet erg koosjer, dit kwam dan ook op veel kritiek te staan op de makers van die Legacy of Darkness. Maar zoals ik al eerder sprak, in Castlevania: Lament of Innocence doet de camera goed zijn werk, afgezien van een klein minpuntje. En dan nu… de conclusie!
Oordeel
En inderdaad, het is niet fout gegaan bij deze game. Lament of Innocence is een hele leuke en goede game geworden. Er is bijna niks niet goed aan deze game, ik zeg bijna omdat de speelduur van deze game niet erg groot is (10 uur, en je bent klaar), al zullen sommigen dit als een positief punt zien. Maar ga maar na; graphics zijn goed, verhaal is amuserend, gameplay is vermakelijk, Leon Belmont is cool en het geluid is briljant! Nee, het is geen foutje, het geluid is briljant, vandaar die 4,75 ster achter geluid in de kolom aan de rechterkant.
Het klinkt natuurlijk erg goed allemaal, maar toch twijfel ik of je deze game hoort te kopen. Waarom? Nou, omdat de speelduur redelijk beperkt is en je het dus eigenlijk vrij snel uit kunt spelen, huren is daarom misschien een betere optie. En misschien klinkt dit laatste wat negatief, but don’t get me wrong; Lament of Innocence is goed, heel goed.
PS: Voor fans van Castevania en consorten is dit verplichte kost…
waarom reageert niemand