Call of Duty

Vlak na het verschijnen van Medal of Honor: Allied Assault werd de ontwikkelaar ervan ontbonden. Het grootste deel van de medewerkers begon een nieuw bedrijf, dat gelijk aan eenzelfde game als MOHAA begon te werken. Het resultaat is echter geen MOHAA-kloon.

Diepere gameplay
Zoals je uit de inleiding kunt halen, is Call of Duty ontwikkeld door grotendeels hetzelfde team dat MOHAA maakte. Call of Duty is zelfs ook ‘weer’ een WOII-shooter, waardoor het makkelijk is om te denken dat we eigenlijk weer hetzelfde voorgeschoteld krijgen.

In de introfilm van de game zie je echter direct al een verschil met MOHAA: waar je in MOHAA nog de vraag ‘can one man make a difference’ werd gesteld, wordt je in Call of Duty gelijk duidelijk gemaakt dat, ‘in the war that changed the world, no one fought alone’. Dat laatste wordt je in het eerste level al duidelijk gemaakt, want hoewel je alleen begint, komen er al snel meer soldaten uit de lucht vallen (letterlijk) en samen met hen moet je de strijd klaren. Opvallend aan deze soldaten is, dat ze met meer zijn dan in MOHAA en niet zoals vaak in MOHAA sneuvelen omdat een script dat eist, maar dat ze blijven meevechten en pas sneuvelen als de tegenstand te zwaar blijkt. Dat maakt de gameplay toch wel wat dieper dan in MOHAA.

Dat is niet de enige innovatie in de gameplay ten opzichte van MOHAA. Zo is het nu eindelijk mogelijk om je plat op de grond te leggen (‘prone’) en kun je net als in Vietcong je wapen omhoog halen en via je iron sights mikken. Dat laatste zorgt niet echt voor meer rake schoten ten opzichte van schieten ‘from the hip’, maar het verhoogt wel het gevoel van realiteit en daardoor word je meer de game in getrokken. Het feit dat je slechts twee gewone wapens op een moment kunt dragen maakt de game ook wat realistischer en laat je net als in Halo af en toe de vraag stellen: ‘zal ik van wapen wisselen of niet?’

Het geluid doet verder ook nog heel goed werk om je de game in te trekken, of beter: te sleuren. Zodra het geluid lekker een beetje hard staat, heb je het gevoel echt ineens midden in een oorlog te staan. Gamers met een geluidsinstallatie voor slechts stereogeluid raad ik aan om direct over te gaan op setjes met minstens vier speakers en een subwoofer, aangezien explosies dan meer tot hun recht komen en je ook meer het gevoel hebt midden in een oorlogsgebied te zitten, in plaats van er voor te zitten.

De kwaliteit van de opnamen van bijvoorbeeld wapens is ook nog eens hoog genoeg om te kunnen horen met wat voor een wapen een speler aan de andere kant van een map schiet. Dat helpt tijdens multiplayergevechten, omdat het daar bijna altijd Axis vs Allies is, waarbij iedere partij andere wapens heeft. Ook de muziek is van een goede kwaliteit en zij werkt ondersteunend tijdens de gevechten.

Kort maar krachtig…
Toch valt er technisch nog wel het één en ander aan te merken op Call of Duty. Laat ik beginnen met het verhaal: dat is er niet. Natuurlijk snap ik ook wel dat de verbinding tussen alle levels de Tweede Wereldoorlog is, maar er is vaak een heel groot verschil tussen twee opvolgende levels. Zo werk je in het ene level nog mee aan de invasie op D-Day en help je in het volgende level ineens midden in Duitsland mee om een dam te vernietigen. Enkele maps later sta je zomaar midden in het gevecht om Stalingrad, zo’n twee jaar eerder. Dit komt mede doordat je tijdens de game zowel voor de Amerikanen, als de Engelsen en de Russen speelt, maar dan nog zijn er vaak zelfs nog grote verschillen tussen levels van één kant, zonder ook maar één cutscene of andere verbinding.

Gameplaytechnisch valt op dat de AI van de troepen in Call of Duty eigenlijk geen steek beter is dan die van MOHAA. Dekking zoeken en in formatie lopen doen ze alleen maar als dat in het script staat en niet omdat een situatie daar om vraagt. Daarom lopen ze bijvoorbeeld wel eens één voor één in een door jou gelegde hinderlaag, zonder er ook maar te piekeren om jou te flankeren. In een rechte lijn door een open veld aanvallen zien ze vaak ook niet als een probleem, het script eist dat immers.

Toch kon me een ontbrekend verhaal en een domme AI me niet veel schelen tijdens het spelen van Call of Duty. Deze game draait namelijk niet om verhaal en ook niet om vernuftige tactieken: deze game draait om actie, actie en nog eens actie! Van het verdedigen van een belangrijke brug, tot een kilometers lange ‘drive-by’ in een Franse auto, tot het oversteken van de Wolga op dezelfde manier als in het Omaha Beach-level van MOHAA moet je constant op je hoede zijn en schieten zodra er iets beweegt, terwijl het aan alle kanten granaten en kogels regent. Heel belangrijk bij het noemen van dit soort actie, is ook vertellen dat al die actie in redelijke mate wordt aangeleverd. Alle levels zijn goed te halen, zonder dat je elke drie seconden een quicksave/quickload-combo hoeft uit te voeren. Dat is zeker anders dan in de onlangs verschenen MOHAA-expansion Breakthrough en het scheelt een hoop frustraties en dat resulteert weer in veel speelplezier.

