Def Jam Vendetta

Over positieve ervaringen op worstelgebied ben ik niet echt te spreken. Na een aantal simpele worstel-games op de Nintendo 64 en het afgrijselijke Legends of Wrestling op de Gamecube, kreeg ik weer een worstel-game voorgeschoteld. Mijn eerste indruk was nagenoeg positief en ik begon het spel nog aardig leuk te vinden, maar na het een aantal uurtjes gespeeld te hebben begon het toch meer op een button-smash avontuur te lijken…

De 3 dingen…

In Def jam Vendetta draait het eigenlijk maar op drie dingen Negermuziek, mooie vrouwen en als laatste maar het allerbelangrijkste worstelen!
Bekende rappers als Redman, DMX en Method Man zijn deze keer van de partij, zowel muzikaal als fysiek.
In de Story Mode zul je achter elkaar alleen maar je aartsrivalen moeten verslaan, en zo af en toe verdien je dan nog eens een nieuw mannetje of een nieuw level.
Het belangrijkste is nog wel de vrouwen, zodra je een aantal gevechten hebt gewonnen kies je je vriendin die vervolgens overal met je meereist. Als je nog verder komt na een aantal gevechten wordt de belangstelling onder de vrouwen steeds groter.
“Helaas” kun je maar 1 vrouw tegelijk met je meenemen en dus zullen de vrouwen het onderling moeten uitvechten.
De vrouw waarvoor jij kiest zal jij besturen, en je zult moeten proberen de andere belangstellende vrouw uit te schakelen door middel van een worstelgevecht.
Na dit gevecht krijg je een geinig extraatje voor de ‘rukkers’onder ons, foto’s van schaargeklede dames.
Helaas is de story-mode nogal eentonig en zit er bijna ook geen verhaal in.

Het worstelen steekt op zich eenvoudig in elkaar, met de A-knop pak je je tegenstander vast een je zult hem/haar vervolgens (afhankelijk van je positie) in allerlei verschillende grepen kunnen leggen. Je kunt ook de makkelijke weg kiezen en je tegenstander een volle stoot geven met de B-knop.
Elk lichaamsdeel heeft zijn eigen krachtmeter, zodra deze krachtmeter op is zal het lichaamsdeel zich begeven (lees: breken) en heb jij de match gewonnen.
Je worstelt met twee meters namelijk: je gewone krachtmeter, en je blazin’ meter.
De krachtmeter spreekt voor zich hoe meer klappen je krijgt des te meer je krachtmeter afneemt, de blazin’ meter is nieuw!
Hoe meer variëteit jij in je bewegingen brengt des te gevulder wordt je blazin’meter.
Zodra jij het voor elkaar hebt gekregen om deze meter helemaal vol te krijgen, zul je je blazin’ kunnen uitvoeren.
Dit resulteert in een uitspatting van een speciale aanval waardoor je tegenstander in een klap enorm veel schade incasseert.

Grafisch Pareltje?

Nee, dat kan ik niet zeggen.
Worstelgames horen er behoorlijk uit te zien omdat het uiteindelijk toch draait om de worstelaars en hetgeen wat eromheen draait.
De worstelaars ogen hooguit soepel en grafisch mooi, maar het leveldesign en het publiek laten toch wel wat steekjes vallen.
De grafische kant van deze game is toch wel het hoogtepunt, en van een zeldzame klasse op worstelgebied.

Yo!

Def Jam Vendetta biedt voor de belangstellende mensen goede rap-muziek.
Ikzelf begon me er gelijk al aan te ergeren omdat ik persoonlijk niet van hip-hop muziek houd. Een gelicenseerde soundtrack van EA’s eigen label EA Trax, vol met nummers van bekende rappers die de worstelpartijen goed begeleiden.
De game bevat aardige sound-effects die het lijden van de worstelaar zo goed mogelijk weergeeft, en een leuke spraak die naar mijn mening een beetje irritant wordt naar mate je het vaker hoort.

Eentonig?

Def Jam is wel een mooi worstelspel, maar het worstelen zelf is te eentonig en te makkelijk.
De story-mode maakt de game nog enigszins tot een uitdaging om te spelen, maar biedt helaas voor de gemiddelde gamer te weinig speeluurtjes.
Door de game met zijn vieren te bespelen wordt het (ook voor de noob’s) nog een aardige game die eigenlijk best wel leuk is, maar voor de diehard-gamer veel te kort.