Far Cry

Far Cry werd al gehyped vanaf het moment dat het slechts een techdemo voor NVIDIA was. Of dat ook helemaal terecht was, lees je in deze review.

Hype of echt?
Als iemand mij een half jaar terug had gevraagd, wat ik van Far Cry vond, dan had ik geantwoord: “Iedereen rent achter een paar screenshots en wat beloften aan, zonder zich af te vragen of de game ook echt zo goed gaat zijn. Ik bedoel: de screenshots zijn inderdaad mooi, maar dat zegt nog niet zo veel. De belofte dat de AI fantastisch gaat zijn is ons al veel vaker gedaan en meer dan eens werden we weer teleurgesteld. Ik help hier dus niet mee aan de hype!”

En toen verscheen de single playerdemo en konden wij met z’n allen eens zien wat er waar was en wat niet. Vanaf dat moment wist ik ook dat de beloftes werden waargemaakt: het eiland was echt schitterend om te zien, de geluiden waren van hoge kwaliteit, de sfeer was helemaal top en de AI die zo goed moest zijn was ook echt goed. Ik kon niet wachten tot Far Cry bij mij in de DVD-lade lag.

Wazige intro verduidelijkt
Eindelijk, na wekenlang de eerste en tweede demo gespeeld te hebben kreeg ik de volledige game binnen. In CD-ROM-formaat wel te verstaan, voor maximale compatibiliteit. Er is hier in Europa overigens ook een DVD-versie beschikbaar en als je al een DVD-speler hebt, dan doe je jezelf een groot plezier als je deze aanschaft in plaats van de CD-versie. Die laatste bestaat namelijk uit vijf schijven die niet allemaal even lekker in de verpakking passen en waarbij je bovendien ook nog eens vijf keer van schijf moet wisselen tijdens de installatie.

Die vijf schijfwisselingen later was ik in staat de game te starten en naar het eiland van Far Cry af te reizen. Ik werd getrakteerd op een introfilm, die mij moest verduidelijken wat de situatie aan het begin van de game was. Verduidelijken deed het echter niet, want de hele intro was een samenraapsel van allerlei flash-backs en flash-forwards, waarin twee personen op een boot werden aangevallen door soldaten en mutanten en een explosie halverwege het einde was of zo…lekker duidelijk he?

Gelukkig was het verhaal al van tevoren bekend: Je bent Jack Carver een man met ‘een verleden dat je liever wil vergeten’. De laatste tijd verhuur je jezelf en je boot aan iedereen die geld biedt en zo ben je nu tijdelijk in dienst van journaliste Valerie Constantine. Zij wil dat je naar een onbekend eiland in de Stille Zuidzee gaat en dat doe je dus ook. Nog maar net aangekomen wordt je aangevallen door een leger van huurlingen en strand je op het eiland. Tijd om weg te komen!

Vrijheid
Het spel zelf begint met Jack die in een grot ligt en weg moet zien te komen. Dit eerste level doet dienst als een trainingslevel, waar je met de meeste dingen in aanraking komt, zoals rennen, springen, schieten en sluipen. Jawel: in Far Cry kun je ook sluipen en dat vergroot het aantal mogelijkheden om van het begin van een level naar het einde te komen. Het is dan ook één van de speerpunten van de game: de vrijheid om iets aan te pakken hoe je het wilt. Loop je stilletjes een kamp voorbij, of leg je iedereen om omdat je daar gewoon zin in hebt? Pak je de auto en schiet je je een weg door de tegenstanders, of neem je de benenwagen en vermijd je contact? Je mag het zelf weten!

Een goede vrijheid komt echter pas tot stand met een goede AI, want deze moet wel zo realistisch zijn, dat zij zich om de tuin laat lijden. Tegenstanders in bijvoorbeeld Serious Sam weten waar je bent en rennen daar vol overgave op af. Tegenstanders in Far Cry weten pas waar je bent, als ze je opgemerkt hebben. Zij hebben dan ook een ‘full-sensory-system’, wat er op neerkomt dat ze kunnen horen en zien. Pas als ze jou op één van die manieren waarnemen, zullen ze je komen zoeken of achtervolgen en ze kunnen je ook weer kwijtraken. Verder zijn ze ook nog zo slim om in groepsverband aan te vallen, zodra ze met meerdere tegelijk zijn. Dit alles kun je uitbuiten, door bijvoorbeeld een steen te gooien, waardoor ze denken dat je ergens anders bent, of door een hele groep te lokken en ze met één granaat uit te schakelen. Het realisme is daardoor hoog, maar de verschillende moeilijkheidsgraden en de mogelijkheid de AI automatisch op jouw niveau in te stellen maken de game niet onnodig moeilijk.

