Star Trek Elite Force II

Elite Force 1 was de beste Star Trek-based game ooit gemaakt. Kan deel 2 dit evenaren?

Terug in het Alpha kwadrant
Elite Force 1 heette voluit Star Trek Voyager: Elite Force en zoals je uit die titel kunt opmaken, speelde de game zich op en rond Voyager af. Deel twee begint ook op Voyager en wel op een zeer cruciaal moment: tijdens de laatste aflevering van de televisieserie, toen Voyager gevangen was in een Borg Sphere.

Ondanks dat het Hazard Team (of eigenlijk: jij) Voyager uit de Borg Sphere krijgt, vindt men op Aarde het team niet meer nodig en wordt het ontbonden. Hoofdrolspeler Alex Munro wordt tot leraar gepromoveerd (of gedegradeerd, ligt eraan hoe je het bekijkt), totdat een zekere captain Picard twee jaar later over het Hazard Team hoort en prompt besluit er zelf eentje op zijn Enterprise op te richten.

Munro en enkele andere oude bekenden, waaronder Tuvok, mogen mee. Het Hazard Team op de Enterprise blijkt een goed idee, want ze zijn nog maar net begonnen, of er wordt een schip aangetroffen dat is aangevallen door een grote horde insectachtige wezens. Zouden de Vorsoth soms terug zijn? Alsof ik dat zou verklappen…

Sterke basis
Waarom ik het verhaal niet verklap? Dat doe ik niet, omdat dat juist één van de sterke punten van de game is. Anders dan bijvoorbeeld, laten we zeggen, Unreal 2 is het verhaal van te voren niet bekend en wisselt het steeds, waardoor het ook interessant blijft. Sterker nog, op bepaalde punten in de game kun je zelf het gesprek en een klein beetje van de loop van de game bepalen, doordat Elite Force 2 jou om jouw antwoord op een vraag vraagt. Dit is te vergelijken met de gesprekken in de Wing Commanderserie.

Het goede verhaal is zoals hierboven al staat één van de sterke punten en dus moeten er meer zijn. Neem bijvoorbeeld de vele secrets die in Elite Force 2 zitten (iets dat in bijvoorbeeld, laten we zeggen, Unreal 2 ontbreekt). Vrijwel elk level dat je bezoekt bevat enkele ‘verborgen’ powerups, die meestal een gouden Enterprise zijn. Met die laatste kun je geheime levels unlocken en dus moet je goed zoeken. Kon je ze echter de eerste keer niet vinden, dan moet je opnieuw levels bezoeken en dat is weer een goede manier om de speeltijd van de game te verlengen. Het vorige deel was volgens velen te kort en dat is hiermee toch redelijk opgelost.

Goed uitgewerkt
Bovenstaande punten zijn echter niet nieuw voor een FPS-game en strikt genomen is Elite Force 2 niet meer dan een standaard shooter. Dit gevoel wordt versterkt door de AI, die niet al te sterk is en ook hebben we alle wapens al wel een keer eerder gezien.

Elite Force 2 bewijst echter, dat een standaard shooter met de juiste hoeveelheid creativiteit en veel zorg helemaal geen slechte game hoeft te zijn (anders dan, laten we zeggen, Unreal 2). Zo ben je bijvoorbeeld in Elite Force 2 niet constant bezig met het omleggen van vijanden, maar bezoek je tussen de missies door ook de Enterprise, waar je een paar mini-opdrachten moet uitvoeren en waar je de al genoemde ‘gesprekken-die-je-kunt-beïnvloeden’ kunt voeren (je hebt gelijk, in Unreal 2 kon dat ook, maar het moederschip was daar veel kleiner en er was ook bijna niets te doen). Deze afwisseling geeft je het gevoel met meer bezig te zijn dan dat neerschieten wat Starfleet bedreigt.

Ook tijdens de schietmissies hoef je niet alleen hersenloos rond je heen te schieten, want hier en daar kom je wel eens voor een dichte deur of een ingevallen grot te staan. Je tricorder, die in de expansion van Elite Force werd geïntroduceerd, is namelijk een stuk belangrijker geworden. Met die tricorder kun je nu bijvoorbeeld zwakke plekken in een muur zien, die je kunt vernietigen om een doorgang te creëren. Soms moet je zelfs je tricorder gebruiken om een computer te besturen en dat gaat dan via een paar verschillende minispelletjes, die ook weer iets meer intelligentie vragen dan wat je nodig hebt om op alles te schieten wat beweegt.

Verder kom je met enige regelmaat eindbazen tegen en deze zijn nou een keer niet van de soort ‘lekker-heel-erg-moeilijk-zodat-je-heel-lang-bezig-bent-omdat-wij-geen-zin-hadden-om-meer-maps-te-maken’. Ze doorbreken juist heel goed de sfeer die neergezet zou zijn zonder ze, namelijk de sfeer van ‘heel-veel-kleine-domme-vijanden-die-saai-gaan-worden’.

Wat minder met meer
Het multiplayergedeelte van Elite Force 2 is wat minder geraffineerd dan het single playergedeelte, doordat het bijvoorbeeld alleen (team) deathmatch, capture the flag en ‘bomb defusal mode’ (plaats/vind de bom) biedt. Nieuwe spelsoorten uit de expansion van deel 1 ontbreken dus.

De wapens zijn verder ook nog eens erg slecht gebalanceerd voor multiplayer. Bij deathmatch-games komt het dan ook vaak voor dat degene die weet waar de sterkste wapens liggen (zoals bijvoorbeeld de raketwerper) en er een beetje handig mee is, gelijk ook vrij snel de winnaar van een spelletje is. Slimme admins kunnen hier echter verbetering in brengen.

Al met al is de multiplayerkant van Elite Force 2 geen aanfluiting en doet het dat wat het in de veel shooters doet: met basisgebeuren een beetje verlenging toevoegen aan een game die in single player al bijzonder sterk is.

Conclusie
Ritual Entertainment, die dit sequel op Raven Software’s prima Star Trek-based shooter ontwikkelde, heeft aangetoond dat een standaard shooter met een paar extra’s en een hoop inspanning een hele goede game kan zijn. Het enige echt grote gemis aan de game dat ik kan noemen is het ontbreken van het grootste gedeelte van de crew van de Enterprise zoals we die uit de televisieserie kennen. Maar kun je het een gamesontwikkelaar kwalijk nemen dat acteurs of duur zijn, of niet mee willen werken?