Lost Kingdoms 2

In Lost Kingdoms 2 speel je net als in het vorige deel Tara, die weer alle vuile klusjes mag gaan opknappen.
In het land van Argwyll is een magisch item meer geliefd dan alle andere namelijk: The Queen’s Runestone.
De legende luidt: The Queen’s Runestone zou de meest woeste monsters en verwoestende goden weerhouden in dienaren van de koningin van Argwyll.

Inmiddels zijn twee eeuwen voorbij gestreken sinds Queen Katia het land van Argwyll veranderd heeft in 1 Koninkrijk.
Alles was tot nu toe nog rustig in Argwyll op wat kleine conflicten en opstanden na. De koningin en haar Runestone zorgde namelijk voor orde en gezag.
Tot nu toe was er twee eeuwen vrede maar…(je ziet het al aankomen) wordt de vrede verstoord door The region of Kandarie.
Die heeft het voor elkaar gekregen om de Runestone na te bootsen maar dan in “evil” vorm, dat zorgt ervoor dat degene die de zogenaamde Kendarie Runestone in bezit heeft om over enkele monsters te kunnen bezitten.
De Kendarie heeft inmiddels al een heel leger opgebouwd door die stenen voor een oorlog tegen Argyll.

Nadat dit bericht als een lopend vuurtje zich had verspreid riep de koningin van Argyll een waarschuwing uit: Stop onmiddellijk dit geweld of jullie zullen de wraak van god ervaren.
Later had de Kendarie zich teruggetrokken, maar iedereen geloofde dat deze soort van vrede maar tijdelijk was…

Pokemonkaarten?

Je speelt zoals ik al zei met Tara Grimface lid van de Scorpion Bende die misdaad en terreur bestrijd.
Je kiest in het opstartmenu verschillende werelden, denk maar aan Donky Cong Country of andere SNES varianten.
Als je weer is een pittige vijand tegenkomt is het ook meteen raak, de vijanden zoeken strategische plekken. Versla deze door aan te vallen, aaanvallen kun je doen door verschillende kaarten te selecteren.
In deze game heb kun je over maximaal vier kaarten per keer te beschikken, die je kunt vinden in de daarvoor bestemde schatkisten, elven, of je koopt ze in de dichtstbijzijnde shop. De ene kaart laat monsters en planten tegen elkaar vechten, met andere kun je weer een directe aanval op je tegenstander uitvoeren.

Er zijn eigenlijk 4 verschillende soorten kaarten: “Weapon” (de directe aanval),
“Summons” (het monster wordt een met Tara), “Independent” (laat een monster vrij dat uit zichzelf voor jou vecht.) en als laatste “Helper” (laat een hulp vrij die o.a. je health kan bijvullen.
Als je kiest voor de kaart die een orc vrijlaat, zul je merken dat deze maar voor een bepaalde tijd energie heeft. Als je kiest voor de directe aanval , dan zul je zien dat je kaart na ongeveer vier keer slaan ook opraakt.
Zou je nou zo graag een orc wilen vrijlaten om voor je te laten vechten, en hij staat niet direct in je dek?
Geen nood, de R-Trigger zal je laten zien dat schuffelen in je dek mogelijk is.
Hij legt de kaart die geactiveerd is onderop, en pakt een nieuwe van bovenaf de stapel.
Wisselen is bijna niet nodig, omdat deze game het vermogen heeft verschillende vijanden in een level te plaatsen zodat je voldoende afwisseling hebt.
Welk soort kaart je kiest is van levensbelang.
Als een monster met het vuur-element je wil vellen, dan moet jij ervoor zorgen dat je een monster kiest met het water-element om zo het gevecht te kunnen winnen.
Je kunt je kaart ook 2x zo sterk maken met de Z-knop, maar dit kost ook weer het dubbele van je magische kracht.

Deze game bestuurt aardig, maar komt helaas nog wel wat tekort.
Vooral met de camera is het soms erg lastig om weg te lopen.
Ik was niet echt geneigd van nu speel ik deze game even lekker 5 uurtjes achter elkaar, maar ik moet toch zeggen dat het kaartspel-element me heel veel voldoening geeft en keer op keer het leuk blijft om steeds weer de gevechten te lijf te gaan.
Als je toch meer het idee heb van, nou ja het RPG-element boeit me totaal niet, maar de gevechten wel, is er voor ons ook nog een aardige multiplayer.
De gamers nemen de plaats in van een van de hoofdrolspelers, en krijgen weer een deck van kaarten tot hun beschikking om elkaar eens lekker te gaan uitmoorden.
Een gevecht met z’n tweeën kan soms aardig lang duren als je een deck heb dat voornamelijk monsters voor je laat vechten, omdat jij dan eigenlijk helemaal niet in gevaar komt, mits je natuurlijk ook monsters kiest die voor je vechten.

Graphics

De graphics zijn niet de mooiste die de Gamecube kent, maar de characters en vijanden kunnen ermee door.
De kaarten zijn magnifiek gemaakt, en ogen ook nog eens prima vooral wanneer ze in gebruik worden genomen.
De vijanden zijn in tegenstelling tot het eerste deel vrij goed uitgewerkt, en bewegen soepeltjes.
De battles zien er op ze minst aardig uit met leuke effecten.
De omgeving daarentegen ziet er wat kaal en bedorven uit, dit nodigt nou de gamer niet echt uit om eens lekker de omgeving te gaan verkennen.
Men heeft bij deze game vooral gelet op scherpe intro’s en cutscenes.
Verder ogen de graphics een beetje dreamcast-achtig, dit omdat het er nogal blokkig uitziet.

Het geluid is op z’n minst matig tot slecht.
Zo is er bijvoorbeeld geen voice-acting, wat toch wel heel erg jammer is en toch eenmaal bij een game hoort.
Verder is het geluid van de omgeving goed weergeven, en hoor je de special-effects geluiden bij de bijbehorende acties.

Average?

Deze game is echt geschikt voor gamers die van de oer-rpg’s houden, maar afgewisseld met een modern tintje.
Hoewel ik de replay value van deze game niet zo hoog vind, bleef ik toch de eerste keer wel voor een lange tijd achter de buis gekluisterd om dit spel eens lekker onder de loep te nemen.
From Software heeft hier uiteindelijk toch een aardige game neergezet, maar oogt nog wel een beetje op Dreamcast kwaliteit.