Halo-effect
Toch is het niet helemaal waar wat hierboven staat. Vrijheid is er bijvoorbeeld wel, maar als je goed oplet, dan wordt je toch vaak in bepaalde banen geleidt. Zo kom je vaak ineens een muur van begroeiing of een steile rotswand tegen, waardoor je toch dwars door een vijandig kamp heen moet en vechten vrijwel onvermijdelijk is. Mocht je toch een uitweg zien, dan gebeurt het ook nogal eens dat een script in werking treedt, waardoor een helikopter of iets dergelijks uit het niets jou van gedachten doet veranderen.

Vechten wordt vaak ook onvermijdelijk gemaakt, doordat de tegenstanders gewoonweg te goed kunnen zien en horen en sluipen daardoor eigenlijk te moeilijk wordt. Verder zijn ze ook in zulke getale en ook nog op de juiste plaatsen neergezet, waardoor confrontatie bijna niet te ontwijken zijn. Zo verandert het karakter van Far Cry meer dan eens in die van een standaard-FPS (met realistisch vechtende tegenstanders, dat dan weer wel), in plaats van de freeform-actiegame die het kan zijn.

Nog erger wordt dit, als na een aantal levels de mutanten, die in de Research-demo al te zien waren, ook je vijanden worden. Deze mutanten zijn te sterk en te snel om voor realistische en redelijk verslaanbare vijanden door te gaan en de levels zijn op dat moment ook bijzonder rechttoe-rechtaan, waardoor ook FPS-clichés 1 t/m 12 even langskomen. Het niveau van de gameplay daalt hier zo diep, dat ik echt even een hekel aan de game kreeg, terwijl ik het daarvoor nog één van de beste games ooit vond.

Ik heb hier dan ook een term voor bedacht en dat is ‘Halo-effect’. Net als in Halo worden hier omwille van het verhaal de sterke punten van de game (tijdelijk) teniet gedaan. Halo’s slimme Covenant zijn hier vergelijkbaar met Far Cry’s slimme huurlingen en Halo’s overspoelende Flood met Far Cry’s superkrachtige mutanten. Gelukkig wordt ook Far Cry net als Halo richting het einde weer fantastisch en is de nasmaak helemaal niet wrang, wat anders was geweest wanneer de game bij de mutantenlevels was geëindigd. Wat ik hier mee wil zeggen is: houd moed! Sommige levels zijn inderdaad nogal moeilijk en erg simplistisch qua gameplay in vergelijking met andere, maar het wordt weer beter en aan het einde heb je toch echt het gevoel een bijzonder goede game gespeeld te hebben (wat op zich ook zo is).

Meer goed
Dus even samengevat: de gameplay kent z’n mindere momenten, maar is over het algemeen toch dik in orde. Maar Far Cry bestaat niet alleen uit gameplay, er zijn ook nog andere punten waarop de game flink wat lof verdient.

Laat ik beginnen met de graphics. Onlangs schreef ik nog, dat Deus Ex: Invisible War de mooiste graphics van het moment had en nu blijkt dat dat moment van korte duur is: Far Cry heeft nog weer mooiere graphics. Het eiland is bijvoorbeeld vergeven van mooie en gedetailleerde vegetatie, van gras tot palmbomen. Ook vliegen er vogels rond en zwemmen er vissen in de zee, iets wat de sfeer veel goed doet. De binnenomgevingen zijn ook zeer mooi en ademen allemaal een flinke dosis sfeer, die nauw aansluit bij de locaties. Het detail van de karakters in Far Cry is ook zeer hoog, waardoor ze allemaal bijna echt lijken. Ook hun bewegingen zijn heel natuurlijk en niet zo geforceerd of houterig zoals we in andere games nog wel eens zien.

