Games waar in geslopen mag worden zijn op de dag van vandaag hotter dan ooit! Maar of dit goed is een tweede…
In deze review zal ik Bits Studios’ nieuwste creatie gaan recenseren, Rogue Ops. Ik had nog nooit van deze titel gehoord, dus wist ik eigenlijk ook niet wat ik moest gaan verwachten van deze game. Dit heeft echter wel bepaalde voordelen; bijvoorbeeld het onbevooroordeeld spelen van deze game, wat als gevolg heeft dat ik de review over deze game lekker onafhankelijk kan gaan schrijven voor jullie. Je doet het immers toch voor de fans…
Rogue Ops is een stealth game die bepaalde elementen heeft uit grote games als Metal Gear Solid en Splinter Cell. Naast dat er elementen zijn uit andere games bevat Rogue Ops ook eigen elementen, waarvan sommigen nog goed zijn uitgewerkt ook. Je hebt misschien al naar het cijfer gekeken, om je vervolgens af te vragen wat er dan fout is aan deze game als er nieuwe en oudere elementen leuk zijn gedaan. Hoe dat eigenlijk precies zit zal ik proberen te verwoorden in deze review.
Tranen
In de game speel je als Nikki Connors. Een vrouw die eerst op het slagveld werkte bij het leger om vervolgens bij het echte slagveld te gaan werken, namelijk thuis de kinderen opvoeden en dergelijke. Helaas verandert het leven van Nikki ingrijpend, op een dag komen haar man en dochter om bij een terroristische aanslag gepleegd door Omega 19. Nikki blijft dus alleen achter, wat natuurlijk geen fijn gevoel is. Ze besluit om lid te worden van een anti-terreur eenheid, ze kan ze weer voldoening halen uit haar leven en tegelijkertijd ook wraak nemen voor de dood van haar man en dochter. Nikki is een blonde vrouw (ik maak geen grappen over blondjes…), die tevens prima overweg kan met de diverse schietijzers en dergelijke die zij ter hande kan nemen. Ze is een vrouw die haar vak verstaat, een vakvrouw zouden ze vroeger zeggen. Het is dan ook voor Nikki redelijk eenvoudig om door de terreinen te sluipen, om objectives te halen en ook nog niet al te veel alarms af te laten gaan.
Je zult Nikki door acht missies moeten leiden, wat niet echt heel veel is. Er zijn verder ook geen bijkomende modes ofzo, dus heeft het in principe weinig zin om deze game voor een tweede keer te spelen. Zo, hebben we replay-waarde ook maar gelijk gehad!
Standaard
Als je kijkt naar de top van het stealth-genre en naar Rogue Ops, dan kun je tot de conclusie komen dat die laatste eigenlijk gewoon een standaard stealth-gamepje is. Je merkt meer dan eens dat deze game toch wel heel veel weg heeft van Metal Gear Solid, zoals het radartje dat aangeeft waar de camera’s en vijanden zijn. Op het radartje staat net als in Metal Gear Solid het gezichtsveld, wat best handig kan zijn. Maar toch had ik liever wat meer originaliteit gezien op het gebied van uiterlijk, Splinter Cell en Metal Gear Solid zijn blijkbaar regelmatig gespeeld door de mensen bij Bits Studios.
Verder heb je ook nog twee van die schermpjes, waarvan de een de wapen aangeeft en het andere schermpje aangeeft welke gadget je in gebruik hebt. De wapens die je hebt lopen uiteen van stille geweertjes, de zogenaamde proppenschieters, tot een of andere gevaarlijke sniper geweer. Ook heeft onze Nikki bepaalde gadgets, die je nog kunt gebruiken ook… Je hebt onder andere een of andere bril waarmee je kunt kijken in het donker, of het zien van de warmte van bewakers (zelfs door muren) en het zien of er boobytraps zijn. Je merkt het al, deze game biedt een zee aan mogelijkheden…
…
En dan nu de presentatie van Rogue Ops, die eigenlijk best veel verschillende kanten bevat. De grafische factoren van deze game zijn best wel ok, het is dan wel niet de allermooiste game allertijden, maar de graphics doen hun werk: ze tonen immers de verschillen tussen muren en characters, wat het spelen wel zo aangenaam maakt. Er zijn wel wat foutjes gemaakt in de grafische ontwerpen, maar desondanks zijn de graphics meer dan voldoende.
Het geluid is ook degelijk, de explosies en het geluid dat tijdens het schieten gebeurt zijn best bevredigend. Dit kunnen we helaas niet zeggen over de voice-acting, dit neemt plaats tijdens cutscenes en bij radio-gesprekken. Het vertelt dan wel het verhaal en dergelijke, maar echt iets boeiends krijg je niet te horen bij dit soort situaties. Om eerlijk te zijn is er over het geluid niet echt veel te zeggen. Rogue Ops is een stealth-game en in dit soort games is het vaak de bedoeling om zo stil mogelijk te zijn, dus gebeurt het meer dan eens dat je kunt gaan genieten van de schoonheid van stilte.
Qua gameplay is er ook niets wereldschokkend. Het werkt allemaal wel (wat best handig is), maar echt nieuwe gameplay-mogelijkheden hoef je in deze game niet te gaan verwachten. Dit heeft als gevolg dat ik verder kan gaan met het zoeken naar de ultieme game, het zogenaamde ‘gaming-walhalla’. Om in aanmerking te komen voor deze prijs hoort een game goede graphics, gameplay, sound en replay te hebben. En deze eigenschappen bezit Rogue Ops helaas allemaal niet!
Caroline Tensen
Na het lezen van bovenstaande lange tekst wil je weten of deze game de koop waard is. En daar kan ik kort in zijn, nee. Rogue Ops is eigenlijk gewoon een standaard gamepje die nergens echt in uitblinkt; graphics, gameplay, replay en sound zijn allemaal niet van het hoogste niveau. Wat dan nog overblijft zijn de characters, maar die zijn ook niet alles. Terwijl Sam Fisher en Solid Snake echte stoere helden zijn vindt ik Nikki Connors meer weg hebben van Caroline Tensen. Een vrouw die beter letters kan omdraaien dan het redden van de wereld van de ondergang. Dus heb je zin om te sluipen, wacht dan nog heel even op Splinter Cell: Pandorra Tomorrow. Rogue Ops is namelijk niet echt de moeite waard, vind je het geweldig om naar je broertje, zusje, opa, oma te sluipen en ze de stuipen op het lijf te jagen, dan misschien toch een keertje proberen.