Als ik dan echt ga zoeken naar slechte punten van de game, dan kom ik op slechts twee kleinigheden uit. Hoewel, kleinigheden, de eerste is toch niet zo klein: de game is behoorlijk kort. Een geoefende gamer kan deze game zonder veel moeite in zes à zeven uur uitspelen. De hoeveelheid actie en de afwezigheid van frustrerende zaken laten je dit echter vrij snel vergeten tijdens het spelen. Alleen achteraf zul je je even afvragen: ‘was het zo kort?’ Dankzij de actie zul je het dan ook wel met me eens zijn dat het toch het geld waard was.

Het andere slechte punt is de manier van verwonden van tegenstanders: net als in MOHAA gebeurt het vaak dat je een tegenstander raakt, deze valt, even blijft liggen, rustig opstaat en alsof er niets gebeurd is weer vrolijk verder schiet. Dit ziet er onrealistisch en een beetje knullig uit en ik weet ook zeker dat mijn geschreeuw van “blijf nou eens dood, hond!” niet altijd door mijn huisgenoten gewaardeerd werd. Ik snap gewoon niet dat een paar jaar na Soldier of Fortune, waarin gewonde tegenstanders ook echt lieten zien dat ze gewond waren door bijvoorbeeld te hinkelen, andere games hier geen gebruik van maken en een gewonde vijand gewoon even laten uitrusten en als herboren weer verder laten vechten. Maar goed, het is zoals gezegd maar een kleinigheidje.

…ook online
Online kan de game goed meekomen en biedt het een ervaring die wederom te vergelijken is met MOHAA, maar dan weer met de extra’s zoals kunnen liggen en het wapen omhoog kunnen halen om te richten.

Toch biedt de multiplayerkant van Call of Duty nou niet echt veel meer dan die van MOHAA of zelfs andere FPS-games. Zo zijn de spelsoorten deathmatch, team deathmatch, search and destroy en retrieval allemaal al eens gedaan in bijvoorbeeld Soldier of Fortune 2: Double Helix. In de laatste spelsoort, Behind Enemy Lines, zijn er veel Axis-spelers die op een paar Allies-spelers jagen, waarbij ze bij het doden van een Allies-speler zelf deel gaan uitmaken van het Allies-team en zo punten kunnen scoren. Deze spelsoort is niets anders dan HolyWars met meer spelers met een aureool. Niet echt vernieuwend dus.

Wat Call of Duty beter zou kunnen maken dan de multiplayerkant van andere shooters, is dat een aantal van de maps die bij de game zit echt goed uitgedacht is, waardoor er veel plezier te beleven is. Deze maps bevatten namelijk een goede ratio aan kleine gangen en goed gelegen sniperspots, waardoor noch een sniper, noch een speler met machinegeweer een duidelijk voordeel heeft en er dus een goede balans is. Helaas zijn er ook maps met bottlenecks in het voordeel van een bepaald team, die teambased games voor het andere team tot een verschikking maken.

Een technische vernieuwing op multiplayergebied is de deathcam, die jouw laatste vijf seconden vanuit het perspectief van degene die jou doodde laat zien. Volgens de ontwikkelaar is dit hét middel tegen campers en gebruikers van wallhacks en aimbots. Of het tegen die laatste twee zaken helpt, moet nog blijken, tegen campers werkt deze maatregel in ieder geval té goed. De ontwikkelaar lijkt namelijk te zijn vergeten dat in teambased games ‘campers’ juist noodzakelijk zijn om een bepaalde plek te verdedigen. Ook kan de deatchcam de tactieken van de tegenstander verraden, zodat de volgende ronde ineens totaal anders moet. In de praktijk vind ik de deathcam ook nog eens vervelend, omdat ik in slechts 5% van mijn gevallen echt geïnteresseerd was in wat er gebeurd was, terwijl ik bij de overige 95% op een toets moest drukken om hem over te slaan om weer mee te mogen doen.

Al met al levert de multiplayerkant van Call of Duty hetzelfde als die van de gemiddelde shooter: enkele weken lol en dan is er wel een nieuwe shooter om hetzelfde mee te doen, terwijl een aantal fans blijft hangen. Of MOHAA-multiplayerfans over zullen stappen? Ik denk het niet, omdat de verschillen niet echt groot zijn. Daardoor denk ik ook dat de Call of Duty-multiplayergemeenschap kleiner zal zijn dan die van MOHAA of vergelijkbare shooters. Wil je bewijs? Op het moment van schrijven spelen er meer gamers Spearhead online dan Call of Duty…

Conclusie
Call of Duty is een snelle rit door veel actie die op een degelijke en niet-frustrerende manier geleverd wordt. Dus ook al is de actie kort, zij wordt wel geleverd op een manier dat je niet het gevoel hebt te weinig ervoor betaald te hebben. Misschien profiteert de game er ook wel van dat er dit jaar gewoon te weinig lekkere shooters zijn uitgekomen en zit iedereen gewoon te snakken naar wat goede en intense gevechten.