Een ander sterk punt van Far Cry is de physics. De voertuigen bewegen en voelen bijvoorbeeld allemaal zoals het lijkt te horen. Lijkt? Tja, ik heb dezelfde voertuigen nog nooit in het echt bestuurd, maar de buggy en de HMMV rijden in ieder geval zoals vergelijkbare voertuigen waarvan ik wel achter het stuur heb gezeten. De zwaartekracht is verder ook goed aanwezig en beweegbare objecten zoals vaten rollen en vallen zelfs realistischer dan in de games die ik gespeeld heb die de Havok-engine daarvoor gebruiken (Max Payne 2, Deus Ex 2). Dit komt vooral doordat het gewicht veel realistischer aanvoelt. In Deus Ex 2 bijvoorbeeld vliegt een vat alle kanten op, als je er net tegenaan staat. In Far Cry moet je echt ‘duwen’ en komen ze moeizaam op gang op een vlakke ondergrond.

Een belangrijk sterk punt van Far Cry is de lengte: volgens de ontwikkelaar zou je zo’n 20 uur over de single playercampaign en in de praktijk kom je daar ook wel zo’n beetje aan. Meer dan 16 uur zit je in ieder geval aan en dat is voor huidige begrippen al aardig veel. De multiplayer van Far Cry verlengt de game natuurlijk verder en als je daar op uitgekeken bent, dan kom je de editor van Far Cry nog tegen. Deze is ontzettend eenvoudig in het gebruik en daardoor kan iedereen vrij snel een aardig level in elkaar zetten. Het is nu net na het verschijnen van Far Cry dus nog maar een kwestie van tijd, voordat een hoop goede mods de game nog veel langer verlengen.

Systeemeisen
Mocht je nu al helemaal wild zijn van Far Cry en gelijk naar de winkel willen rennen, wacht dan toch heel even. Je PC moet namelijk wel aan bepaalde eisen voldoen, anders loopt de game niet, of onacceptabel traag. Het begint met de videokaart. Dit moet minstens een GeForce 2 of RADEON 8500 zijn. Was je toch al van plan een nieuwe videokaart te kopen, dan is ATi de gunstigere keus, aangezien op RADEON-kaarten de game er mooier uitziet en vaak vloeiender loopt. Ikzelf speelde Far Cry overigens op een GeForce FX5950Ultra-kaart en ik moet zeggen dat ik totaal niet ontevreden was over het resultaat. Als jullie de game ook op een GeForce FX-kaart (gaan) spelen, dan doe je er goed aan de nieuwste ForceWare-drivers van NVIDIA te downloaden (56.64 op het moment). Hierin zijn bepaalde bewerkingen geoptimaliseerd, waarvan Far Cry gretig gebruik maakt.

Geheugen en processorkracht zijn ook belangrijk. Een 2,4 GHz processor met 512 MB RAM, genoeg voor vrijwel alle andere 3D-games op de markt, blijkt voor Far Cry onvoldoende te zijn, wil je alles in hoog detail spelen en hoog detail is bij Far Cry beslist een aanrader. Gelukkig voor mij beschik ik over 3,0 GHz en 1 GB RAM en met die specificaties configureerde de game zichzelf al op ‘very high’ detail. Nou klinkt 1 GB RAM overdreven (en toen ik het kocht was dat ook zo), maar voor Far Cry bleek het ook echt nodig: bij het spelen van de demo merkte ik al op dat het piekgebruik van het geheugen op 750 MB zat en bij de full version kwam ik al eens terecht op 918 MB (‘slechts’ 230 MB hiervan wordt door andere programma’s gebruikt)! Far Cry beschikt wel over heel veel instellingen, waardoor ook lagere specificaties toch een goede kans maken.

Conclusie
Far Cry weet een hele goede sfeer op te bouwen en een aantal hele mooie levels voor te schotelen, maar gaat helaas gebukt onder het genoemde ‘Halo-effect’, waardoor de enorme potentie van de game hier en daar totaal teniet wordt gedaan. Waarom is dat zo kwalijk? Omdat het voelt alsof je een Ferrari hebt gekregen en je routes moet rijden, waar je afwisselend van snelweg naar 30-kilometerzones gaat. Maar net als rijden in een Ferrari heb je met Far Cry aan het einde toch het gevoel van een hele gave rit, met een aantal spectaculaire hoogtepunten.