XIII

Dat de speciale features van XIII de stripstijl en cell shading zijn, dat is bekend. Maar is dat dan ook het enige dat deze game biedt?

Ik heb wát gedaan?
In XIII begin je als een volslagen onbekende voor jezelf, want je leidt aan geheugenverlies. Je bent net op een strand aangespoeld en er lijkt op je geschoten te zijn. De strandwacht die je vindt, vindt een kluissleutel en een tatoeage op je en volgens die tatoeage ben je ‘XIII’, maar waar staat die dertien voor en bestaan I t/m XII ook? Nog voor je antwoord op die vragen krijgt, blijkt in ieder geval dat je geen lieverdje bent: je bent de hoofdverdachte op de moord van de president van de Verenigde Staten van Amerika. De FBI is naar je op zoek, een groep freelancers (huurmoordenaars) ook. Tijd om je uit de voeten te maken dus, maar niet zonder uit te zoeken wie je bent. Met de kluissleutel op zak ga je op zoek naar antwoorden.

Stripstijl
Van origine is XIII een reeks stripverhalen en dus leek het Ubisoft niet meer dan nomaal om de stripvorm te behouden. Deze stijl wordt allereerst en bovenal vanaf het papier overgenomen door cell shading. Dit is de techniek waardoor alles getekend lijkt door gebruik van zwarte lijnen en grote vlakken met slechts één kleur, zoals dat bijvoorbeeld al in The Legend of Zelda: The Wind Waker te zien was. Kijk maar eens naar de screenshots om te zien wat ik bedoel, want een beeld zegt immers meer dan 1000 woorden, vooral als het om een tekenstijl gaat.

Cell shading is echter niet de enige ‘truc’ die is gebruikt om de stripstijl in de game te krijgen. Gesprekken van NPC’s worden bijvoorbeeld niet als ondertitels getoond, maar als tekstballonnen. Grappigere stripelementen zijn de grote ‘KABOOOM!’s die verschijnen bij grote ontploffingen en het beeld dat mét stripranden beweegt als een explosie erg dichtbij is. Ingenieus (en erg handig bij het sluipen) is het verschijnen van ‘Tap, Tap, Tap’ als NPC’s dicht langs je heenlopen zonder dat je ze ziet. Sfeerverhogend zijn de stripkaders die in het beeld verschijnen als er belangrijke gebeurtenissen zijn of als je een tegenstander op een speciale manier omlegt. In dat laatste geval zie je drie kaders verschijnen, die elk de gebeurtenis iets later dan de voorganger weergeven. Maar ook bij dit alles geldt hetzelfde als bij de cell shading: je moet het gezien hebben om het te begrijpen.

De andere NOLF
Gelukkig is de stripstijl niet de enige feature van de game, want eerlijk gezegd valt die na een tijdje al niet eens meer zo erg op. Dit komt onder andere doordat verderop in de game soms teveel detail in de textures zit, waardoor je her en der geen grote monochrome vlakken meer ziet zoals normaal in strips. Verder valt de stijl minder op doordat sommige zaken als sneeuw, rook en vuur worden weergegeven zoals in ‘normale’ 3D-games. Deze ‘particle effects’ horen totaal niet thuis in een strip en leiden dan ook erg van de stripstijl af. Ter verdediging van de game: ‘striprook’ met grote grijze vlakken zou de gameplay natuurlijk alleen maar belemmeren.

Wat biedt XIII dan nog meer dan de stripstijl? Een degelijke gameplay. Wie dacht dat XIII een normale shooter met cell shading was, die zal meer ontdekken dan puur schieten: XIII is qua gameplay nog het best te vergelijken met No One Lives Forever. Het is namelijk mogelijk – en soms verplicht – om te sluipen. De AI komt erg overeen met die van NOLF en het is dus mogelijk om tegenstanders te besluipen of ongezien te elimineren. Lockpicks en een persoonlijke hijskraan (die net als in NOLF alleen op vooraf ingestelde plaatsen te gebruiken is) maken het mogelijk om allerlei locaties te bezoeken en XIII biedt net als NOLF nog een paar gadgets meer.

Nou zou je XIII dus als NOLF-kloon kunnen bestempelen, maar dan zie je toch een paar dingen over het hoofd. Allereerst is XIII qua verhaal en karakters in de game harder NOLF en XIII moet het ook zonder de humor van Monolith’s sneaker/shooter stellen. Verder is XIII’s stripstijl natuurlijk een belangrijk verschil tussen de twee, ook doordat de stripstijl vaak helpt bij het sneaken. Zo ‘zie’ je de voetstappen van niet zichtbare NPC’s in de vorm van het woord ‘Tap’, dat groter wordt naarmate de NPC zich dichterbij bevindt. Ook is het snel duidelijk dat iemand je gezien heeft, als er een groot uitroepteken boven zijn hoofd verschijnt en verder zijn de pop-upstripkaders waarin gevaarlijke NPC’s gevolgd worden erg handig. Dit alles geeft XIII dan ook een eigen identiteit, zodat deze game zeker geen rip-off is van NOLF. Mocht je NOLF een goede game vinden, dan is XIII ook voor jou. Vond je NOLF daarentegen niets aan, blijf dan ook bij XIII uit de buurt.

Multiplayer
Naast single player biedt XIII net zoals de meeste FPS(-achtige) games wat multiplayer. Iedere versie van XIII (de game verschijnt ook op alle grote consoles) biedt deathmatch, team deathmatch en capture the flag en een speciale spelsoort voor dat platform. De PC-versie wijkt van dat laatste af: die biedt alle spelsoorten, dus ook alle spelsoorten die exclusief voor een bepaalde console verschijnen. Deze spelsoorten zijn Hunt, Sabotage en Power-Up. In Hunt is één van de spelers de Dood en die kan snel anderen doden. De andere spelers verdienen alleen punten door de Dood te doden. Sabotage is een class en objective based spelsoort, waarbij het ene team iets moet vernietigen en het andere team dat moet tegenhouden. In Power-Up zijn her en der door een map alleen power-ups verspreid en ieder kunnen ze wapens, munitie, speciale bonussen of vallen bevatten. Verder hoef je in Power-Up allen maar te deathmatchen.

De multiplayer van XIII is ondanks de verschillende spelsoorten niet erg sterk. Enkele zwakheden die in singleplayer ook aanwezig zijn, maar daar niet erg opvallen, doen dat in multiplayer juist wel. Zo is het onmogelijk om over schijnbaar lage objecten heen te komen en hebben de meeste wapens een erg grote terugslag, waardoor schieten niet altijd makkelijk is. Verder moet je je aanmelden bij Ubi’s gameservice en daar ben ik persoonlijk niet zo weg van, omdat je je er ook voor moet registreren. Natuurlijk kun je ook in een LAN spelen, maar dan moet je wel weer een LAN-party organiseren. Tegen bots kun je ook spelen, maar de bots in XIII springen constant naar links en naar rechts en lijken in tegenstelling tot jou geen last van terugslag te hebben en verder zijn ze bij Sabotage zo dom dat ze praktisch onbruikbaar zijn. Totaal genomen vind ik XIII’s multiplayer gewoon niet de moeite waard.

Conclusie
Hét kenmerk van XIII zal altijd de stripvorm blijven, maar het biedt ook NOLF-achtige gameplay en dat maakt de game ook echt lekker om te spelen. Als je van sneaken houdt, natuurlijk. Anders kun je XIII beter laten liggen en puur schietwerk in een andere game gaan zoeken.